Διασχίζεις τα δέκα μέτρα που χωρίζουν το λόμπι του ξενοδοχείου από την εξώπορτα, δείχνεις το χαρτί στον πορτιέρη (που φαντάζει όλο και περισσότερο σαν μπράβος νυχτερινού κέντρου) και επιτέλους μπορείς να αφήσεις για λίγο πίσω την αβάσταχτη γκριζάδα και κλειστοφοβικές μοκέτες του ξενοδοχείου και να βγεις έξω – να νοιώσεις επιτέλους στο πρόσωπο σου την φρεσκάδα του χειμωνιάτικου πρωϊνού.
Δεν λένε πως κάποια δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες; Ε, αυτό ακριβώς είναι αυτά τα λίγα, τα πολύτιμα δευτερόλεπτα στον καθαρό αέρα και τότε παίρνεις όσο πιο βαθιές ανάσες χωράνε τα πνευμόνια σου, σαν να πρέπει να αντέξεις να κρατήσεις την αναπνοή σου για το υπόλοιπο της μέρας. Τα λίγα μέτρα από το λόμπι μέχρι το πάρκινγκ του λεωφορείου, μοιάζουν με θριαμβευτική είσοδο στο κόκκινο χαλί του Χόλιγουντ και η κάθε προπόνηση σαν επίσημη πρεμιέρα.
“Ακόμη και για την καθημερινή μας διαδρομή από και προς το γήπεδο για τις προπονήσεις, περπατάμε σε πιο αργή κίνηση και από “βεντέτα” που γίνεται αλλαγή σκοπιμότητας στο 92΄και διασχίζει επιδεικτικά αργά την πιο τεθλασμένη διαδρομή στο τερέν, μέχρι να του δώσει κίτρινη κάρτα για καθυστέρηση ο διαιτητής, περπατάμε σημειωτόν, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αδράξουμε λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα φρέσκου αέρα και ελευθερίας”.
Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Χάντμπολ γυναικών που κορυφώνεται αυτές τις μέρες στη Δανία, είναι η πρώτη μεγάλη διεθνής διοργάνωση που λαμβάνει χώρα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του Covid-19 και τα εξαιρετικά αυστηρά πρωτόκολλα που έχουν επιστρατευτεί για την ασφάλεια της διοργανώσεις, έχουν δημιουργήσει ένα απολύτως δυστοπικό μικρόκοσμο που κάθε άλλο παρά ανεπηρέαστες (δεν) έχει αφήσει, ακόμη και τις πιο έμπειρες, αθλήτριες.
“Μοιάζει με μια φυλακή με διάλειμμα τριών ωρών την ημέρα που είμαστε είτε σε προπόνηση, είτε στους αγώνες”. Το κλειστοφοβικό αίσθημα που αναπτύσσεται λόγω του εγκλεισμού, επιτείνεται σε απάλευτο βαθμό από τις κλιματολογικές συνθήκες, την απόλυτη και διαρκή μουντίλα και το πόσο νωρίς σκεπάζει τα πάντα το πηχτό σκοτάδι της νύχτας, σχεδόν από το μεσημέρι.
“Στην πραγματικότητα έχουμε την αίσθηση, σαν να μην ξημερώνει ποτέ εξ ολοκλήρου, αυτή η ψυχοπλακωτική μουντίλα και η καταχνιά παραμένουν όλη τη μέρα, ακόμη και μέσα στο ξενοδοχείο, ο φωτισμός παραμένει ισχνός, θαρρείς και πρωταγωνιστούμε σε ταινία μυστηρίου. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι αυτό το αδιάλειπτο ημίφως που σε συνδυασμό με την καραντίνα και την πίεση για αποτέλεσμα στις απελπιστικά άδειες σάλες, καθιστούν τη συνολική εμπειρία του τουρνουά πολύ δύσκολη.
Λένε πως τα ποσοστά αυτοκτονίας σημειώνουν γεωμετρική αύξηση στις χώρες που δεν υπάρχει φως και τους χειμώνες η νύχτα μοιάζει σχεδόν να εναλλάσσεται με νύχτα. Όχι, εμείς είμαστε εδώ για να παίξουμε χάντμπολ και όχι για να αυτοκτονήσουμε (ούτε εντός, ούτε εκτός τερέν). Πως όμως να αποφορτιστείς από την ένταση ενός αγώνα και να καθαρίσεις το μυαλό σου για το επόμενο, αποκλεισμένη σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, χωρίς να μπορείς καν να βγεις μια μικρή βόλτα στον φως και στον καθαρό αέρα…”
Το χάντμπολ είναι ένα κατεξοχήν άθλημα σάλας, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Οι ιστορικοί βεβαιώνουν ότι παιζόταν πολύ πριν από το ποδόσφαιρο και το γεγονός ότι ανέκαθεν ο άνθρωπος ήταν πιο επιδέξιος στα χέρια παρά στα πόδια, μοιάζει να επιβεβαιώνει αυτή την θεώρηση. Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η «χειροσφαίριση» παιζόταν κυρίως σε ανοικτό χώρο και σε μεγάλο γήπεδο με 11 παίκτες. Όμως η ανερχόμενη δημοτικότητα της εκδοχής του παιχνιδιού σε κλειστό χώρο (με 7 πλέον παίκτες), ειδικά στις χώρες της Ανατολικής και Βορείου Ευρώπης (ιδιαίτερα στην Σκανδιναβία), καθιέρωσε οριστικά την σημερινή εκδοχή του αθλήματος – με τις κλιματολογικές συνθήκες να παίζουν το πιο καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή.
Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη που ο ένας ημιτελικός της διοργάνωσης που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στην Δανία θα είναι μεταξύ Νορβηγίας και Δανίας, ενώ στον έτερο ημιτελικό θα αναμετρηθούν Γαλλία και Κροατία. Γαλλία και Νορβηγία εξάλλου ήταν εξαρχής τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης, ωστόσο η διοργανώτρια Δανία (που απέκλεισε Ρωσία και Σουηδία) και πολύ περισσότερο η νεανική Κροατία (που απέκλεισε Ολλανδία, Γερμανία) συνιστούν δύο πολύ δυνατά αουτσάιντερ που (σχεδόν) κανείς δεν τα περίμενε.
Το χάντμπολ από στοιχηματικής άποψης είναι ένα ιδιαίτερο άθλημα, καθώς η μεγάλη ταχύτητα, μαζί με τις πολλές εναλλαγές και τα υψηλά σκορ που το χαρακτηρίζουν, δυσκολεύουν ιδιαίτερα την αλγοριθμική παραγωγή αποδόσεων, με συνέπεια οι μπουκ να το φοβούνται σε μεγάλο βαθμό και ορισμένοι δε, να φτάνουν στο σημείο ακόμη και να το κρύβουν στα μενού τους – ώστε να χρειάζονται πολλαπλά κλικ για να το “ανακαλύψει” (κυριολεκτικά) ο παίκτης.
Θεωρητικά λοιπόν, πάμε για τελικό μεταξύ των δύο φαβορί το Σάββατο, καθώς ειδικά η Κροατία υπολείπεται πολύ σε εμπειρία και ποιότητα για να ανησυχήσει την Γαλλία, όσο ανοίκεια και αν αισθάνονται οι Γαλλίδες (βλ. τα “εισαγωγικά” πιο πάνω) στις “δυστοπικές” συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο συνδυασμός των πρωτοκόλλων ασφαλείας με το λιγοστό φως στον Δανέζικο βορρά.
Οι δε Νορβηγίδες κυριαρχούν σε τόσο υπέρτατο βαθμό σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες (34 γκολ κατά μέσο όρο, 66% ευστοχία στα σουτ, 20.5 ασίστ, 5 κόντρες και μόλις 7.8 λάθη ανά αγώνα) που μοιάζουν περισσότερο με αρμάδα τρομερών Βίκινγκ που σπέρνουν στους αντιπάλους τον τρόμο και φαντάζουν ανίκητες. Τουλάχιστον στα χαρτιά…
Maestro