Όταν την Πρωτοχρονιά του 2000 ο κόσμος με το ένα μάτι γιόρταζε το μιλένιουμ και με το άλλο κοιτούσε να δει αν ο πλανήτης ξεκίνησε να καταστρέφεται εξαιτίας του φόβου για τα προβλήματα των υπολογιστών με το Y2K, στην ποδοσφαιρική Ισπανία γινόταν κάτι το πρωτόγνωρο. Η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια οδηγούσε την κούρσα στο πρωτάθλημα. Η ομάδα από τη Γαλικία, με τον Χαβιέρ Ιρουρέτα στον πάγκο και μεταξύ άλλων τους Μακάι και Τζαλμίνια να σκοράρουν, ανέβηκε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στη 12η αγωνιστική. Σε ένα από τα πιο τρελά ισπανικά πρωταθλήματα όλων των εποχών, στρογγυλοκάθισε στην κορυφή παίρνοντας τη θέση της… Ράγιο Βαγιεκάνο που βρέθηκε να είναι πρώτη στις αρχές Νοεμβρίου. Η Ντεπορτίβο πήρε την πρωτιά στις 21 Νοεμβρίου και έμεινε μέχρι το τέλος εκεί, κατακτώντας το πρωτάθλημα. Ο περισσότερος ποδοσφαιρικός κόσμος θυμάται (και αγαπάει) εκείνη την ομάδα, αλλά η Λα Λίγκα του 1999-00 δεν είχε μόνο αυτή την έκπληξη.
Αρκετά πιο ανατολικά από τη Γαλικία, στην ιστορική περιοχή της Αραγωνίας (ή Αραγώνας ή Αραγονίας) γινόταν ένα άλλο μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα. Η Ρεάλ Σαραγόσα (θα αποφύγουμε το όχι και τόσο εύηχο Θαραγόθα), μια ομάδα με σημαντική ιστορία τη δεκαετία του 1960 και του 1970 ζούσε την καλύτερη σεζόν της μετά από πολλά χρόνια. Ο σύλλογος που μέχρι τότε είχε κατακτήσει τέσσερις φορές το Κύπελλο του Βασιλιά και το 1975 κατέκτησε τη 2η θέση στο πρωτάθλημα, με αρκετή διαφορά από τη Ρεάλ Μαδρίτης, έδινε μεγάλη μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και πράγματι, η Σαραγόσα ήταν για αρκετές αγωνιστικές δεύτερη, πίσω από τη Λα Κορούνια, πιστεύοντας στο όνειρο ενός τίτλου.
Ο Σάβο Μιλόσεβιτς στο Euro 2000
Για τους “Λος Μάνιος” εκείνη η σεζόν θα μπορούσε να είχε αλλάξει για πάντα την ιστορία τους. Ας μην ξεχνάμε ότι πέντε μόλις χρόνια νωρίτερα, η Σαραγόσα κατέκτησε το Κυπελλούχων με 2-1 απέναντι στην Άρσεναλ. Η Ρεάλ Σαραγόσα δεν ήταν τόσο πλήρης ομάδα από άποψη ταλέντου όσο εκείνη η Ντέπορ. Ο Βάσκος προπονητής “Τσέτσου” Ρόχο διέθετε ορισμένους παίκτες που όντως ξεχώριζαν, αλλά βασιζόταν κυρίως στην ομαδική δουλειά. Η Σαραγόσα είχε μέχρι την τελευταία αγωνιστική την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα, ενώ επιθετικά μεγάλος πρωταγωνιστής της ήταν ο Σάβο Μιλόσεβιτς. Ο Σέρβος επιθετικός, μεγάλος πόθος του Ντούσαν Μπάγεβιτς όταν ήταν στην ΑΕΚ, μετά από μια μέτρια πορεία στην Αγγλία και την Άστον Βίλα, έκανε πράματα και θάματα στην Αραγωνία. Την πρώτη του σεζόν σκόραρε 17 γκολ και την αμέσως επόμενη, αυτή του 1999-00, σημείωσε 21 γκολ ξεπερνώντας παίκτες όπως ο Ραούλ, ο Ντιέγκο Τριστάν κι ο Κλάιφερτ. Ο Μιλόσεβιτς αποτέλεσε την κολόνα πάνω στην οποία χτίστηκε η Σαραγόσα εκείνη τη διετία.
Εκτός από τον Σέρβο φορ, η Σαραγόσα είχε την τύχη να έχει και τον “Ελ Τόρο” Ακούνια σε εξαιρετική κατάσταση. Ο Αργεντινός που πολιτογραφήθηκε Παραγουανός (και έφτασε να είναι 2ος σε συμμετοχές στην εθνική πίσω από τον Κάρλος Γκαμάρα) ξεχώριζε με το πάθος, αλλά και την ποιότητά του στο κέντρο της Σαραγόσα. Ο τερματοφύλακας Χουάνμι Γκαρθία, αφού δεν βρήκε θέση στη Ρεάλ, ήταν πολύ σταθερός και μαζί του ο Πάκο Χέμεθ, ο Άντερ Γκαριτάνο και φυσικά ο αρχηγός Τσάβι Αγουάδο. Ο άνθρωπος που μέχρι να εμφανιστεί ο Σέρχιο Ράμος κρατούσε το ρεκόρ των 18 κόκκινων καρτών στο ισπανικό πρωτάθλημα. Οι οπαδοί, αλλά και αρκετοί από τους παίκτες της Σαραγόσα θεωρούν μέχρι σήμερα ότι θα μπορούσαν να είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα αν δεν είχαν αδικηθεί από τη διαιτησία σε αρκετά παιχνίδια.
Ανεξάρτητα από το πόση βάση έχουν τα όσα υποστηρίζουν, το γεγονός είναι ότι μπαίνοντας στην τελευταία αγωνιστική είχαμε ένα μοναδικό φινάλε. Η πρωτοπόρος Ντεπορτίβο ήταν στους 66 βαθμούς, ενώ στους 63 βρίσκονταν η Μπάρτσα και η Ρεάλ Σαραγόσα. Η Σαραγόσα είχε φέρει τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος 2-2 στο Ριαθόρ και σε συνδυασμό με το 2-1 του πρώτου γύρου ήταν καλύτερη σε περίπτωση ισοβαθμίας με την Ντεπορτίβο, συνεπώς είχε πιθανότητες για τίτλο. Στους 62 η Ρεάλ Μαδρίτης και στους 61 Βαλένθια και Αλαβές που διεκδικούσαν την έξοδό τους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ ήταν τρομερά ασταθείς και γενικά όλη η χρονιά είχε συνοδευτεί από μεγάλεςς εκπλήξεις. Κάτι τέτοιο έγινε και την τελευταία αγωνιστική. Η Ντεπορτίβο ήθελε ένα Χ απέναντι στην Εσπανιόλ για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Αυτό δεν χρειάστηκε τελικά. Αν και κέρδισε με 2-0 κατακτώντας πανηγυρικά το πρωτάθλημα, η Μπαρτσελόνα φρόντισε να φέρει 2-2 με τη Θέλτα μέσα στο Καμπ Νου. Η δε Σαραγόσα, αν και προηγήθηκε μόλις στο 5′ μέσα στο Μεστάγια δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη και τη 2η θέση. Η Βαλένθια γύρισε το ματς με 2-1 εις βάρος της Σαραγόσα και μαζί με την πρωταθλήτρια Ντεπορτίβο ήταν η κερδισμένη της αγωνιστικής. Η Ρεάλ Μαδρίτης αυτοκτόνησε κι αυτή εντός χάνοντας με 0-1 από τη Σοσιεδάδ, ενώ η Αλαβές έχασε από τους άλλους Βάσκους, αυτούς της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Με λίγα λόγια, από τους 6 πρώτους κέρδισαν μόνο οι 2. Η Ρεάλ Σαραγόσα τερμάτισε τελικά στην 4η θέση, ένα βαθμό πίσω από Μπαρτσελόνα και Βαλένθια.
Τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, η Σαραγόσα δραπέτευσε με 2-2 από το Ριαθόρ
Η θέση αυτή έδινε φυσικά την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ ή τουλάχιστον θεωρητικά την έδινε. Βλέπετε, πέντε ημέρες αργότερα, Ρεάλ Μαδρίτης και Βαλένθια θα αγωνίζονταν στο Σταντ ντε Φρανς για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκείνα τα χρόνια ο νικητής του θεσμού δεν έπαιρνε το εισιτήριο για τη διοργάνωση της επόμενης σεζόν, δεν υπήρχε αυτός ο κανονισμός. Η ΟΥΕΦΑ φυσικά αναγνώριζε τον κίνδυνο ο κάτοχος και συγκεκριμένα μια ομάδα κύρους και χρημάτων όπως η Ρεάλ να μείνει εκτός διοργάνωσης. Έτσι, άφηνε ένα παραθυράκι, με την εκάστοτε χώρα να μπορεί να επιλέξει ποια ομάδα της θα πάει στο Τσάμπιονς Λιγκ και σε περίπτωση που η χώρα αυτή είχε τέσσερις ομάδες στον θεσμό, η 4η θα πήγαινε στο ΟΥΕΦΑ.
Η Σαραγόσα κινδύνευε έτσι να μείνει εκτός Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά το τέλος του αγώνα στο Μεστάγια, ο αρχηγός Τσάβι Αγουάδο αντάλλαξε φανέλες με τον φίλο του Ζεράρ της Βαλένθια και του είπε: “Κερδίστε τη Ρεάλ γιατί θα μας πάρουν τη θέση του Τσάμπιονς Λιγκ”. Ο παίκτης της Βαλένθια, κάπως αθώα, του είπε: “Μη λες βλακείες, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό”. Λίγες μέρες μετά, η πολύ καλή Βαλένθια εκείνης της χρονιάς, θα έχανε άνετα από την προβληματική Ρεάλ Μαδρίτης του 2000 με 3-0. Οι παίκτες της Σαραγόσα που έβλεπαν τον αγώνα από την τηλεόραση, ήξεραν ότι οι ελπίδες έσβηναν. “Μόλις τελείωσε το ματς, έπιασα το κεφάλι μου. Το ξέραμε ότι κανείς δεν θα σήκωνε το χέρι του για να μας υπερασπιστεί“, είπε ο επιθετικός Χουάνελε σε πρόσφατες δηλώσεις του με τη συμπλήρωση 20 ετών από εκείνες τις ημέρες. “Τη μια μέρα παίζαμε για να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα και την άλλη μας έβγαζαν από το Τσάμπιονς Λιγκ από την πίσω πόρτα. Ήταν πολύ σκληρό“, συμπληρώνει ο Αγουάδο. Πράγματι, η ισπανική Π.Ο. επέλεξε τη Ρεάλ Μαδρίτης ως την τέταρτη ομάδα της Ισπανίας για το 2000-01.
Όλος ο οργανισμός της Σαραγόσα ένιωσε την αδικία, την αδυναμία του μικρού να δικαιωθεί. “Αν είχε κατακτήσει η Ατλέτικο την 4η θέση, δεν θα το έκαναν“, λέει ο Αγουάδο. Κανείς δεν ύψωσε τη φωνή του. Ακόμα κι ο ίδιος ο σύλλογος της Σαραγόσα φοβήθηκε να τα βάλει με την ΟΥΕΦΑ, γνωρίζοντας ότι ίσως θα έμπλεκε περισσότερο. Η Σαραγόσα δεν ήταν απλώς η ομάδα που χτύπησε το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος, δεν ήταν η ομάδα που δεν έχασε από εκείνη την Ντεπορτίβο. Ήταν κι η ομάδα που είχε διαλύσει τη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο Μπερναμπέου με ένα ανεπανάληπτο 1-5. Ήταν μια κατάφωρη ποδοσφαιρική αδικία, καθώς ήταν ανώτερη σε όλο τη σεζόν από τους Μαδριλένους. Κι όμως. Κανείς δεν την υπερασπίστηκε.
Η ιστορική πεντάρα μέσα στο Μπερναμπέου
Χωρίς τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ η ομάδα έπρεπε να κινηθεί διαφορετικά. Ο Σάβο Μιλόσεβιτς μετακόμισε στην Ιταλία, καθώς τα 25 εκατομμύρια Ευρώ που προσέφερε η Πάρμα ήταν πρόταση που δεν μπορούσες να αρνηθείς. Την ομάδα άφησε κι ο προπονητής Τσέτσου. Ο Βάσκος βρήκε μοναδική ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του Αθλέτικ Μπιλμπάο και να κάτσει στον πάγκο της. Η επόμενη σεζόν είχε τίτλο για την Σαραγόσα, την κατάκτηση του Κόπα ντελ Ρέι απέναντι στη Θέλτα. Η ομάδα όμως δεν είχε πλέον καμία σχέση με τη Σαραγόσα του 2000. Στο ΟΥΕΦΑ αποκλείστηκε στον 1ο γύρο από τη Βίσλα Κρακοβίας. Στο πρωτάθλημα βγήκε μόλις 17η και σώθηκε για έναν βαθμό, ενώ το 2002 τερμάτισε 20η και τελευταία και υποβιβάστηκε. Από τη διεκδίκηση της κούπας, στη μάχη για τη σωτηρία και τελικά στον υποβιβασμό. Από τότε, η Ρεάλ Σαραγόσα κατέκτησε ακόμα ένα κύπελλο, το 2004, φτάνοντας μέχρι και την 6η θέση στην Πριμέρα το 2007. Αυτή ήταν και η τελευταία της καλή σεζόν. Κάποιες μέτριες πορείες, κάποιες τραγικές, αρκετά διοικητικά λάθη και από το 2013 βρίσκεται στη Σεγούντα. Φέτος δείχνει ικανή να επιστρέψει και πάλι στην 1η κατηγορία, κάνοντας μια καλή πορεία με παίκτες όπως ο Καγκάουα κι ο δανεικός από τη Γουότφορντ Λουίς Σουάρες. Φτάνοντας προς το τέλος της σεζόν και πριν το ματς με την Ουέσκα βρίσκεται στη 2η θέση και δίνει μάχη για την άνοδο. Όσο για το Τσάμπιονς Λιγκ, το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε το 2005, όταν η Λίβερπουλ έμεινε πίσω από την Έβερτον στη βαθμολογία, αλλά κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Η ΟΥΕΦΑ και πάλι θα ήθελε την κάτοχο να παίρνει μια θέση που έπρεπε δικαιωματικά να πάει αλλού. Η αγγλική Ομοσπονδία έδειξε μεγαλύτερη πυγμή από την ισπανική, πέταξε το μπαλάκι στην ΟΥΕΦΑ κι αυτή έδωσε “χαριστικά” μια έξτρα πέμπτη θέση στην Αγγλία (κάτι που δεν έκανε στην περίπτωση της Σαραγόσα) και τελικά άλλαξε τον κανονισμό για τον νικητή του θεσμού. Άλλο το βάρος της Ρεάλ Σαραγόσα, άλλο της Λίβερπουλ…