Το πρωί της Κυριακής στην πόλη Φάρο της Πορτογαλίας οι παίκτες της εθνικής Ελλάδας συμμετείχαν σε 40λεπτο πρόγραμμα αποφόρτισης και πρόληψης με ασκήσεις κινητικότητας, ισορροπίας και διατάσεις. Την προηγούμενη μέρα ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στο επίσημο κανάλι της ομάδας στο youtube τους έδειχνε να χαζολογούν και να παίζουν με τα κινητά τους στην αίθουσα αναμονής του ξενοδοχείου, περιμένοντας την προβολή κάποιου βίντεο τακτικής. Πιθανόν θα μοιραζόταν μεταξύ τους εικόνες και εμπειρίες από τα διάφορα μέρη της Ευρώπης στα οποία αγωνίζονται αρκετοί εξ αυτών τη φετινή περίοδο.
Σε μια άλλη προπόνηση εθνικής ομάδας που προετοιμάζεται επίσης για έναν αγώνα προκριματικών του Μουντιάλ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Στην εθνική ομάδα του Γιβραλτάρ οι ξενιτεμένοι είναι απειροελάχιστοι (για την ακρίβεια είναι τρεις και παίζουν όλοι σε μικρές κατηγορίες στην Αγγλία), οπότε οι συζητήσεις είναι τελείως διαφορετικές. Οι παίκτες δεν γνωρίζονται απλά λόγω των αγώνων που έχουν δώσει με την εθνική, γνωρίζονται σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Οι περισσότεροι εξ αυτών άλλωστε αγωνίζονται στην ίδια ομάδα, την μόνιμη πρωταθλήτρια του Γιβραλτάρ Λίνκολν Ρεντ Ιμπς. “Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος στη ΦΙΦΑ σαν εμάς” λέει ο αρχηγός Ρόι Τσιπολίνα. “Ουσιαστικά είμαστε σαν οικογένεια, καθώς το Γιβραλτάρ είναι τόσο μικρή κοινωνία που έχει μόνο ένα λύκειο. Όλοι στην ηλικία μου κάνουμε παρέα από μικροί, πηγαίναμε στην ίδια ντίσκο, κάναμε βόλτα στην ίδια παραλία. Κάποιοι από εμάς παίζουμε στην ίδια ομάδα από τότε που ήμασταν 6 χρονών”.
Στη συγκεκριμένη ομάδα πάντως, ο όρος “οικογένεια” δεν χρησιμοποιείται μόνο μεταφορικά. Στην βασική 11αδα του Γιβραλτάρ υπάρχουν συνήθως 5 συγγενείς! Τα τρία αδέρφια Κασκιάρο και οι δυο Τσιπολίνα (ο αρχηγός Ρόι και ο αριστερός μπακ Τζόσεφ), οι οποίοι είναι μακρινά ξαδέρφια. Ο μικρότερος των αδερφών Κασκιάρο, Κάιλ, που συνήθως παίζει στην επίθεση ή σαν εξτρέμ, συγκεντρώνει πάνω του όλα τα περίεργα χαρακτηριστικά αυτής της πολύ ιδιαίτερης ομάδας. Παίζει στα προκριματικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, αρκετές φορές απέναντι σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης και φήμης, μαζί με τα δυο αδέρφια του και ταυτόχρονα δουλεύει!
Ο Κάιλ Κασκιάρο, ναυτιλιακός πράκτορας/ποδοσφαιριστής
Για την ακρίβεια, πρώτα δουλεύει και μετά παίζει μπάλα. “Το ποδόσφαιρο είναι μια έξτρα δουλειά για εμάς. Πολλές φορές πας στην προπόνηση και είσαι κουρασμένος γιατί η δουλειά σου είναι εννοείται η προτεραιότητα σου” λέει ο αδερφός του, Λι, που δουλεύει ως αστυνομικός, και ο Κάιλ το επιβεβαιώνει στο έπακρο, αφού ουκ ολίγες φορές αναγκάστηκε να φύγει από το γραφείο στο οποίο δουλεύει ως ναυτιλιακός πράκτορας νωρίτερα για να προλάβει μια προπόνηση. Ακόμα και εκεί όμως η δουλειά δεν περνάει σε δεύτερη μοίρα! “Ακούγεται αστείο αλλά πολλές φορές στην προπόνηση κρατάω στο χέρι μου το κινητό ενώ τρέχω. Αν δεχτώ μια κλήση πρέπει να απαντήσω οπωσδήποτε, γιατί μπορεί κάποιο από τα πλοία μου εκείνη την ώρα να φτάνει στο λιμάνι”.
Στην αποστολή της ομάδας για το σπουδαίο παιχνίδι με την Ελλάδα υπάρχουν όλοι κι όλοι τρεις επαγγελματίες. Οι υπόλοιποι απλά στριμώχνουν τη μπάλα ανάμεσα στο καθημερινό τους πρόγραμμα, ποντάροντας πολλές φορές στη βοήθεια των συναδέλφων που καλύπτουν τα νώτα τους. Κάποιοι είναι αστυνομικοί, ο τερματοφύλακας είναι πυροσβέστης, υπάρχει ένας αποθηκάριος, ένας ηλεκτρολόγος, ένας διοικητικός υπάλληλος. Υπάρχουν ακόμα και παίκτες που κάποιες φορές είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν μέχρι και λίγες ώρες πριν τη σέντρα ενός ματς, όπως έγινε στην πρόσφατη νίκη-σοκ της Λίνκολν εναντίον της Σέλτικ για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. “Κάποιοι από την ομάδα δούλευαν ως τις 3.30 το μεσημέρι, πριν πάμε να παίξουμε το ματς με τη Σέλτικ το απόγευμα”.
Η έλλειψη επαγγελματιών παικτών είναι απόλυτα φυσιολογική. Μέχρι πριν 3 χρόνια το ποδόσφαιρο του μικροσκοπικού Γιβραλτάρ των 30.000 κατοίκων ήταν αποκομμένο ποδοσφαιρικά από όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, παρά το γεγονός ότι η ομοσπονδία της χώρας είναι από τις παλιότερες στον κόσμο (χαρακτηριστικό είναι ότι ιδρύθηκε 31 χρόνια πριν από την ΕΠΟ)! Μοναδική εξαίρεση ήταν μερικά σκόρπια φιλικά, μεταξύ των οποίων και ένα ιστορικό 2-2 με τη Ρεάλ Μαδρίτης το μακρινό 1949, και κάποια ανεπίσημα και παντελώς άγνωστα τουρνουά, όπως τo ‘Island Games’, το οποίο μάλιστα και κατέκτησαν το 2007 στη Ρόδο, νικώντας στον τελικό την ομάδα της Ρόδου με 4-0.
Μετά από πιέσεις και προσπάθειες που κράτησαν σχεδόν 14 χρόνια όμως η UEFA αναγκάστηκε να παραβλέψει τις απειλές της Ισπανίας πως θα αποχωρήσει αν αναγνωριστεί επίσημα ως μέλος το Γιβραλτάρ και έτσι από το 2013 οι λιγοστοί άνθρωποι που ζούνε κάτω από το φημισμένο ‘Βράχο’ εκπροσωπούνται κανονικά στην UEFA και από φέτος και στη FIFA. Όπως είναι φυσικό οι επιτυχίες στα τρία αυτά χρόνια είναι ελάχιστες (μια φιλική νίκη επί της Μάλτας με 1-0 το 2014 και 3 ισοπαλίες σε 19 παιχνίδια) αλλά αυτό δεν πτοεί κανέναν. Ούτε καν τους παίκτες της Λίνκολν Ρεντ Ιμπς που βιώνουν την απόλυτη ποδοσφαιρική αντίθεση, αφού στο πρωτάθλημα των 10 ομάδων του Γιβραλτάρ χάνουν σπάνια και στους αγώνες με την εθνική αρκετές φορές το κοντέρ ξεπερνάει τα 6 γκολ παθητικό.
Ο περίφημος ‘Βράχος’ του Γιβραλτάρ
O σημερινός αγώνας με την εθνική μας ομάδα, που θα διεξαχθεί στη γειτονική Πορτογαλία, καθώς το γήπεδο του Γιβραλτάρ δεν έχει πάρει έγκριση, θα είναι το πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας σε διοργάνωση της FIFA. “Πηγαίνουμε σε κάθε ματς με στόχο για αρχή να πάρουμε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα βλέπουμε” λέει ο Ράιαν Κασκιάρο, που είναι κι αυτός αστυνομικός όπως ο αδερφός του, και καταλήγει: “Εννοείται πως θέλουμε να κερδίσουμε παιχνίδια αλλά πρέπει να είμαστε ρεαλιστές”.
Το ότι ταξιδεύουν στο εξωτερικό για αγώνες και δεν χρειάζεται πλέον να βάλουν από την τσέπη τους για να πληρώσουν τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο είναι πάντως μια πρώτη μεγάλη νίκη, αν σκεφτεί κανείς ότι για να γεμίσει αυτή η τσέπη οι περισσότεροι θα πρέπει την επόμενη μέρα του αγώνα αντί να κάνουν πρόγραμμα αποφόρτισης και χαλάρωμα να σηκωθούν και να πάνε να δουλέψουν σε μια “κανονική” δουλειά, όπως όλοι μας.