«Καταραμένο ματς», « παιχνίδι  που δείχνει το πραγματικό μέταλλο», απογοητεύσεις και χολιγουντιανές ανατροπές. Η Επίσημη Αγαπημένη έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα στη φάση των «8» του Ευρωμπάσκετ και αυτοί είναι πέντε αξέχαστοι προημιτελικοί.

Ιταλία-Ελλάδα 78-90 (1987)

Στο δικό μας, μεγάλο καλοκαίρι η Εθνική έχει τερματίσει τέταρτη στον πρώτο όμιλο μετά τις ήττες από Ισπανία και Σοβιετική Ένωση (στο Νο2 ήταν οι Γιουγκοσλάβοι) και διασταυρώνεται στους «8» με την πρώτη του γκρουπ Β, Ιταλία.

Η παράδοση είναι αρνητική καθώς έχουμε να κερδίσουμε τους γείτονες 32 χρόνια, μετρώντας  14 σερί ήττες.  Το παιχνίδι εξελίσσεται σε μονόλογο με το δίδυμο Γκάλη (38)-Γιαννάκη  (22) να πετάει φωτιές και τον Καμπούρη να κερδίζει τη μάχη από τον Μανίφικο.

«Ήξερα ότι θα κερδίσουμε. Είδα τον φόβο στα μάτια τους όταν μπήκαμε στο γήπεδο» δήλωνε αργότερα ο μεγάλος Νίκος Γκάλης που έκλεισε τη βραδιά με την ιστορική ατάκα (απαντώντας στην ερώτηση για το αν αυτή ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του) : “H μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη».

Ελλάδα-Γαλλία 61-59 (1993)

Απίστευτο ματς στο Μόναχο με την Ελλάδα (Γιαννάκης, Φάνης, Φασούλας, Γαλακτερός, Σιγάλας) που έχει τερματίσει πρώτη στο τρίτο γκρουπ να αντιμετωπίζει τη δεύτερη του Group B Γαλλία των Ριγκοντό, Άνταμς, Οστρόφσκι, Φοτού.

Το παιχνίδι πηγαίνει πόντο-πόντο μέχρι τέλους. Ο «Δράκος» με το trademark «γκρεμίζω τοίχους» μπάσιμο του κάνει το 58-56 υπέρ μας στο τελευταίο λεπτό όμως ο Ριγκοντό βγαίνει από τα σκριν και μοιράζει «θάνατο» με εύστοχο τρίποντο (58-59). Ο Παταβούκας κερδίζει βολές λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Ευστοχεί στην πρώτη, χάνει τη δεύτερη αλλά ο Φασούλας παίρνει το ριμπάουντ και με ένα πολύ δύσκολο κοντινό σουτ μας χαρίζει την πρόκριση στην εκπνοή.

Ελλάδα-Ισπανία 66-64 (1995)

Ήταν τότε που ακόμα τους «είχαμε». Με 18.000 κόσμο στο πλευρό της η Επίσημη Αγαπημένη αντιμετωπίζει την Ισπανία για την πρόκριση στα ημιτελικά (και στους Ολυμπιακούς Αγώνες).

Η Ελλάδα ελέγχει το ματς καθ’όλη τη διάρκεια του με τον Φασούλα να βάζει το καθοριστικό καλάθι (μετά από ασίστ του Γιαννάκη) που φέρνει την ομάδα μας στο +5, λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη.  Οι παίχτες γίνονται ένα κουβάρι και το γήπεδο ζητάει ρεβάνς στα ημιτελικά από τους Σέρβους  (μας είχαν κερδίσει νωρίτερα στο τουρνουά), κάτι το οποίο δυστυχώς δεν πήγε πολύ καλά.

Ελλάδα-Ιταλία 59-62 (2003)

Το πιο ψυχοφθόρο ματς από όλα. Ίσως αυτό που στιγμάτισε ιστορικά την αναμέτρηση των «8» με τον χαρακτηρισμό «καταραμένη».  Η Ελλάδα του Γιάννη Ιωαννίδη πηγαίνει «τραίνο» μέχρι τους προημιτελικούς όπου συναντάει τη μαχητική «Σκουάντρα Ατζούρα» του Κάρλος Ρεκαλκάτι και των Γκαλάντα, Μπουλέρι, Μπαζίλε, Σοράνια.

Η αδυναμία μας να βάλουμε σουτ από την περιφέρεια (σε άσχημη βραδιά οι Αλβέρτης και Χατζηβρέτας)  αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού, οι Σιγάλας-Τσακαλίδης φορτώνονται με φάουλ και η ήττα έρχεται παρά την τρομερή προσπάθεια του Δήμου Ντικούδη (18 πόντοι) στο «ζωγραφιστό».

Ελλάδα-Σλοβενία 63-62 (2007)

Η μυθικότερη ανατροπή στην ιστορία της φάσης των «8». Μετά από καλάθι του Λάκοβιτς, η Ελλάδα βρίσκεται πίσω με 61-49, 2’35’’ πριν το τέλος. Η Σλοβενία των Σμόντις, Ντράγκιτς, Νεστέροβιτς έχει αγκαλιάσει την πρόκριση και οι πρωταθλητές του 2005 μοιάζουν πεσμένοι στο καναβάτσο.

Όμως ο Παναγιώτης Γιαννάκης και τα ψυχικά αποθέματα αυτών των παιδιών, επιφυλάσσουν ένα τρομερό φινάλε. Με τρία γκαρντ (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Ζήσης), τον Βασιλόπουλο στο «4», τον Τσαρτσαρή στο «5» και ένα 2-2-1 πρες με παγίδες σε όλο το γήπεδο η Ελλάδα επιστρέφει (μεγάλα σουτ από Ζήση και Παπαλουκά) και παίρνει το ματς με λέι-απ του «Τεό» λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Μετά από αυτό, η ομάδα μας ένιωθε άτρωτη. Κάπως έτσι στρώθηκε το χαλί για τον μεγάλο ημιτελικό με τους γηπεδούχους Ισπανούς στη συνέχεια.