Σκεφτείτε για λίγο πόσα παιδιά σε κάθε χώρα παίρνουν μια μπάλα και παίζουν ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια, σκεφτείτε πόσα από αυτά δεν το κάνουν απλά για διασκέδαση, αλλά πηγαίνουν και σε κάποια ομάδα. Σκεφτείτε πόσα από αυτά γίνονται δεκτά και συνεχίζουν. Πόσα από αυτά θα εμπιστευθεί ο σύλλογος και θα τα αφήσει να φτάσουν μέχρι τη 2η ομάδα. Πόσα από αυτά θα πάρουν και μια ευκαιρία στην πρώτη ομάδα. Και πόσα θα αρπάξουν την ευκαιρία και θα γίνουν τελικά και μέλη της πρώτης ομάδας. Πόσα θα ξεχωρίσουν εκεί και θα γίνουν διάσημα. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά γίνονται στην Ολλανδία, με το εξαιρετικό σύστημα ανάπτυξης ταλέντων και σκεφτείτε ότι ο σύλλογος λέγεται Άγιαξ με τεράστιο ανταγωνισμό. Οι πιθανότητες να φτάσει μέχρι τέλους κάποιος είναι ελάχιστες. Και τέλος, σκεφτείτε ένα παιδί από το Μπέιλμερ, μια συνοικία που ζουν πολλοί άνθρωποι με καταγωγή από το Σουρινάμ, υποβαθμισμένη, σχεδόν γκέτο πριν από τριάντα χρόνια, με εγκληματικότητα και προβλήματα με τα ναρκωτικά. Πόσες πιθανότητες να έχει;
Ο Ράιαν Μπάμπελ τα κατάφερε. Αφού βέβαια πρώτα γλίτωσε από ένα αεροπορικό ατύχημα. Βλέπετε, το 1992, ένα εμπορευματικό Boeing 747 που έκανε την πτήση 1862 της ισραηλινής Ελ Αλ, φεύγοντας από το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ συνετρίβη στο Μπέιλμερ. “Πέρασε ελάχιστα πιο πάνω από το διαμέρισμά μας και στη συνέχεια έπεσε στο επόμενο τετράγωνο. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς“, θυμάται ο τότε 6χρονος Ράιαν. Αφού όμως δεν ήταν ανάμεσα στα περίπου 40 θύματα εκείνης της τραγωδίας και επέζησε, το Φεβρουάριο του 2004 έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα του Άγιαξ μόλις στα 17 του και μερικούς μήνες αργότερα σκόραρε το πρώτο του γκολ.
15 χρόνια αργότερα, ο Μπάμπελ στα 32 του παίζει ακόμα ποδόσφαιρο και είναι ενεργό μέλος της εθνικής Ολλανδίας, στην αποστολή για το σημαντικό παιχνίδι απέναντι στη Βόρεια Ιρλανδία που θα κρίνει σε τεράστιο βαθμό την πρόκριση στα τελικά του Euro 2020. Αν κάποιος έβλεπε μόνο την αρχή και το τέλος, θα έλεγε ότι για να είναι το 2019 διεθνής, ο Μπάμπελ μάλλον δικαίωσε όσους τον πίστεψαν. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, για όσους παρακολούθησαν έστω και λίγο την καριέρα του παιδιού από το Άμστερνταμ.
Ο Ράιαν έκανε τρεις γεμάτες σεζόν στον Άγιαξ μέχρι τα 21 του και κλήθηκε στην εθνική Ανδρών (έχοντας ήδη αφήσει το στίγμα του στις μικρότερες εθνικές). Τον Μάρτιο του 2005 ταξιδεύει με την εθνική στη Ρουμανία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο τραυματισμός, ποιου άλλου, του Άριεν Ρόμπεν τον φέρνει αλλαγή στο παιχνίδι και το γκολ του καθαρίζει το ματς με 0-2. Γίνεται ο πιο νέος σκόρερ της Ολλανδίας για τα τελευταία… 68 χρόνια και ο τέταρτος πιο νέος όλων των εποχών. Ο Μάρκο φαν Μπάστεν που είναι ο προπονητής που του έδωσε την ευκαιρία, δεν φοβάται να του κολλήσει την ταμπέλα του “νέου Τιερί Ανρί”.
Το πρώτο γκολ του Μπάμπελ με την εθνική Ολλανδίας
Όπως είναι λογικό, το όνομά του ακούγεται για ένα σωρό ομάδες. Ο Μπάμπελ είναι εξαιρετικά ταλαντούχος, γρήγορος (η αδερφή του είναι σπρίντερ 100 και 200 μέτρων), παίζει στα άκρα, μπορεί να παίξει και φορ ανάλογα με το σύστημα. Θεωρείται ένα από τα πιο καυτά ονόματα στην Ευρώπη. Το καλοκαίρι του 2007 ο Ράφα Μπενίτεθ πείθει τη Λίβερπουλ να δώσει 11,5 εκατομμύρια λίρες για να φέρει τον Μπάμπελ στο Άνφιλντ. Ο Ολλανδός παρουσιάζεται μαζί με τον Μπεναγιούν. Χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του, λέει ότι μάλλον μετακόμισε νωρίς. “Μέχρι τότε ζούσα με τους γονείς μου και βρέθηκα ξαφνικά σε μια ξένη χώρα με διαφορετική κουλτούρα. Βρίσκεσαι μόνος σου και πρέπει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Έπρεπε να είχα μείνει μία-δύο σεζόν ακόμα στην Ολλανδία“.
“Super-sub”
Ο Μπάμπελ μένει 3,5 σεζόν στην Αγγλία. Για αρκετούς παλτό, για κάποιους πιο… διαλλακτικούς “σούπερ αλλαγή”. Σίγουρα πάντως δεν δικαιολογεί τον ντόρο και τα χρήματα. Ο ίδιος εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι στη Λίβερπουλ δεν τον βοήθησαν. “Δεν μου μιλούσε κανείς, ένιωθα σαν φάντασμα. Περνούσαν από μέσα μου σαν να μην υπάρχω“. Ίσως και να έχει δίκιο. Έχοντας μάθει από το Άμστερνταμ και την εκεί νοοτροπία, προφανώς και πίστευε ότι τα πράγματα θα ήταν ίδια, ότι θα είχε ανθρώπους που θα δούλευαν πάνω στις αδυναμίες του. Στη Λίβερπουλ δεν το έκαναν. Ο κόσμος περισσότερο τον θυμάται για ένα ποστάρισμα στο Twitter, που έδειχνε το διαιτητή Χάουαρντ Γουέμπ με φανέλα της Γιουνάιτεντ και για το οποίο τιμωρήθηκε. Μαθημένος στο 4-3-3 του Άγιαξ, δυσκολεύτηκε αρκετά να καταλάβει ότι παίζοντας σαν αριστερό χαφ σε άλλα συστήματα έπρεπε να κινείται διαφορετικά και να βοηθάει και αμυντικά. Σκόραρε 22 φορές σε περίπου 150 παιχνίδια, βάζοντας και κάποια σημαντικά γκολ όπως το 2-1 απέναντι στη Γιουνάιτεντ ή και γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύο στο ιστορικό 8-0 επί της Μπεσίκτας και απέναντι σε Άρσεναλ και Τσέλσι στη φάση των νοκ-άουτ το 2007-08.
Σταδιακά όμως, άρχισε να γίνεται όλο και λιγότερο χρήσιμος στη Λίβερπουλ κι η έλευση παικτών όπως ο Ριέρα και ο Κάουτ, αλλά και κάποιοι τραυματισμοί τον έφεραν συχνά εκτός ομάδας. Το μέλλον του έγινε αβέβαιο, κάποιες μικροκόντρες με τον Μπενίτεθ και η συνεχής του παρουσία στα social media δημιούργησαν μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο. Η… καριέρα του ως τραγουδιστής χιπ-χοπ, με το πρώτο τραγούδι να κυκλοφορεί το 2008, δεν βοηθά την εικόνα του. Ο δε στίχος του “Είμαι ο σταρ της Λίβερπουλ, που οι τσούλες λατρεύουν” δεν διεκδίκησε ποτέ βραβείο δημιουργικότητας. Το καλοκαίρι του 2010 είναι σχεδόν εκτός ομάδας, ακούγεται ότι θα μεταγραφεί σε διάφορες ομάδες και γίνεται viral όταν την τελευταία μέρα των μεταγραφών γίνεται γνωστό ότι ταξιδεύει με ελικόπτερο στο Λονδίνο για να κλείσει, άγνωστο πού. Η μεταγραφή του στην Τότεναμ δεν γίνεται, ο δανεισμός στη Γουέστ Χαμ χαλάει γιατί τα “Σφυριά” τον θέλουν με μεταγραφή κι ο Μπάμπελ γυρίζει στο Λίβερπουλ με το ελικόπτερο που μένει γνωστό ως Babelcopter και από τότε αναφέρεται σε κάθε μεταγραφική περίοδο για παίκτες που ξεκινούν προς άγνωστο προορισμό.
Μετά τα 2 λεπτά, το αγόρι μας με ρίμες από ατσάλι στο ντεμπούτο του…
Στα μέσα της σεζόν έχει παίξει σε λίγα ματς και τον Ιανουάριο μεταγράφεται σε ομάδα έκπληξη. Την Χόφενχαϊμ. Είναι η αρχή της παρακμής του παίκτη που κάνει πολύ κακή επιλογή. Μένει για 1,5 χρόνο στη Γερμανία χωρίς να ενθουσιάσει και επιστρέφει στη βάση του για να σώσει την καριέρα του. Παίζει για μια σεζόν στον Άγιαξ. Βοηθάει όσο μπορεί (λίγο), κατακτά μάλιστα και το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του, πριν καταλήξει στην Κασίμπασα της Τουρκίας. Όπως είναι αναμενόμενο, ούτε εκεί στεριώνει.
Το 2015 κάνει μια αρπαχτή στα Εμιράτα και φεύγει πολύ γρήγορα, καθώς αγανακτισμένοι Άραβες οπαδοί του πετούν… τα σανδάλια τους μετά από ένα ντέρμπι. Ένα από αυτά τον βρίσκει στον ώμο κι αυτός, έξαλλος, το επιστρέφει πίσω (δυστυχώς δεν υπάρχει βίντεο από αυτή τη μεγαλειώδη σκηνή). Κάπως έτσι τον στέλνουν στη 2η ομάδα και στη συνέχεια βρίσκεται ελεύθερος και στα αζήτητα. Και μπορεί το πέταγμα μιας πεταλούδας (ή ενός σανδαλιού) στον Αμαζόνιο να φέρνει βροχή στην Κίνα, αλλά ένας τραυματισμός στη Γαλικία ίσως έσωσε την καριέρα του Ολλανδού. Ο Ισπανός φορ της Ντεπορτίβο Λα Κουρούνια Χοσέλου τραυματίζεται και μένει εκτός για 3 μήνες και πάνω που αρχίζουμε να ξεχνάμε τον Μπάμπελ, επιστρέφει στην Ευρώπη. Ελεύθερος και σχεδόν ανυπόληπτος, υπογράφει για έξι μήνες στην Ντεπόρ τον Σεπτέμβριο του 2016, σε μια από εκείνες τις κινήσεις που κάνουν οι ομάδες που βρίσκονται σε απόγνωση μετά το τέλος των κανονικών μεταγραφών. “Από τα πανέρια” που λέει ο κόσμος.
Ο Μπάμπελ παίζει εξαιρετικά και σε 11 ματς σκοράρει 4 φορές στο πρωτάθλημα (μία ακόμα στο κύπελλο) κάνοντας τον κόσμο στη Γαλικία να τον παρακαλά με συνθήματα να μείνει και τον πρόεδρο Τίνο Φερνάντεθ να το προσπαθεί. Ο Μπάμπελ όμως (ίσως και λίγο αχάριστα) βλέπει ότι έχει φτιάξει ξανά το όνομά του και στοχεύει σε κάτι καλύτερο. Ή μάλλον κάτι πιο πλουσιοπάροχο. Η Μπεσίκτας τον πλησιάζει και ο Μπάμπελ εγκαταλείπει μετά από ελάχιστους μήνες τη Λα Λίγκα για την Τουρκία, χωρίς καν να διαπραγματευτεί με την Ντεπόρ. Ο Φερνάντεθ με ειλικρίνεια λέει ότι η ομάδα του δεν μπορεί να ανταγωνιστεί οικονομικά τους Τούρκους. “Μπορούσαμε όμως να ρίξουμε στο τραπέζι εκατομμύρια αγάπης“, λέει με παράπονο. Αυτά τα εκατομμύρια όμως δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς του Ράιαν. Ο Ολλανδός προτιμάει την Τουρκία, λέγοντας ότι φεύγει για… οικογενειακούς λόγους.
Στην Μπεσίκτας όχι μόνο κατακτά το πρωτάθλημα, αλλά καταφέρνει να κληθεί και πάλι στην εθνική Ολλανδίας μετά από έξι ολόκληρα χρόνια. Ολική επαναφορά. Από το 2017 είναι και πάλι ενεργό μέλος των Οράνιε. Το 2017-18 κάνει την καλύτερη σεζόν του σκοράροντας για πρώτη φορά διψήφιο αριθμό γκολ. Δεν εγκαταλείπει βέβαια τις κακές συνήθειες. Μπαίνει πέρσι στην τελευταία σεζόν του συμβολαίου του και ζητάει αύξηση. Από τα 2,1 εκατομμύρια η Μπεσίκτας προσφέρει 2,5. Ο Μπάμπελ ζητάει 3 και όπως το συνηθίζει μαλώνει στο… Ίντερνετ. Όταν κάποιος οπαδός του λέει “μήπως θέλεις να γυρίσεις στην Κασίμπασα και να παίρνεις 200 χιλιάρικα;“, ο Ολλανδος απαντάει με το… πολύ ώριμο “μήπως θέλεις να ξαναβγώ ραντεβού με τη μαμά σου;“
Ανεξάρτητα με τους ιντερνετικούς του καβγάδες πάντως, έχει φτιάξει πάλι το όνομά του. Πηγαίνει για έξι μήνες στο Λονδίνο και τη Φούλαμ και είναι αρκετά θετικός στην προσπάθεια της ομάδας να σωθεί. Το καλοκαίρι φεύγει και πηγαίνει για τρίτη φορά στην Τουρκία, αυτή τη φορά στη Γαλατά (καταλαβαίνετε πόσο καλά το πήραν οι οπαδοί της Μπεσίκτας). Συνεχίζει κι εκεί να είναι αρκετά καλός και να διατηρεί τη θέση του στην εθνική. Στο κάτω κάτω το θέμα είναι πώς βλέπει κανείς το ποτήρι. Μισογεμάτο (ή πολύ γεμάτο) για ένα παιδί που θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί στα 6 του και έφτασε να βρίσκεται σε Euro, Μουντιάλ και Τσάμπιονς Λιγκ ή μισοάδειο για ένα μεγάλο ταλέντο που χαραμίστηκε και λόγω του χαρακτήρα του και των επιλογών του δεν έφτασε να κάνει την καριέρα άλλων ανθρώπων με παρόμοιο υπόβαθρο, όπως ο Γκούλιτ ή ο Ζέεντορφ. Το σίγουρο είναι ότι ο Μπάμπελ κατάφερε να σώσει την καριέρα του και στα 32 του να είναι ένας παίκτης που ακόμα προσφέρει, έστω και χωρίς να είναι σούπερ σταρ.