“Οταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις” έγραψε κάποτε ο Πάουλο Κοέλιο, αυτή η ασταμάτητη συγγραφική μηχανή παραγωγής νερόβραστων φιλοσοφικών κλισέ, και από τότε αυτή η ατάκα αντιγράφτηκε τόσες φορές, όσες και οι γαλαξίες σ’αυτό το σύμπαν, που θέλουμε να ελπίζουμε πως ενδιαφέρεται για το αν θα καταφέρεις εσύ να ‘ρίξεις’ την Καίτη από τους Αμπελόκηπους. Αυτό που βέβαια λησμόνησε να γράψει ο Βραζιλιάνος συγγραφέας – ή έγραψε αλλά έσβησε αμέσως, σκεπτόμενος ότι δεν πουλάει – είναι πως αν δεν κάνεις κι εσύ μερικά βήματα, αν δεν “κουνήσεις τον κώλο σου” που λέει και ο σοφός λαός, αυτό το κάτι που τόσο επιζητάς δεν θα έρθει, σχεδόν, ποτέ.
Ο Μαμαντού Κουλιμπαλί είχε όνειρο από μικρό παιδί να γίνει ποδοσφαιριστής, να παίζει στα μεγαλύτερα γήπεδα της Ευρώπης και να τον ξέρει όλος ο κόσμος. Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο παιδί που μεγάλωσε με αυτή τη φαντασίωση. Ο πατέρας του Μαμαντού είχε διαφορετικά όνειρα για το παιδί του. Η οικογένεια Κουλιμπαλί έχει παράδοση στη διδασκαλία (και οι δυο γονείς είναι δάσκαλοι), γι’αυτό και ο στόχος που υπήρχε για τον γιο ήταν ξεκάθαρος: Πρέπει να σπουδάσει. Ο Κουλιμπαλί τζούνιορ όμως, δεν φαινόταν διατεθειμένος να παρατήσει το όνειρο του τόσο απλά.
Σε μια από τις καλύτερες στιγμές του αριστουργηματικού (βιβλίου και ταινίας) ‘Fight Club’, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Μπράντ Πιτ εκστομίζει την τρομερή ατάκα “Μόνο αφού έχουμε χάσει τα πάντα, είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε οτιδήποτε”. Μια σκέψη που έχει βρει εφαρμογή αρκετές φορές και στο ποδόσφαιρο. Δεκάδες φτωχά πιτσιρίκια από την Αφρική που δεν άντεχαν την εξαθλίωση στην οποία ζούσαν, ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας ή ασφάλειας, προσπαθώντας να βρούνε ένα συμβόλαιο σε κάποια ομάδα της Ευρώπης που θα τους έσωζε από την πείνα. Ο Μαμαντού Κουλιμπαλί δεν είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις.
Οι γονείς του δεν ήταν φτωχοί και ο ίδιος δεν στερήθηκε κάποια από τα βασικά αγαθά. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τον ίδιο. Κάπως έτσι δυο χρόνια πριν, όντας μόλις 16 χρονών, πήρε την πολύ μεγάλη απόφαση να φύγει από το σπίτι του, χωρίς να ενημερώσει κανέναν, χωρίς αρκετά λεφτά στην τσέπη, χωρίς να έχει κάποιο σοβαρό σχέδιο στο μυαλό. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κυνηγήσει το όνειρο του, όσο ήταν ακόμα μικρός.
“Έφυγα μόνο με ένα σακίδιο πλάτης. Δεν το είπα σε κανέναν, πέρα από τον καλύτερο μου φίλο. Οι γονείς μου πίστευαν ότι είμαι στο σχολείο. Έκλεισα το κινητό μου και δεν τους κάλεσα για 3-4 μήνες. Πίστευαν πως είμαι νεκρός” εξομολογήθηκε ο ίδιος ο Κουλιμπαλί σε μια συνέντευξη που έδωσε πριν λίγο καιρό στη ‘Γκαζέτα Ντελό Σπορτ’. Για αρχή, ταξίδεψε με λεωφορείο από τη Σενεγάλη ως το Μαρόκο και κάπου εκεί τέλειωσαν τα εύκολα. Αλλά ο πιτσιρικάς δεν το έβαλε κάτω.
“Επειδή δεν είχα άλλα λεφτά για το πλοίο, κοιμόμουν στο λιμάνι. Ένας τύπος με έβλεπε για μέρες και κάποια στιγμή με ρώτησε γιατί κοιμάμαι στο δρόμο. Του είπα ότι θέλω να πάω στην Ευρώπη και λίγες μέρες μετά ήρθε και μου είπε ότι μπορούσα να ταξιδέψω για τη Γαλλία με το πλοίο στο οποίο δούλευε. Δεν ήταν επικίνδυνα αλλά δεν ξέρω κολύμπι. Αν πάθαινε κάτι το πλοίο, θα πέθαινα”.
Μετά την άφιξη στη Μασσαλία, ο Κουλιμπαλί ξεκίνησε ένα νέο ταξίδι, προς το Λιβόρνο. Κάποιος τύπος προσφέρθηκε να τον προωθήσει σε ιταλικές ομάδες αλλά η συνέχεια θυμίζει αρκετές παρόμοιες ιστορίες παικτών από την Αφρική που κάποιοι επιτήδειοι τους παρατάνε στο έλεος του Θεού: “Ξύπνησα μια μέρα στο ξενοδοχείο και αυτός έλειπε. Δεν είχα λεφτά, δεν γνώριζα κανέναν και δεν ήξερα Ιταλικά. Ξεκίνησα να κοιμάμαι στους δρόμους και μια στο τόσο έτρωγα κανένα σάντουιτς. Πήρα το τρένο από τη Ρώμη για την Πεσκάρα χωρίς να πληρώσω εισιτήριο, γιατί μου είπαν ότι υπάρχουν αρκετοί Σενεγαλέζοι εκεί. Έκανα λάθος στις στάσεις και βρέθηκα στο γειτονικό Ροζέτο και εκεί κοιμόμουν έξω από το γήπεδο για 3 μέρες. Κάποια στιγμή με βρήκε η αστυνομία και με πήγε σε ένα χώρο φιλοξενίας. Δεν είχα ούτε χαρτιά, ούτε ρούχα”.
Λίγο καιρό μετά, τα πρώτα καλά νέα έκαναν την εμφάνιση τους. Η Πεσκάρα δέχτηκε αρχικά να τον δοκιμάσει και στη συνέχεια να του προσφέρει μια θέση στη β’ ομάδα, στην οποία πάντως δεν πρόλαβε να κάνει περισσότερες από δυο συμμετοχές. Η έλευση του Ζντένεκ Ζέμαν στον πάγκο, σε συνδυασμό με την έκδοση, επιτέλους, των χαρτιών του, είχαν ως αποτέλεσμα ο 18χρονος, πλέον, Σενεγαλέζος να προωθηθεί άμεσα στην πρώτη ομάδα, που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας από τις πρώτες αγωνιστικές.
Έτσι, δυο ολόκληρα χρόνια μετά από τη μέρα που ξεκίνησε, υποτίθεται, για να πάει στο σχολείο του στη Σενεγάλη ο Μαμαντού Κουλιμπαλί έκανε το ντεμπούτο του στο φημισμένο Καμπιονάτο, παίζοντας 20 λεπτά απέναντι στην Αταλάντα. Η συνέχεια είναι εξίσου εντυπωσιακή. Ο πιτσιρικάς μετακόμισε επιτέλους από το κέντρο φιλοξενίας σε ένα δωμάτιο στις εγκαταστάσεις του συλλόγου, ξεκίνησε βασικός, έβγαλε όλο το 90λεπτο και ξεχώρισε με την απόδοση του σαν αμυντικός χαφ στην ανέλπιστη ισοπαλία με τη Μίλαν στις αρχές του μήνα, έπαιξε βασικός και την επόμενη εβδομάδα, στη νέα ισοπαλία με την Έμπολι, και συνέχισε τις εξαιρετικές εμφανίσεις, καταπίνοντας αρκετά χιλιόμετρα και κόβοντας κάμποσες επιθέσεις στο ματς απέναντι στην πρωτοπόρο Γιουβέντους.
Σύμφωνα μάλιστα με τα ιταλικά Μέσα, η απόδοση του απέναντι στην πρωταθλήτρια ήταν τόσο καλή που ο αθλητικός διευθυντής της Γιούβε, Φάμπιο Παράτιτσι, επισκέφτηκε ξανά την Πεσκάρα λίγες μέρες μετά για να μιλήσει με τον ατζέντη του Κουλιμπαλί, που εκτός από τρεξίματα και εξαιρετικές αμυντικές ικανότητες φαίνεται να τα πηγαίνει ανέλπιστα καλά και στο τακτικό κομμάτι, παρά την απουσία κάποιας οργανωμένης εκπαίδευσης στο παρελθόν: “Κατά κύριο λόγο έμαθα να παίζω μπάλα στη Σενεγάλη στο δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα τα έμαθα από την τηλεόραση. Πάντα έβλεπα πολλά παιχνίδια και παρατηρούσα τις κινήσεις των παικτών.”
Σήμερα το βράδυ, η ουραγός Πεσκάρα υποδέχεται στην έδρα της, τη Ρόμα, μια παλιά γνώριμο του Ζέμαν, αφού από τον πάγκο της έχει περάσει δυο φορές. Μπορεί οι ελπίδες παραμονής των γηπεδούχων να είναι πλέον ελάχιστες (όπως ήταν από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τον Φλεβάρη) αλλά ο Τσέχος προπονητής δεν τα παρατάει. Όταν πάντως τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι για τον Κουλιμπαλί, παραμένει ψύχραιμος και ρεαλιστής, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει τον μικρό: “Στην Ιταλία αν παίξεις καλά ένα ματς είσαι ήδη έτοιμος για τη Ρεάλ ή τη Μπαρτσελόνα. Το παιδί έχει ταλέντο αλλά πρέπει να δουλέψει πολύ, γιατί το ταλέντο μόνο του δεν είναι αρκετό”.
Δεν γνωρίζουμε αν ο Κουλιμπαλί θα καταφέρει να είναι ποτέ έτοιμος για τη Ρεάλ αλλά αναλογιζόμενος ότι μια μέρα στα 16 του, παράτησε την άνεση και την ασφάλεια της οικογένειας του για να κυνηγήσει το όνειρο του, χωρίς λεφτά και γνωστούς, σε μια ξένη χώρα, σε μια διαφορετική ήπειρο, το σίγουρο είναι πως είναι διατεθειμένος να δουλέψει.