Λένε πως το σημαντικότερο στοιχηματικό γεγονός της σεζόν, δεν είναι άλλο από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ – αφενός καταγράφονται τζίροι που σπάνε ρεκόρ και αφετέρου τείνουν να δοκιμάσουν την τύχη τους και φίλαθλοι (και μη) που δεν έχουν ποντάρει ποτέ. Περίπου τα ίδια ισχύουν και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, αλλά με αφορμή το περίφημο «σούπερμποουλ» στο Αμερικάνικο Φούτμπολ ή τους τελικούς της σεζόν του Μπέιζμπολ – για προφανείς λόγους, το αθλητικό και εμπορικό/στοιχηματικό αποκορύφωμα της σεζόν ταυτίζονται, καθώς αμφότερα αντανακλούν τις προτιμήσεις του φίλαθλου κόσμου, ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος που βρισκόμαστε.
Υπάρχει βέβαια ένα αθλητικό γεγονός που ενώ οπουδήποτε στον κόσμο θεωρείται ήσσονος σημασίας (τόσο σε αθλητικό, όσο και στοιχηματικό επίπεδο), στην Ελλάδα δυνητικά θα κατέρριπτε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης και τζίρου, όπως πχ ένας τελικός Ευρωλίγκας μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη ντέρμπυ, που αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να βάλουμε στοίχημα στα μαγικά χρόνια των 80s και 90s θα ισοδυναμούσε με δυο Τσαμπιονς Λιγκ και Ευρωλίγκες μαζί.
Λένε λοιπόν οι παλιότεροι ότι τα ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ είναι κάτι σαν την Παλαιά Διαθήκη του Ελληνικού Μπάσκετ, ενώ τα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού είναι η Καινή. Μαζί συνθέτουν την Αγία Γραφή της πορτοκαλί μπάλας στα μέρη μας, είναι η δική μας Χρυσή Βίβλος. Με αφορμή το πάλαι ποτέ μεγάλο ντέρμπυ Άρη-ΠΑΟΚ αύριο στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης (ή αν προτιμάτε στην κεντρική σάλα του Αλεξάνδρειου Μέλαθρου που πλέον ονομάζεται «Νίκος Γκάλης», θα κάνουμε δύο μικρά φλας μπακ σε δυο εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, ήτοι δυο φουλ σημαδιακά ντέρμπυ των ’80ς με επικοινωνιακά εφέ και χαμό μεγάλο, μεγαλύτερο και από τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.
Εν αρχή ην ο περίφημος τελικός Κυπέλλου των ξυρισμένων κεφαλιών, την Μεγάλη Τετάρτη του 1984, με τον αστικό μύθο να θέλει τον προπονητή του ΠΑΟΚ Φαίδωνα Ματθαίου να «πωρώνει» τους παίκτες πηγαίνοντας σύσσωμη την ομάδα την παραμονή του τελικού να δουν στο σινεμά την ταινία «Αποστολή στη Νικαράγουα» και στη συνέχεια να τους «υποχρεώνει» να κουραυτούν «γουλί» σαν ένδειξη πάθους για την κατάκτηση του τροπαίου.
Η ταινία που εστιάζει στην εμπλοκή και τα ηθικά διλήμματα ενός φωτορεπόρτερ του «Time» που βρίσκεται στη Νικαράγουα κατά τον πόλεμο του δικτάτορα Σομόζα με τους Σαντινίστας, θρυλείται ότι χαλύβδωσε ψυχολογικά τους παίκτες του ΠΑΟΚ και αποδείχθηκε παράγοντας νίκης – παρότι δεν ήταν λίγοι οι παίκτες που αντέδρασαν έντονα στο κούρεμα, με πιο ενδιαφέρουσα ανεκδοτολογικά την περίπτωση του «Μάτζικ» Νίκου Σταυρόπουλου να προσπαθεί να σωθεί απεγνωσμένα, αλλάζοντας συνεχώς δωμάτιο…
Η εικόνα των «σκίνχεντς» παικτών του ΠΑΟΚ (με την θρυλική διαφήμιση «Doperman»), έμεινε στην ιστορία, με την εφημερίδα «Φίλαθλος» να κατηγορεί την ομάδα του ΠΑΟΚ για ναζιστικές πρακτικές, προαναγγέλωντας επέμβαση του ΓΓΑ Κίμωνα Κουλούρη, προκαλώντας τη μήνη των παικτών του Δικεφάλου και του τότε προέδρου της ΣΑΚΕ Στηβ Γιατζόγλου, ο οποίος εξήγησε ότι «Γιατί παραξενεύεστε, είναι κάτι συνηθισμένο στις ΗΠΑ». Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν κάποιες δεκαετίες για να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούσε ο Στίβ…
Συνολικά στη δεκαετία του ’80 όμως, ο Άρης ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του Ελληνικού Μπάσκετ, σημειώνοντας το ασύλληπτο ρεκόρ των 80 συνεχόμενων νικών, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των ντέρμπυ με τον συμπολίτη – εξ ου και ο θρύλος για το γούρικο κουστούμι του Ιωαννίδη… Από τον Μάρτιο του 1985 μέχρι και τις 5 Νοεμβρίου του 1988 όταν ο ΠΑΟΚ έσπασε το αήττητο με τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, Νίκο Βεζυρτζή να δηλώνει πως «κηρύσσω την έναρξη της κυριαρχίας του ΠΑΟΚ» και τις γλαφυρές πένες του «Ισοβίτη» στο βιβλίο του «Μια εποχή στο τσιμέντο», και του Βασίλη Σκουντή στο περιοδικό «Τρίποντο» να μας βάζουν στο κλίμα.
«Τι να πρωτοθυμηθείς Τσαμπιά κρεμασμένα από τα κάγκελα – κι εμείς και αυτοί. Ποτέ δεν έβλεπες ΠΑΟΚ-Άρης ευθεία, με το πρόσωπο στο παρκέ, πάντα ήσουν στο πλάι, για να χωράς με τον διπλανό σου στο ίδιο καρεκλάκι. Πάντα είχες συνεπιβάτη στη θέση σου, ποτέ μόνος. Τρέμει το χέρι μου και μόνο στη σκέψη εκείνης της μαγείας, πιο πολύ επειδή ξέρω πως δεν πρόκειται να την ξαναζήσω ποτέ – δεν θα υπάρξει ξανά τέτοια συγκυρία.»
Φυσικά ο Βεζυρτζής διαψεύστηκε α λα «πολυμετοχικά» καθώς η παντοκρατορία του Άρη κράτησε μέχρι το 1991 – άλλωστε στην ελληνική καλαθόσφαιρα, ανέκαθεν μεσουρανούσε μια ομάδα: η μεγάλη ΑΕΚ της δεκαετίας του ’60 με 6 τίτλους και κορωνίδα το περίφημο Κυπελλούχων του 1968, Ο Παναθηναϊκός με 10/14 τίτλους στη χρυσή εποχή 1970-1984 που μας έδωσε μερικές ομηρικές μονομαχίες με τον ενισχυμένο με Ελληνοαμερικανούς «ομογενείς» Ολυμπιακό, μέχρι να παραδώσει τα σκήπτρα στον μοναδικό Θεό, Νίκο Γκάλη.
Δυστυχώς το Μπάσκετ εκφυλίστηκε σε βαθμό κακουργήματος, από τα μέσα των 90s όταν κατέβηκε ξανά στην Αθήνα, οπότε επί της μπασκετικής ουσίας, μπήκε στο ‘καθαρτήριο’ στη Δαντική εκδοχή του, μια αέναη, αρρωστημένη κατάσταση που καμιά προσευχή δεν φαίνεται ικανή να τερματίσει. Εντούτοις, ακόμη και σήμερα που το Ελληνικό πρωτάθλημα χάσκει εντελώς απαξιωμένο και αποψιλωμένο από τις ένδοξες μέρες και παίκτες του παρελθόντος, ένα βήμα πριν το κενό και μπροστά στις ερημωμένες εξέδρες, ένα μπασκετικό ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ παραμένει η πιο φορτισμένη αναμέτρηση της χρονιάς (μέχρι την επόμενη).
Maestro