Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τη Χίμκι για την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα, κλείνοντας την πόρτα της φετινής δύσκολης σεζόν.
Το τέλος της τρέχουσας σεζόν ήρθε πρώιμα τελικά για τον Ολυμπιακό, ο οποίος δίνει σήμερα την τελευταία του αναμέτρηση, φιλοξενώντας τη Χίμκι για την Ευρωλίγκα. Eίναι όντως πολύ νωρίς. Αλλά χωρίς το ελληνικό πρωτάθλημα στη μέση, είναι μια (καινούργια) πραγματικότητα. H λογική λέει ότι οι ερυθρόλευκοι θα επιστρέψουν γρήγορα στη Stoiximan Basket League, σε μια κίνηση η οποία θα είναι ευεργετική και για τις δύο πλευρές.
Ήταν μια αντικειμενικά άσχημη σεζόν για την ομάδα του Πειραιά. Ξεκίνησε με όνειρα και αρκετές φιλοδοξίες. Όμως στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που άξιζε. Την ώρα της κρίσεως, δεν μπόρεσε να πιάσει τα απαιτούμενα αγωνιστικά standards για να βρεθεί ένα βήμα μπροστά από τον ανταγωνισμό. Κάπου στα τέλη του 2020/αρχές του 2021, όταν ο Κώστας Σλούκας ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του και η ομάδα έκανε τρεις συνεχόμενες νίκες (με Χίμκι, Μπάγερν, Μακάμπι), πολλοί πίστεψαν ότι οι ερυθρόλευκοι αλλάζουν επίπεδο, όντας ικανοί να ξεκινήσουν ένα σπριντ που θα τους έδινε το πολυπόθητο εισιτήριο για την οχτάδα. Αυτός άλλωστε ήταν ο μίνιμουμ στόχος για φέτος. Η συνέχεια τους διέψευσε. Εκτιμώ ότι κάποιες στιγμές στα παιχνίδια του Mediolanum και της Zalgirio Arena ήταν κομβικές, με την έννοια ότι έπλασαν το κάρμα αυτής της ομάδας. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε αλλά βρήκε σε τοίχο. Και το αποτέλεσμα είναι δίκαιο, πέρα για πέρα. Το μπάσκετ είναι άλλωστε ένα αξιοκρατικό άθλημα…
Τα «γιατί» είναι πολλά. Κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα, συμπεραίνουμε ότι οι ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν σε καμία περίπτωση να βρουν ισορροπία στο παιχνίδι τους. Καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν ήταν μια μέτρια αμυντική ομάδα, με σημαντικό πρόβλημα συνοχής στα μετόπισθεν. Στο επιθετικό κομμάτι δε, απέτυχαν να αναμείξουν στην παραγωγική τους διαδικασία παίχτες-κλειδιά για τη λειτουργία της. Ο Χάρισον, ο οποίος ήρθε στον Πειραιά για να φέρει αποτελεσματική περιφερειακή εκτέλεση και να ξεκλειδώσει χώρους ώστε να λειτουργήσουν οι PnR-δράσεις, δεν ανταποκρίθηκε, ενώ οι Έλις και Τζένκινς έμειναν δικαιολογημένα στα ρηχά καθώς ήταν μέλη μιας συνολικά δυσλειτουργικής επίθεσης (πιθανότατα θα έμοιαζαν διαφορετικοί παίχτες σε ένα πραγματικά αποτελεσματικό επιθετικό πλαίσιο εντός του οποίου θα εκτελούσαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα). Η απουσία του Παπανικολάου επίσης -παρότι ούτε αυτός είχε πιάσει υψηλά αγωνιστικά standards μέχρι τον τραυματισμό του- στοίχισε πολύ σε ένα σύνολο που δεν είχε μέγεθος στη θέση «5» (σημαντικός παίχτης στην πίσω γραμμή άμυνας) ενώ η ροπή στο λάθος δρούσε ανασταλτικά κάθε φορά που οι ερυθρόλευκοι προσπαθούσαν να βρουν ρυθμό.
Υπήρξαν βέβαια και θετικά στοιχεία. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα βρήκε στον Χασάν Μάρτιν έναν πολύ καλό ψηλό ο οποίος απέδειξε ότι μπορεί να ανταγωνιστεί τους καλύτερους. Είναι δεδομένο όμως ότι θα χρειαστεί βοήθεια. Ο Αλεξάντερ Βεζένκοφ αναρριχήθηκε στην κορυφή της ιεραρχίας του επιθετικού οπλοστασίου των ερυθρολεύκων. Βελτίωσε το footwork, την αμυντική του συμπεριφορά, έχτισε την αυτοπεποίθηση του και κυρίως το προφίλ του αποτελεσματικού σκόρερ σε αυτό το επίπεδο. Παράλληλα, ο Σακίλ ΜακΚίσικ κέρδισε επάξια το νέο του συμβόλαιο, αποτελώντας «σταθερά» για την ομάδα με την ενέργεια, την επιθετικότητα και το εξαιρετικό φυσικό/αθλητικό του πακέτο, στα περισσότερα βράδια της σεζόν. Ο Ζαν-Σαρλ επίσης παίρνει θετικό πρόσημο και μαζί με τον Λαρεντζάκη απέδειξαν ότι μπορούν να προσφέρουν ως παίχτες-ρόλων. Ο Ολυμπιακός έχει μια βάση λοιπόν, επάνω στην οποία πρέπει να χτίσει το σύνολο της επόμενης σεζόν.
Για τη Χίμκι η σεζόν ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Το ταλέντο στο ρόστερ της συγκέντρωσε κριτικές θαυμασμού πριν το ξεκίνημα της σεζόν (Μπούκερ, Μονρό, Μίκι, Μακόλουμ συν τους Σβεντ-Γιερέμπκο-Γιόβιτς) όμως η αλήθεια του παρκέ ήταν τελείως διαφορετική. Μια ομάδα παντελώς αδούλευτη στην άμυνα και χωρίς ισορροπία στις εκτελέσεις της στην επίθεση, στοιχεία που έφεραν γρήγορα τις ήττες και φυσικά τη γκρίνια. Τα οικονομικά προβλήματα που έπληξαν το club έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα, με τη Χίμκι να πετάει γρήγορα λευκή πετσέτα. Η πολύ πιο άρτια και σε στιβαρές βάσεις δομημένη Ζενίτ, ήρθε να πάρει τη θέση της ως δεύτερη τη τάξει ρωσική ομάδα στη διοργάνωση.
Οι Ρώσοι θα κατέβουν με σημαντικές απουσίες στο Φάληρο. Ο Σβεντ επέλεξε να διαφυλάξει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της σεζόν (19.8 πόντοι-7.7 τελικές πάσες) και η Χίμκι θα ακουμπήσει στον Τζόρνταν Μίκι (κουβαλάει το κάρο στις πλάτες του εδώ και καιρό) και τον Έρικ Μακόλουμ. Οι δύο Αμερικανοί μοιράζονται τη μερίδα του λέοντος στις εκτελέσεις των Ρώσων και δικαιολογημένα η ελληνική άμυνα θα εστιάσει επάνω τους ενώ ο Σεργκέι Καράσεφ είναι πλέον ο τρίτος πόλος σε παραγωγικούς όρους.
Ο Ολυμπιακός μετράει 4 νίκες στα τελευταία 6 ματς στη διοργάνωση και θέλει να κλείσει με επιτυχία τη σεζόν. Σίγουρα τα πράγματα δεν πήγαν καλά φέτος. Είναι ώρα περισυλλογής και σωστών, καλά φιλτραρισμένων αποφάσεων. Η χρονιά που αφήνουν πίσω οι ερυθρόλευκοι μπορεί να δείξει τον δρόμο που οφείλουν να ακολουθήσουν σε επίπεδο αναγκών στο ρόστερ και αγωνιστικής κατεύθυνσης, ώστε γρήγορα αυτή η ομάδα να επιστρέψει στα υψηλά στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ…