Η μοναδική αύρα του Μάικλ Τζόρνταν που στιγμάτισε πολλούς διάσημους συναδέλφους του τη στιγμή της γνωριμίας τους, η σύγκριση Νικς-Πίστονς, ο Μπάρκλεϊ και γιατί το να είσαι ο πιο διάσημος αθλητής του πλανήτη δεν είναι τόσο λαμπερό όσο φαίνεται στους κοινούς θνητούς. Μέσα από τη ματιά του θρύλου…
Πώς είναι να συναντάς τον Μάικλ Τζόρνταν για πρώτη φορά;
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι από τους διάσημους συναδέλφους του (αθλητές τότε) MJ θυμούνται την πρώτη φορά που συνάντησαν ή γνώρισαν τον GOAT. Και όχι απλά έχουν κρατήσει στη μνήμη τους τη στιγμή αλλά έχουν αποθηκεύσει και διάφορες λεπτομέρειες. Σχεδόν όλοι είχαν την δική τους «στιγμή-Μάικλ Τζόρνταν».
Οι διηγήσεις μερικών εξ αυτών:
Ο Nτομινίκ Ουίλκινς μένει «παγωτό»
«Ήταν το κάτι άλλο φίλε, κάτι διαφορετικό. Τον θυμάμαι το 1987, ήταν Άνοιξη, να μπαίνει στα αποδυτήρια μας στο Σικάγο. Έχουμε μείνει όλοι κάγκελο και τον κοιτάζουμε. Προχωράει κατά πάνω μου. Με προσπερνάει, προσπερνάει και τον Κέβιν (Ουίλις) και πηγαίνει στον Ράντι Ουίτμαν (ο παίχτης που θα αναλαμβάνει να μαρκάρει τον MJ στο ματς που θα ξεκινούσε). Τον χτυπάει στο πόδι με την παλάμη του και του λέει να δεθεί καλά γιατί θα ακολουθούσε μια μακριά, γ@#$% βραδιά.
Έβαλε 60 πόντους σε εκείνο το ματς».
Δέος για τον Τσόνσι Μπίλαπς
«Ήμουν ρούκι και ακόμα είχα την αφίσα του MJ στην πόρτα του δωματίου. Πρώτο ματς στο ΝΒΑ και τυχαίνει να αντιμετωπίζουμε τους Μπουλς στη Βοστόνη. Το πιστεύεις αυτό;
Mε είχε καταβάλλει δέος φίλε. Δέος που τον κοίταζα από τόσα κοντά. Μπαίνω στο ματς, είμαι στην άμυνα. Μπροστά μου ο Στιβ Κερ, στα δύο μέτρα δίπλα μου ο Μάικλ Τζόρνταν και στην άλλη πλευρά ο συμπαίχτης μου και επίσης ρούκι, Ρον Μέρσερ. Γέρνω προς τα μπροστά και πιάνω το σορτσάκι μου, επάνω από τα γόνατα μου. Τον κοιτάζω. Τον κοιτάζω ξανά. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.
Κοιτάζω δίπλα μου στιγμιαία τον Ρον (Μέρσερ). Και αυτός έχει το ίδιο πρόβλημα. Και οι δύο μας δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τον κοιτάζουμε.
Σε μια φάση, λίγο μετά, ακούγεται από το πουθενά αυτή η βραχνή φωνή: ‘Τι δ@#$%^& κοιτάς έτσι μικρέ;’
Αυτομάτως εγώ και ο Μέρσερ γυρίσαμε τη ματιά μας αλλού, παριστάνοντας ότι δεν τον κοιτούσαμε καν (γέλια)…»
Ο νεαρός Κρις Μάλλιν
«Τον ήξερα από την εφηβεία. Τον γνώρισα στο McDonald’s All-America game στη Ουιτσίτα του Κάνσας. Ήταν μια από εκείνες τις δυσάρεστες πρωινές προπονήσεις. Όλοι μας βασικά προσπαθούσαμε να ξυπνήσουμε. Τρίβαμε τα μάτια μας, καθόμασταν αραχτοί. Και αυτός έτρεχε και κάρφωνε ότι μπάλα έβρισκε με τρομερή ενέργεια (ειδικά για τόσο πρωινή ώρα). Οι υπόλοιποι κοιταζόμασταν με ύφος:
‘Ποιος στο καλό είναι αυτός ο τύπος;’
Ο Σκότι Πίπεν…
Όταν ο Πίπεν ξεκινούσε τη ρούκι σεζόν του με τους Μπουλς, ο Τζόρνταν βρισκόταν ήδη στην τρίτη. Οι πρώτες ημέρες της συνύπαρξης τους ήταν μάλλον λίγο περίεργες.
«Ο Μάικλ ήταν κάπως απόμακρος. Έμοιαζε να είναι πολύ ανταγωνιστικός απέναντι μου. Αυτός ήταν άλλωστε ο MJ πίσω σε εκείνες τις ημέρες. Τον θυμάμαι να λέει ‘λοιπόν οκ, πήραμε πάλι ένα από αυτά τα Arkansas boys’ όταν οι Μπουλς με έκαναν ντραφτ, καθώς είχαν ήδη επιλέξει τον Πιτ Μάιερς (από το Πανεπιστήμιο του Arkansas). Ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα…»
Η ιστορία του Στιβ Κερ είναι απλά απολαυστική (χαρισματικός storyteller)…
«Νομίζω ότι η πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάικλ ήταν όταν κλήθηκα να τον μαρκάρω. Έπαιζα για τους Καβς. Ο Γκρεγκ Ίλο ήταν τραυματίας και κάπως έτσι ξεκίνησα βασικός στη θέση του σούτινγκ γκαρντ. Εγώ θα αμυνόμουν στον Τζόρνταν και αυτός σε εμένα. Μιλάμε για το απόλυτο, το μεγαλύτερο mismatch στην ιστορία του αθλήματος σε φυσικό και αθλητικό επίπεδο.
Θυμάμαι ότι έβαλα το πρώτο μου σουτ στο ματς με αυτόν επάνω μου και ένιωσα πολύ καλά για αυτό. Μετά από έξι λεπτά παιχνιδιού, ο Μάικλ ήταν άποντος. Το σκεφτόμουν καθισμένος στον πάγκο κατά τη διάρκεια ενός τάιμ-άουτ. Έλεγα μέσα μου, ο Τζόρνταν δεν έχει σκοράρει ακόμα, τα πηγαίνω αρκετά καλά. Όταν το ξανασκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σκοράρει γιατί δεν είχε πάρει ακόμα κανένα σουτ στο παιχνίδι. Πάσαρε συνεχώς στους συμπαίχτες του. Γιατί δεν σουτάρει όμως (;), αναρωτήθηκα…
Τα επόμενα τέσσερα λεπτά με διέλυσε. Έβαλε κάτι σαν έξι συνεχόμενα σουτ και ο Λένι Ουίλκενς με έβγαλε έξω. Έβαλε 48 πόντους σε εκείνο το ματς. Εγώ δύο. Μόνο εκείνο το πρώτο καλάθι. Αυτό ήταν το καλωσόρισμα μου στον κόσμο του Μάικλ Τζόρνταν».
Και ο ρούκι Τάιρον Λου…
«Πρώτη μου χρονιά στο ΝΒΑ. Είμαι συμπαίχτης του Μάικλ στους Ουίζαρντς. Πάντα με έπιανε νευρικότητα και από μόνος μου έδινα λόγο για ότι έκανα, μόνο στον Μάικλ. Ακόμα και όταν είχαν ελεύθερα σουτ, κοίταζα πρώτα αυτόν. Ήμουν 22, 23 ετών. Κάθε φορά που είχα τη μπάλα στα χέρια μου δεν κοίταζα πως θα σουτάρω ή πως θα πασάρω. Κοίταζα συνέχεια αυτόν. Ήταν ένα όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα».
Πίσω στα playoffs του 1993
Έχει ιδιαίτερη αξία να δούμε τη διαδρομή των Ταύρων στα playoffs του 1993 μέσα από τη ματιά του «θρύλου». Μια από τις πιο ιστορικές post seasons που είδε ποτέ το ΝΒΑ. Ιστορικές συγκρούσεις, προσωπικότητες και το Σικάγο να φτάνει στο τρίτο σερί πρωτάθλημα λίγο πριν ο μεγάλος του σταρ δηλώσει ότι αποσύρεται, σοκάροντας τον πλανήτη.
Δικός σας…
«Παρότι δεν παίζαμε τόσο καλά, ήμασταν σε θέση να κερδίσουμε την Ατλάντα η οποία ήταν άπειρη ομάδα και τους Καβς που είχαν πολλά κενά στο παιχνίδι τους. Ακόμα και όταν βρεθήκαμε πίσω στο σκορ απέναντι στους Νικς με 2-0, είχαμε αυτοπεποίθηση. Κανείς άλλος εκεί έξω ίσως, εμείς ναι.
Είχαμε δώσει τέσσερα σερί εκτός έδρας παιχνίδια. Ξέραμε πολύ καλά ότι το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν να γυρίσουμε στα σπίτια μας, να κοιμηθούμε στα δικά μας κρεβάτια και να παίξουμε μπροστά στους οπαδούς μας. Ήμασταν σίγουροι ότι όταν συμβεί αυτό όλα θα ήταν πάλι καλά. Επίσης ξέραμε ότι οφείλαμε να βρούμε έναν τρόπο να νικήσουμε τους Νικς. Όταν τον βρήκαμε, ήταν σαν να εκτελείς ξανά ένα νικητήριο σουτ. Πηγαίνεις πίσω στην παλιά εμπειρία και την προσαρμόζεις στο σήμερα. Ήταν δεδομένο ότι εάν σκοράραμε 100 πόντους, θα κερδίζαμε.
Το παιχνίδι που μας έδωσε το ψυχολογικό αβαντάζ ήταν το τρίτο. Σούταρα 3/18 αλλά έκανα τριπλ-νταμπλ αναμειγνύοντας τους συμπαίχτες μου στην επίθεση. Αυτό μας έδωσε το μομέντουμ. Δεν είχα σηκώσει βάρη τις τελευταίες δύο εβδομάδες μέχρι εκείνη την αναμέτρηση. Έτσι ένιωθα κάπως αδύναμος, ειδικά στον δεξί καρπό μου που με ενοχλούσε στη διάρκεια των playoffs. Την επόμενη του ματς μπήκα στην αίθουσα με τα βάρη. Μετά από αυτό ήξερα ότι θα έχω ένα μεγάλο ματς. Το ένιωθα από την πρώτη στιγμή που ξύπνησα το πρωί. Οκ, ίσως δεν γνώριζα ακριβώς ότι θα σκοράρω 54 πόντους αλλά το σκηνικό είχε στηθεί. Η πρόκληση ήταν εκεί».
Ποιος ήταν ο πιο σκληρός αντίπαλος: Oι Νικς του Ράιλι ή τα «κακά παιδιά» του Ντιτρόιτ;
Και συνεχίζει:
«Το να περάσουμε τους Νικς το 1993 ήταν πολύ πιο δύσκολη, πιο σκληρή δοκιμασία σε σχέση με αυτή που αντιμετωπίσαμε απέναντι στους Πίστονς το 1991. Οι Νικς ήταν πολύ καλύτεροι αμυντικά από αυτές τις ομάδες των Πίστονς. Και η σειρά με αυτούς ήταν πολύ πιο δυναμική και σκληρή σωματικά. Όμως η Νέα Υόρκη είχε μόνο δύο σκόρερ. Τον Πάτρικ Γιούιν και τον Τζον Σταρκς. Για αυτό και βουτούσαν συνεχώς διεκδικώντας μπάλες και δούλευαν τόσο σκληρά για τα πάντα στο παρκέ. Αυτή η σειρά ήταν ένας πόλεμος. Αλλά νικήσαμε. Όταν πήραμε τον τίτλο έναν χρόνο πριν (1992), είχαμε ως βασικό στόχο να επιστρέψουμε στους τελικούς. Ξέραμε ότι εάν φτάναμε εκεί, θα κερδίζαμε. Η εμπειρία μας θα μας έδειχνε τον δρόμο»…
Και ο Σερ Τσαρλς
«Το Φοίνιξ δεν ήταν καθόλου πρόβλημα, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους Νικς. Ο Τσαρλς έλεγε τα δικά του γιατί πίστευε ότι μπορούσε να σηκώσει το βαρύ φορτίο των τελικών. Αλλά φιλαράκο, τα έχω περάσει αυτά. Ήμουν στη θέση σου παλαιότερα και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το κάνεις την πρώτη φορά. Όταν η πίεση σε λυγίζει τη στιγμή που χρειάζεσαι ένα σουτ για να καθαρίσεις αλλά είσαι πολύ κουρασμένος και απλά δεν μπορείς να το πετύχεις… Και μετά πρέπει να βγεις έξω και να αντιμετωπίσεις όλους τους δημοσιογράφους που σε περιμένουν… Το φορτίο και η πίεση των τελικών κατά τη γνώμη μου ήταν μεγαλύτερο από αυτό που μπορούσε να σηκώσει ο Μπάρκλεϊ. Προσπάθησε να το κάνει χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό τρόπο για να εμπνεύσει τους συμπαίχτες του. Μιλούσε συνεχώς και έλεγε ότι το πρωτάθλημα ήταν μέρος του πεπρωμένου των Σανς. Του είπα να μη λέει αυτές τις μ@#$$% σε εμένα και ότι το πεπρωμένο όλων τους ήταν να έχουν ένα πολύ μακρύ, δύσκολο καλοκαίρι…
Ο Τσαρλς μαζί με τον Ροντ Χίγκινς και τον Όκλεϊ είναι οι καλύτεροι φίλοι μου μέσα από τη λίγκα. Δεν είναι δύσκολο να παίζω απέναντι τους. Μπορούμε άλλωστε να βγούμε για φαγητό μετά. Ίσως βοηθάει ότι δεν τους μαρκάρω και δεν με μαρκάρουν…(γέλια)».
Οι συμπαίχτες που θα διάλεγε
Ο Τζόρνταν έχει εκθειάσει πολλάκις τη σημασία των ψυχικών χαρισμάτων στο άθλημα του μπάσκετ. Όταν παλιά είχε ερωτηθεί για τους συμπαίχτες που ιδανικά θα διάλεγε να έχει δίπλα του, ήταν αποστομωτικός.
«Θα έψαχνα παιδιά με ταχύτητα, καρδιά και γνώση των βασικών του αθλήματος. Το ταλέντο έρχεται τελευταίο. Εάν έχεις καλή αντίληψη για το παιχνίδι, μπορείς να ματσάρεις την έλλειψη ταλέντου/ικανότητας σε συγκεκριμένους τομείς.
Πάρτε για παράδειγμα τον Λάρι Μπερντ. Ήταν αργός. Δεν πηδούσε ψηλά. Είχε καλά χέρια, καλό χειρισμό και πολύ καλό σουτ. Κυρίως όμως, ήταν πολύ έξυπνος. Μπορούσε με αυτό του το πλεονέκτημα να επιβληθεί απέναντι σε οποιονδήποτε στη λίγκα. Και είχε τεράστια καρδιά.
Η καρδιά είναι το μεγαλύτερο κλειδί όσον αφορά την επιτυχία σε αυτό το επίπεδο. Δώσε μου τέσσερις τύπους μετρίου ταλέντου, με καρδιά και καλή γνώση των βασικών. Τα μεγάλα ματς κρίνονται σε αυτούς τους δύο τομείς.»
Κάτι για το τέλος
Εκατομμύρια κόσμος ανά τον πλανήτη μπορεί να εύχεται να βρισκόταν στη θέση του αθλητή Μάικλ Τζόρνταν. Όμως πίσω από όλη αυτή την εκτυφλωτική λάμψη του παγκόσμιου αυτού σούπερ-σταρ, κρύβεται μια διαφορετική, επίπονη καθημερινότητα.
Ο επίλογος ανήκει στον ίδιο τον Μάικλ:
«Αρκετός κόσμος λέει μακάρι να ήμουν ο Μάικλ Τζόρνταν για μια ημέρα, μια εβδομάδα, έναν μήνα. Αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς δίκαιο. Θα πρέπει να βρεθείς σε αυτή τη θέση για μερικά χρόνια, βλέποντας όλο αυτό να χτίζεται γύρω σου μέχρι που οι ιδιωτικές σου στιγμές έχουν εξαφανισθεί και κάθε στιγμή της ζωής σου παρακολουθείται.
Ίσως για μερικές ημέρες να είχε πλάκα. Μπορείς να έχεις κάποια δωρεάν γεύματα ή την ευκαιρία να οδηγήσεις διαφορετικά αυτοκίνητα. Αλλά περίμενε μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα σου κλέβει συνεχώς τις πινακίδες κάθε δικού σου αυτοκινήτου, κάθε εβδομάδα.
Παίξε ένα παιχνίδι, επέστρεψε στις 3 το πρωί μετά από πολύωρη πτήση στο σπίτι σου και αντιμετώπισε τριάντα άτομα στην είσοδο ενώ είσαι τόσο κουρασμένος. Η πλάτη σου πονάει, τα γόνατα το ίδιο, το σώμα σου είναι χάλια όμως σε έξι ώρες έχεις προπόνηση. Δεν παραπονιέμαι όμως.
Η ιδέα του να είμαι role model είναι μέρος της δουλειάς μου. Απλά θα ήθελα ο κόσμος να καταλάβει ότι είμαι άνθρωπος με μειονεκτήματα. Όχι κάποιος τέλειος»…