Ο serial killer των παρκέ με την ψύχωση για νίκες, ο απαιτητικός συμπαίχτης, ο αντίπαλος και ο μπαμπάς Μάικλ Τζόρνταν. Διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα του μέσα από καθημερινές ιστορίες στο Stoiximan Blog.

Πετώντας τον Rodney McCray (και την αυτοπεποίθηση του) στον Καιάδα

Τη σεζόν 1992-93 οι Μπουλς θέλησαν να δυναμώσουν το ρόστερ τους με τον στόχο του Three-peat να βρίσκεται μπροστά. Ο βετεράνος Rodney McCray έμοιαζε με μια πραγματικά καλή επιλογή όντας ένας πληθωρικός φόργουορντ που μπορούσε να προσφέρει σε πολλούς τομείς ενώ οι δεξιότητες του φαίνονταν ότι μπορούν να μεταφραστούν σωστά εντός του πλαισίου της «τριγωνικής επίθεσης».

Ο McCray ήταν ένας παίχτης που στις εννιά προηγούμενες σεζόν του στη λίγκα (Ρόκετς, Κινγκς, Μαβς) μετρούσε μέσους όρους σχεδόν 13 πόντων, 7 ριμπάουντ και 4 ασσίστ ανά παιχνίδι κατέχοντας φυσικά τον ρόλο ενός σημαντικού στάρτερ σε κάθε μια από τις προηγούμενες ομάδες του. Για κάποιον λόγο, ο Τζόρνταν δεν είχε πάρει με πολύ καλό μάτι την κίνηση αυτή των Μπουλς παρότι στις πρώτες του δηλώσεις μίλησε για έναν φόργουορντ που θα βοηθούσε αρκετά το Σικάγο με την ικανότητα του στο ριμπάουντ και την άμυνα ενώ παράλληλα είχε και τον χειρισμό της μπάλας που του επέτρεπε να ξεκινήσει άμεσα έναν αιφνιδιασμό μετά το αμυντικό ριμπάουντ «κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό για εμάς».

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά στη συνέχεια (καταλαβαίνετε για ποιον). Σε ένα εσωτερικό διπλό κατά τη διάρκεια της προπόνησης των Μπουλς οι δύο τους βρέθηκαν αντιμέτωποι. Προφανώς για τον Τζόρνταν αυτό ήταν αρκετό ώστε να ξεδιπλώσει τα αληθινά του συναισθήματα για το νέο απόκτημα των Μπουλς.

Ο MJ κόλλησε το πρόσωπο του σε αυτό του McCray και του φώναξε:

«Είσαι λούζερ! Πάντα ήσουν λούζερ!».

Αυτό ήταν. Η αυτοπεποίθηση του McCray έπεσε στον …Καιάδα και δεν βρέθηκε ποτέ ξανά. Ένας παίχτης με αποδεδειγμένη ικανότητα στο σκορ και πληθωρικό ταλέντο «κλείδωσε» ψυχολογικά πέφτοντας στους 3.5 πόντους στα 16 σχεδόν λεπτά συμμετοχής του με τους Μπουλς εκείνης της σεζόν. Ευστόχησε σε μόλις 92 σουτ σε 64 ματς (204 προσπάθειες). Ο 31χρονος McCray δεν συνήλθε ποτέ αγωνιστικά μετά από εκείνο το συμβάν. Αποσύρθηκε το ερχόμενο καλοκαίρι από το άθλημα, παίρνοντας τουλάχιστον ως ενθύμιο από τη θητεία του στην «Πόλη των Ανέμων» το δαχτυλίδι του πρωταθλητή…

 

«Βρες κάποιον στο μέγεθος σου» (αλήθεια τώρα;)

Το 1987 ο Air βρίσκεται στα ντουζένια του σε επίπεδο αθλητικότητας και πηδάει «επάνω» από ολόκληρο το ΝΒΑ και τους ουρανοξύστες του Chicago (κατά τη Nike) για να καρφώσει. Αυτές οι εικόνες δεν απείχαν πολύ από την πραγματικότητα. Οι Μπουλς λοιπόν επισκέπτονται τη Γιούτα η οποία φημίζεται για την ενεργή (στα όρια του ενοχλητικού) συμμετοχή των φιλάθλων της στο παιχνίδι.

Σε μια στιγμή της αναμέτρησης, ο Τζόρνταν ποστάρει τον Τζον Στόκτον (1.85 το ύψος του θρύλου των Τζαζ) με τον δεύτερο να προσπαθεί, κατά την εισαγωγή της μπάλας στο χαμηλό ποστ, να βγει από μπροστά. Ο σταρ των Μπουλς δεν έχασε χρόνο, πήρε την πάσα και κάρφωσε εντυπωσιακά στο καλάθι των γηπεδούχων.

Ένας φίλος των Τζαζ όμως (καμία έκπληξη εδώ), είχε τη φαεινή ιδέα να επέμβει.

«Την επόμενη φορά βρες κάποιον στο ύψος σου για να το κάνεις αυτό» ακούστηκε να φωνάζει στον «κύριο 23» κάποιος από την κερκίδα.

Ο Τζόρνταν φυσικά δεν άφησε την πρόκληση αναπάντητη. Στην επόμενη κατοχή των Μπουλς επιτίθεται στο καλάθι μετά το πρες των Τζαζ. Μπροστά του βρίσκεται ο ύψους 2.11 σέντερ της Γιούτα Mel Turpin ο οποίος παίρνει τη δική του θέση στις ιστορίες που θα λέμε στα εγγόνια μας όλοι εμείς γύρω από κάποιο τζάκι στο μακρινό μέλλον.

Ο Τζόρνταν καρφώνει αυτοκρατορικά περνώντας επάνω από τον Turpin και ενστικτωδώς γυρνάει προς την κερκίδα και τον φαφλατά οπαδό, χειρονομώντας με νόημα.

«Ήταν αυτός αρκετά ψηλός;».

Φυσικά κάποιος έψαχνε τη …ρόμπα του άμεσα στη γκαρνταρόμπα του γηπέδου. Έτσι φίλε-οπαδέ της Γιούτα;

 

«Γιατί με κοιτάζει έτσι;»

1996. Οι Νετς του Τζον Καλιπάρι αντιμετωπίζουν τους «Ταύρους» και ο (ταλαντούχος) ρούκι σούτινγκ-γκαρντ Κέρι Κιτλς σκοράρει 17 ολόκληρους πόντους στην πρώτη περίοδο απέναντι στο Σικάγο.

Η αφήγηση του Καλιπάρι είναι απολαυστική.

«Νιώθω με την άκρη του ματιού μου ότι ο Τζόρνταν με κοιτάζει κοιτάζει πολύ επίμονα αλλά προσπαθώ να αντισταθώ και να μην τον κοιτάξω. Με καρφώνει όμως συνεχώς. Σε κάποια στιγμή δεν μπόρεσα να κρατηθώ και οι ματιές μας διασταυρώθηκαν.

Ένωσε τα δάχτυλα με τον αντίχειρα του και σχημάτισε το μηδέν, δείχνοντας το μου. Γυρνάω στον Κένι Γκάτισον (ασσίσταν των Νετς) και τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτό, τι θέλει, συμπληρώνοντας πως δεν πρόκειται να του απαντήσω. Ο Κένι μου είπε ότι δείχνει το μηδέν. Εννοεί πως ο Κιτλς δεν θα ξανασκοράρει στο παιχνίδι».

Ο Κέρι Κιτλς δεν σκόραρε ξανά στο παιχνίδι.

 

Tα πάντα για τη νίκη

Πίσω στα χρόνια του Νορθ Καρολάινα ο Τζόρνταν είχε δείξει σημάδια της υποβόσκουσας ψύχωσης του για νίκες εντός και εκτός παρκέ. Ήταν τότε που ο MJ είχε επισκεφτεί τον συμπαίχτη του Buzz Peterson στον σπίτι του, καταλήγοντας να παίζει χαρτιά με τη μητέρα του Buzz. Τα πράγματα δεν ήταν πολύ εύκολα για τον νεαρό Μάικλ που όμως βρήκε τη λύση. Όταν η μητέρα του συμπαίχτη του χρειάστηκε να πάει για λίγο στη τουαλέτα, ο μετέπειτα σταρ των Μπουλς την «έκλεψε» βλέποντας τα χαρτιά που ακολουθούσαν και αλλάζοντας τη σειρά τους (Μάικλ το παράκανες).

Ναι, ναι… Είναι το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια αργότερα, στο αεροδρόμιο του Πόρτλαντ στοιχημάτιζε με τους συμπαίχτες του ότι η αποσκευή του θα βγει πρώτη στο κινητό διάδρομο (baggage carousel). Και φυσικά κέρδισε. Αυτό βέβαια που δεν γνώριζαν οι υπόλοιποι ήταν ότι λίγα λεπτά πριν ο «τυχερός» Μάικλ είχε λαδώσει τον υπάλληλο της συγκεκριμένης υπηρεσίας για να προωθήσει τη βαλίτσα του.

Ο Τζόρνταν είναι ακόμα φανατικός υποστηρικτής των Tar Heels και διατηρεί πολύ δυνατές ρίζες με το πρόγραμμα του Τσάπελ Χιλ. Ποτέ του μάλιστα δεν έχασε ευκαιρία να εξυψώσει τον τότε κόουτς του, τον θρυλικό Ντιν Σμιθ.

« Είχα τη δυνατότητα να σπάω τις ζώνες στο κολεγιακό πρωτάθλημα με τις διεισδύσεις μου. Ήμουν πάντα αρκετά γρήγορος για να δημιουργήσω ρήγμα. Οι άμυνες εκεί δεν με ντούμπλαραν ποτέ. Δεν ήμουν όμως ποτέ τόσο επιθετικός όσο τώρα επειδή έπαιζα μέσα σε ένα σύστημα και μάθαινα ακόμα το παιχνίδι.

Αυτή ήταν η μόρφωση που πήρα από τον Ντιν Σμιθ. Βγαίνοντας από το λύκειο είχα όλες τις δεξιότητες που χρειαζόμουν αλλά δεν γνώριζα το άθλημα. Ο Ντιν με δίδαξε πότε να ενεργοποιώ τη ταχύτητα μου, πώς να χρησιμοποιώ την εκρηκτικότητα μου, το πρώτο βήμα μου και κυρίως πότε να χρησιμοποιώ συγκεκριμένες δεξιότητες σε συγκεκριμένες αγωνιστικές καταστάσεις. Όταν πια ανέβηκα στο επαγγελματικό επίπεδο το μόνο που είχα να κάνω ήταν να χρησιμοποιήσω αυτές τις πληροφορίες.

Πολλοί λένε ότι ο Ντιν Σμιθ ήταν ο μόνος που μπορούσε να με κρατήσει κάτω από τους 20 πόντους. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ο Ντιν Σμιθ μου έδωσε τη τεχνογνωσία να σκοράρω 37 πόντους τη βραδιά».

 

Η ιδανική του ημέρα

Αλήθεια πως φαντάζεται ο Μάικλ Τζόρνταν μια τέλεια για αυτόν ημέρα μακριά από την πίεση της δουλειάς; Πάμε πίσω στο 1993 και τον αφήνουμε να την περιγράψει ο ίδιος…

«Η τέλεια ημέρα; Xμμ… Ξύπνημα το πρωί και πέρασμα από το pancake house με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου για πρωινό. Εάν ήταν καλοκαίρι θα τους έλεγα να πάμε σε ένα λούνα-παρκ. Έχω να πάω σε τέτοιο από τότε που ήμουν 12 ή 13 ετών. Δεν έχω τη δυνατότητα να πάω. Βασικά την έχω αλλά αλλά δεν θέλω να βάλω την οικογένεια μου σε όλο αυτό που θα συμβεί εκεί με την παρουσία μου. Δεν θα ήταν δίκαιο για τα παιδιά. Ύστερα φαγητό στα McDonald’s (για να μην ξεχνάμε και τους συνεργάτες μας) ή στα Hardee’s. To απόγευμα θα ήθελα να κάνουμε όλοι μαζί ποδήλατο στη γειτονιά χωρίς να έχω ανθρώπους να με ακολουθούν ή να φωνάζουν. Το βραδάκι απλά μια βόλτα. Να περπατήσω με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Και για το τέλος σινεμά, να δούμε μια ταινία. Αυτή θα ήταν η ημέρα μου. Η τέλεια ημέρα μου».

Τίποτα τρομερό ή εξεζητημένο δηλαδή. Ο κόσμος μπορεί να ονειρεύεται να βρισκόταν στη θέση του Μάικλ Τζόρνταν. Αλλά δεν γνωρίζει πόσο δύσκολο ρεαλιστικά και σε επίπεδο καθημερινότητας είναι το να είσαι ο Μάικλ Τζόρνταν.