Αν κοιτάξεις τη λίστα των ομάδων με τα περισσότερα πρωταθλήματα Βελγίου, στις πρώτες θέσεις θα συναντήσεις κάποια ονόματα γνώριμα ακόμα και σε κάποιον που δεν ασχολείται καθόλου με το ποδόσφαιρο της χώρας. Άντερλεχτ, Κλαμπ Μπριζ, Σταντάρ Λιέγης. Κάπου εκεί ανάμεσα όμως, στην τρίτη θέση συγκεκριμένα, υπάρχει και ένα όνομα που λογικά ελάχιστοι γνωρίζουν: Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ. Γίνεται να υπάρχει μια ευρωπαϊκή ομάδα με τόσα πολλά πρωταθλήματα που να μην την ξέρει σχεδόν κανένας; Κι όμως γίνεται αν αυτή έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο εδώ και σχεδόν μισό αιώνα.
Με χρονολογία ίδρυσης το 1897 η Ουνιόν έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές της τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της. Μέχρι και λίγο πριν την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου η ομάδα από τα νότια των Βρυξελλών κυριαρχούσε στο βελγικό ποδόσφαιρο, σαρώνοντας τους τίτλους και σπάζοντας αρκετά ρεκόρ. Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι το σερί των 60 αγώνων χωρίς ήττα που έκανε από το 1933 έως το 1935, που της έδωσε και το παρατσούκλι “Ουνίον 60”. Ένα επίτευγμα που δεν έχει επαναληφθεί στο βελγικό πρωτάθλημα μέχρι και σήμερα. Όταν το 1939 η μπάλα σταμάτησε να τσουλάει εξαιτίας του πολέμου, η Ουνιόν μετρούσε ήδη 11 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα και το όνομα της ήταν σχεδόν συνώνυμο του βελγικού ποδοσφαίρου. Από τις υπόλοιπες τρεις σύγχρονες ‘μεγάλες’ της χώρας, η μόνη που είχε κερδίσει κάτι έως τότε ήταν η Μπριζ, κι αυτή ένα μόνο πρωτάθλημα.
Τα κατορθώματα της δεν περιορίζονταν εντός συνόρων. Σε μια εποχή που οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις βρίσκονταν ακόμα στα σπάργανα, η Ουνιόν, ως η πιο αναγνωρίσιμη βελγική ομάδα, συμμετείχε σε αρκετά φιλικά παιχνίδια αλλά και σε ανεπίσημα τουρνουά με ξένους συλλόγους. Όταν δημιουργήθηκε λίγο μετά τον πόλεμο το Κύπελλο Εκθέσεων, κατάφερε να αποκλείσει τη Λειψία και τη Ρόμα και φτάσει μέχρι τα ημιτελικά, όπου και αποκλείστηκε από τη Μπέρμιγχαμ (που μετά ηττήθηκε στον διπλό τελικό από τη Μπαρτσελόνα). Κάπου εκεί όμως ξεκίνησε και ο κατήφορος.
Χρόνο με το χρόνο η ομάδα εμφανιζόταν όλο και πιο αποδυναμωμένη, γι’αυτό και ο υποβιβασμός από την πρώτη κατηγορία τον Μάιο του 1973 δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Αυτό που όμως δεν περίμεναν οι περισσότεροι είναι ότι ο σύλλογος θα χρειαζόταν 48 ολόκληρα χρόνια για να επανέλθει στα μεγάλα σαλόνια. Στο διάστημα αυτό, έφτασε μέχρι και την 4η κατηγορία ενώ κάποιες φορές πλησίασε ακόμα και τη διάλυση λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ο κόσμος της συρρικνώθηκε, η δυναμική της χάθηκε και το όνομα της ξεχάστηκε. Το σημαντικό όμως είναι ότι έστω και δύσκολα άντεξε. Και έναν άλλο Μάιο, αρκετές δεκαετίες μετά από εκείνο το τελευταίο παιχνίδι της στην πρώτη κατηγορία απέναντι στη Μπέρχοστ, βρήκε τον σωτήρα της στο πρόσωπο ενός Άγγλου πρώην παίκτη του πόκερ!
To πως ακριβώς έκανε λεφτά ο Τόνι Μπλουμ παραμένει ακόμα άγνωστο, αν και το όνομα του βρίσκεται στην επικαιρότητα για πάνω από μια δεκαετία. Ο 51χρονος επιχειρηματίας από το Μπράιτον ήταν για πάρα πολλά χρόνια ένας φανατικός τζογαδόρος που ξόδευε μεγάλο μέρος της μέρας του στοιχηματίζοντας ή παίζοντας πόκερ. Η τεράστια επιτυχία του στα διάφορα μεγάλα τουρνουά πόκερ υπολογίζεται ότι του έβαλε στην τσέπη περισσότερα από 3,5 εκατομμύρια ευρώ, ενώ χάρη στις επενδύσεις του μετά και την είσοδο του στον χώρο των ακινήτων η περιουσία του μεγάλωσε απότομα. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως από το 2009 ο Μπλουμ είναι ιδιοκτήτης και πρόεδρος της αγαπημένης του Μπράιτον, την οποία και ανέβασε στην Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια.
Ένας άνθρωπος που δεν θα ήθελες ποτέ να έχεις αντίπαλο σε μια παρτίδα πόκερ
Όταν τον Μάιο του 2018 ενδιαφέρθηκε για την απόκτηση και της Ουνιόν όλοι πίστεψαν πως αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να φτιάξει ένα ‘φυτώριο’ για τη Μπράιτον, που ταυτόχρονα θα του πρόσφερε λύσεις στα γραφειοκρατικά προβλήματα που πιθανόν θα δημιουργούσε το Brexit στους αγγλικούς συλλόγους. Η επιφυλακτικότητα με την οποία τον αντιμετώπισαν οι Βέλγοι δεν κράτησε πολύ. Αν και η σχέση μεταξύ των δυο ομάδων είναι αναμενόμενα πολύ καλή, τρία χρόνια μετά η σύνδεση τους παραμένει σχετικά μικρή. Την ομάδα των Βρυξελλών ‘τρέχουν’ άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με τον αγγλικό σύλλογο, με επικεφαλής τον Άλεξ Μούζιο, που εκτός από πρόεδρος είναι και κάτοχος του 10% των μετοχών, ενώ μέχρι και σήμερα οι παίκτες που έχουν πάει στο Βέλγιο ως δανεικοί από το Μπράιτον είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. “Δεν είμαι ο κλασικός πρόεδρος, που αποφασίζει τα πάντα μόνος. Περισσότερο είμαι ένας ειδικός πάνω στην επεξεργασία δεδομένων” λέει ο Μούζιο και μας εξηγεί: “Όλοι ξέρουν να αναγνωρίζουν έναν καλό παίκτη και όλοι καταλαβαίνουν πότε κάτι είναι φτηνό. Το δύσκολο είναι να συνδυάσεις αυτά τα δυο. Αυτό ουσιαστικά κάνω εγώ.”
Το βασικότερο όλων είναι ότι χωρίς να μπούνε στην ομάδα λεφτά με τη σέσουλα (το μπάτζετ της παραμένει αρκετά χαμηλό ακόμα και για τα επίπεδα του βελγικού πρωταθλήματος), ο “κοιμώμενος γίγαντας” των 30s έδειξε για πρώτη φορά μετά από αρκετές δεκαετίες κάποια σημάδια ζωής. Ο Μπλουμ έφερε μαζί του την τεχνογνωσία της Πρέμιερ Λιγκ και ένα πολύπλοκο σύστημα αξιολόγησης νέων ποδοσφαιριστών που αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η καινούργια Ουνιόν. Όταν εκείνο το πρώτο καλοκαίρι οι υπεύθυνοι του μεταγραφικού σχεδιασμού παρέλαβαν μια λίστα με 15 μεταγραφικούς στόχους που είχε φτιάξει ο τότε προπονητής Μαρκ Γκροζάν, έβαλαν τα ονόματα στη βάση δεδομένων τους και μετά από μια γρήγορη ανάλυση του επέτρεψαν τη λίστα με όλα τα ονόματα διαγραμμένα. Κανείς τους δεν είχε τον κατάλληλο συνδυασμό ποιότητας και τιμής που έψαχναν. Η Ουνιόν είχε μπει και επίσημα σε μια νέα, διαφορετική εποχή.
Τρεισήμισι χρόνια μετά οι φίλοι της ομάδας ζούνε ένα όνειρο. Μετά από αρκετές δεκαετίες στην 2η και την 3η κατηγορία η Ουνιόν επέστρεψε επιτέλους φέτος στα μεγάλα σαλόνια και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση καθώς τερμάτισε με 18 βαθμούς διαφορά από την 2η, παίζοντας κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Όπως μάλιστα φαίνεται, γύρισε με άγριες διαθέσεις κι αυτό δεν το λέμε απλά επειδή κέρδισε στην πρεμιέρα μέσα στην έδρα της γειτονικής Άντερλεχτ με 1-3. Έντεκα αγωνιστικές μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, βρίσκεται στην 1η θέση της βαθμολογίας, ισόβαθμη με την Μπριζ, έχοντας την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στη χώρα. Το Σαββάτο που μας πέρασε πρόσθεσε ένα ακόμα κεφάλαιο στο βιβλίο της φετινής τρελής πορείας της, όταν και επικράτησε με 4-2 της Σεραίνγκ παρ’ότι έχανε με 0-2 ως το 55′ και ενώ έπαιζε με παίκτη λιγότερο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο!
Για την ώρα στα νότια των Βρυξελλών κανένας δεν αναφέρεται στη λέξη ‘τίτλος’, ούτε καν στην πιθανότητα εξόδου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο βασικός στόχος παραμένει να μείνει η Ουνιόν όσο πιο μακριά γίνεται από το άγχος μιας μάχης για τη σωτηρία. Από την άλλη, αυτό που έχει σημασία ως τώρα είναι πως η επιστροφή στο προσκήνιο βοήθησε στο να ακουστεί ξανά το όνομα του συλλόγου, να γίνει γνωστό το ένδοξο παρελθόν του, που τόσο καιρό παρέμενε ξεχασμένο στα βιβλία της ιστορίας, και να μπει πάλι στον ποδοσφαιρικό χάρτη το ξεχωριστό γηπεδάκι της, στο πάρκο Ντούντεν στα νότιο-δυτικά της πόλης.
Ένα μικρό, παλιό και γραφικό γήπεδο δίπλα ακριβώς στο δάσος, χωρίς VIP αίθουσες, εύκολο πάρκινγκ και αναπαυτικά καθίσματα, με εξέδρες που σε κάποια σημεία γίνονται ένα με το διπλανό λόφο (από τον οποίο παρακολουθούν αρκετοί τους αγώνες τζάμπα, συχνά σκαρφαλωμένοι και σε δέντρα), με μια μεγάλη κερκίδα για όρθιους που κάθε old school ποδοσφαιρόφιλος θέλει να επισκεφτεί έστω μια φορά, ειδικά σε κάποιο ντέρμπι με κάποια ομάδα της πόλης. Γι’αυτό άλλωστε συχνά στις κερκίδες του συναντάς πολλούς φοιτητές από άλλες χώρες που μένουν στις Βρυξέλλες και ψάχνουν μια ιδιαίτερη ποδοσφαιρική εμπειρία. Όπως δήλωσε άλλωστε και ο Μούζιο, ένας από τους αρκετούς λόγους που επιλέχθηκε η Ουνιόν ήταν το προφίλ των οπαδών της, που είναι εκδηλωτικοί αλλά ταυτόχρονα χαλαροί και ανοιχτοί σε όλους τους ανθρώπους εκτός της περιοχής τους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής ή θρησκείας.
Ένα γήπεδο που είναι κανονικό μνημείο, αφού το κτίριο της κεντρικής θύρας του, με την εντυπωσιακή αρτ ντεκό πρόσοψη που χτίστηκε έναν αιώνα πριν, έχει χαρακτηριστεί προστατευόμενο. Αυτό βέβαια σημαίνει πως η Ουνιόν δεν έχει σχεδόν καμία δυνατότητα ανακαίνισης του αφού σύμφωνα με τον πρόεδρο της, “ακόμα και αν θέλουμε να γκρεμίσουμε έναν μικρό τοίχο, χρειαζόμαστε ειδική άδεια από πολλούς φορείς”. Σύμφωνα με τον Άγγλο αμυντικό της ομάδας, Κρίστιαν Μπέρτζες: “Το γήπεδο μας μοιάζει λες και είναι βγαλμένο από τη ρωμαϊκή εποχή, σαν ένα περίεργο αμφιθέατρο με τα σκαλοπάτια να καταλήγουν σχεδόν μέσα στο δάσος.”
Μέσα στα σχέδια των Άγγλων, που ήδη έχουν ρίξει αρκετά λεφτά στη βελτίωση των εγκαταστάσεων του προπονητικού κέντρου και στη δημιουργία ακαδημιών, είναι να αποκτήσει κάποια στιγμή η ομάδα ένα νέο, μοντέρνο γήπεδο αλλά αυτό λογικά θα αργήσει, αφού το να βρεθεί χώρος στις Βρυξέλλες και να αποκτηθούν οι κατάλληλες άδειες είναι εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο. Μέχρι τότε οι φανατικοί της Ουνιόν θα πρέπει να περιμένουν υπομονετικά στις μεγάλες ουρές που σχηματίζονται στις λιγοστές εισόδους και στις παλιές τουαλέτες, κάτι που πάντως δεν φαίνεται να πτοεί κανέναν, αφού όπως λένε αρκετοί, “εδώ το κάναμε και μας άρεσε στις εποχές που παίζαμε στην 3η κατηγορία, θα έχουμε πρόβλημα τώρα;”