Το βίντεο κυκλοφόρησε σχεδόν παντού. Η Άιντραχτ έχει μόλις αποκλειστεί στα πέναλτι από την Τσέλσι, οι παίκτες της στέκονται μπροστά από τους χιλιάδες Γερμανούς εκδρομείς στο πέταλο και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, με τα κασκόλ σηκωμένα, τραγουδάνε για την αγαπημένη τους ομάδα. Οι ‘αετοί’ δεν κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό του Μπακού αλλά ακόμα και στο αντίο τους στη διοργάνωση κατάφεραν να κλέψουν τις εντυπώσεις.
Οι Γερμανοί ήταν με διαφορά η μεγαλύτερη ευχάριστη έκπληξη του φετινού Γιουρόπα Λιγκ. Μια πολύ αθλητική ομάδα, με έφεση στο σκοράρισμα (έχει την 2η καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης, πίσω μόνο από την Τσέλσι), με καταπληκτική κερκίδα στους εντός έδρας αγώνες και ιστορικές εκδρομές στους εκτός έδρας και με έναν πρόεδρο που είχε γίνει το επίκεντρο της προσοχής πέρσι στη Γερμανία, όταν στράφηκε δημόσια εναντίον του ακροδεξιού κόμματος, AfD, δηλώνοντας ότι η Άιντραχτ στέκεται απέναντι σε κάθε είδους ρατσισμό και είναι ανοιχτή σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Με δεδομένα όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ένας εκ των αρχηγών της είναι ο Ζέλσον Φερνάντες, ένας ακούραστος μέσος που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί “πολίτης του κόσμου”.
Η περιπλάνηση του Φερνάντες στον πλανήτη ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Ο παίκτης της Άιντραχτ γεννήθηκε στο Πράσινο Ακρωτήριο και μεγάλωσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Την εποχή που ο Ζέλσον ήρθε στον κόσμο, ο πατέρας του πήρε τη μεγάλη απόφαση να αφήσει τη δουλειά του και να ψάξει για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, αφού οι συνθήκες διαβίωσης στην πατρίδα του ήταν τραγικές (την εποχή εκείνη πάνω από το 30% του πληθυσμού της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας). “Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου είχε ήδη φύγει. Η μητέρα μου πήγε να τον βρει όταν είχα γίνει 2 χρονών και έτσι ως τα 5 μου μεγάλωσα με τη γιαγιά μου σ’ένα σπίτι χωρίς ρεύμα, στο οποίο φέρναμε νερό από έξω”.
Όσο ο γιος του μεγάλωνε χωρίς αυτόν, ο πατέρας του Φερνάντες περνούσε τον Γολγοθά που περνάει κάθε σύγχρονος μετανάστης. Αρχικά δοκίμασε την τύχη του στην Πορτογαλία, όπου και συνάντησε μόνο κλειστές πόρτες. Ο επόμενος σταθμός του ήταν η Ελβετία, όμως και εκεί οι πρώτοι μήνες ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολοι, αφού χωρίς άδεια παραμονής ήταν αδύνατο να βρει μια δουλειά της προκοπής.
Για καλή του τύχη ένας αγρότης, που εντυπωσιάστηκε από την εργατικότητα του, αποφάσισε να του δώσει μια ευκαιρία και κάπως έτσι, χάρη στο άρμεγμα των αγελάδων, η οικογένεια Φερνάντες ενώθηκε για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια. “Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο μου στην Ευρώπη, ήρθε να με παραλάβει ο πατέρας μου. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα στη ζωή μου! Θυμάμαι να ρωτάω τη μαμά μου: ‘Ποιος είναι αυτός;'”
Όσο οι γονείς του έκαναν ό,τι δουλειά έβρισκαν (από επισκευές δαπέδων μέχρι καθαρισμούς σπιτιών), ο μικρός Ζέλσον προσαρμοζόταν στη νέα του χώρα: “Εννοείται πως ήταν ζόρικα αλλά νομίζω ότι η προσαρμογή είναι πιο δύσκολη για τους ενήλικες, παρά για τα παιδιά”. Όταν ο μπαμπάς βρήκε δουλειά ως φροντιστής του γηπέδου της Σιόν, μια νέα διέξοδος εμφανίστηκε στο μέλλον του Φερνάντες. Το ποδόσφαιρο.
Δυόμιση δεκαετίες μετά, ο Ζέλσον Φερνάντες συχνάζει ακόμα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Ευρώπης και δεν χρησιμοποιούμε το όνομα της ηπείρου τυχαία. Ο σκληροτράχηλος αμυντικός χαφ έχει κάνει ένα πέρασμα από τα πρωταθλήματα κάμποσων χωρών: Ελβετία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία και Γερμανία. Το 2013 μάλιστα έγινε ο πρώτος παίκτης που έχει σκοράρει τουλάχιστον μια φορά στα πρωταθλήματα της Αγγλίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Παρ’όλο που το βιογραφικό του θυμίζει κλασικό ποδοσφαιρικό γυρολόγο που δεν μπορεί να στεριώσει σε καμία ομάδα λόγω έλλειψης ικανοτήτων, η πραγματικότητα διαφέρει αρκετά. Ο Φερνάντες είναι ένας πολύ αξιόπιστος αμυντικός μέσος, που καλύπτει τις περισσότερες θέσεις του κέντρου αλλά και της άμυνας, με περισσότερα από 10 χρόνια συμμετοχών στην εθνική Ελβετίας, με παρουσίες σε Παγκόσμια Κύπελλα, γεμάτες χρονιές σχεδόν σε όλα τα πρωταθλήματα και αρκετές πρώτες θέσεις στα στατιστικά που συνδέονται με τη θέση του.
Στην τριετία που έπαιξε στη Ρεν, τα νούμερα του ήταν τόσο εντυπωσιακά (ήταν πρώτος και με διαφορά στα κερδισμένα τάκλιν) που η ιταλική Γκαζέτα ντελο Σπορ του έδωσε το παρατσούκλι “Το σιδερένιο πόδι”. Ακόμα και σήμερα, στα 33 του πλέον και σ’ένα πρωτάθλημα αρκετά απαιτητικό όπως η Μπουντεσλίγκα, ο γερόλυκος Φερνάντες αποδεικνύει συνεχώς πως είναι ένας από εκείνα τα πολυεργαλεία-μαχητές που οι περισσότεροι προπονητές ονειρεύονται. Είναι πρώτος στα τάκλιν και πρώτος στα κλεψίματα στην Άιντραχτ, είναι αυτός που καλύπτει συνήθως τα περισσότερα χιλιόμετρα, αυτός που ακούγεται περισσότερο απ’όλους στον αγωνιστικό χώρο καθώς δίνει συνεχώς οδηγίες και κατευθύνσεις στους υπολοίπους και ένας από τους λόγους που η ομάδα της Φρανκφούρτης διανύει μια από τις καλύτερες σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της, έχοντας μάλιστα μια από τις καλύτερες άμυνες στο πρωτάθλημα.
Μετά από αρκετά χρόνια περιπλανήσεων, ο Ελβετός (πλέον) Φερνάντες φαίνεται πως βρήκε το κατάλληλο μέρος για να ριζώσει, έστω και στα τελειώματα της καριέρας του. Ο τεχνικός της Άιντραχτ, Άντι Χίτερ, βλέπει στο πρόσωπο του έναν ιδανικό και μάλιστα πολύγλωσσο βοηθό (χαρακτηριστικά τον έχει αποκαλέσει “προπονητή εντός αγωνιστικού χώρου”), που ταυτόχρονα αποτελεί έμπνευση και στήριγμα για τους νεότερους, με τη συμπεριφορά του, την ικανότητα του στον τομέα της επικοινωνίας και τη μόνιμα αισιόδοξη στάση του εκτός γηπέδων. Το ότι μέσα σε ένα χρόνο από τη μετακόμιση του στη Γερμανία, η ομάδα του έδωσε το περιβραχιόνιο (είναι 2ος αρχηγός) και το ότι το συμβόλαιο του ανανεώθηκε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, δείχνει ότι η γερμανική ομάδα δεν πτοείται από την ηλικία του. Άλλωστε αγώνα με τον αγώνα και τάκλιν με το τάκλιν ο Ελβετός διαψεύδει όσους τον θεωρούν τελειωμένο.
Κάπως έτσι είχε διαψεύσει και όλους όσους στράφηκαν εναντίον του όταν κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική Ελβετίας, κατηγορώντας τον ότι δεν είναι ικανός να φορέσει τη φανέλα της νέας του χώρας. Το “παιδί του παράνομου μετανάστη” που για χρόνια δεχόταν κάθε λογής ρατσιστικές επιθέσεις (ακόμα και στην Ιταλία, όταν έπαιζε στην Κιέβο, του είχαν σπάσει το αμάξι, γράφοντας πάνω τη λέξη “νέγρος”), τίμησε και με το παραπάνω τη φανέλα της Ελβετίας και κατάφερε κάτι που λίγοι μπορούσαν να φανταστούν.
Έγινε ήρωας το καλοκαίρι του 2010, όταν στην πρεμιέρα της Ελβετίας στο Μουντιάλ, πέτυχε το χρυσό γκολ με το οποίο οι Ελβετοί νίκησαν την πρωταθλήτρια Ευρώπης (και μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου, αφού μετά από εκείνο το ματς δεν έχασαν άλλο παιχνίδι) Ισπανία, με 1-0. Για μερικές ημέρες ο Φερνάντες ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ της χώρας, όλοι ζητούσαν μια δήλωση του, τα αφιερώματα για την περιπετειώδη ζωή του ήταν αρκετά και οι ρατσιστικές επιθέσεις έμοιαζαν με πολύ μακρινό παρελθόν.
Σήμερα το απόγευμα στο Μόναχο η Άιντραχτ θα δώσει το τελευταίο της παιχνίδι για φέτος απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου. Οι δυο αντίπαλοι καίγονται για βαθμούς για διαφορετικούς λόγους. Η Μπάγερν με νίκη θα πανηγυρίσει ένα ακόμα πρωτάθλημα ενώ οι φιλοξενούμενοι με ένα διπλό και τα κατάλληλα αποτελέσματα στα υπόλοιπα παιχνίδια θα αγωνιστούν του χρόνου για πρώτη φορά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Και αναμφίβολα δεν υπάρχουν πολλοί καλύτεροι επίλογοι για την καριέρα ενός πολυταξιδεμένου μέσου που προέρχεται από ένα μικρό νησί της Αφρικής που οι περισσότεροι έχουν απλά ακουστά, από το να δοκιμάσει τα τάκλιν του στα ‘σαλόνια’ του Τσάμπιονς Λιγκ.