Είναι η χρυσή δεκαετία του ΝΒΑ όπου το προϊόν έχει εκτοξευθεί, αποκτώντας πραγματικά παγκόσμια εμβέλεια. Με τον Μάικλ Τζόρνταν να βαδίζει στη τελική ευθεία της καριέρας του στα τέλη των 90s, εμφανίζονται αθλητές που κερδίζουν το κοινό με το παιχνίδι και την προσωπικότητα τους, ανεβάζοντας τη δημοτικότητα τους στα ύψη, εκτός των άλλων και στη χώρα μας. Είναι η εποχή όπου το ΝΒΑ γίνεται μέρος της καθημερινότητας του Έλληνα.

Προσέφεραν τόνους highlights, πούλησαν χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια, αποτέλεσαν τα πρόσωπα με τα οποία το ΝΒΑ ταξίδεψε στις οθόνες και κατά προέκταση, στις γειτονιές όλου του πλανήτη σε μια εποχή τεράστιας (εμπορικής και μη) ακμής για το προϊόν. Είναι οι σταρ των late 90s. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, γοήτευσε το παγκόσμιο μπασκετικό κοινό για τουλάχιστον μερικά χρόνια.

Πάμε να θυμηθούμε μερικούς από αυτούς…

Σον Κεμπ

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας η δημοτικότητα του Σόν Κεμπ χτυπάει “κόκκινο”. Το “αγρίμι” μοιάζει να έχει ωριμάσει και ο τρόπος που χειρίστηκε τον εαυτό του στα playoffs του 1996 και στη σειρά τελικών απέναντι στους Μπουλς μοιάζει ως η καλύτερη απόδειξη. Ο Κεμπ δεν είναι απλά ο πιο θεαματικός μπασκετμπολίστας στον πλανήτη (είχες την εντύπωση ότι το καλάθι θα ..βγάλει πόδια και θα τρέχει όταν έτρεχε αγριεμένος προς αυτό στο ανοιχτό γήπεδο) αλλά έχει καλλιεργήσει κι άλλες διεξιότητες, μαζί και χαρακτήρα νικητή. Στο βροχερό Σιατλ, αυτός ήταν η “καταιγίδα”.Η συνεργασία του με τον Γκάρι Πέιτον στο μπάσκετ της ταχυδύναμης των Σόνικς, θα μείνει στην ιστορία. Η συνέχεια δυστυχώς δεν ήταν ανάλογη. Ο Κεμπ αποφασίζει ότι τον κουράζουν οι πρωινές προπονήσεις, γκρινιάζει για το συμβόλαιο του και εμφανίζεται μεθυσμένος στα αποδυτήρια της ομάδας. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον Reign Man του Σιάτλ…

Λατρέλ Σπρίουελ

Ακούστε (ή μάλλον διαβάστε) τι γίνεται εδώ. Ο “Σπρι” ήταν cool γιατί πολύ απλά δεν έδινε δεκάρα για να είναι cool. Kαι αυτό έβγαζε προς τα έξω. Το παιδί δεν ήταν “πολύ καλά”, όλο το ΝΒΑ το γνώριζε. Τις έπαιζε με οποιονδήποτε-οπουδήποτε, έπιανε προπονητές από το λαιμό, έψαχνε το όπλο του για λογαριαστεί με συμπαίχτες κτλ. Η μετακίνηση του στη Ν.Υόρκη και η χρονιά που κάνουν (με αυτόν μπροστάρη) οι Νικς στα playoffs του 1999, όταν από την όγδοη θέση της Ανατολή κατακτούν τον τίτλο της περιφέρειας και διεκδικούν το στέμμα στους τελικούς του ΝΒΑ αποτελεί μια από τις ωραιότερες ιστορίες που γνώρισε η λίγκα. Ο Σπρίουελ τρέχει στις πλάγιες γραμμές και επιτίθεται σαν μανιακός στο καλάθι, παλεύοντας σαν λιοντάρι στους τελικούς. Η Νέα Υόρκη τον λάτρεψε και οι Νικς ένα χρόνο μετά του δίνουν πενταετές συμβόλαιο πιστεύοντας ότι βρήκαν τον ιδανικό παρτενέρ του Άλαν Χιούστον στα “φτερά”…

Κρις Ουέμπερ

Ένας από τους πιο skilled πάουερ-φόργουορντ που είδε ιστορικά η λίγκα. Μέλος των Fab-Five του Μίτσιγκαν (και μοιραίος στον τελικό του 1993 με την λανθασμένη απόφαση του να ζητήσει εκείνο το τάιμ-άουτ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Ουέμπερ ξεκινάει την περιπλάνηση του στη λίγκα από τους Ουόριορς των χαμηλών σχημάτων και του γρήγορου μπάσκετ όπου αγωνίζεται στο “5” προσφέροντας τόνους highlights. Η σχέση του με τον κόουτς Νέλσον τον αναγκάζει να μετακινηθεί στην Ανατολική ακτή και στην Ουάσινγκτον για να βρει το λιμάνι του τελικά στην Καλιφόρνια και το Σακραμέντο. Ο Ουέμπερ είχε το αθλητικό πακέτο, την ικανότητα στην ντρίμπλα και την πάσα, τα ένστικτα του σκόρερ-ριμπάουντερ και την Τάιρα Μπανκς δίπλα του. Είναι ή δεν είναι cool αυτό;

Γκραντ Χιλ

Με ή χωρίς Sprite, o Χιλ κυριάρχησε στο παγκόσμιο στερέωμα σε όρους δημοτικότητας τα χρόνια εκείνα. Υπήρξε μια ιδιάζουσα περίπτωση δεδομένου του ότι έφερε για πρώτη φορά στο star system του ΝΒΑ το πακέτο ενός μαύρου αθλητή με κουλτούρα μεγαλοαστού λευκού. “Γαλαζοαίματος” όντας αστέρας του Ντιούκ σε μια από τις καλύτερες ομάδες που είδε ιστορικά το NCAA (δύο τίτλους στις αρχές των 90s), μειλίχιος με αυτοκρατορικό στυλ και μια από τις πιο θανατηφόρες crossover-ντρίμπλες που είδε το άθλημα. Ο Χιλ έκανε τα πάντα στο παρκέ κάνοντας τη διαφορά και στις δύο πλευρές του. Υπήρξε ο ορισμός του πόιντ-φόργουορντ, περπατώντας τον δρόμο του Σκότι Πίπεν ενώ την ίδια στιγμή η ικανότητα του να σκοράρει τον μετέτρεπε σε ασταμάτητη δύναμη. 

Άνφερνι “Πένι” Χάρνταγουεϊ

Ίσως ο πιο cool NBAer της εποχής. Βασικά ήταν επιτομή του όρου… Ο μεγαλωμένος στη φτώχεια από τη γιαγιά του νεαρός σταρ, προσγειώνεται στο Ορλάντο εν μέσω αμφιβολιών όταν όλοι περίμεναν από τους Μάτζικ (που ήδη είχαν τον Σκοτ Σκάιλς στο “1”) στο ντραφτ να κρατήσουν τον Κρις Ουέμπερ για να συνθέσει το καλύτερο δίδυμο ψηλών στην ιστορίατου αθλήματος παίζοντας δίπλα στον Σακίλ Ο’Νιλ. Ο “Πένι” φέρνει στο παρκέ ένα πακέτο που το κοινό δεν είχε ξαναδεί. Ψηλό πόιντ γκαρντ, σούπερ-αθλητικό, άρτιο τεχνικά με έμφυτα ηγετικά χαρακτηριστικά. Πασάρει σαν τον “Μάτζικ”, καρφώνει σαν τον Τζόρνταν, σουτάρει σαν τον Μίλερ. Όταν ο “Αέρινος” επιστρέφει στο τέλος της σεζόν 1994-95, ο “Πένι”αποδεικνύεται απροσπέλαστο εμπόδιο για αυτόν. Ήταν ο μόνος που έμοιαζε να έχει όλες τις απαντήσεις απέναντι στο παιχνίδι του -σκουριασμένου βέβαια- Τζόρνταν. Δυστυχώς οι απανωτοί τραυματισμοί του στέρησαν την ευκαιρία να αποτελέσει μέρος στις συζητήσεις για τους 10-15 κορυφαίους παίχτες στην ιστορίατου αθλήματος. Παρ’όλα αυτά όλοι θα θυμούνται τον τρόπο με τον οποίον το προσωπικό του στυλ σαγήνευσε το ΝΒΑ στα τέλη των 90s…