Το ‘International Stadium’ της Γιοκοχάμα είναι ένα εντυπωσιακό γήπεδο 72.000 θέσεων που φέτος έκλεισε 18 χρόνια ζωής. Το απόγευμα της Πέμπτης στις κερκίδες του βρέθηκαν περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι από αρκετές χώρες. Κάποιοι λιγοστοί ήταν εκδρομείς-οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης, κάποιοι ήταν οπαδοί της Μεξικάνικης Αμέρικα και οι περισσότεροι ήταν ντόπιοι φίλαθλοι ή τουρίστες που ήθελαν να θαυμάσουν από κοντά, κατά κύριο λόγο, τα αστέρια της Ρεάλ.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης επικράτησαν τελικά με 2-0, καπαρώνοντας το δεύτερο εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής, εκεί που θα αντιμετωπίσουν την Κασίμα Άντλερς, που στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων εκπροσωπεί τη διοργανώτρια Ιαπωνία ως πρωταθλήτρια της. Η ομάδα από την πόλη Κασίμα έκανε την έκπληξη, φιλοδωρώντας στον ημιτελικό με τρία γκολ την νικήτρια του Λιμπερταδόρες, Ατλέτικο Νασιονάλ και έγινε η πρώτη εκπρόσωπος της Ασίας που φτάνει στον τελικό. Έτσι, το πρωί της Κυριακής (12.30 ώρα Ελλάδος), στο κατάμεστο όπως αναμένεται γήπεδο της Γιοκοχάμα οι Ισπανοί και οι Γιαπωνέζοι θα αναμετρηθούν για τον βαρύγδουπο τίτλο της καλύτερης ομάδας στον πλανήτη, σε έναν τελικό που μπορεί να μην έχει την αίγλη του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά εκτός Ευρώπης συγκινεί αρκετό κόσμο.
Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Πριν από το 2005, όταν ουσιαστικά οριστικοποιήθηκε η διεξαγωγή ενός τουρνουά με τις καλύτερες ομάδες όλων των ηπείρων, ο τίτλος “καλύτερη ομάδα του πλανήτη” ήταν υπόθεση της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής. Το Διηπειρωτικό Κύπελλο, όπως ήταν το όνομα του, κράτησε από το 1960 έως το 2004, αρχικά ως διπλά παιχνίδια και στη συνέχεια ως μονός τελικός σε κάποια ουδέτερη χώρα, η οποία συνήθως ήταν η Ιαπωνία. Και αν στα τελευταία του χρόνια το Διηπειρωτικό έμοιαζε αρκετά με την τωρινή διοργάνωση, χάρη στην ουδέτερη έδρα και στην εμφάνιση των χορηγών, στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του η κατάσταση ήταν… λιγάκι διαφορετική. Για την ακρίβεια, ήταν πάρα πολύ διαφορετική.
22 Οκτωβρίου 1969. Η Μίλαν ταξιδεύει στο Μπουένος Άιρες για τη ρεβάνς απέναντι στην πρωταθλήτρια Ν. Αμερικής, Εστουντιάντες. Το πρώτο παιχνίδι στο Μιλάνο έχει εξελιχθεί σε θρίαμβο, με τους Ιταλούς να κερδίζουν εύκολα με 3-0 και να επιβεβαιώνουν πως το 4-1 στον τελικό του Πρωταθλητριών απέναντι στον Άγιαξ του Κρόιφ δεν ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα.
Η αντίπαλος τους όμως δεν είναι μια τυχαία λατινοαμερικάνικη ομάδα. Η Εστουντιάντες έχει κερδίσει το προηγούμενο Διηπειρωτικό, με αντίπαλο τη Γιουνάιτεντ, και μετράει ήδη δυο σερί Λιμπερταδόρες (τα οποία την επόμενη χρονιά έγιναν τρία), ένα τρομερό κατόρθωμα για μια ομάδα που δεν συμπεριλαμβανόταν καν στις “πέντε μεγάλες” του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Δεν είναι όμως οι τίτλοι της που τρομάζουν αλλά η συνοδευτική φήμη που λέει ότι πρόκειται για μια από τις πιο καλές, σκληρές και βρώμικες ομάδες που έχει δει η ήπειρος. H Μίλαν θα το μάθαινε από πρώτο χέρι εκείνο το βράδυ.
Το παιχνίδι διεξάγεται στο Μπομπονέρα, στο οποίο δεν πέφτει καρφίτσα. Παρά το αποτρεπτικό σκορ του πρώτου αγώνα οι Αργεντινοί είναι αποφασισμένοι να μην παραδώσουν το ‘στέμμα’ τους τόσο εύκολα και για το σκοπό αυτό φαίνονται διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα. Οι Ιταλοί το ανακαλύπτουν αυτό πολύ νωρίς. Αρχικά, δυσκολεύονται να κάνουν προθέρμανση, καθώς διάφορες μπάλες πετάγονται συνεχώς προς το μέρος τους, και στη συνέχεια, όταν αποφασίζουν να γυρίσουν στα αποδυτήρια, οπαδοί τους περιμένουν στο τούνελ και τους πετάνε ζεστό καφέ! Ο εφιάλτης τους έχει μόλις ξεκινήσει.
Το εναρκτήριο σφύριγμα δίνει το σύνθημα για να εξαπολύσουν την επίθεση τους οι Αργεντίνοι. Ο Χιλιανός διαιτητής κάνει τα στραβά μάτια στα πρώτα λεπτά και οι κλωτσιές και αγκωνιές διαδέχονται η μια την άλλη. “Όταν έπαιρνες τη μπάλα, αμέσως κάποιος ερχόταν από το πουθενά και σε χτυπούσε” θυμάται χαρακτηριστικά ο Τζιοβάνι Λοντέτι. Όσο το σκορ παραμένει 0-0 οι γηπεδούχοι γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Και με τον όρο επίθεση δεν εννοούμε μόνο αυτή που στόχο έχει το γκολ. Πριν καν συμπληρωθεί το 20λεπτο, ο Πιερίνο Πράτι, βρίσκεται στο έδαφος μετά από σοβαρό χτύπημα. Ο γιατρός της ομάδας θα διαγνώσει ήπια διάσειση αλλά ο Ιταλός επιθετικός θα επιλέξει να μείνει στον αγώνα, πριν τελικά αντικατασταθεί στο 38′ όταν και άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του (και – σύμφωνα με το μύθο – μέρος της μνήμης του).
Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, ο Πράτι – που όσο βρισκόταν στο έδαφος δέχτηκε και μια ύπουλη κλωτσιά από τον τερματοφύλακα της Εστουντιάντες – αποδεικνύεται ο τυχερός της υπόθεσης. Ο βασικός στόχος των Αργεντινών ήταν κάποιος που θεωρούσαν προδότη: ο Νέστορ Κομπέν, ένας συμπατριώτης τους επιθετικός που από τα 20 του είχε αφήσει την πατρίδα του για να κάνει καριέρα στην Ευρώπη. Ο Κομπέν, που είχε σκοράρει στο πρώτο παιχνίδι στην Ιταλία, το κατάλαβε αυτό κάπου στο μισάωρο όταν και δέχτηκε το πρώτο χτύπημα, μια κλωτσιά στο πρόσωπο, ένα χτύπημα από αυτά που άνετα αποκαλείς “δολοφονικό” και κανείς δεν σε χαρακτηρίζει υπερβολικό. Αυτή ήταν όμως μόνο η αρχή. Σε κάποια επόμενη φάση, ο αμυντικός Αγκίρε Σουάρεζ με μια αγκωνιά τον έστειλε απ’ευθείας εκτός αγώνα.
Ξαπλωμένος στο χόρτο, αιμόφυρτος, με σπασμένη μύτη και ζυγωματικό, ο Κομπέν προσπάθησε να επανέλθει στο γήπεδο, χωρίς όμως επιτυχία αφού λιποθύμησε και αναγκάστηκε να μεταφερθεί εκτός με φορείο. Το τελειωτικό χτύπημα όμως δεν του το έδωσε κάποιος αντίπαλος παίκτης αλλά η αστυνομία! Την ώρα που ο αγώνας παιζόταν ο δύσμοιρος Αργεντινός πληροφορήθηκε πως συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι είχε φύγει από τη χώρα χωρίς να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Οδηγήθηκε στο κρατητήριο όπου και παρέμεινε για ώρες, πριν αφεθεί τελικά ελεύθερος με παρέμβαση της πρεσβείας της Ιταλίας και των ανθρώπων της Μίλαν, που δεν έφευγαν από τη χώρα χωρίς αυτόν.
Όσο ο Κομπέν ζούσε το δικό του δράμα, εντός των τεσσάρων γραμμών η Μίλαν συνέχιζε να υποφέρει. Από τα χτυπήματα των γηπεδούχων δεν γλίτωσε ούτε ο φημισμένος Τζιάνι Ριβέρα, το “Χρυσό παιδί” του ιταλικού ποδοσφαίρου, ο οποίος έπεσε θύμα του τερματοφύλακα Αλμπέρτο Πολέτι, που αν και συνήθως βρισκόταν μακριά από τα γεγονότα, λόγω θέσης, με κάποιο μοναδικό τρόπο κατάφερνε να έχει ενεργή συμμετοχή στους περισσότερους καυγάδες. Η Εστουντιάντες είχε πάει το βρώμικο παιχνίδι σε τέτοιο επίπεδο που κάποιοι Ιταλοί ισχυρίστηκαν μετά το παιχνίδι πως κάποιος αντίπαλος κουβαλούσε μαζί του βελόνα, με την οποία τους τσιμπούσε κρυφά από τον διαιτητή!
Με κάποιο μαγικό τρόπο, το παιχνίδι ολοκληρώθηκε κανονικά στα 90 λεπτά. Η Εστουντιάντες κέρδισε μεν το ματς με 2-1, ανατρέποντας μάλιστα το σκορ μέσα σε 2 λεπτά, αλλά όχι και το τρόπαιο. Οι σοκαρισμένοι Ιταλοί έκαναν καταγγελία για τα όσα έζησαν, έχοντας τη στήριξη όλων όσων είδαν το παιχνίδι, το οποίο είχε τηλεοπτική κάλυψη. Η ‘Gazzetta dello Sport’ το χαρακτήρισε “90 λεπτά ανθρωποκυνηγητού” ενώ άλλοι το αποκαλούν “η σφαγή του Μπομπονέρα”.
Ο δικτάτορας της Αργεντινής εκείνη την περίοδο, Χουάν Κάρλος Ονγκάνια, ενοχλημένος από την παγκόσμια κατακραυγή ζήτησε την άμεση και παραδειγματική τιμωρία όσων αμαύρωσαν την εικόνα της χώρας. Ο τερματοφύλακας Πολέτι και οι αμυντικοί Σουάρεζ και Μανέρο συνελήφθησαν ελάχιστες ώρες μετά το τέλος του αγώνα και οδηγήθηκαν σε μια φυλακή στα νότια της χώρας. Έμειναν εκεί ένα ολόκληρο μήνα, την ίδια ώρα που ο Κάρλος Μπιλάρδο, ηγέτης της ομάδας τότε και μετέπειτα προπονητής της εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1986, έκανε απεργία πείνας έξω από τη φυλακή, ζητώντας την απελευθέρωση τους.
Οι περισσότεροι παίκτες της Μίλαν κατάφεραν τα επόμενα χρόνια να κερδίσουν κι άλλα τρόπαια αλλά η λογική λέει πως στη μνήμη τους μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας τους θα είναι πάντα το ότι κατάφεραν να φύγουν ζωντανοί εκείνο το βράδυ από το χόρτο του Μπομπονέρα.