Ορισμένες φορές τα όνειρα ενός πατέρα γίνονται εφιάλτες για το παιδί. Στην περίπτωση όμως του Ουρουγουανού Λούκας Τορέιρα συνέβη το αντίστροφο, καθώς ο εφιάλτης του πατέρα του έγινε τελικά ένα όνειρο που ο γιος πλέον ζει. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο παππούς Τορέιρα εγκατέλειψε την Κορούνια και την Ισπανία και μετανάστευσε στο Μπουένος Άιρες. Μέχρι που μια μέρα πέρασε στην άλλη όχθη του ποταμού Λα Πλάτα, ερωτεύτηκε μια ντόπια και έμεινε για πάντα στην Ουρουγουάη. Έκανε δύο γιους κι ο Ρικάρντο είναι ο πατέρας του ήρωα της σημερινής μας ιστορίας, ο άνθρωπος που εν πολλοίς καθόρισε την πορεία και του γιου του. Ο Ρικάρντο Τορέιρα λάτρευε το ποδόσφαιρο και το 1981 αποφάσισε να αφήσει το Φράι Μπέντος και να δοκιμαστεί μαζί με άλλους 150 πιτσιρικάδες σε ομάδα της πρωτεύουσας.
Επιλέχθηκε μεν, αλλά δεν έβγαζε χρήματα, δεν μπορούσε να συντηρηθεί κι αναγκάστηκε να κάνει δύο δουλειές. Να σηκώνεται στις 5 τα χαράματα, να πουλάει εφημερίδες μέχρι τις 9, μετά να καθαρίζει τα γραφεία μιας εταιρείας και το απόγευμα να πουλάει και πάλι εφημερίδες στα λεωφορεία. Η ποδοσφαιρική του καριέρα φυσικά σταμάτησε γρήγορα κι επέστρεψε άφραγκος στο Φράι Μπέντος. Παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια που κι αυτή λατρεύει την μπάλα. Ο γιος του Κλαούντιο προσπάθησε κι αυτός να παίξει, αλλά δεν τα κατάφερε. Ήταν τότε η σειρά του Λούκας Τορέιρα να δοκιμάσει την τύχη του στο ποδόσφαιρο. Ο πατεράς του, που θυμάται ακόμα το πόσο πεινούσε εκείνα τα χρόνια που κυνήγησε το όνειρο μιας καριέρας, έδωσε μια συμβουλή: “Μη φτάσεις ποτέ στη δική μου κατάσταση, γύρισε πίσω”. Ο Λούκας το υποσχέθηκε κι έφυγε για το Μοντεβιδέο, αλλά όταν έφτασε εκεί είδε ότι η ομάδα δεν μπορούσε να του καλύψει τη διαμονή. Στα 14 του, γύρισε πίσω με τα φτερά κομμένα. Επέστρεψε στην τοπική ομάδα και τρία χρόνια αργότερα, με όλα τα χρήματα της οικογένειας, όσα λίγα μπορούσε να του δώσει ο πατέρας του, έφυγε ξανά για να δοκιμαστεί στις μικρές ομάδες των Γουόντερερς.
Πιτσιρικάς, χτυπώντας το τύμπανο για την ομάδα της περιοχής του “18 ντε Χούλιο”
Ο Λούκας επιλέχθηκε κι έμενε στην πρωτεύουσα με την αδερφή του. Η ομάδα δεν πλήρωνε τους πιτσιρικάδες κι απλώς τους έδινε κάποια εισιτήρια για τις μεταφορές τους και τη δυνατότητα να τρώνε σε ένα εστιατόριο. Ο Τορέιρα πήγαινε με το ταπεράκι του και έπαιρνε ό,τι περίσσευε για το σπίτι. «Αυτό το φαγητό με έσωσε όσο ήμουν στο Μοντεβιδέο», θυμάται. Ο κοντούλης που ξεκίνησε ως επιθετικός κι έγινε γρήγορα χαφ ξεχώριζε. Περίμενε μία κλήση στις μικρές εθνικές, αλλά τελικά κόπηκε από την Κ17 που θα πήγαινε στο Παγκόσμιο. Ήταν ένα πλήγμα για την οικογένεια που είχε την ελπίδα πως μέσω της εθνικής, ο Λούκας θα κατάφερνε να κάνει επαγγελματική καριέρα και να μην περιμένει τα χρήματα από τον μπαμπά. Μία συμφωνία όμως του συλλόγου με την ιταλική Πεσκάρα, ήταν αυτή που τα άλλαξε όλα. Ο πρόεδρος των Γουόντερερς είχε σχέσεις με Ιταλούς μάνατζερ κι αυτοί διάλεξαν τέσσερις νεαρούς να ταξιδέψουν στην Ιταλία για να δοκιμαστούν. Ο Λούκας δεν ήταν ανάμεσά τους, ο πρόεδρος όμως τον πίστευε, επέμεινε κι οι Ιταλοί δέχτηκαν να ταξιδέψει κι ένας πέμπτος. Ο Τορέιρα υπέγραψε συμβόλαιο νέου με την ομάδα του Μοντεβιδέο, πήρε 13.000 πέσος και ταξίδεψε μαζί με τα άλλα παιδιά στην Ιταλία. Από τους πέντε, μόνο αυτός κλήθηκε μερικούς μήνες αργότερα να επαναλάβει το ταξίδι. Υπέγραψε και μπήκε στην ομάδα των νέων της Πεσκάρα το 2014. Τα έδινε όλα εκεί, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, τιμώντας την καταγωγή του. Ο σκάουτ της Πεσκάρα Ρομπέρτο Ντρούντα θυμάται ότι τον έβλεπε να μην πατάει καλά. Πήγε τον Τορέιρα στον γιατρό και τελικά εκεί ανακάλυψαν ότι το πόδι του ήταν γεμάτο μυρμηκιές (ακροχορδώνες ιατρικά, θηλώματα του δέρματος), αυτός πονούσε επί μήνες, αλλά δεν έλεγε σε κανέναν τίποτα. Δεν ήθελε να χάσει ούτε λεπτό μπάλας κάνοντας κάποια επέμβαση.
Το ότι έπαιζε στην Ιταλία βέβαια, δεν σημαίνει ότι αμέσως έλυσε και το οικονομικό του πρόβλημα. Με τα 1.200€ που έπαιρνε ήταν δύσκολο να ζήσει, αφού περισσότερα από τα μισά πήγαιναν στο ενοίκιο. Η Πεσκάρα είχε υποσχεθεί να του πληρώνει και το φαγητό κι ο πατέρας του που μετακόμισε για καιρό μαζί του θυμάται τον Λούκας να μαζεύει μανιωδώς αποδείξεις από παντού για να τις πάει στην ομάδα. Καθώς δεν είχε αυτοκίνητο, προσπαθούσε να βρει κάποιον να τον μεταφέρει μετά από κάθε προπόνηση. Το πρόβλημα λύθηκε (ας πούμε) με έναν απίστευτα γραφικό τρόπο. Ο Τορέιρα είχε γίνει πολύ φίλος με έναν κουρέα στη γειτονιά κι αυτός του υποσχέθηκε να τον κουρεύει τζάμπα, αν του φέρει πελάτες παίκτες της Πεσκάρα και τις γυναίκες τους. Μετά από λίγο καιρό, όταν έμαθε ότι ο Τορέιρα είχε πρόβλημα να πάει στις προπονήσεις, ο κουρέας εμφανίστηκε κάτω από το σπίτι του παίκτη και κόρναρε. Ήταν μέσα σε ένα Μίνι. “Λούκας αυτό είναι το δώρο μου. Βέβαια κάποτε θα πρέπει να μου το πληρώσεις γιατί η γυναίκα μου θα με σκοτώσει. Εμάς δεν μας χωράει.” Όπως θυμάται ο μπαμπάς Τορέιρα δεν είχαν χρήματα ούτε καν για βενζίνη, ευτυχώς ο άνθρωπος το άφησε γεμάτο. Κανείς τους επίσης δεν είχε δίπλωμα, ο Λούκας έβαζε έναν συμπαίκτη του να οδηγεί.
Στη Σαμπ φορούσε το 34 και έτσι ονόμασε το χασάπικο που αγόρασε για τον πατέρα του
Παρά τις δυσκολίες, ο Τορέιρα δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ζούσε και ζει για το ποδόσφαιρο. Για καιρό η διατροφή μπαμπα και γιου ήταν σχεδόν αποκλειστικά κεμπάμπ από ένα μαγαζί απέναντι, επειδή στοίχιζαν μόνο 1,5€. Την επόμενη χρονιά όμως, η ομάδα του έδωσε καλύτερο συμβόλαιο και τουλάχιστον μπορούσε να ζει αξιοπρεπώς κι έναν χρόνο αργότερα, η Σαμπντόρια είδε μια καλή ευκαιρία και με σχετικά μικρό πόσο πήρε τα δικαιώματά του και τον άφησε δανεικό στην Πεσκάρα, ομάδα που τον θεωρούσε νέο Μάρκο Βεράτι, το νέο δημιούργημά της. Στη Σαμπ επέστρεψε το 2016 και γρήγορα έγινε από τους κορυφαίους της ομάδας. Ο Λούκας για να ευχαριστήσει τον πατέρα του αγόρασε ένα χασάπικο στο οποίο δουλεύουν συγγενείς και φίλοι. Σιγά σιγά άρχισαν να αυξάνονται κι οι φωνές για την εθνική. Το γεγονός ότι δεν έπαιξε ποτέ στην Ουρουγουάη και ήταν άγνωστος, αλλά και ότι ανέβηκε με πολύ κόπο από μία μικρή ομάδα της Ιταλίας δεν βοηθούσε. Παρ’ όλα αυτά τα νούμερα του κι η απόδοσή του ήταν εκεί. Σταθερά από τους πρώτους στη Serie A σε τάκλιν, κλεψίματα, κοψίματα, από τους κορυφαίους σε συνολικές πάσες και μέσα στους τοπ σε ντρίμπλες. Ένα πλήρες πακέτο που αρχικά το 1.66 του (οι τιμές παίζουν από 1.65 μέχρι 1.68 στο Ίντερνετ) και τα 60κατι κιλά του δεν σε κάνουν να εκτιμάς. Αλλά ό,τι χάνει σε μπόι και σε σωματοδομή, το έχει σε ψυχή και σε ποιότητα.
Παρ’ ότι δεν ήταν στις πρώτες επιλογές του “Μαέστρο” Ταμπάρες, ο Τορέιρα άρπαξε την ευκαιρία στα γήπεδα της Ρωσίας. Κλήθηκε στην αποστολή την τελευταία στιγμή, ξεκίνησε ως αλλαγή και τελικά έγινε βασικός σε κρίσιμα ματς, όπως με την Πορτογαλία, παίζοντας εξαιρετικά. Έκανε το όνομά του γνωστό πέρα από τη Γένοβα, πέρα από την Ιταλία. Κι όταν ήρθε η πρόταση από την Άρσεναλ, ο Τορέιρα δεν τρόμαξε. Δεν φοβήθηκε να γίνει από 10αρι αμυντικό χαφ, δεν φοβήθηκε την πείνα, το άγνωστο και κάπως έτσι δεν φοβήθηκε το απαιτητικό σε φυσικά προσόντα αγγλικό πρωτάθλημα. Προς το παρόν δείχνει να κερδίζει και αυτή τη μαχή. Σε ένα πρωτάθλημα που η Άρσεναλ τα πηγαίνει εξαιρετικά, αλλά δεν κερδίζει τόση δημοσιότητα επειδή υπάρχουν κι οι άλλοι, ο Τορέιρα έχει γίνει από τους βασικότερους μοχλούς της ομάδας του Έμερι. Ο κόσμος τον έχει ήδη λατρέψει κι ο Ουρουγουανός καταθέτει ψυχή σε κάθε παιχνίδι. “Αν ο Τορέιρα ήταν 1.80 θα κόστιζε 100 εκατομμύρια και θα ήταν από τους καλύτερους ρετζίστα στον κόσμο” είχε δηλώσει ο Μάρκο Τζιαμπάολο. Τελικά η Άρσεναλ τον πήρε με 30 εκατομμύρια.
Torreira, whoahhh
He comes from Uruguay
He’s only five foot five
– Δημώδες άσμα των οπαδών της Άρσεναλ
Σε ματς ειδικών συνθηκών όπως το σημερινό ντέρμπι του Λονδίνου με την Τότεναμ, ο Τορέιρα θα πρέπει να δώσει το κάτι παραπάνω. Δεν παίζονται απλά τρεις βαθμοί, παίζονται πολλά παραπάνω σε θέματα ψυχολογίας, στην κόντρα μεταξύ των δύο εχθρών. Ο Εμανουέλ Πετί δήλωσε πρόσφατα ότι ο Τορέιρα είναι αυτό που έλειπε από την Άρσεναλ, ότι τα χαφ της ήταν πολύ σοφτ τα τελευταία χρόνια κι ο Ουρουγουανός έφερε πίσω τη σκληράδα. Τα βραβεία παίκτη του αγώνα έρχονται. Τα όνειρα όμως δεν σταματούν εδώ. Από ένα πιτσιρίκι που χτυπούσε το τύμπανο της 18 ντε Χούλιο στις εξέδρες, από την Ε’ εθνική της Ουρουγουάης στην Πρέμιερ Λιγκ. Κι ο πατέρας του άλλωστε, ζει το δικό του όνειρο αφού έχει γίνει αθλητικός σχολιαστής στην Ουρουγουάη. Όσο για την επιστροφή του Τορέιρα στην πατρίδα του; Ακόμα δεν το σκέφτεται. Προέχει η καριέρα στην Ευρώπη. Άλλωστε ένα από τα άλλα όνειρά του είναι να παίξει κάποτε στην αγαπημένη του ομάδα. Την Μπόκα.