Άλλοι στη θέση του θα σήκωναν το Κύπελλο αγέλαστοι. Για να μην τους χαλάσει το «ίματζ». Αυτός δεν το σκέφτηκε καν. Βλέπετε η ευτυχία να σηκώνεις κούπα με την ομάδα της καρδιάς σου «θέλει» ακριβώς ένα τέτοιο χαμόγελο. Αλλιώς δεν είναι ευτυχία.

Ο Χρήστος Αραβίδης τη στιγμή της απονομής έτσι ακριβώς ένιωθε. Απόλυτα ευτυχισμένος. Και έτσι ακριβώς χαμογέλασε. Με την ψυχή του και το στόμα ορθάνοικτο. Τα τρία δόντια που του έλειπαν, η «απώλεια» του στη μάχη του ΟΑΚΑ, καθόλου δεν τον ένοιαζαν. Ούτε η εικόνα του. Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ένας οπαδός που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, όχι απλά φορώντας τη φανέλα της ομάδας που αγαπάει αλλά πολύ περισσότερο σηκώνοντας μια κούπα μαζί της.

Έτσι ακριβώς ένιωθαν στο παρελθόν κι άλλοι. Οι τυχεροί που είχαν την ευλογία να παίξουν στην ομάδα που αγαπάνε. Ο Ελευθερόπουλος με τον Ολυμπιακό, ο Καραγκούνης στον Παναθηναϊκό, ο Τουρσουνίδης στον ΠΑΟΚ. Προφανώς κι άλλοι που δεν το είπαν ή δεν το έδειξαν αλλά το ένιωσαν. Ένιωσαν τη μαγεία να παίξουν στην ομάδα που αγαπούσαν από παιδιά.  Κι αυτό που έζησαν όλοι αυτοί είναι το όνειρο του κάθε πιτσιρικά που κλωτσάει μια μπάλα… Ακόμη κι αν η αλάνα έγινε γηπεδάκι 5Χ5, αυτό το όνειρο έμεινε ίδιο… Και δεν θα αλλάξει ποτέ. Ή καλύτερα, δεν θα αλλάξει όσο ένας πιτσιρικάς θα κλωτσάει μια μπάλα και θα ονειρεύεται… Όσο υπάρχει δηλαδή ποδόσφαιρο…

SOKIN