Τον αρχικό ενθουσιασμό που επικρατούσε στις τάξεις των Σέρβων για το φετινό σύνολο που θα τους εκπροσωπήσει στην Κίνα διαδέχθηκε η «παγωμάρα» και η στεναχώρια που προκλήθηκαν από τον τραυματισμό του ηγέτη τους, Μίλος Τεόντοσιτς. Ακόμα και χωρίς αυτόν όμως, η Σερβία παραμένει μια πολύ καλή ομάδα…
Θυμάμαι μια φράση που επαναλαμβάνουμε συνεχώς στο Hoopfellas.
«Η ιδανική στελέχωση είναι σαν το ανθρώπινο σώμα. Όταν η μια «αίσθηση»(παίχτης και τα χαρακτηριστικά που φέρνει αυτός στο παιχνίδι σου) το εγκαταλείπει, σχεδόν αυτόματα παίρνουν τον έλεγχο οι υπόλοιπες αισθήσεις οι οποίες «αυτορυθμίζονται» και δουλεύουν πιο έντονα για να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία.
Η στελέχωση σε ένα ρόστερ λοιπόν είναι σαν τον ανθρώπινο σώμα. Πρέπει να λειτουργεί υποστηρικτικά και σε άμεση συνάρτηση με το γενικό σύνολο. Μόνον έτσι οι ομάδες θα καταφέρουν να καλύψουν τους γνωστούς «κεραυνούς» (τραυματισμούς, απώλειες κλπ.) που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μέσα στη σεζόν ή κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά».
Ο Μίλος Τεόντοσιτς επιστρέφει στη Μπολόνια για να ξεκινήσει αποθεραπεία μετά τον τραυματισμό του στο φιλικό παιχνίδι με τους Λιθουανούς. Το όνειρο της συμμετοχής στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κίνας με μια πλήρη, αρκετά δυνατή Σερβική ομάδα μάλλον θα παραμείνει όνειρο.
Η ενδεχόμενη απουσία του είναι μεγάλη. Για αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς λόγους. Ο Μίλος είναι συνδεδεμένος με τη μεγάλη επιστροφή της εθνικής ομάδας στα υψηλά στρώματα του παγκοσμίου μπάσκετ, η οποία αναβίωσε μέσα από τις προσπάθειες αυτής της γενιάς και το ηγετικό πνεύμα του ιδίου. Η αύρα του μπορεί να συνεπάρει τους πάντες. Είναι αυτός που στη καλή του βραδιά ποτίζει με αδιανόητη αυτοπεποίθηση τους συμπαίχτες του, μοιράζοντας τόνους πίστης για το απίθανο. Ο Τεόντοσιτς θα έπρεπε να είναι στη Κίνα καθώς η παρουσία του στο «μείγμα» θα αποτελούσε από μόνη της ψυχολογική ντόπα για ολόκληρη την αποστολή. Δεν θα είναι όμως. Και ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς οφείλει να κοιτάξει μπροστά…
Η αλήθεια είναι ότι σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, εάν μια ομάδα μπορεί να καλύψει το κενό ενός floor general όπως ο Μίλος (και των εμπνεύσεων του) είναι αυτή της Σερβίας. Το σύνολο του Σάλε χάνει έναν σπουδαίο δημιουργό όμως διαθέτει μερικούς από τους καλύτερους playmakers σε παγκόσμιο επίπεδο στις τάξεις του. Jokic στις θέσεις «4» και «5», Bogdanovic στα «φτερά», Micic και Jovic στη θέση «1». Έχει πολλούς, διαφορετικούς δημιουργικούς πυλώνες για να βασίσει το επιθετικό του οικοδόμημα.
Σε αυτό το πλαίσιο, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον επίσης η προσπάθεια του Vasilije Micic να κάνει το βήμα εμπρός και να φορέσει τη «στολή στρατηγού» του Μίλος. Ο Micic έρχεται από μια ονειρική σεζόν με την Αναντολού κατακτώντας τον τίτλο του πρωταθλητή στη Τουρκία και φτάνοντας μέχρι τον τελικό στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας. Το πακέτο του μοιάζει πιο συμβατό (από αυτό του Τεόντοσιτς) δίπλα στο αντίστοιχο του Μπογκντάνοβιτς. Διαθέτει δυνατό κορμί, ικανότητα στο αμυντικό κομμάτι, μπορεί να πιέσει τη μπάλα εάν χρειαστεί και να δημιουργήσει πολλά ρήγματα στην επίθεση με την ικανότητα του στη διείσδυση και την οξυδέρκεια του. Ο Micic ούτως ή άλλως θα είχε σημαντικό ρόλο σε αυτήν την ομάδα (πιθανόν και ως starter) όμως πλέον η αποτελεσματικότητα του στο κομμάτι της απόφασης και στο περιφερειακό σουτ φαίνεται ότι μπορούν να αποτελέσουν σημαντικούς δείκτες στη συνολική πορεία των Σέρβων φέτος. Μην ξεχνάτε ότι ο Σάλε εμπιστεύεται πολύ και τον Γιόβιτς (δεν πρέπει να μας ξενίσει εάν βγάλει τον Micic από πίσω ξεκινώντας με τον νυν «άσσο» της Χίμκι στη πεντάδα) τον οποίον μάλιστα στο παρελθόν είχε επιλέξει να πάρει στην αποστολή αντί του Micic.
Eν κατακλείδι, παρά τη μεγάλη και πολυεπίπεδη απουσία του Μίλος Τεόντοσιτς, οι Σέρβοι παραμένουν μια ομάδα με γεμάτο οπλοστάσιο, έτοιμη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τόσο ανταγωνιστικού τουρνουά. Η επίθεση συνεργασίας που παραδοσιακά λανσάρουν υπό τον Τζόρτζεβιτς και η ύπαρξη πολλών πόλων δημιουργίας τους βοηθούν να επουλώσουν την αιμορραγία που προκαλεί η απώλεια των μοναδικών εμπνεύσεων του Τεόντοσιτς. Εκτός των άλλων, η πρόκληση είναι τεράστια και για τον Vasilije Micic σε προσωπικό επίπεδο ώστε να μπορέσει να λάμψει, σε πρώτο ρόλο αυτή την φορά. Ο Σάλε λοιπόν περιμένει την εφαρμογή του «κανόνα των αισθήσεων» στη δική του ομάδα για φέτος…
«Όταν η μια αίσθηση (παίχτης και τα χαρακτηριστικά που φέρνει αυτός στο παιχνίδι σου) εγκαταλείπει το ανθρώπινο σώμα (ρόστερ), σχεδόν αυτόματα παίρνουν τον έλεγχο οι υπόλοιπες αισθήσεις οι οποίες αυτορυθμίζονται για να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία».