Οι προπονητές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που απολύθηκαν και σε αυτούς που πρόκειται να απολυθούν. Τόσο απλά. Όλοι οι προπονητές. Από τον Μουρίνιο μέχρι τον Ρανιέρι.

Ναι ακόμη και τον Ρανιέρι, που πέρυσι πέτυχε όχι απλά το θαύμα του αιώνα με τη Λέστερ αλλά κάτι περισσότερο. Όμως όσο δουλειά του προπονητή θα είναι να παίρνει το αποτέλεσμα, όσο η ομάδα δεν θα νικάει τόσο ο κόουτς θα πλησιάζει προς την πόρτα της εξόδου. Μέχρι να βγει.

Και στην Αγγλία βουίζει ο κόσμος ότι ο Κλαούντιο είναι με το ενάμισι πόδι στην έξοδο. Λογικό.

Η Λέστερ από την περσινή βόλτα της στον Παράδεισο, φέτος ακουμπάει την κόλαση, όσο κι αν ένας υποβιβασμός στην Αγγλία δεν είναι καταστροφή όπως εδώ. Ένας υποβιβασμός όμως της περσινής πρωταθλήτριας είναι. Για το γόητρο του συλλόγου. Και για το όνειρο που έγινε πραγματικότητα αλλά ένα χρόνο μετά μπορεί να εξελιχθεί εφιάλτης.

Ο Ιταλός που πέρυσι ήταν αυτός που πήρε την Λέστερ από το χεράκι και την οδήγησε στην κορυφή, φέτος βλέπει το «αμάξι» να χάνει λάδια και δεν μπορεί να το φέρει με τίποτα στα ίσια του. Μέχρι και τα μπέργκερ έκοψε, μετά το ματς, από τους παίκτες και έβαλε μακαρόνια σε μια κίνηση που μοιάζει περισσότερο απελπισίας παρά προπονητική επιλογή.
Αλλά μήπως με αυτή την τρέλα και τις ανορθόδοξες μεθόδους δεν έβγαλε πέρυσι τη Λέστερ (του) πρωταθλήτρια; Εκεί λοιπόν ποντάρει και τώρα που παίζει την τελευταία του ζαριά για να σώσει πρώτα την ομάδα και μετά τη δουλειά του. Ας ελπίσουμε ότι θα το πετύχει. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά διότι αυτό το (αθλητικό) παραμύθι δεν πρέπει να έχει κακό τέλος. Όχι τουλάχιστον τόσο νωρίς…