Το βράδυ της Τετάρτης η Ατλέτικο Μαδρίτης θα υποδεχτεί στο Μετροπολιτάνο τη συμπολίτισσα Ράγιο Βαγιεκάνο. Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, η Ράγιο είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ομάδας. Ένας φτωχός συγγενής στην πόλη της Μαδρίτης, αλλά και την Πριμέρα, που όμως καταφέρνει με διαδοχικές υπερβάσεις να παραμένει ανταγωνιστικός και να δυσκολεύει αντιπάλους που συχνά έχουν πολλαπλάσιο μπάτζετ. Αυτό που δεν ξέρουν αρκετοί είναι ότι παρά την ιδιαιτερότητα της, η σχέση της με τις παντοδύναμες και τόσο διαφορετικές γειτόνισσες της δεν είναι τόσο κακή όσο πιθανόν φαντάζονται.
Η Ράγιο ιδρύθηκε το Μάιο του 1924 από μια παρέα νεαρών που μαζεύτηκε σε ένα σπίτι στα νότια της πρωτεύουσας με σκοπό να φτιάξει ένα σύλλογο που θα εκπροσωπεί τη γειτονιά του. Οι πρώτες της εμφανίσεις ήταν ολόλευκες με μοναδική εξαίρεση τις κάλτσες που ήταν μαύρες. Ο αστικός θρύλος λέει ότι η συγκεκριμένη μονοχρωμία επιλέχθηκε για τον απλούστατο λόγο ότι οι άσπρες φανέλες ήταν και πιο εύκολο να βρεθούν και πιο φτηνές. Στο Βαγιέκας τα λεφτά δεν έτρεχαν ποτέ από τα μπατζάκια.
Οι ολόλευκες εμφανίσεις της Ράγιο πριν το 1948
Για αρκετά χρόνια στο ξεκίνημα του ο σύλλογος αγωνιζόταν στα τοπικά πρωταθλήματα ενώ μέχρι το 1940 σαν έδρα χρησιμοποιούσε διάφορα γήπεδα της περιοχής, αφού ήταν οικονομικά αδύνατον να φτιάξει ένα δικό του. Τη σεζόν 1948-49 μια φουρνιά ταλαντούχων παικτών κατάφερε να την οδηγήσει στην άνοδο στην 3η κατηγορία. Τα δεδομένα άλλαξαν. Η Ράγιο θα αντιμετώπιζε για πρώτη φορά αντιπάλους και εκτός της περιφέρειας της Μαδρίτης. Η χαρά της ανόδου επισκιάστηκε γρήγορα από μια ανησυχία για το πώς θα καλυφθούν τα αυξανόμενα έξοδα, ειδικά αυτά των μετακινήσεων. Η διοίκηση αποφάσισε πως πρέπει να αναζητήσει κάποιον πιο ισχυρό σύμμαχο και η πλησιέστερη επιλογή ήταν η Ατλέτικο.
Την 1η Ιουλίου του 1949 και μετά από διαβουλεύσεις αρκετών μηνών οι πρόεδροι των δυο ομάδων υπέγραψαν ένα συμφωνητικό που έμεινε γνωστό ως «Συμφωνία Αμοιβαίας Βοήθειας». Σύμφωνα με αυτό η Ατλέτικο δεχόταν να στηρίξει τη Ράγιο με χρηματικές διευκολύνσεις αλλά και με τον δανεισμό αρκετών παικτών (και ενός μέλους του προπονητικού τιμ). Αυτοί θα μετακόμιζαν στο Βαγιέκας για την επόμενη σεζόν αλλά θα πληρώνονταν ακόμα από την Ατλέτικο. Σε αντάλλαγμα, κάποια τμήματα της Ατλέτικο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το γήπεδο της Ράγιο για προπονήσεις και αγώνες ενώ οι «ροχιμπλάνκος» θα είχαν τον πρώτο λόγο στο μέλλον σε περίπτωση που κάποιο ντόπιο πιτσιρίκι έδειχνε πως έχει τα φόντα να παίξει και σε υψηλότερο επίπεδο. Υπήρχε όμως κι ένας όρος που δεν καταγράφηκε ποτέ στο έγγραφο που υπέγραψαν οι πρόεδροι. Παρά την προφορική μόνο απαίτηση του, αυτός ο όρος άντεξε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο υπήρχε σε εκείνη τη συμφωνία. Στο τέλος της επόμενης σεζόν το συμφωνητικό ακυρώθηκε, οι δανεικοί επέστρεψαν αλλά η συγκεκριμένη, ας την πούμε, λεπτομέρεια ξέμεινε και έγινε τελικά αναπόσπαστο στοιχείο του συλλόγου.
Η ολόλευκη εμφάνιση που χρησιμοποιούσε ως τότε η Ράγιο θύμιζε στους περισσότερους την αντίστοιχη της άλλης μεγάλης γειτόνισσας, της Ρεάλ. Οι άνθρωποι της Ατλέτικο δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν αυτό από μια ομάδα την οποία στήριζαν πλέον έμπρακτα. Γι’αυτό ζήτησαν να γίνει μια εικαστική παρέμβαση στις φανέλες και να προστεθεί κάπου μια κόκκινη «πινελιά», ώστε να υπάρχει μια ξεκάθαρη σύνδεση των δυο νέων «φίλων». Σύμφωνα με κάποιες πηγές, η Ατλέτικο πρότεινε ακόμα και την ιδέα να φοράνε οι δυο ομάδες ίδιες φανέλες αλλά οι υπεύθυνοι της Ράγιο αρνήθηκαν και τελικά κατέληξαν στη, γνώριμη πια, διαγώνια κόκκινη ρίγα. Ο λόγος που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ρίγα, που δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη, δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα ποτέ αλλά η πιο γνωστή θεωρία, που ενστερνίζονται οι περισσότεροι, λέει ότι η έμπνευση προήλθε από τη Ν. Αμερική.
Τη δεκαετία εκείνη η Ρίβερ Πλέιτ σάρωνε τα τρόπαια στην Αργεντινή παίζοντας ένα ποδόσφαιρο που δεν είχε δει κανείς ως τότε. Η “Μηχανή”, όπως ήταν το παρατσούκλι της, στηριζόταν σε μια πεντάδα εξαιρετικών επιθετικών που τρομοκρατούσε τις αντίπαλες άμυνες. Η φήμη της είχε εξαπλωθεί παγκοσμίως και χάρη στην έλλειψη βίντεο και τις παραδοσιακές υπερβολές της διάδοσης “από στόμα σε στόμα”, ο καθένας φανταζόταν όπως ήθελε εκείνη την ασταμάτητη ομάδα. Ελπίζοντας πως έτσι θα αποσπάσει κάτι από την αύρα της, η Ράγιο αντέγραψε το κλασικό σχέδιο της φανέλας της και από τότε μέχρι και σήμερα, με κάποιες μικρές γραφιστικές διαφοροποιήσεις, τη λευκή της φανέλα διαπερνάει διαγώνια μια έντονη κόκκινη ρίγα.
“Τσόρι” Ντομίνγκες: Ένας γνωστός μας που φόρεσε τη ρίγα και της Ρίβερ και της Ράγιο
Τέσσερα χρόνια μετά την υιοθέτηση της ρίγας στη φανέλα, η Ρίβερ πήγε στη Μαδρίτη για ένα φιλικό απέναντι στη Ρεάλ. Οι διοικούντες της Ράγιο άδραξαν την ευκαιρία και συναντήθηκαν με τους Αργεντινούς στο ξενοδοχείο όπου έμεναν. Εκεί τους αποκάλυψαν τη στιλιστική επιλογή που είχαν κάνει και τους έκαναν δώρο μια κορνίζα με την ομαδική φωτογραφία και τις υπογραφές όλων των παικτών. Σαν απάντηση, οι Αργεντίνοι τους χάρισαν ένα σετ δικών τους εμφανίσεων, για να επικυρώσουν κάπως αυτή την περίεργη φιλία. (Ο θρύλος λέει ότι οι εμφανίσεις που άφησε η Ρίβερ ήταν όλες μεγέθους «Small», γι’αυτό και κατέληξαν στα παιδικά τμήματα της Ράγιο, αλλά ας μην αφήσουμε μια μικρή τεχνική αστοχία να χαλάσει μια ωραία ιστορία).
Το 2016 οι πρόεδροι των δυο ομάδων συναντήθηκαν ξανά για να ενισχύσουν κι άλλο τους δεσμούς τους. “Για εμάς είναι υπερηφάνεια να φοράμε μια φανέλα σαν αυτή της Ρίβερ που ήταν η πρώτη ομάδα που έμαθε στον κόσμο να παίζει ποδόσφαιρο” ήταν η δήλωση που έκανε μετά ο Ισπανός πρόεδρος, Μάρτιν Πρέσα.
Επιστρέφοντας στα ισπανικά πάρε-δώσε, ακόμα και μετά την ακύρωση της συμφωνίας στο τέλος της σεζόν 1948-49, η Ράγιο και η Ατλέτικο διατήρησαν την καλή τους σχέση και αρκετές φορές στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών συνεργάστηκαν με ποικίλους τρόπους. Ο πιο απλός και διαδεδομένος ήταν φυσικά ο δανεισμός ποδοσφαιριστών. Περισσότεροι από 30 παίκτες έχουν φορέσει τη φανέλα των δυο ομάδων και αρκετοί εξ αυτών το έκαναν με τη μορφή δανεισμού, που συνήθως βόλευε και τους δυο.
Η Ράγιο παρουσιάζει τον δανεικό από την Ατλέτικο Ντιέγκο Κόστα, ηλικίας… απροσδιόριστης.
Μια από τις πιο φρέσκες και γνωστές περιπτώσεις είναι αυτή του Ντιέγκο Κόστα, που τον Ιανουάριο του 2012 πήγε δανεικός στο Βαγιέκας και μέσα σε λίγους μήνες πρόλαβε να σκοράρει 10 φορές, να τελειώσει τη σεζόν ως πρώτος σκόρερ της Ράγιο και να τη βοηθήσει να παραμείνει στην Πριμέρα. Από το σημερινό ρόστερ της Ατλέτικο, ο Σαούλ έπαιξε δανεικός στη Ράγιο τη σεζόν 13-14, πριν μετατραπεί σε βασικό γρανάζι της μηχανής του Σιμεόνε.
Για την ιστορία, να προσθέσουμε πως μια σχετικά παρόμοια τακτική ακολουθήθηκε και με τη Ρεάλ. Μπορεί φαινομενικά οι δυο τους να έχουν ακόμα λιγότερα κοινά αλλά αυτό δεν εμπόδισε στο παρελθόν τις διοικήσεις τους να έρθουν σε επαφή. Εκτός από τους δανεισμούς παικτών η συνεργασία τους περιλάμβανε κι άλλες διευκολύνσεις. Για παράδειγμα, τη δεκαετία του 60′ ο πρόεδρος της Ράγιο, Χουάν Ροίς, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον αντίστοιχο της Ρεάλ, τον θρύλο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Σε αρκετές περιπτώσεις ο δεύτερος ενεργούσε σαν προστάτης και στήριζε οικονομικά τον πρώτο, όταν υπήρχε μεγάλη ανάγκη.