Θα αφήσει ρεκόρ άθικτο η μαγική τριάδα Σαλάχ, Μανέ και Φιρμίνιο; 

Η παρουσία του Κλοπ στον πάγκο, έχει δώσει άλλη σημασία στη λέξη επίθεση για τη Λίβερπουλ, αλλά τη δουλειά στο γήπεδο την κάνει η μαγική τριάδα Σαλάχ, Σαλέ και Φιρμίνιο που σκορπά τον τρόμο στις αντίπαλες άμυνες, όχι μόνο ένεκα της εκτελεστικής της δεινότητας, αλλά και με το ανηλεώς ασταμάτητο πρέσινγκ ψηλά, από το ύψος της μεγάλης περιοχής ακόμη του αντιπάλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί εποχής Κλοπ, η μαγική τριάδα έχει ξεπεράσει τα 250 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, με τον Αιγύπτιο να έχει φτάσει στα 94 τέρματα, τον Μανέ να ακολουθεί με 81, ενώ και ο Φιρμίνιο έχει πανηγυρίσει 78 φορές με τη φανέλα της Λίβερπουλ.

Από την πλευρά του ο Μο Σαλάχ, έχει περάσει στο «Πάνθεον» του Άνφιλντ, καθώς έχοντας ήδη συμμετοχή σε 101 γκολ της Λίβερπουλ στην Premier League (73 γκολ και 28 ασίστ σε 108 συμμετοχές), βρίσκεται στην τέταρτη θέση της σχετικής λίστας του συλλόγου, πίσω μόνο από τους Τζέραρντ (212), Φάουλερ (158) και Μάικλ Όουεν (148). Και το μόνο ερώτημα που φαίνεται να προκύπτει, είναι πόσο γρήγορα ο Αιγύπτιος, θα σκαρφαλώσει στην δεύτερη θέση της λίστας… 

Θα εξαντλήσει ο Κλοπ την τετραετία; 

Μέσα στο καλοκαίρι, ο Γιούργκεν Κλοπ ανακοίνωσε ότι θα παραμείνει στο τιμόνι της Λίβερπουλ για ακόμη τέσσερα χρόνια, σκορπώντας ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων, παρότι η κατακλείδα ότι στη συνέχεια θα κάνει διάλειμμα ενός έτους πριν επιστρέψει στη Γερμανία για να κλείσει την καριέρα του στη Μάιντζ, στενοχώρησε την πλειοψηφία που θα φαντασιωνόταν ότι θα κάτσει τουλάχιστον μια δεκαπενταετία, στα χνάρια του Μπιλ Σάνκλι.

Θεωρητικά λοιπόν, ο Κλοπ έχει άπλετο χρόνο μπροστά του για νέα σχέδια και νέα πρότζεκτ με τη φανέλα της Λίβερπουλ, όμως δεν έχει παραλείψει να υποδείξει από τώρα τον αντικαταστάτη του, που δεν είναι άλλος από τον Στίβεν Τζέραρντ: «εάν με ρωτάτε ποιος θα έπρεπε να με αντικαταστήσει, θα έλεγα αβίαστα ο Στίβεν. Και για να του προετοιμάσω το έδαφος, θα γίνουμε εντωμεταξύ ακόμη καλύτεροι και θα κερδίζουμε ακατάπαυστα».

Είναι περίπου δεδομένο ότι με την εγγύηση του Κλοπ στον πάγκο, θα ακολουθήσουν και άλλοι τίτλοι, τόσο εντός, όσο και εκτός των τειχών. Στον αντίποδα όμως, σε μια εποχή που από τη μία έχουμε ασύμμετρες απειλές σαν  αυτή του Covid-19 και από την άλλη το παράδειγμα της απόλυσης του Κλαούντιο Ρανιέρι, λιγότερο από ένα χρόνο μετά που οδήγησε τη Λέστερ στην κατάκτηση του τίτλου της πρωταθλήτρια της Πρέμιερ Λιγκ (τη Λέστερ ρε φίλε), καθιστούν σαφές με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, ότι όποιος μιλάει για βεβαιότητες στον χώρο του ποδοσφαίρου, «πλανάται πλάνην οικτράν»…

Θα επιστρέψει στους τίτλους η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;

Η πρώτη θητεία του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ συμμάζεψε την άμυνα της Γιουνάιτεντ που από το σκορποχώρι των 54 γκολ παθητικό πριν από δύο χρόνια, βελτιώθηκε σημαντικά δεχόμενη μόλις 36 γκολ κατά την περσινή σεζόν. Εντούτοις αυτό δεν είναι αρκετό, καθώς ενώ η επιθετική τριπλέτα Μαρσιάλ, Γκρίνγουντ, Ράσφορντ πετάει φωτιές, η άμυνα δεν εμπνέει ακόμη εμπιστοσύνη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του αρχηγού Μαγκουάιρ ο οποίος δεν μπορεί να πείσει ούτε την … ελληνική αστυνομία. Εξαιρετική προσθήκη ο μέσος Φαν ντεν Μπέικ από τον Άγιαξ, αν τελικά αποκτήσει και τον Ουπαμεκάνο, αμυντικό αποκάλυψη του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ από την Λειψία, θα πρέπει και να αναπροσαρμοστούν και οι γαλαντόμες αποδόσεις για κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Μπορεί να στρίψει το έργο ο Μουρίνιο;

Σε έναν κόσμο που αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και αυτό που θεωρείται στο πνεύμα της εποχής σήμερα, μπορεί να φαντάζει παρωχημένο απελπιστικά σύντομα, το μόνο σίγουρο είναι ότι τελικά γερνάμε πιο γρήγορα και από τον κανόνα δεν ξέφυγε ούτε ο “special one” που τα τελευταία του συμβόλαια πρέπει να τα έχει φάει (στην καλύτερη) στους ψυχίατρους μήπως συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν περνάει πια η μπογιά του.

Γιατί από εκεί που είχε αναγορευτεί σε αξεπέραστο γκουρού και νεωτεριστή στην αιχμή του δόρατος των εξελίξεων και της τεχνολογίας, τώρα πια φαντάζει σαν παρωχημένος  προβοκάτορας που πασχίζει να τραβήξει μεν τα φώτα της προσοχής πάνω του, αλλά παράλληλα να μετατοπίσει το κέντρο βάρος της κουβέντας από την πρόδηλη αδυναμία του να αναπαραγάγει τις παλιές του επιτυχίες – σαν μπλοκαρισμένος κωμικός σε “stand-up comedy” που του σώθηκαν τα αστεία και σερβίρει ξαναζεσταμένες ατάκες που δεν συγκινούν πια το κοινό.

Θα μπορέσει λοιπόν στη δεύτερη σεζόν του στην Τότεναμ να γυρίσει σελίδα και να παρουσιάσει κάτι καινοφανές που θα τραβήξει ξανά την προσοχή του κοινού ή θα αναλωθεί σε επικοινωνιακά τερτίπια και καμώματα για να καμουφλάρει (όσο βαστήξει) την αγωνιστική ανεπάρκεια της ομάδας του και την αδυναμία του να ακολουθήσει την εποχή.

Εξάλλου στην τελική ανάλυση, το όνομα της Τότεναμ δεν τρόμαζε ποτέ στην Αγγλία, η ισχνή τροπαιοθήκη των «πετεινών» τους έχει καταδικάσει να παραμένουν στοιχειωμένοι στο συλλογικό υποσυνείδητο των ποδοσφαιρόφιλων σαν «τριτοτέταρτοι», με απολύτως ενδεικτική εκείνη την τρομερή κινηματογραφική ατάκα που παραλληλίζει την Τότεναμ, με το «καθαρτήριο» των Ρωμαιοκαθολικών: 

• Καθαρτήριο, τι είναι αυτό;
• Καθαρτήριο είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, δεν ήσουν πραγματικά χάλια, αλλά δεν ήσουν ούτε σπουδαίος. Κάτι σαν την Τότεναμ.  

Φέρνουν τα λεφτά (του Αμπράμοβιτς) την ευτυχία;

Πέρυσι τέτοια εποχή, η Τσέλσι μαστιζόταν από την απαγόρευση μεταγραφών που υποχρέωσε τον Φρανκ Λάμπαρτ να δώσει την ευκαιρία σε μια πληθώρα νεαρών από την ακαδημία της ομάδας, με το «πείραμα» να πετυχαίνει σε εντυπωσιακό βαθμό με τουλάχιστον πέντε παίκτες να θαμπώνουν με την απόδοση τους και να στελεχώνουν την βασική ενδεκάδα. Φέτος πάλι που εξέλιπε ο περιορισμός, ο Αμπράμοβιτς όχι μόνο τα έσπρωξε χοντρά, καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ (250 εκ), αλλά οι παίκτες που ήρθαν στο Στάμφορντ Μπριτζ, είναι όλοι ένας κι ένας και υπερακοντίζουν το potential των «μπλε». Ακόμη και πέρυσι, κατά διαστήματα, η Τσέλσι έθελξε με το ποδόσφαιρο της, απλά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων  στα ντέρμπυ και τα κομβικά παιχνίδια κόντρα στους «μεγάλους». 

Τόσο ο Αμπράμοβιτς, όσο και ο Λάμπαρντ, έχουν «κόλλημα» με το η ομάδα τους να έχει επιθετική φιλοσοφία και να συνδυάζει ρυθμό και θέαμα στα γερμανικά πρότυπα. Με δεδομένο ότι τουλάχιστον  πέντε εξαιρετικά ποιοτικοί παίκτες  στην ενδεκάδα της θα προέρχονται από την Μπουντεσλίγκα, δίνουν την αίσθηση ότι λίγο να βοηθήσουν οι συγκυρίες και να δοθεί χρόνος να «δέσουν» οι «παλιοί» με τους «νέους», ο Φρανκ Λάμπαρτ θα βάλει πλώρη για προπονητής της χρονιάς.

Είναι ο Ραούλ Χιμένεθ ο πιο υποτιμημένος παίκτης της Premier League;

Με δύο συναπτές εξαιρετικές σεζόν στην τιμητική 7η θέση και συνολικό απολογισμό 31-23-22 η Γουλβς συνιστά το μεγαλύτερο “value bet” της Premier League και δεν είναι μυστικό ότι τόσο η ποιότητα του ρόστερ της όσο και η ποδοσφαιρική οργάνωση των «λύκων» οφείλουν πολλά στην αύρα του «σούπερ ατζέντη» Χόρχε Μέντες που έχει προικοδοτήσει τον εμπνευσμένο συμπατριώτη του Νούνο Εσπίριτο Σάντος με ουκ ολίγους παίκτες παγκοσμίου κλάσεως και πάνω από όλους τον Ραούλ Χιμένεθ, πρώτο σκόρερ της ομάδας και τρίτο συνολικά στην Premier League σε ‘expected goals and assists’ (μόλις πίσω από Ντε Μπρόινε και Στέρλινγκ!)

Ο Ραούλ Χιμένεθ αποκτήθηκε πέρυσι από την Μπενφίκα έναντι 35 εκατομμυρίων, αλλά μετά τις τρομερές εμφανίσεις του στη σεζόν 2019-20 (27 γκολ και 10 ασίστ) η χρηματιστηριακή του αξία έχει σχεδόν τριπλασιαστεί. Εξάλλου μιλάμε για έναν από τους τελευταίους «φουνταριστούς» των καιρών μας που συγκεντρώνει σπάνια χαρίσματα: έχει και τα δύο πόδια, είναι δεινός κεφαλοσφαιριστής, αλλά παράλληλα είναι προικισμένος με τη φινέτσα (τεχνική) και βλέπει γήπεδο σαν αυθεντικό δεκάρι. Είναι ο Ραούλ Χιμένεθ ο πιο υποτιμημένος ποδοσφαιριστής της επικείμενης Premier League; Δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία και ενδεχόμενη μεταγραφή του (π.χ. στην Γιουνάιτεντ που τον παρακολουθεί καιρό) είναι δεδομένο πως θα αλλάξει τις ισορροπίες και στις δύο εμπλεκόμενες ομάδες, αλλά και στις πιθανότητες του να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της σεζόν. 

Έχει το πακέτο ο Αρτέτα να ακολουθήσει τα χνάρια του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον;

Μοναδική περίπτωση επιστροφής σε αναχρονιστικά μοντέλα που φαινόταν να έχει «ξεράσει» ανεπιστρεπτί το σύγχρονο ποδοσφαιρικό «επιχειρείν», η Άρσεναλ, η οποία αποψίλωσε το οργανόγραμμα της από ένα κάρο διευθυντές (δεν υπάρχει πλέον ούτε διευθυντής ποδοσφαίρου, ούτε αρχισκάουτ, ούτε εκτελεστικός διευθυντής, ούτε καν πρόεδρος), πληρώνοντας τη νύφη για τις αποτυχίες του συλλόγου και κυρίως τις απροσμέτρητες σπατάλες σε κακές μεταγραφικές επιλογές.

Συνολικά 56 άτομα απολύθηκαν χωρίς να υπάρξουν αντικαταστάτες και η Άρσεναλ, τουλάχιστον οργανωτικά, φαίνεται να επιστρέφει σε ένα παλιομοδίτικο μοντέλο με τον προπονητή (Αρτέτα) να έχει υπερεξουσίες και στην πραγματικότητα να ελέγχει τα πάντα στον σύλλογο, από τις μεταγραφές μέχρι τα μπάτζετ – Έχει όμως τις «κοχόνες» που απαιτούνται ο Αρτέτα ή θα πνιγεί μαζί με τις επιλογές του;

Θα βγάλει τη σεζόν ο Αντσελότι;

Από τον Φεβρουάριο του 2016 που η Έβερτον περιήλθε στα χέρια του Πέρση μεγιστάνα Φαρχάντ Μοσίρι, έχει ξοδέψει πάνω από ενάμιση δις για μεταγραφές (στην πλειοψηφία τους άχρηστες) και έχει καρατομήσει τέσσερεις προπονητές. Ο «ατσαλάκωτος» ακόμη Κάρλος Αντσελότι θεωρητικά έχει συμβόλαιο μέχρι το 2024, αλλά για την ομάδα με το μεγαλύτερο άνοιγμα ισολογισμού τη σεζόν 2018-19 (120 εκατομμύρια απώλειες) και εάν δεν υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα, το να εξαντληθεί η τετραετία μοιάζει λιγότερο πιθανό και από κυβέρνηση σε χώρα υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ. 

Εντούτοις στην κούρσα για τον πρώτο προπονητή που θα απολυθεί ο Αντσελότι βρίσκεται πολύ πίσω, πίσω ακόμη και από τον Γκουαρδιόλα, τον Μπιέλσα και τον Μουρίνιο, χώρια το ότι οι Μόγιες (πολύ δύσκολο πρόγραμμα για έναν ήδη αντιπαθή στις τάξεις παικτών και οπαδών προπονητή) και Σκοτ Πάρκερ (πάνω από 100 εκ σε μεταγραφές και κρίση ταυτότητας) δίνονται δικαίως φαβορί στον μαυροπίνακα 

Θα γίνει το «άστον Εl Loco στην τρέλα του» ο επίσημος ύμνος της Premier League;

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια: πιο εύκολα θα άλλαζε την πίστη του ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, παρά να απαρνηθεί τις ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο) αρχές του ο “El Loco” Μαρτσέλο Μπιέλσα, όσο κι αν οι «επαΐοντες» προεξοφλούν ότι αν δεν αναπροσαρμόσει τις «υπερ-επιθετικές» τακτικές του στα δεδομένα της Premier League, δεν έχει καμία τύχη και θα υποβιβαστεί όπως προ διετίας η Φούλαμ. Οι περισσότεροι επίσης θεωρούν ότι χωρίς περεταίρω ισχυρή μεταγραφική ενίσχυση, η Λιντς δεν έχει τύχη έτσι κι αλλιώς. 

Ο αστικός μύθος λέει ότι πριν 28 χρόνια στο Ροζάριο της Αργεντινής και μετά από μια ήττα με 6-0 της Νιούελς από την Σαν Λορέντζο, μια σπείρα οργανωμένων οπαδών της Νιούελς (και οι “barras bravas” στην  Αργεντινή, ήταν οι περισσότεροι κατάδικοι και βαρυποινίτες) μαζεύτηκε έξω από το σπίτι του Μαρτσέλο Μπιέλσα να του ζητήσουν το λόγο. Τότε ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται ο Μπιέλσα κρατώντας μια χειροβομβίδα και τους εξηγεί ότι αν δεν εξαφανιστούν αμέσως θα την απασφαλίσει και όποιον πάρει ο χάρος. Ένας αυτόπτης μάρτυρας οπαδός θυμάται πως το μάτι του Μπιέλσα γυάλιζε σαν τρελού και ότι κανείς δεν μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια, είχαν όλοι πετρώσει στη θέα της χειροβομβίδας. Από εκείνη την ημέρα, το προσωνύμιο “El Loco” (ο Τρελός) τον ακολουθεί παντού.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ο Μαρτσέλο Μπιέλσα δεν είναι απλά ο καλύτερος προπονητής της φετινής Premier League, είναι ο καλύτερος προπονητής των καιρών μας και δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν την οδηγήσει κατ’ ευθείαν σε ευρωπαϊκό εισιτήριο (για να μην πω τίποτε παραπάνω και με πάρουν και μένα για τρελό). Δουλεμένη πια δύο γεμάτες χρονιές και έχοντας πλήρως αφομοιώσει τη φιλοσοφία του προπονητή της, η Λιντς θα είναι η «χειροβομβίδα» της φετινής Premier League.

Ποια είναι η απόδοση να υποβιβαστεί η Μπέρνλι;  

Η Μπέρνλι ενσαρκώνει το όνειρο κάθε ασουλούπωτου φακιδομύτη που ξεσαλώνει στο Φαληράκι και στη Ζάκυνθο, να βουτήξει μεθυσμένος στην πισίνα και όταν βγει (μαζί με το Brexit) να υπάρχει μόνο η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών – ούτε ΗΠΑ, ούτε Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε κοινοτικοί ποδοσφαιριστές, ούτε αλλοδαποί προπονητές, ούτε καν ο Ερίκ Καντονά. 

Σε μια πόλη λοιπόν που ψήφισε 65% Brexit (με το 12% των κατοίκων Ινδούς και Πακιστανούς), υπάρχει μια ομάδα που μέχρι πριν δύο χρόνια δεν είχε αποκτήσει ποτέ παίκτη με αφρικανικές ή ασιατικές ρίζες, παίζει σε ένα γήπεδο που έχει αλλάξει ελάχιστα από την δεκαετία του ’60 και κατά 97% γεμίζει από «λευκούς Βρετανούς» που σηκώνουν ανερυθρίαστα πανό «White lives matter» και ακόμη και στη σημερινή εποχή επιμένει Εγγλέζικα στα πάντα: ιδιοκτήτης, προπονητής, 17 παίκτες στο ρόστερ, στιλ παιχνιδιού, γήπεδο, όλα εγγλέζικα, ακόμη και η μοναδική παμπ στα πέριξ του γηπέδου, φέρει το όνομα του επί 8 χρόνια προπονητή της ομάδας: “The Royal Dyche”. Κι όμως η Μπέρνλι μετράει ήδη τέσσερεις συναπτές σεζόν στην Premier League χωρίς ουσιαστικά να κινδυνέψει. Για πόσο όμως ακόμα; 

Maestro