Είναι αδύνατο να επιλέξεις “τα καλύτερα” ντέρμπι ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρσελόνα, όπως επίσης και να τα βάλεις σε κάποια σειρά. Δεν έχει κανένα νόημα. Ούτε αυτή η λίστα είναι η ιδανική. Υπάρχουν δεκάδες στην κυριολεξία άλλα ματς που θα μπορούσαμε να βάλουμε (άλλωστε στην εποχή Μέσι-Κριστιάνο σχεδόν κάθε ματς ήταν ξεχωριστό, από τον Μουρίνιο που έχωνε τα δάχτυλά του στα ξένα μάτια, μέχρι τον Πικέ που έκανε ότι τα χέρια του ήταν δεμένα). Επιλέξαμε ορισμένα παιχνίδια που έγραψαν τη δική τους ιστορία, που έχουν μείνει σε εμάς αξέχαστα, προσπαθώντας να βάλουμε μέσα και άλλες εποχές, να έχουμε παιχνίδια από τα τελευταία 30 πάνω κάτω χρόνια που είτε για τα γκολ τους, είτε για όσα έγιναν εκτός γηπέδου τα θυμόμαστε μέχρι και σήμερα. Ξεκινάμε:

Μπαρσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης 2-0 (21/10/2000)

Όταν έχεις ζήσει τις “ελληνικές προδοσίες”, τι να σου πουν οι κουτόφραγκοι. Όταν έχεις δει Ντούσαν και Αποστολάκη, τον Κούδα να γυρίζει πριν καλά καλά πάει, δεν θα συγκινηθείς με τους Ευρωπαίους. Κι όμως. Η επιστροφή του “Ιούδα” Λουίς Φίγκο στο Καμπ Νου ήταν άξια για να μπει στις τοπ επιστροφές και να συναγωνιστεί ελληνικές υποδοχές. Ο Πορτογάλος έγινε προεκλογικό δώρο και έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε. Παράτησε τους φίλους του στη Βαρκελώνη και φόρεσε τα λευκά της Μαδρίτης. Όλη η πόλη ζούσε για τη στιγμή που θα επέστρεφε και η κλήρωση έκανε τη χάρη ώστε το παιχνίδι να γίνει αρκετά νωρίς στη σεζόν, τον Οκτώβριο του 2000. Το πάρτι ξεκίνησε από το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, τη στιγμή που η αποστολή της Ρεάλ έφτασε. Συνεχίστηκε στο ξενοδοχείο μέχρι τα χαράματα με κόρνες και φωνές και ολοκληρώθηκε στο Καμπ Νου με τα ντεσιμπέλ να φτάνουν, σύμφωνα με τις μετρήσεις, αυτά μιας απογείωσης αεροπλάνου.

Το ματς ήταν σαν να μην έγινε. Ελάχιστοι θυμούνται αγωνιστικά τι συνέβη και σίγουρα κανείς δεν θυμάται την αγωνιστική παρουσία του Λουίς Φίγκο, με 13 λάθη, να μην πηγαίνει να εκτελέσει ούτε ένα κόρνερ και τον Πουγιόλ σαν λυμένο πιτ μπουλ να μην τον αφήνει να πάρει ανάσα. Παρότι η… γουρονοκεφαλή δεν έπεσε σε εκείνο το ματς, αλλά σε επόμενη επίσκεψη του Φίγκο στο Καμπ Νου, ο διαιτητής μάζεψε πολλά αντικείμενα, μεταξύ των οποίων και ένα κινητό τηλέφωνο (σε μια εποχή που ήταν είδος πολυτελείας, όπως θυμάται ο ίδιος ο κόραξ). O Φίγκο είχε ένα καλό σουτ που κόντραρε και θα μπορούσε να ισοφαρίσει το γκολ ενός άλλου ας-πούμε-προδότη, του Λουίς Ενρίκε, αλλά αν υπήρχαν τα heat maps τότε θα βλέπαμε ότι δεν πλησίαζε τις γραμμές. Σε ένα Καμπ Νου που δεν έχω δει ποτέ ξανά τόσο ασφυκτικά γεμάτο, κάθε φορά που πλησίαζε στις γραμμές (και ειδικά στο κόρνερ) έπεφταν μπουκάλια, χαρτιά, ενώ χαρωποί Καταλανοί έλεγαν όμορφα λόγια και έκαναν χειρονομίες αγάπης. Για να γίνει ακόμα πιο κινηματογραφικό το τοπίο, το τελικό 2-0 της Μπαρσελόνα του “δικού μας” Σέρα Φερέρ γράφτηκε υπό καταρρακτώδη βροχή. Η επιστροφή ήταν ένα μαρτύριο για τον Λουίς και ένα πάρτι για κάθε οπαδό των Μπλαουγκράνα. Ήταν η 6η αγωνιστική και η πρώτη ήττα για τη Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα. Ο Φίγκο ήταν εκείνος που χαμογέλασε στο τέλος όμως. Η Ρεάλ κατέκτησε το πρωτάθλημα, αφήνοντας την 4η Μπαρσελόνα 17 ολόκληρους βαθμούς πίσω.

 

Μπαρσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης 2-2 (7/10/2012)

Ήταν περίπου τέτοιες μέρες πριν από 11 χρόνια όταν το O.C.D. μας απόλαυσε τις παραπάνω εικόνες. Την απόλυτη ισορροπία. Την προηγούμενη σεζόν (2011-12) η μάχη για τον 1ο σκόρερ ήταν κάτι βγαλμένο από κάποιο παιχνίδι σε υπολογιστή ή κονσόλα. Ο Λιονέλ Μέσι είχε βγει 1ος σκόρερ με 50 γκολ (ΠΕΝΗΝΤΑ) και ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεύτερος με… μόλις 46. Το πρωτάθλημα το πήρε τελικά η Ρεάλ Μαδρίτης με… 100 βαθμούς και 121 γκολ (το γράφω και το τσεκάρω ξανά, μήπως και κάνω λάθος), με 2η την Μπαρσελόνα να σκοράρει 114 φορές και να φτάνει μόλις στους 91 βαθμούς.

Η επόμενη χρονιά δεν ήταν τόσο αστρονομική, αλλά το Ελ Κλάσικο του Καμπ Νου τον Οκτώβριο του 2012 ήταν η απόλυτη μάχη μεταξύ των δύο σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου. Η Λα Λίγκα ήταν το κορυφαίο προϊόν ποδοσφαίρου στον κόσμο, τα αστέρια και στις δύο ομάδες έλαμπαν εντυπωσιακά και τα δύο παλικάρια ήταν έτοιμα να δώσουν απαντήσεις στα fanboys που μάλωναν στα ίντερνετς για τον GOAT.

Μετά από πάσα του Μπενζεμά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο από τα αριστερά σκόραρε στην κλειστή γωνία του Βίκτορ Βαλντές. Λίγους μήνες μετά το κρίσιμο γκολ του στο Καμπ Νου και το ιστορικό “Κάλμα, κάλμα”, ο Πορτογάλος επέστρεψε στον τρόπο του εγκλήματος, άνοιξε το σκορ και πανηγύρισε με τον ίδιο πανηγυρισμό. «Εγώ είμαι εδώ», ήταν το μήνυμα του CR7, καθώς η Μπαρσελόνα είχε ξεκινήσει με ένα εντυπωσιακό 6/6 στο πρωτάθλημα, τη στιγμή που η Ρεάλ είχε ήδη δύο ήττες και μία ισοπαλία και καιγόταν για τη νίκη. Ο Κριστιάνο σίγουρα ήταν εκεί, αλλά δεν έπαιζε μόνος.

Το ματς και ίσως και το πρωτάθλημα θα είχε άλλη εικόνα αν στο επόμενο λεπτό σχεδόν ο Μπενζεμά δεν γλιστρούσε μόνος από το σημείο του πέναλτι και έστελνε την μπάλα στο δοκάρι. Το 0-2 εκεί θα ήταν διαφορετικό. Η ιστορία δεν γράφεται με τα “αν” όμως. Στο 30′ μετά από ένα μπέρδεμα στην άμυνα της Ρεάλ, ο Λιονέλ Μέσι ισοφάρισε. Η ανατροπή ήρθε με ένα ακόμα υπέροχο φάουλ στην καριέρα του Λιονέλ Μέσι στο 60′. Ήταν η μέρα όμως που θα είχαμε την απόλυτη ισορροπία μεταξύ των δύο. Ο Μεσούτ Οζίλ έβγαλε μια υπέροχη μπαλιά που έκοψε την άμυνα στα δύο, ο Κριστιάνο βγήκε πρώτος στην μπάλα και πλάσαρε για το τελικό 2-2. Οι παραπάνω εικόνες στο τέλος του ματς έγραψαν ιστορία. Μπορεί να μην ήταν το πιο δραματικό κλάσικο (ήταν νωρίς στη σεζόν), αλλά ήταν ένα από τα πιο “ατομικά” κλάσικο όλων των εποχών, με τους δύο πρωταγωνιστές να ισορροπούν στην κορυφή του κόσμου. Το πρωτάθλημα τελικά πήγε στη Βαρκελώνη σχετικά εύκολα και η μάχη των σκόρερ τελείωσε υπέρ του Αργεντίνου με ένα ακόμα εξωπραγματικό 46-34.

 

Μπαρσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης 5-0 (8/1/1994) και Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρσελόνα 5-0 (6/1/1995)

Αυτή τη φορά θα “κλέψουμε”, καθώς δεν πρόκειται για ένα ματς, αλλά ένα δίδυμο αγώνων στους οποίους έγραψε ιστορία ένας παίκτης. Ένας παίκτης που ανήκει στους λίγους που έχουν κάνει την μετακίνηση από τον έναν σύλλογο στο άλλο, αλλά είναι και μοναδικός γι’ αυτό το υπέροχο ρεκόρ που κατάφερε και το γεγονός ότι λατρεύεται και από τις δυο πλευρές, ενώ βρέθηκε μέσα σε δυο ιστορικούς θριάμβους. Ο Μίκαελ Λάουντρουπ ήταν ένας υπερπαίκτης (που έχουμε υμνήσει στο παρελθόν) που αν δεν ήταν Δανός και ήταν Ισπανός, Άγγλος ή είχε γεννηθεί σε ένα γκέτο της Βραζιλίας ή της Αργεντινής όπως είπε ο Κρόιφ, θα είχε δεκάδες φορές περισσότερο hype γύρω από το όνομά του.

Τον Ιανουάριο του 1994 είχαμε την πρώτη “la manita” όπως λένε οι Ισπανοί την 5αρα, με τα πέντε δάχτυλα στο χέρι. Με τον κανονισμό να επιτρέπει μόνο τρεις ξένους στην 11αδα (και όταν λέμε ξένους, εννοούμε κάθε είδους ξένους, δεν υπήρχαν “κοινοτικοί” τότε), ο Λάουντρουπ ανταγωνιζόταν Ρομάριο, Στόιτσκοφ και Κούμαν. Σε εκείνο το παιχνίδι μπήκε αλλαγή στο 2-0 και ήταν εκεί για να δωρίσει ένα εύκολο γκολ σε κενή εστία στον Ρομάριο για το χατ τρικ του Βραζιλιάνου και το 4-0, πριν κλείσει η πεντάρα. Πιο πολύ από τα γκολ, έμεινε η κίνηση του αιώνιου βοηθού προπονητή του Κρόιφ και αναλυτή αγώνων Τόνι Μπρούινς Σλοτ. Με το διάσημο ολλανδικό τακτ, σήκωσε ψηλά το χέρι του δείχνοντας τα πέντε γκολ. Μια εικόνα που πέρασε στο πάνθεον των στιγμών του Ελ Κλάσικο και εξόργισε τους Μαδριλένους.

Το επόμενο καλοκαίρι όμως ήρθε η ώρα ο Λάουντρουπ να αφήσει τη Βαρκελώνη. Μένοντας έξω από τον τελικό του Πρωταθλητριών της Αθήνας (εκεί που η Μίλαν διέλυσε την Μπαρσελόνα με 4-0) και καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορούσε άλλο να μοιράζεται τον χρόνο του, είδε ότι θα πρέπει να ψάξει μια άλλη τοποθεσία για να μεταφέρει τη μαγεία του. Παρότι ενδιαφέρον υπήρχε από πολλές ομάδες, ο ίδιος δεν θέλει να αφήσει την Ισπανία και μετακομίζει στη Μαδρίτη. Έχει σηκώσει τέσσερα σερί πρωταθλήματα με την υπερ-ομάδα του Κρόιφ και διέβλεπε ότι ίσως η ομάδα ήταν χορτασμένη. Αντίθετα, στη Μαδρίτη η δίψα για τον τίτλο ήταν μεγάλη. Η Ρεάλ έχει έναν πυρήνα γηγενών ποδοσφαιριστών, αποκτά Λάουντρουπ και Ρεδόνδο, ενώ εμφανίζει στο προσκήνιο και τον πιτσιρικά Ραούλ. Μαζί με τον επίσης νεοαποκτηθέντα Αμαβίσκα, η ομάδα του Χόρχε Βαλντάνο θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Κυρίως όμως, θα πάρει την εκδίκησή της για τη “μανίτα”. Σχεδόν έναν χρόνο μετά, το Μπερναμπέου θα δει τον Λάουντρουπ πάλι νικητή σε ένα Κλάσικο με το εντυπωσιακό 5-0. Κι αυτή τη φορά ένας Λατινοαμερικάνος θα κάνει χατ τρικ. Ο Ιβάν Ζαμοράνο. Και κοινός παρανομαστής οι ασίστ του Λάουντρουπ που μέσα σε έναν χρόνο θα κάνει το φοβερό 10-0 και θα γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής που σήκωσε πέντε σερί πρωταθλήματα με δύο διαφορετικές ομάδες.

 

Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρσελόνα 2-6 (2/5/2009)

Δεν είναι η μεγαλύτερη νίκη, δεν είναι καν η μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη. Όμως πρόκειται για ένα ζευγάρι που συνήθως οι μεγάλες νίκες είναι υπέρ των γηπεδούχων και οι φιλοξενούμενοι τα τελευταία 50 χρόνια δεν έχουν πολλά τέτοια αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν, αυτό το 2-6 τη σεζόν 2008-09 είναι ένα σοκαριστικό σκορ. Βρισκόμαστε στην τελευταία σεζόν του Κριστιάνο στη Γιουνάιτεντ, πριν ξεκινήσουν οι τιτανομαχίες με τον Λίο. Έχουμε φτάσει στην 34η αγωνιστική, η Ρεάλ βρίσκεται 4 βαθμούς πίσω από την Μπαρσελόνα, αλλά την περιμένει στο Μπερναμπέου για μια τελευταία προσπάθεια. Μια νίκη που θα βάλει φωτιά στο πρωτάθλημα. Η συνέχεια για την ομάδα του Χουάντε Ράμος θα είναι τέτοια που ούτε ο πιο απαισιόδοξος οπαδός της Ρεάλ δεν περιμένει. Πόσο δε όταν ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν άνοιξε το σκορ μόλις στο 14′ βάζοντας φωτιά στο γήπεδο. Οι χαρές κράτησαν ελάχιστα λεπτά.

Μέχρι να καταλάβουν οι παίκτες της Ρεάλ τι είχε συμβεί, είχαμε φτάσαμε στο 36′ και το σκορ ήταν 1-3 με Ανρί, Πουγιόλ και Μέσι. Το γκολ του Σέρχιο Ράμος έδωσε ελπίδες ξανά, μόνο και μόνο για να έρθει νέο σοκ. Το 2-3, έγινε 2-6 με τον Πικέ να βάζει το κερασάκι στην τούρτα. Η σοκαριστική ήττα τελείωσε το πρωτάθλημα και έφερε τη Ρεάλ να κάνει ένα φινάλε σε ελεύθερη πτώση, καθώς έχασε όλα τα ματς μέχρι το τέλος, πέντε ήττες σε πέντε ματς, έχοντας δεχτεί 3 γκολ σε τέσσερα από αυτά τα παιχνίδια. Η ήττα αυτή ήταν επίσης μέρος του καλύτερου σερί νικών στην ιστορία της Μπαρσελόνα σε κλάσικο. Ένα σερί που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2008 και συνεχίστηκε μέχρι τον Νοέμβριο του 2010 με πέντε σερί νίκες των Καταλανών στο πρωτάθλημα. Το δεύτερο μεγαλύτερο σερί στην ιστορία του κλάσικο, καθώς μέχρι σήμερα οι επτά συνεχόμενες νίκες της Ρεάλ από το 1962 ως το 1965 παραμένουν στην κορυφή. Όπως είπαμε, τεράστιες νίκες έχουν συμβεί ξανά, αλλά στα χρόνια μας και εκτός έδρας δεν είναι συχνές. Ο Πουγιόλ το γιόρτασε φιλώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

 

Μπαρσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης 2-2 (13/10/1999)

Μπορεί ο Κριστιάνο να έχει σκοράρει 18 φορές συνολικά σε ντέρμπι των δύο ομάδων, αλλά δεν είναι 1ος σκόρερ της Ρεάλ απέναντι στην Μπαρσελόνα στο πρωτάθλημα. Τον περνούν αρκετοί παίκτες, ανάμεσά τους κι ένας θρύλος της Ρεάλ Μαδρίτης, ένα παιδί του συλλόγου που αγαπήθηκε εξίσου πολύ. Ο Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο έπαιξε για 16 χρόνια στην 1η ομάδα της Ρεάλ και σκόραρε 11 φορές απέναντι στον μεγάλο εχθρό στο πρωτάθλημα. Το πιο ιστορικό του γκολ όμως είναι ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 1999, ένα ίσως από τα πιο ασήμαντα γκολ αν το δεις ψύχραιμα, αλλά με τεράστια σημασία αν απλά το Ελ Κλάσικο για σένα είναι από μόνο του ένα τρόπαιο.

Το πρωτάθλημα του 1999-00 βρίσκει τους δυο μεγάλους αντιπάλους σε μέτρια κατάσταση με Λουίς φαν Χάαλ και Τζον Τόσακ να ακούν πολλή γκρίνια. Η Μπαρσελόνα θα δώσει μάχη για το πρωτάθλημα, αλλά θα το χάσει από τη μεγάλη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, ενώ η Ρεάλ θα τερματίσει μόλις 5η. Η διαφορά είναι όμως ότι η Ρεάλ θα σηκώσει το Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Βαλένθια και έτσι η σεζόν της θα περάσει στην ιστορία. Σε εκείνο ματς του Οκτωβρίου, ο Ραούλ θα ανοίξει το σκορ, ο Ριβάλντο θα ισοφαρίσει, η Ρεάλ θα χάσει μεγάλες ευκαιρίες και θα ζητήσει πέναλτι, ο Φίγκο θα κάνει το 2-1, ο Κλάιφερτ θα πάρει ανόητη κόκκινη (και θα τα ακούσει χοντρά από τον ποδοσφαιριστή Γκουαρδιόλα και τον Πουγιόλ) και ενώ όλοι περιμένουν ότι η Μπάρσα θα αντέξει μέχρι το τέλος, ενώ ο κόσμος σχεδόν πανηγυρίζει θα εμφανιστεί ο Ραούλ στο 86′ να ισοφαρίσει και να παγώσει το στάδιο. Και ενώ συνήθως πανηγυρίζει αλλά Βασίλης Τσιάρτας φιλώντας τη βέρα, εκείνη τη μέρα θα απαθανατιστεί δίνοντας εντολή στο Καμπ Νου να σιωπήσει.

https://www.youtube.com/watch?v=Jzff79vWsqs

Και αν ο Κριστιάνο δεν πρόκειται ποτέ να πει ότι μετάνιωσε ή ότι ίσως το παράκανε με τα κάλμα (και καλά θα κάνει, δικαίωμά του), ο Ραούλ δεν το βλέπει έτσι. «Ήταν έτσι οι συνθήκες εκείνη τη στιγμή, σε εκείνο το ματς. Αυτή η φωτογραφία έμεινε ιστορική. Αλλά η σχέση μου με τους φίλους μου από την Μπαρσελόνα, το κλαμπ και τους οπαδούς ήταν πάντα μια σχέση μεγάλου σεβασμού. Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές στο χορτάρι που η ένταση σε οδηγεί να το κάνεις αυτό. Έμεινε εκεί. Το άφησα πίσω σαν μια ιστορία. Δεν ξέρω αν θα το έκανα ξανά», θα πει ο Ραούλ χαμογελώντας δίπλα στον Πουγιόλ χρόνια μετά.

 

Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρσελόνα 4-1 (7/5/2008)

Όπως είπαμε και παραπάνω, δεν είναι όλα τα ματς Ρεάλ-Μπάρσα παιχνίδια που έκριναν τίτλους. Έχουν όμως όλα τα σημασία τους. Ένα τέτοιο ήταν και το περιβόητο “κλάσικο του πασίγιο” τη σεζόν 2007-08. Η Ρεάλ του προπονητή Μπερντ Σούστερ (ενός ακόμα παίκτη που εγκατέλειψε τη μία ομάδα για την άλλη ως παίκτης) κατέκτησε άνετα και δίκαια το πρωτάθλημα, αφήνοντας την Μπαρσελόνα 3η. Τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, η πρωταθλήτρια Ρεάλ υποδεχόταν την Μπαρσελόνα. Κανείς όμως στη Βαρκελώνη δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί με το ματς. Μέχρι το τέλος, οι άνθρωποι και οι φίλαθλοι του συλλόγου είχαν την ελπίδα ότι δεν θα έπεφτε σε αυτούς ο δύσκολος ρόλος. Η 2η όμως Βιγιαρεάλ τους χάλασε τα σχέδια και το πρωτάθλημα κρίθηκε μαθηματικά στη χειρότερη στιγμή. Πριν από το Ελ Κλάσικο. Και σύμφωνα με την παράδοση θα έπρεπε οι νέοι πρωταθλητές να τιμηθούν. Στη Βαρκελώνη ξέσπασε συζήτηση όμως για τον “ποδοσφαιρικό πολιτισμό” και το περιβόητο “πασίγιο”. Την υποδοχή των πρωταθλητών δηλαδή από τον αντίπαλο, οι παίκτες του οποίου παρατεταμένοι υποδέχονται και χειροκροτούν τους νικητές.

Οι συζητήσεις στην Καταλονία έδιναν και έπαιρναν για το πώς έπρεπε να συμπεριφερθεί η ομάδα και αν έπρεπε να τηρήσει την παράδοση. Ο κόουτς Φρανκ Ράικαρντ φέρθηκε σαν τζέντλεμαν (ξεχνώντας τα ποδοσφαιρικά του καμώματα με τον Ρούντι Φέλερ αρκετά χρόνια πιο πριν) και αποφάσισε να κάνει fair play. Έτσι, η 11αδα της Μπαρσελόνα με παίκτες όπως ο Τσάβι, ο Μέσι, ο Γκούντγιονσεν, ο Αμπιντάλ και ο Γιάγια Τουρέ παρατάχθηκε και τίμησε τον αντίπαλο. Από την 11αδα υπήρχαν απουσίες βέβαια. Ο Ντέκο και ο Σαμουέλ Ετό ήταν όλως τυχαίως τιμωρημένοι, παίρνοντας επίτηδες κάρτες στο προηγούμενο ματς με σαφή σκοπό να μην μπουν σε ηθικά διλήμματα, να γλιτώσουν αυτή την εμπειρία, να μην ξεφτιλιστούν. Ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπαν οι ίδιοι.

Γλίτωσαν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του συλλόγου. Ήταν το τέλος μιας κάκιστης σεζόν για την Μπαρσελόνα που έπρεπε να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Τη στιγμή που με μισή καρδιά οι παίκτες της έκαναν το fair play, το Μπερναμπέου απολάμβανε ηδονικά τη στιγμή φωνάζοντας “Barça, cabrón, saluda al campeón!”. Το μαρτύριο δεν τελείωσε εκεί όμως, αλλά συνεχίστηκε με τον ίδιο τον αγώνα. Ραούλ, Ρόμπεν, Ιγκουαΐν και φαν Νίστελροι υπέγραψαν μια μεγαλοπρεπή τεσσάρα, την οποία το γκολ του Ανρί στο 87′ δεν μπόρεσε να απαλύνει. Όπως λέει όμως η φράση, η πιο σκοτεινή στιγμή είναι πριν χαράξει. Λίγο καιρό αργότερα, η έλευση του Πεπ άλλαξε την ιστορία και οι Καταλανοί μπόρεσαν να ξεπεράσουν την ταπείνωση. Το κλάσικο του πασίγιο ήταν το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης.