Το θερμόμετρο παρέμενε πεισματικά σκαρφαλωμένο στους 40 βαθμούς και η ατμόσφαιρα ήταν πιο πνιγηρή και από εσχατολογικό “b movie” που εκτυλίσσεται στην έρημο της Αριζόνα. Το περίφημο νέφος που είχε κάνει την εμφάνιση του εκείνα τα χρόνια, είχε σκεπάσει τα πάντα και δεν κουνιόταν φύλλο. Οι αλαφιασμένοι από τις πυρακτωμένες λαμαρίνες οδηγοί που είχαν φτάσει σχετικά κοντά στην παραλία, παρατούσαν τα αυτοκίνητα τους όπου μπορούσαν και το έκοβαν ποδαράτο.
Ο αστικός μύθος λέει ότι εκείνη τη νύχτα ο κόσμος στην πλαζ της Βουλιαγμένης ξεπέρασε τις εκατό χιλιάδες και πως το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν το πάρτι, έφτανε μέχρι τη λεωφόρο Αμαλίας! Ποιος ξέρει, ίσως να ήταν η καλοκαιρινή πανσέληνος σε συνδυασμό με τον καύσωνα, ίσως να ήταν που πρώτη φορά γινόταν συναυλία κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα, κάτι σαν το δικό μας Γούντστοκ, με αρμύρα και πανσέληνο, με αγιόκλημα και γιασεμί.
Έχουν περάσει 38 καλοκαίρια από το περίφημο πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη, αλλά σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή και όσοι βρέθηκαν εκεί το μνημονεύουν μέχρι τις μέρες μας – μαζί τους και μια μεγάλη παρέα που ακόμη και εκείνη τη νύχτα, δεν έχασε την ευκαιρία να παίξει πόλο τραγουδώντας γύρω από την πλωτή μουσική εξέδρα.
Η ουρά των αυτοκινήτων στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν πρόκειται να φτάσει ούτε το ένα δέκατο της αυτοσχέδιας πιάτσας των ταξί που περιμένει τους αλαφιασμένους από τη ζέστη τουρίστες, οι οποίοι μετά από μια μέρα στον Παρθενώνα θα ψάξουν καταφυγή στις Κυκλάδες και τα άλλα τα νησιά. Βλέπεις το Πόλο δεν είναι ποδόσφαιρο και οι Ολυμπιονίκες, ακόμη κι αν επιστρέψουν με μετάλλιο από το Τόκυο, δεν έχουν το λαοπρόβλητο για να χρίζουν πολυπληθούς υποδοχής. Αν ήταν για καμιά μεταγραφή τύπου Ντέταρι ή Ριβάλντο, οι τυμπανοκρουσίες θα είχαν ξεσηκώσει την Αττική οδό μέχρι την Κάντζα και τους επιδημιολόγους (κάθε τύπου) από την Μύκονο μέχρι τον Ευαγγελισμό…
Ο αστικός μύθος θέλει την Υδατοσφαίριση να παραμένει το μοναδικό ομαδικό άθλημα που έχει να επιδείξει τέτοια συνέπεια στις διεθνείς διακρίσεις μέσα στις δεκαετίες, επειδή είμαστε θαλασσινός λαός και οι περισσότεροι μας από πιτσιρίκια, δεν υπάρχει καλοκαίρι που να μην επιδοθήκαμε σε διαγωνισμό βουτιών από τα βράχια και δεν τραγουδήσαμε γύρω από μια φωτιά στην παραλία.
Προφανώς και ζούμε σε μια χώρα που περιβάλλεται από θάλασσες και το νερό είναι στοιχείο της καθημερινότητας μας από βρέφη. Εντούτοις, η αλήθεια είναι ότι το Πόλο τα καταφέρνει θαρρείς από μόνο του, χάρις στο μεράκι των ανθρώπων του, που λειτουργούν σαν θεματοφύλακες με κυτταρική μνήμη και μεταδίδουν το πάθος και την αφοσίωση στους επόμενους, σε μια σκυταλοδρομία από γενιά σε γενιά.
Από το 1968 και μετά, η Εθνική ομάδα Υδατοσφαίρισης έχει απουσιάσει μόλις μια φορά (το 1976) από τους Ολυμπιακούς αγώνες, σε ένα απίστευτο σερί που ξεκινάει από τη δεκαετία κατά την οποία γεννήθηκαν οι γονείς των περισσοτέρων παικτών που απαρτίζουν τη σημερινή Εθνική που έχει κλέψει τις εντυπώσεις στο Τόκυο: “Ο πατέρας μου είναι 60 ετών και η μητέρα μου 57”, επιβεβαιώνει ο προεξάρχοντας της “παλιάς φρουράς” Κωνσταντίνος Μουρίκης.
Με άλλα λόγια ο διάχυτος ρομαντισμός των ανθρώπων και το παρεΐστικο κλίμα είναι που κάνουν τη διαφορά, σε συνδυασμό φυσικά με την ευεργετική αύρα της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου. Οι γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους στο Πόλο, ξέρουν ότι θα συναντήσουν ένα περιβάλλον υγιές και με παιδεία, χωρίς τις παθογένειες και τα εκφυλιστικά φαινόμενα άλλων ομαδικών αθλημάτων, χωρίς αντεγκλήσεις και επεισόδια. Και το Πόλο είναι ένα άθλημα που συνδυάζει ταχύτητα, τεχνική, δύναμη, έκρηξη και αντίληψη, ένα άθλημα που εντέλει ταιριάζει σε πιτσιρίκια που δεν έχουν αφήσει καλοκαίρι χωρίς να “ξαναβαπτιστούν”, πηδώντας από βράχο σε βράχο με φόντο το απέραντο γαλάζιο…
Δεν χωρά αμφιβολία ότι στη φάση των ομίλων του τρέχοντος Ολυμπιακού τουρνουά Υδατοσφαίρισης, δύο είναι οι ομάδες που ξεχώρισαν και δείχνουν ικανές για μεγάλα πράγματα: η καταπληκτική εθνική μας που πήρε την πρώτη θέση στον όμιλο της και στον άλλο όμιλο η Ισπανία, που έπαιξε σε όλα της τα παιχνίδια πόλο πολύ υψηλού επιπέδου – με κοινό τόπο και για τις δύο ομάδες την καταπληκτική τους άμυνα.
Η Εθνική μας πλέον μετά και την εκπληκτική νίκη της εναντίον του Μαυροβουνίου, στον αυριανό ημιτελικό, θα βρει ξανά στο δρόμο της την μεγάλη Ουγγαρία (που στο Πόλο είναι ότι η Βραζιλία στο Ποδόσφαιρο, με 15 Ολυμπιακά μετάλλια, τα 9 χρυσά!) έχοντας μπροστά της την τεράστια πρόκληση της πρόκρισης στο μεγάλο τελικό που αυτόματα της εξασφαλίζει και το μεταλλίο – το μόνο που λείπει από την τεράστια ιστορία της. Τώρα χρειάζεται ηρεμία, και αυτοσυγκέντρωση και ο δρόμος μοιάζει ανοικτός, καθώς αυτή η ομάδα έχει αποδείξει περίτρανα ότι έχει το potential (την Ουγγαρία την κερδίσαμε ήδη στην φάση των ομίλων), να φτάσει ως το τέρμα και να γράψει ιστορία.
Και χωρίς να έχει την παραμικρή σημασία αν την ημέρα της επιστροφής, η αναμονή των φιλάθλων στις αφίξεις του «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν θα προσεγγίζει καν την ουρά συνοικιακού παγωτατζίδικου – εξάλλου από ότι φαίνεται, το θερμόμετρο θα παραμένει πεισματικά αγκυλωμένο στους 40+ βαθμούς και η ατμόσφαιρα – με τους όψιμους πανηγυρισμούς από για πέντε χρόνια κωφεύοντες πολιτειακούς παράγοντες που θα σπεύσουν να καπηλευτούν το μετάλλιο, πιο πνιγηρή και από εσχατολογικό “b movie” που εκτυλίσσεται στην έρημο της απαξίωσης και της εγκατάλειψης των αθλητών μας – δεν είναι δα και σέντερ φορ που θα σπάσει ρεκόρ τηλεθέασης στο Τσάμπιονς Λιγκ…
Maestro