“Τους πήρε πάνω από 20 λεπτά να μετρήσουν το άλμα, καθώς επειδή είχα προσγειωθεί έξω από το σκάμμα, το ηλεκτρονικό σύστημα μέτρησης δεν μπορούσε να δώσει αποτέλεσμα και αναγκάστηκαν να στείλουν κάποιον στο πιο κοντινό κατάστημα εργαλείων, για να μετρηθεί επιτέλους το άλμα με ένα χαλύβδινο μέτρο…”
Ο αστικός μύθος λέει ότι ο 22χρονος Μπόμπ Μπίμον, το προηγούμενο βράδυ ήταν τόσο φορτισμένος από το ρατσιστικό κλίμα στους ίδιους τους κόλπους της αποστολής των ΗΠΑ, που για να ξεθυμάνει έφυγε από το Ολυμπιακό χωριό και κατέβηκε στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού, για να χαλαρώσει με μερικά σφηνάκια τεκίλα και να μπορέσει τελικά να κοιμηθεί λίγες ώρες πριν γράψει ιστορία.
Η 16η σύγχρονη Ολυμπιάδα του 1968 στο Μεξικό, σημαδεύτηκε από τα εξωπραγματικά ρεκόρ στα σπριντ και το μήκος, παγκόσμια ρεκόρ που κράτησαν για δεκαετίες και έφερε στο προσκήνιο την επίδραση του υψομέτρου – η Πόλη του Μεξικού είναι χτισμένη στα 2.240 μέτρα και οι μετρήσεις έδειχναν ότι στην ατμόσφαιρα υπήρχε 30% λιγότερο οξυγόνο, δημιουργώντας παράλληλα πολλά προβλήματα στους αθλητές των αγωνισμάτων που απαιτούσαν παρατεταμένη προσπάθεια.
Είναι χαρακτηριστικό πως σε αντιδιαστολή με το μυθικό άλμα του Μπομπ Μπίμον στο μήκος που πέταξε στα 8,90 μέτρα και τα 14 συνολικά παγκόσμια ρεκόρ που σημειώθηκαν στον Στίβο (επί 36 αγωνισμάτων), οι νικητές πέντε και δέκα χιλιόμετρα, δεν κατάφεραν παρά την πιο αργή επίδοση της τελευταίας εικοσαετίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το παγκόσμιο ρεκόρ του Μπίμον άντεξε για 23 ολόκληρα χρόνια, παρά την ανάδειξη του εκτυφλωτικού άστρου του Καρλ Λιούις στη δεκαετία του ’80 και τις απέλπιδες προσπάθειες του να το καταρρίψει επί δέκα χρόνια. Τελικά η μοίρα θέλησε να είναι παρών στον αγώνα που θα τα κατάφερε κάποιος άλλος, στον ίδιο ακριβώς χώρο που θα διεξαχθεί και ο αυριανός τελικός, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Τόκυο το 1991.
Ο Μάικ Πάουελ ήταν συνηθισμένος να χάνει από τον Καρλ Λιούις, του είχε συμβεί τουλάχιστον μια ντουζίνα φορές και το ίδιο πίστευε ότι θα συμβεί και εκείνο το απόγευμα στο Τόκυο όταν ο Λιούις πήδηξε 8,91 μ. στην 4η προσπάθειά του, όμως το ανεμόμετρο έδειξε ευνοϊκό άνεμο +2,9 μ/δ και το ρεκόρ δεν μέτρησε. Λίγα λεπτά αργότερα ο συμπατριώτης του Μάικ Πάουελ προσγειώθηκε στα 8,95 μ. με οριακό ευνοϊκό άνεμο και κατέρριψε το θρυλικό ρεκόρ, αφήνοντας αποσβολωμένο τον πολυνίκη Καρλ, ο οποίος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που του είχε μόλις συμβεί.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και άπειρα άλματα στο σκάμμα, αλλά ακόμη και το 8,72 μ. του Καρλ Λιούις το 1988 στη Σεούλ, παραμένει μακράν η δεύτερη καλύτερη Ολυμπιακή επίδοση όλων των εποχών (πίσω από το 8,90 του «άλματος του αιώνα» του Μπίμον), που κανείς δεν μπόρεσε ξανά να πλησιάσει, με το χρυσό στο μήκος στις τελευταίες τρεις Ολυμπιάδες να κρίνεται μεταξύ 8,31 και 8,38 μέτρα. Η φετινή αναμέτρηση στο Τόκυο πάντως αναμένεται να ανεβάσει το όριο των μεταλλίων, καθώς ήδη στα προκριματικά ο Κουβανός Ετσεβαρία πέτυχε επίδοση 8.50 μέτρα και αναμένεται να γίνει σκληρή μάχη, με τουλάχιστον μία πεντάδα αθλητών να δείχνει ικανή να τον ακολουθήσει.
Το άλμα του Ετσεβαρία στα προκριματικά βέβαια τον έχει φέρει σαν πρώτο φαβορί στις αποδόσεις (στο 2,25 από το 7,00 που ήταν πριν), με τον Μίλτο Τεντόγλου (ο οποίος έχει πηδήξει 8.60 μ. φέτος) να παραμένει δεύτερο φαβορί, ενώ εντύπωση προκαλούν οι υψηλές αποδόσεις του Τζαμαϊκανού Παγκόσμιου Πρωταθλητή Ταντζέι Γκέιλ, ο οποίος το 2019 στην Ντόχα είχε κερδίσει τον Κουβανό πηδώντας 8,69 μέτρα.
Αξιοσημείωτη βέβαια είναι και η περίπτωση του εκπληκτικού 22χρονου Χάρισον από την Αλαμπάμα, ο οποίος πριν λίγο καιρό έγινε ο πρώτος αθλητής στον κόσμο που ξεπέρασε τα 2.36μ στο άλμα εις ύψος και παράλληλα πήδηξε 8.45μ στο μήκος. Θεωρητικά βέβαια το ότι θα έχει αγωνιστεί την προηγούμενη ημέρα στον τελικός του Άλματος εις Ύψους, συνιστά μειονέκτημα, αλλά αυτοί που ξέρουν λένε πως αυτό είναι «ψωμοτύρι» για το αλάνι από την Αλαμπάμα, καθώς μέσα σε δύο μήνες είχε επαναλάβει τις ίδιες επιδόσεις, τόσο σε ανοιχτό, όσο και σε κλειστό στίβο, με τα δύο αθλήματα να λαμβάνουν χώρα σχεδόν ταυτόχρονα, με μόλις ένα μισάωρο διαφορά – παράμετρος που κάνει το Ολυμπιακό potential του Χάρισον να τρομάζει σαν σκέψη…
Maestro