Ένας, αλλά “λύκος”…

Το μακρινό 1992, ο “πρίγκηπας” Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς γινόταν ο πρώτος Σέρβος αθλητής που επισκεφτόταν εν μέσω πολέμου το Ζάγκρεμπ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται οποιαδήποτε άλλη εισαγωγή για να σας πείσω να διαβάσετε το περιεχόμενο της ιστορίας αυτής.

Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη τον Οκτώβρη του 1992 και το μίσος χτυπούσε κόκκινο. Η Κνορ Μπολόνια του 22χρονου Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς (και των Μπρουναμότι, Καρέρα, Μορέτι, Ουένινγκτον, Μπινέλι) με τεχνικό ηγέτη τον Μεσίνα αντιμετώπιζε στο ξεκίνημα του κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης τη Τσιμπόνα σε ένα φλεγόμενο Ζάγκρεμπ όπου οι Κροάτες περίμεναν πως και πως τον (γεννημένο στο Σαράγεβο από Σέρβους γονείς) νεαρό Σάσα.

Ο Ντανίλοβιτς είχε φτάσει στη Μπολόνια εκείνη την εποχή ως πρωταθλητής Ευρώπης με το “θαύμα” της Παρτίζαν με τη κίνηση αυτή της Βίρτους να προκαλεί ντελίριο στις τάξεις των οπαδών της οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπο του τον νέα μεγάλο ηγέτη της ομάδας τους. Ο Ντανίλοβιτς είχε ήδη επιλέγεί στο Νο43 του ντραφτ από τους Ουόριορς και είχε μάλιστα κερδίσει τον τίτλο του MVP στο προηγούμενο F4 της διοργάνωσης αναγκάζοντας το ιταλικό κλαμπ να του προσφέρει ένα εντυπωσιακό για την εποχή συμβόλαιο το οποίο του επέφερε ετησίως 900.000 δολάρια. Στο Ζάγκρεμπ όμως ο πρώην Παρτιζάνος-“πρίγκηπας” Πρέντραγκ ήταν κόκκινο πανί. Η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά πολεμική.

 

Ο ίδιος διηγείται χαρακτηριστικά.

“Ταξιδεύοντας για το παιχνίδι στο Ζάγκρεμπ υπέθετα ότι θα υπάρξουν κάποια θέματα αλλά ειλικρινά δε περίμενα τόσο μίσος. Οχτώ χιλιάδες άτομα γέμισαν το γήπεδο για να προσβάλλον έναν Σέρβο. Το να βιώσω αυτή τη κατάσταση δεν ήταν εύκολο για εμένα, πράγμα που εξηγείται και από τα στατιστικά μου. Ακόμα και ο παίχτης τους Franjo Arapovic αλλά και ο κόουτς Aco Petrovic ήταν εχθρικοί πριν το παιχνίδι και θέλησαν να μου κάνουν πόλεμο όμως όταν μπήκαμε στο παρκέ τους έβαλα στη θέση τους. Πιστεύω επίσης ότι οι δυό τους συνειδητοποίησαν ότι έχουμε ρεβάνς στη Μπολόνια σε μερικούς μήνες οπότε δε τους συνέφερε να ανταγωνιστούν στα άκρα…”

Ο Ντανίλοβιτς πέρασε μια πολύ δύσκολη βραδιά τελειώνοντας το παιχνίδι με 5 στα 15 σουτ και μόλις 12 πόντους με τη Τσιμπόνα να κερδίζει την αναμέτρηση με 16. Ο Σέρβος σούπερ σταρ αποθήκευσε την ημέρα εκείνη για τα καλά στο μυαλό του και τον Ιανουάριο του 1993, στη ρεβάνς της Μπολόνια επέστρεψε για τα χρωστούμενα. Η Τσιμπόνα βίωσε μια αγωνιστική σφαγή με τον Ντανίλοβιτς (23 πόντοι με 9/12 σουτ) να βγαίνει μανιασμένος στο παρκέ διαλύοντας κάθε αντίπαλο. Η transition επίθεση των Ιταλών έμοιαζε με χείμαρρο ο οποίος παρέσυρε τους Κροάτες.

 

 

 

Η Βίρτους διέλυσε τη Τσιμπόνα με 40 πόντους διαφορά με τον Ντανίλοβιτς να κάνει σούπερ παιχνίδι παίρνοντας τη δική του προσωπική ρεβάνς για τα όσα είχε βιώσει στο Ζαγκρεμπ λίγους μήνες νωρίτερα.

Αρκετά χρόνια αργότερα, με αφετηρία μια κουβέντα για τον “φόβο”, ο “καθηγητής” Έτορε Μεσίνα είχε αναφέρει κάτι που του είχε πει ο παίχτης του, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς.

“Έτορε, μη πιστεύεις τους παίχτες που σου λένε ότι δε φοβούνται. Όλοι έχουν φοβηθεί κάποια στιγμή πριν βγουν στο παρκέ.. Και εγώ ο ίδιος έχω φοβηθεί. Η πραγματική διαφορά έγκειται σε αυτούς που καταφέρνουν να μετατρέψουν τον φόβο τους σε aggressiveness (επιθετικότητα) και τους άλλους τους οποίους ο φόβος τους πνίγει και αγωνίζονται τρομαγμένοι.”

Νομίζω ότι αυτό το quote του φημισμένου Σέρβου πήγαζε κατά κάποιο τρόπο και στη συγκεκριμένη εμπειρία που βίωσε σε νεαρή ηλικία τότε. Για την ιστορία, Ντανίλοβιτς εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο σκληρούς πνευματικά και ικανότερους στο να διαχειρίζεται τη πίεση μεγάλων παιχνιδιών αθλητές που γνώρισε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η βραδιά του Ζάγκρεμπ ίσως έβαλε το λιθαράκι της στη τεράστια πορεία του..