Στις προπονήσεις της Μίλαν τον πειράζανε πολύ τον Γκατούζο. Λίγο το ατσούμπαλο στιλ του (σε μια ομάδα με τη φινέτσα των Πίρλο, Κακά, Μαλντίνι, Ρουί Κόστα κοκ), λίγο οι «χωριάτικοι» τρόποι και ο καλοκάγαθος χαρακτήρας του και οι συμπαίκτες του δεν τον αφήνανε σε χλωρό κλαρί. Καλοκάγαθος βέβαια μέχρι ενός σημείου – γιατί ο Ρίνο (παρατσούκλι του Γκατούζο), σιγά, σιγά φόρτωνε και όταν τελικά τα έπαιρνε στο κρανίο, μαύρο φίδι που σε έφαγε, ή μάλλον για την ακρίβεια, μαύρο πιρούνι.

«Την ώρα του φαγητού στο Μιλανέλο, σκαρφιζόμασταν ένα σωρό φάρσες για να τον προγκήξουμε, συνήθως περιπαίζαμε την εκφορά του λόγου του και τα συντακτικά του λάθη» λέει στην βιογραφία του ο Αντρέα Πίρλο που παρότι πρωτοστατούσε στις φάρσες εναντίον του ήταν «κολλητός» του Ρίνο, ο οποίος «ενίοτε με κυνηγούσε σε έξαλλη κατάσταση» 

«Μια μέρα ο Μάσιμο Όντο με είχε εκνευρίσει τόσο πολύ με τα ηλίθια αστεία του, που άρπαξα το πιρούνι και του το κάρφωσα βαθιά στον μηρό». Ο Όντο χρειάστηκε νοσηλεία και αναγκάστηκε να χάσει  το επόμενο παιχνίδι, λόγω… μυϊκού τραυματισμού όπως ανέφερε η επίσημη ανακοίνωση της ομάδας! 

Το σκηνικό έμοιαζε βγαλμένο από ταινία φαρσοκωμωδίας. «Μια άλλη φορά που ο Ρίνο χαλάρωνε στο δωμάτιο του, μαζευτήκαμε και του φράξαμε την πόρτα με καναπέδες, συρταριέρες, πολυθρόνες και ότι άλλο βρήκαμε μπροστά μας». Ο Γκατούζο χτυπιόταν να του ανοίξουν καθώς σε δυο λεπτά ξεκινούσε η προπόνηση, αλλά η παρέα ήταν ανένδοτη: «Βγες μόνος σου Terrone! βρωμερέ τυφλοπόντικα του Νότου…»

Ο ΣΥΒΑΡΙΤΗΣ ΓΚΑΤΟΥΖΟ

Το «Terrone & Polentone» είναι μια από τις υποτιμητικές εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι Ιταλοί από την Ρώμη και πάνω, για τους κατοίκους του Νότου και σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει τεμπέλης, βρώμικος και χωρίς τρόπους που τρέφεται με «πολέντα», ένα χυλό καλαμποκάλευρου με νερό ή γάλα, πολύ διαδεδομένο στους φτωχούς πληθυσμούς του Νότου. 

Στο Corigliano Calabro, το μέρος που γεννήθηκε ο Τζενάρο Γκατούζο, τρώνε ακόμα πολύ «πολεντόνε». Το Κοριλιάνο της Καλαβρίας είναι μια μικρή πόλη 40 χιλιάδων κατοίκων, χτισμένη δίπλα στα ερείπια της αρχαίας Σύβαρις, της περίφημης ελληνικής αποικίας που ήταν από τις πλουσιότερες και δυνατότερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας. Μια πόλη-κράτος πάμπλουτη χάρη στην γονιμότητα της γης και την ευκολία με την οποία δεχόταν μετανάστες. Οι κάτοικοι της Σύβαρις έμειναν γνωστοί για τον ηδονισμό, τα πανηγύρια και τις υπερβολές τους σε τόσο μεγάλο βαθμό που η λέξη “Συβαριτισμός” έγινε συνώνυμο της πολυτέλειας, της ευδαιμονίας και της εξωφρενικής απόλαυσης. Ο Ηρόδοτος γράφει για τον πάμπλουτο Σμινδυρίδη, ο οποίος δεν μπορούσε να κοιμηθεί σε ένα κρεβάτι με ροδοπέταλα επειδή έβγαζε στο σώμα του φουσκάλες.

Ο Γκατούζο δεν κοιμήθηκε ποτέ σε κρεββάτι με ροδοπέταλα, ούτε καν σαν παίκτης με τεράστια καριέρα και τον τραπεζικό λογαριασμένο του φουσκωμένο με εκατομμύρια ευρώ. Παρέμεινε ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, χωρίς το παραμικρό τουπέ, με ακόρεστη αγάπη για το ποδόσφαιρο και τεράστιο πάθος για δουλειά, τόσο εντός των γηπέδων, όσο και σήμερα σαν προπονητής. Τελειομανής, ευέξαπτος, «τρελάκιας», αλλά και απίστευτα γενναιόδωρος, χωρίς να ξεχνάει από που ξεκίνησε και χωρίς την παραμικρή έκπτωση στις αξίες του, άγγελος και διάβολος μαζί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Συβαρίτης μεν, αλλά όχι σαν αυτούς στα χρονικά του Ηρόδοτου, αλλά σωστός χαΐνης, όπως τον αποκαλούσαν στο ρηξικέλευθο πέρασμα του από την ΟΦΗ

«Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων, θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης».

Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

«Είναι απολύτως φυσικό να θέλω μια μέρα να προπονήσω την ομάδα με την οποία έζησα τόσο πολλά, την ομάδα που πάντα υποστήριζα και υπηρέτησα για 14 χρόνια. Εντούτοις σαν προπονητής διάλεξα τον δύσκολο δρόμο, ξεκίνησα από χαμηλά και βήμα, βήμα, ελπίζω πως μια μέρα, θα μου δοθεί η ευκαιρία να προπονήσω την Μίλαν, προφανώς έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, αλλά το να προπονήσω μια μέρα τη Μίλαν θα ήταν απίθανο». 

Η προπονητική διαδρομή του Γκατούζο όντως δεν ήταν εύκολη, όπως ακριβώς τα έλεγε πριν περίπου τρία χρόνια. Ξεκίνησε από την ταπεινή ελβετική Σιόν, έκανε το «αγροτικό» του σε Σικελία (Παλέρμο) και Κρήτη (ΟΦΗ), πήρε ειδικότητα στην Πίζα και μετά το όνειρο έγινε πραγματικότητα με την επιστροφή του στο Μιλανένο, πρώτα σαν προπονητής της ομάδας νέων και στη συνέχεια στην πρώτη ομάδα. Όμως το παραμύθι δεν είχε ευτυχισμένο τέλος, η Μίλαν τερμάτισε 5η (χάνοντας για ένα βαθμό και το εισιτήριο του Τσάμπιονς Λιγκ) και το συμβόλαιο του λύθηκε «κοινή συναινέσει», τον Μάιο του 2019.

Τα πιο δύσκολα όμως, είναι πάντα αυτά που μας περιμένουν έξω από τα γήπεδα, στον στίβο και τις μάχες της πραγματικής ζωής. Στις 2 Ιουνίου και μετά από πολλές εγχειρήσεις και τρίμηνη μάχη στην εντατική, άφησε την τελευταία της πνοή η 37χρονη Φραντσέσκα, αδερφή του Γκατούζο που έπασχε από μια σπάνια ασθένεια. Η Φραντσέσκα, που ήταν καρμπόν του Τζενάρο, δούλευε στα γραφεία της Μίλαν και αργότερα «έτρεχε» τα εστιατόρια που είχε αγοράσει ο Ρίνο.  

Η συγκινησιακή φόρτιση του Ρίνο είναι ακόμη και σήμερα εμφανής και η δωρικότητα της πολιτείας του στον πάγκο της Νάπολι τους τελευταίους μήνες, μαζί με μια σκοτεινιά στο βλέμμα, προδίδουν τη βίαιη ωρίμανση που επιφέρει η απώλεια με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.  

Ο ΑΕΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΙ

Τα πιο παράξενα σενάρια τα φτιάχνει η ίδια η ζωή και έτσι όταν τον περασμένο Δεκέμβριο ο μέντορας του («για μένα ήταν σαν πατέρας και φίλος») Κάρλο Αντσελότι απολύθηκε από την Νάπολι, τον αντικατέστησε ο Ρίνο. Και φαίνεται πως με κάποιον τρόπο, ο αέρας της Νεάπολης μετέτρεψε τον θερμοκέφαλο πρώην «ροσονέρι» σε φιλόσοφο, ποιος να το πίστευε – τον παίκτη που είχε πάντα λυμένο το ζωνάρι του για καβγά, τον άνθρωπο ήρθε στα χέρια με τον Αντσελότι, χαστούκισε τον Λίπι και που έφτασε στο σημείο να αρπάξει από τον λαιμό τον Λίπι τον Τζό Τζόρνταν στο αλησμόνητο ματς με την Τότεναμ.

Ο Γκατούζο έπεισε μέχρι και τον πλέον δύσπιστο πρόεδρο της Νάπολι να του ανανεώσει το συμβόλαιο, χωρίς καν ρήτρα αντίστοιχη με αυτή που είχε υποχρεώσει την Τσέλσι να πληρώσει 8 εκατομμύρια για την ελευθέρας του Σάρι. «Δεν πιστεύω σε συμβόλαια, στην Νάπολη είμαι μια χαρά, με τον Ντε Λαουρέντις αισθάνομαι πανευτυχής, είμαι πλήρως δοσμένος στο πρότζεκτ της ομάδας, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής θέλω να είμαι ελεύθερος άνθρωπος. Αν έρθει η μέρα που θα έχω ξεμείνει από μεράκι και θα δω 3-4 καταστάσεις που με χαλάνε, θα πάω απλά σπίτι μου. Δουλεύω στο 100% αλλά είμαι παλαιάς κοπής, θέλω να δουλεύω εντελώς απερίσπαστος, χωρίς τίποτα να μου τριβελίζει το μυαλό. Και όλοι αυτοί οι όροι και οι ρήτρες…»

Ο Γκατούζο στη Νάπολι, χάρις στα καλά αποτελέσματα αλλά και τη συνολική αύρα του, είναι σαν να βρίσκεται ακόμη στον μήνα του μέλιτος και μένει να δούμε για πόσο θα κρατήσει. Εντούτοις, η πολιτεία του Γκατούζο ξεφεύγει από τα στενά αθλητικά πλαίσια και πριν δύο Κυριακές τα έβαλε τόσο με όλους όσους προμόταραν τις διαμαρτυρίες για τα μέτρα της καραντίνας, όσο όμως και με την κυβέρνηση. «Θα μιλήσω σαν επιχειρηματίας, γιατί έχω και εστιατόρια με περίπου σαράντα εργαζομένους και ξέρω καλά τι περνάει ο περισσότερος κόσμος αυτή την εποχή. Ανεξάρτητα από τον Covid οι περισσότερες οικογένειες ήταν σε δύσκολη θέση έτσι κι αλλιώς και πάρα πολλοί αγκομαχούν ακόμη και για ένα πιάτο μακαρόνια στο οικογενειακό τραπέζι. Οφείλουμε να τους βοηθήσουμε».

Το περασμένο Μάρτιο, όταν ο κορωναϊός θέριζε στην Ιταλία, ο Γκατούζο δεν είχε με σταυρωμένα χέρια, σπεύδοντας να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις της γενέτειρας του για ενίσχυση και καλύπτοντας σχεδόν εξ’ ολοκλήρου το ποσό που χρειαζόταν για την αγορά ασθενοφόρου στην στο Κοριλιάνο Καλάμπρο. Εξάλλου είναι ιδρυτής του «Foundation Rino Gattuso Forza Ragazzi» που το 2014 είχε ανακαινίσει το νοσοκομείο, από το 2009 τρέχει σχολή ποδοσφαίρου για άπορα πιτσιρίκια κοκ.

ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ

«Το πρόβλημα του Ίμπρα είναι ότι έχει τόσο βαθιά νοοτροπία νικητή που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι οι συμπαίκτες του δεν μπορούν τον ακολουθήσου, του το είχα πει χίλιες φορές, εσύ κερδίζεις 12 εκατομμύρια τον χρόνο και νομίζεις ότι όλοι μπορούν να παίξουν στο επίπεδο σου μα αυτό είναι αδιανόητο, ηρέμησε και μην τους πιέζεις τόσο – το πρόβλημα είναι ότι η πίεση που ασκεί ο Ζλάταν στους συμπαίκτες του μέσα στο τερέν είναι τερατώδης και εάν δεν είσαι αρκετά έμπειρος και κατάλληλα προετοιμασμένος, θα σε συντρίψει»

Ο αειθαλής Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, στα 39 του χρόνια έχει οδηγήσει την Μίλαν ξανά στην κορυφή του «καμπιονάτο» μετά από πολλά χρόνια και το μυστικό βρίσκεται πιθανότατα στα παραπάνω, σε ανύποπτο χρόνο, λόγια του Τζενάρο Γκατούζο. Ενός Τζενάρο που την Κυριακή το βράδυ, θα κληθεί για πρώτη ουσιαστικά φορά στην μεγάλη καριέρα του, να βρεθεί αντιμέτωπος με την μεγάλη του αγάπη σαν αντίπαλος και ουσιαστικά να γίνει αυτός που θα την αποκαθηλώσει από την πρώτη θέση της βαθμολογίας. Γιατί τα πιο παράξενα σενάρια και τις πιο ωραίες ιστορίες τις φτιάχνει η ίδια η ζωή…

Maestro