Ο Φερνάντο Τόρες είχε σχεδόν συμπληρώσει μια βδομάδα που είχε αρχίσει προπονήσεις με την Λίβερπουλ στο Μέλγουντ, όταν είδε ένα σιωπηλό γεροντάκι να τρέχει γύρω από το γήπεδο, την ώρα της προπόνησης. Στην αρχή δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Είχε να ασχοληθεί άλλωστε με πολύ πιο σοβαρά θέματα, όπως το στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό του για να κάνει μια σπουδαία καριέρα στο Νησί με τους “κόκκινους”, όντας ένας ανάμεσα στους κορυφαίους επιθετικούς της Ευρώπης εκείνης της περιόδου. Τις επόμενες μέρες η εικόνα ήταν η ίδια. Ο Ράφα να δίνει οδηγίες, τα κεφάλια των παικτών να κοιτούν χαμηλά και το ίδιο γεροντάκι να συνεχίζει να κάνει γύρους ασταμάτητα. Ο Τόρες μην μπορώντας να αντισταθεί στον ζήλο του γέρου, κινήθηκε προς τον βοηθό του Ράφα, τον Σάμι Λι, και τον ρώτησε ποιος στο καλό είναι αυτός ο τύπος και γιατί είναι σχεδόν- κάθε μέρα εδώ, μαζί μας. “Σε λίγο θα έρχεται και θα μας δίνει και οδηγίες”, φαίνεται να είπε ελαφρώς ενοχλημένος. Ο Σάμι Λι χαμογέλασε. Τον έπιασε στοργικά από το μπράτσο και του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει σε κάποιο από τα γραφεία του προπονητηρίου, παίρνοντας ειδική άδεια απ’ τον Ράφα για μερικά λεπτά.
Εκεί του έδειξε ένα σωρό φωτογραφίες. Σε όλες ήταν και “ο γέρος που έτρεχε”, όπως τον αποκαλούσε ο Τόρες, και σε όλες, δίπλα του, ήταν ένα σωρό τρόπαια. Ευρωπαϊκά τρόπαια. Πρωταθλήματα Αγγλίας και Κύπελλα. Ο Σάνκλι, ο Πέισλι, ο Φάγκαν, ο Νταλγκλίς και δίπλα τους, σε όλες τις φωτογραφίες, ο ίδιος γέρος -εννοείται πιο νέος- και (σχεδόν) πάντα με εκείνη την κατακόκκινη φόρμα της ομάδας. “Το γεροντάκι που βλέπεις να τρέχει σχεδόν κάθε μέρα δίπλα μας είναι ο Ρόνι Μόραν. Ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους της ομάδας και αυτός που οι οπαδοί μας του έχουν χαρίσει τον τίτλο του Mr. Liverpool. Τώρα μπορείς να πας πίσω στο γήπεδο”. Ο Τόρες χαμογέλασε και έφυγε για να συνεχίσει την προπόνησή του.
Εκεί, πριν μπει στο γήπεδο, στο κομμάτι τακτικής του Ράφα, που τον περίμενε για να αρχίσει, πέρασε μπροστά του ο Μόραν στον τελευταίο του γύρο. “Καλή σας μέρα κύριε” του είπε ο Ισπανός χαμογελώντας, με τον Μόραν να του απαντά με ένα νεύμα όλο καλοσύνη. Αυτή η χαιρετούρα εξελίχθηκε τελικά σε καθημερινή ρουτίνα και για τους δύο. Ο νέος καλημέριζε – ο γέρος συμβούλευε. Αυτό που έκανε δηλαδή και όλα τα χρόνια που η θέση του ήταν εκεί που ήταν πάντα και η καρδιά του. Από τα παιδικά του χρόνια. Στην ομάδα της Λίβερπουλ.
Ο Μόραν γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1934 και από πολύ μικρή ηλικία βρέθηκε στις Ακαδημίες της ομάδας να παλεύει για να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ενώ παράλληλα δούλευε ως βοηθός ηλεκτρολόγου για τα προς το ζην. Επί θητείας Ντον Γουέλς κατάφερε να φτάσει τελικά στην πρώτη ομάδα το ’52, σε μια περίοδο που η Λίβερπουλ δεν κέρδιζε τίτλους, αρχίζοντας δειλά-δειλά να εξελίσσεται σε έναν εξαιρετικά αθλητικό αριστερό φουλ-μπακ που περίμενε αυτό που περιμένουν όλοι οι νεαροί. Να αρπάξει την ευκαιρία και να γίνει βασικός για την ομάδα του. Αυτό έγινε το 1955, με την Λίβερπουλ όμως να αγωνίζεται τότε στην β’ κατηγορία. Την ίδια περίοδο ο Ρόνι Μόραν είχε κερδίσει επάξια και το περιβραχιόνιο του αρχηγού χάρη στο πάθος και την ηγετική του φυσιογνωμία.
Η έλευση του Σάνκλι, 4 χρόνια αργότερα, άρχισε να αλλάζει επίπεδο την ομάδα προς το καλύτερο, με τις συμμετοχές του Μόραν να μειώνονται όμως -όχι για αγωνιστικούς λόγους- αλλά λόγω τραυματισμών. Ευτυχώς για τον ίδιο πρόλαβε να πανηγυρίσει με την Λίβερπουλ το πρωτάθλημα του ’64 (στην επιστροφή στους τίτλους μετά από 17 ολόκληρα χρόνια) πριν τον καλέσει ο σπουδαίος Σκοτσέζος στο γραφείο του -σε μια περίοδο που έπαιζε ελάχιστα- το ’68, για να του κάνει την πρόταση που του άλλαξε ποδοσφαιρικά την ζωή. “Περίμενα να ακούσω τα τυπικά, πως με ευχαριστεί για την παρουσία μου όλα αυτά τα χρόνια, πως τα χρόνια πέρασαν και καλό θα είναι να βρω μια μικρότερη ομάδα να κλείσω την καριέρα μου, παίζοντας περισσότερο, μα αυτό που άκουσα ήταν απίστευτο” είχε δηλώσει ο Μόραν στις εφημερίδες, σε μια δήλωση που, όσο κι αν ήθελε, δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό που μέσα της έκρυβε.
“Ρόνι στην ζωή μου ξέρεις πως δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια αλλά η ουσία. Είσαι όλη τη ζωή σου στο Λίβερπουλ και τα πόδια σου πλέον δεν βαστάνε όπως παλιά, γι’ αυτό τι θα έλεγες να μείνεις στην ομάδα δίπλα μου, ως βοηθός στον πάγκο;” Στα αυτιά του Ρόνι Μόραν η βαριά Σκοτσέτζικη προφορά του Σάνκλι ακούστηκε σαν το Something των Beatles και όπως ήταν λογικό η απάντηση δεν μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό από θετική. “I don’t want to leave her now – you know i believe and how” λέει το τραγούδι και κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο νέος ρόλος που εξελίχθηκε σε σχέση-ζωής για τον πρώην (πλέον) αριστερό μπακ της ομάδας.
Αυτό που είχε πρώτος δει ο Σάνκλι, εκτός της βαθιάς γνώσης που είχε ο Μόραν για το παιχνίδι, ήταν το γεγονός πως είχε το χάρισμα να εμπνέει τους συμπαίκτες του αλλά και το γεγονός πως διάβαζε τέλεια τον αντίπαλο στην διάρκεια κάθε αναμέτρησης. Εξ ου και το ελεύθερο που του έδωσε να σηκώνεται και να φωνάζει μανιασμένος στους παίκτες για τις κινήσεις τους στο χόρτο στη διάρκεια των αγώνων. Το παρατσούκλι “φωνακλάς” άλλωστε ήταν το πρώτο που του κόλλησαν οι φίλοι της Λίβερπουλ και εννοείται πως δεν απείχε καθόλου απ’ την πραγματικότητα. Ο ίδιος φυσικά και το λάτρεψε απ’ την πρώτη του στιγμή.
O Ρόνι Μόραν έμεινε για σχεδόν 30 χρόνια στον πάγκο της Λίβερπουλ, ως ένας εκ των βοηθών του εκάστοτε προπονητή, δίπλα στα κορυφαία ονόματα παικτών και προπονητών που είχε εκείνα τα χρόνια η ομάδα και έζησε όλη την πορεία από την β’ εθνική ως την κορυφή σε Αγγλία και Ευρώπη αλλά και την πλήρη αποδοχή του κοινού ως η κορυφαία ομάδα των 80s σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας εκείνων των ετών, όταν η Λίβερπουλ δηλαδή άφηνε τις κλασικές βρετανικές γιόμες και έβαζε την μπάλα στο χορτάρι.
Ήταν αυτός που είχε τον ρόλο του εμψυχωτή και του μέντορα για όλους τους νέους αστέρες που έφταναν στην ομάδα και φυσικά ήταν μέλος της κλειστής παρέας του θρυλικού Boot Room του Άνφιλντ. Του μικρού δωματίου δηλαδή που ανάμεσα σε παπούτσια και αφίσες γυμνών κοριτσιών στους τοίχους, ο Σάνκλι, ο Πέισλι, ο Μπένετ, ο Φάγκαν, ο Σόντερς και φυσικά ο Μόραν άραζαν και μιλούσαν με τις ώρες για ποδόσφαιρο, πίνοντας το τσάι τους. Αναλύσεις επί αναλύσεων, τακτική και φυσικά βρετανικά αστεία έσκιζαν τον αέρα του δωματίου για περίπου 30 χρόνια, όσο δηλαδή έμεινε στο προπονητικό επιτελείο και ο Μόραν, μέχρι τα τέλη των 90s (με την ορίτζιναλ παρέα εννοείται να έχει σπάσει από χρόνια).
“The Bootroom Boys”: Ξεχωρίζουν από αριστερά οι Σάνκλι, Πέισλι και Μόραν
Πολλοί πρώην παίκτες της Λίβερπουλ όπως ο Φιλ Τόμσον και ο Ρόμπι Φάουλερ θεωρούν πως το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η διοίκηση της Λίβερπουλ ήταν να μην δώσει ποτέ την ευκαιρία στον Μόραν να γίνει πρώτος προπονητής. Κυρίως μετά την απόλυση του Σούνες στα 90s και ενώ ο Μόραν είχε δείξει πως ήταν ένας άνθρωπος αρκετά μπροστά απ’ την εποχή του ποδοσφαιρικά, σε μια εποχή δηλαδή που το ποδόσφαιρο άλλαζε ραγδαία. Αν είχε συμβεί ίσως η Λίβερπουλ να μην είχε μπει ποτέ σε αυτή την σκοτεινή περίοδο ανομβρίας. Ίσως και όχι. Αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ. “Ήταν άνθρωπος που πάντα σε έκανε καλύτερο. Θυμάμαι να έχω σκοράρει 5 γκολ κόντρα στη Φούλαμ και μετά τον αγώνα να με κοιτάζει σαστισμένος και να μου λέει πως έπρεπε να έχω σκοράρει περισσότερο. Είχε το πνεύμα του νικητή” είχε πει κάποτε ο Φάουλερ για τον Μόραν και αυτό δηλώνει περίτρανα την εν γένει φιλοσοφία του Mr. Liverpool. Ο Μόραν ήταν επίσης ο άνθρωπος που ακόμα και στις τελευταίες του μέρες στον πάγκο της ομάδας έψαχνε λύσεις για να βελτιώσει τους πάντες. Ήταν μάλιστα αυτός που εισηγήθηκε στον Ρόι Έβανς να αλλάξει θέση στον Κάραγκερ και να τον φέρει στην άμυνα, μετατρέποντάς τον από έναν ατσούμπαλο αμυντικό χαφ σε ηγέτη της άμυνας για -σχεδόν- 10 χρόνια. Στο μυαλό του υπήρχε πάντα η λέξη βελτίωση και τίποτα λιγότερο.
Στις 22 Μαρτίου του 2017 ο φωνακλάς της Λίβερπουλ μας άφησε. Στα 83 του χρόνια. Ήταν γεμάτος από ζωή και πλήρης από χαρές και τίτλους με την ομάδα -και την πόλη- που αγάπησε. Την Λίβερπουλ. Στις καρδιές των φίλων της ομάδας θα υπάρχει πάντα χώρος γι’ αυτόν και για όσα κατάφερε ως ένας τίμιος εργάτης που είχε το χάρισμα να κάνει τους πάντες καλύτερους. Λίγο καιρό πριν πεθάνει είχε προλάβει να συναντηθεί με τον Γιούργκεν Κλοπ και να απαντήσει στον Γερμανό για την φιλοφρόνηση που του είχε κάνει αποκαλώντας τον θρύλο και δείχνοντας το μεγαλείο του ως αυθεντικός φίλος των ‘κόκκινων’: “Θρύλος ήταν ο Μπιλ (εννοώντας τον Σάνκλι). Όχι εγώ. Εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν απλώς γρανάζια στο να στηθεί η μηχανή και να λειτουργήσει. Ειλικρινά σου εύχομαι να εξελιχθείς εσύ σε θρύλο της ομάδας και να την οδηγήσεις εκεί που αξίζει να βρίσκεται. Πιο πάνω κι από την κορυφή”.
Σήμερα το βράδυ η Λίβερπουλ ρίχνεται στη μάχη απέναντι στην Ρόμα για τον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ξυπνώντας μνήμες από τον τελικό του 1984 στην Αιώνια Πόλη. Τότε που ο Φάγκαν άκουγε τις φωνές του Μόραν δίπλα του στον πάγκο, περιμένοντας την λήξη, για ν’ αγκαλιάσουν παρέα την 4η κούπα με τα μεγάλα αυτιά για τους “κόκκινους”.