Η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ μπορεί να μη βρέθηκε στο  Oλυμπιακό τουρνουά του Ρίο όμως η εικόνα από τη συγκεκριμένη διοργάνωση μας προσφέρει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε που πραγματικά βρισκόμαστε και προς τα που πρέπει να στραφούμε..

Τα χαρακτηριστικά αυτής της γενιάς παιχτών που στελεχώνουν σήμερα την ομάδα μας δε μεταφράζονται ακριβώς ιδανικά (..) σε συνάρτηση με το μπάσκετ που παίζεται στα καλοκαιρινά τουρνουά. Ουσιαστικά η χώρα μας παράγει αθλητές χτισμένους για το αγωνιστικό πλαίσιο της Ευρωλίγκας, οι οποίοι αναδεικνύονται μέσα από την ομαδική δουλειά και τη δύναμη του συνόλου, χωρίς να είναι ποιοτικά αυτόνομοι και με το ίδιο υψηλό status μακριά από το ασφαλές αυτό περιβάλλον.

Το FIBA Basketball έχει την ιδιαιτερότητα των τουρνουά της μιας ανάσας. Οι προπονητές δεν έχουν τον χρόνο προετοιμασίας να πάνε βαθιά σε επίπεδο συνοχής και αυτοματισμών στο παιχνίδι για αυτό και τα σύνολα που διατηρούν την ίδια κατεύθυνση με το ίδιο σύνολο προσώπων για καιρό έχουν πλεονέκτημα.  Το μπάσκετ αυτό “φωνάζει”για τη χρησιμότητα παιχτών που μπορούν να παράγουν με ευκολία. Scorers. Οι ομάδες παίζουν πιο απλά στην επίθεση και ποντάρουν στο star quality τους. Η δομή των επιθέσεων είναι διαφορετική από το συλλογικό μπάσκετ με λιγότερη εξειδίκευση και προσοχή στη λεπτομέρεια για αυτό η ύπαρξη παιχτών δυνατών στη προσωπική φάση με έμφυτη επαφή με το καλάθι σε ένα ρόστερ μιας ομάδας δημιουργεί αυτόματα αβαντάζ. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί οι Αμερικανοί έχουν (και θα έχουν διαχρονικά) ένα εγγενές πλεονέκτημα..

Εμείς δυστυχώς στερούμαστε τέτοιους παίχτες. Στο “γιατί” έχουμε εμβαθύνει στο Hoopfellas στρέφοντας το βλέμμα στη παραγωγική μας διαδικασία. Παρότι έχουμε πλέον, έστω και αργά,  ανοίξει τη πόρτα της Αμερικής, η  ποιότητα των παιδιών για το μπάσκετ αυτού του επιπέδου πάντα σε σχέση με τις δεξιότητες που απαιτεί το παιχνίδι της  FIBA είναι όλο και μικρότερη. Ακόμα και στις glory days του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα η χώρα μας δεν έχει τους τοπ-παίχτες για αυτό το είδος μπάσκετ (αντίθετα ήταν τοπ για το μπάσκετ της Ευρωλίγκας). Στηρίχτηκε στην ομοιογένεια που της έδινε το hard core της και σε μια περιφερειακή γραμμή με playmaking skills στον.. Θεό, η οποία μπορούσε να λαδώσει κάθε γρανάζι της μηχανής και να το βάλει σε (επιθετική) λειτουργία.

Στο Ρίο είδαμε ότι ομάδες όπως η Σερβία, η Αυστραλία και η Ισπανία πήγαν ψηλά γιατί παρουσίασαν μια σχετική ισορροπία στο παιχνίδι τους διαθέτοντας παράλληλα παίχτες με ικανότητα να παράγουν και να τραβούν το κάρο. Σε αυτό το επίπεδο το playbook, σου φτιάχνει απλά το πλαίσιο για να παίξεις. Η επιτυχία του εξαρτάται αρκετά από την ατομική ικανότητα του παίχτη. Θα μπορούσαμε άραγε να παρουσιάσουμε με επίθεση στα πρότυπα της Αυστραλίας του Αντρέι Λεμάνις; Σας έχω ήδη σημειώσει ότι η βάση του επιθετικού αυτού οικοδομήματος έχει κοινές αρχές με τη Spread Pick & Roll Offense πάνω στην οποία βάσισε η ομάδα μας αλλά και η αντίστοιχη της Αργεντινής πολλές από τις επιτυχίες του παρελθόντος, γαρνιρισμένη όμως με περισσότερη κίνηση και ταυτόχρονες δράσεις σε δυνατή και αδύνατη πλευρά, χαρακτηριστικό που της έδινε έναν πιο aggressive χαρακτήρα. Επίθεση με πυλώνες έναν πολύ ικανό screener & passer όπως ο Μπόγκουτ και έναν σούπερ αποτελεσματικό στο να να σκοράρει λαμβάνοντας τη μπάλα σε κίνηση-guard όπως ο Μιλς. Καλό υποστηρικτικό πλαίσιο, εναλλακτικές πηγές δημιουργίας, καλοπροπονημένο σύνολο, πολύ υψηλό επίπεδο εκτέλεσης σε συγκεκριμένες καταστάσεις όπως αυτή.

Το υπάρχον πλαίσιο στην Εθνική μας ομάδα είναι καλό. Υπάρχει το κατάλληλο έδαφος για φυτέψεις τους σπόρους 1-2 παιχτών με πραγματική ικανότητα στο σκορ. Αυτό μας λείπει σήμερα. Και μάλλον πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας να προάγουμε αθλητές τύπου Παππά (SG) , Μαυροκεφαλίδη (PF) ή παιδιών που μπορούν πραγματικά να σουτάρουν, σε αυτή την ομάδα.  Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δε παράγει τέτοιους παίχτες και ελπίζει τα επόμενα χρόνια στο Αμερικανικό “εργοστάσιο μετατροπής” για να αντιστρέψει τη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα FIBA Rankings.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όπως σας είπα και μετά το τουρνουά του Τορίνο, δε χρειάζεται απογοήτευση αλλά μια δυνατή ένεση δυτικού πνεύματος και ορθολογισμού στη φιλοσοφία μας για ένα άθλημα το οποίο αγαπάμε με πάθος και είναι ένα από τα καλύτερα προϊόντα εξαγωγής που έχει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η χώρα μας. Επιβάλλεται μια αλλαγή στην οπτική μας για τη παραγωγική διαδικασία όπου θα δοθεί έμφαση σε συγκεκριμένες δεξιότητες και όχι στο αποτέλεσμα σε μικρές ηλικίες γιατί τότε θα συνεχίσουμε να παράγουμε μόνο προπονητές.

Η νέα γενιά Ελλήνων παιχτών σκέφτεται καλύτερα το άθλημα από τον ανταγωνισμό. Μπορεί να το παίξει όμως..;