Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, είναι πολλές φορές οι μικρές λεπτομέρειες που αλλάζουν τα πάντα. Την ιστορία μιας ομάδας, ενός ποδοσφαιριστή, του ίδιου του αθλήματος ίσως. Το 1978 η Αργεντινή κατέκτησε το Μουντιάλ και ακόμα και με τους ψιθύρους για τα όσα έγιναν τότε, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ποιότητα των παικτών της, το ταλέντο που έβγαζε στο χορτάρι. Ήταν απολύτως λογικό η Αργεντινή να αποτελέσει μια ελκυστική αγορά για τις ομάδες της Ευρώπης. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη και Internet ήταν πολύ δύσκολο να γίνει σωστό σκάουτινγκ. Χρειαζόταν μια κάπως πιο… προσωπική επαφή. Κάπως έτσι, o Χάρι Χάσλαμ έφτιαξε τις βαλίτσες του και ξεκίνησε από το Σέφιλντ, όπου ήταν προπονητής στην τοπική Γιουνάιτεντ, για να βρει ποδοσφαιριστές για την ομάδα του στην Αργεντινή.
Οι δυο βασικοί στόχοι της Σέφιλντ ήταν ο Ρικάρντο “Ρίκυ” Βίγια και ο Οσβλάντο “Όσσι” Αρντίλες. Τα παρατσούκλια είναι περισσότερο αγγλικά, μια που μπορεί οι ποδοσφαιριστές να αποδείχθηκαν αλμυροί για το πορτοφόλι της Σέφιλντ, αλλά όχι και για την Τότεναμ που τελικά τους απέκτησε. Οι δυο Αργεντίνοι πήραν μεταγραφή και έπαιξαν για αρκετά χρόνια στους Σπερς, με τον Αρντίλες ειδικά να γίνεται ένας από τους πιο αγαπητούς παίκτες στην ιστορία του συλλόγου. Ο Χάσλαμ έστρεψε τα βλέμματά του σε άλλους ποδοσφαιριστές, λιγότερο γνωστούς. Η Σέφιλντ είχε τερματίσει 6η το 1975, χάνοντας στο όριο την έξοδο στην Ευρώπη, αλλά τρία χρόνια αργότερα βρισκόταν στη 2η κατηγορία και ήθελε να επιστρέψει. Το μπάτζετ της δεν ήταν πολύ μεγάλο και έψαχνε για παίκτες που θα έκαναν τη διαφορά.
Η Αργεντινή κατέκτησε εκείνο το Μουντιάλ, χωρίς να χρειαστεί την παρουσία ενός 17χρονου υπερταλαντούχου ποδοσφαιριστή. Του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Παρότι ο Μενότι τον ήξερε από τις μικρές εθνικές και τον πίστευε, τελικά δεν τον πήρε στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Όπως όλοι φανταζόμαστε, ο Ντιέγκο δεν το πήρε πολύ καλά. Στις δηλώσεις έλεγε ότι πόνεσε πολύ όταν ο Μενότι του είπε ότι θα πάρει πιο έμπειρους παίκτες και σίγουρα θα στενοχωρήθηκε όταν δεν ήταν εκεί για να σηκώσει την κούπα. Έτσι κι αλλιώς πάντως, το όνομά του ήταν γνωστό ήδη στην Αργεντινή, αφού ήταν ένα τεράστιο ταλέντο σε πολύ μικρή ηλικία.
Ο Χάσλαμ παρακολουθεί τους Αρχεντίνος Τζούνιορς και εντυπωσιάζεται από το αεικίνητο πιτσιρίκι που αναστατώνει κάθε άμυνα, σκοράρει και μοιράζει ασίστ. Η μεταγραφή φαίνεται να κλείνει, ο Μαραντόνα ενημερώνεται από τον πρόεδρο και συμφωνεί κι ο ίδιος με την αγγλική ομάδα, μέχρι και εισιτήρια έχουν κλειστεί. Τα χρήματα που θα έπαιρνε στην Αγγλία ήταν τρεις φορές περισσότερα, ενώ θα έπαιρνε και ένα ποσοστό από τη μεταγραφή, θα είχε δικό του σπίτι και αυτοκίνητο στο Σέφιλντ. Οι Αρχεντίνος εκτός από χρήματα, θα έπαιρναν και τα έσοδα από φιλικά τους στην Αγγλία. Τα πράγματα φαίνονται τελειωμένα κι ο ίδιος ο Ντιέγκο ετοιμαζόταν να αποχαιρετίσει την Αργεντινή.
Το στάδιο “Πατερνάλ” των Αρχεντίνος έχει πάρει το όνομα του Μαραντόνα εδώ και καιρό.
Ο κόσμος μαζεύτηκε εκεί για να τον αποχαιρετίσει.
Το τι ακολούθησε δεν είναι σίγουρο ακριβώς, καθώς υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές της υπόθεσης. Η μία λέει ότι η Σέφιλντ έκανε μεν πρόταση και σχεδόν τα είχε βρει, αλλά οι Αρχεντίνος εμφανίστηκαν να ζητούν παραπάνω χρήματα. Σε συνέντευξη της εποχής, ο Μαραντόνα υποστηρίζει αυτή την εκδοχή. Η Σέφιλντ έδινε ένα ποσό κοντά στις 400 χιλιάδες λίρες, αλλά η διοίκηση των Αρχεντίνος ζητούσε περίπου 900 χιλιάδες, θεωρώντας το ποσό πολύ μικρό για τον Ντιέγκο (μεταξύ μας, δεν είχε και άδικο). Η δεύτερη εκδοχή δίνεται από τον ίδιο τον σύλλογο και λέει ότι το πρόβλημα δεν ήταν τα χρήματα, αλλά μια απόφαση της Π.Ο. της χώρας. Σε μια χώρα που βρισκόταν υπό στρατιωτικό καθεστώς, μια πολύ σκληρή χούντα, οι υπεύθυνοι του ποδοσφαίρου της Αργεντινής έβγαλαν μια λίστα με 40 ταλαντούχους πιτσιρικάδες της χώρας που απαγορευόταν να πάρουν μεταγραφή στο εξωτερικό. Ο λόγος, να μη χάσει η χώρα τα ταλέντα της και αποδυναμωθεί ποδοσφαιρικά. Μέσα σε αυτή τη λίστα βρισκόταν και το όνομα του Μαραντόνα και οι Αρχεντίνος υποστήριζαν ότι αυτό ήταν το πρόβλημα.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή που προκύπτει από την Αγγλία αυτή τη φορά. Σύμφωνα με αυτή, ενώ όλα είχαν κλείσει, το βράδυ χτύπησε η πόρτα του δωματίου στο ξενοδοχείο που έμενε ο Χάσλαμ. Δεν ξέρουμε τι φορούσαν οι κύριοι που τον επισκέφτηκαν, αλλά φανταζόμαστε γκρι καμπαρντίνα και μαύρα γυαλιά ηλίου. Οι κύριοι αυτοί ήταν άνθρωποι της χούντας και πήγαν εκεί όχι για να μιλήσουν για το Four-Four-Two, αλλά για να ζητήσουν ένα εξτραδάκι για το καθεστώς. Η μίζα που ζητήθηκε ανέβαζε την τιμή σε επίπεδα που η Σέφιλντ δεν μπορούσε να φτάσει και έτσι η μεταγραφή δεν γινόταν να προχωρήσει.
Ντιέγκο δεν πήραμε, πήραμε Αλεχάντρο όμως
Ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος, το ρεζουμέ είναι ότι ο Ντιέγκο δεν θα φορούσε τη φανέλα της Σέφιλντ και δεν θα μετέφερε το ταλέντο του στη 2η κατηγορία της Αγγλίας και στο Μπράμαλ Λέιν. Ο Χάσλαμ δεν έφυγε τελικά άπρακτος από την Αργεντινή, καθώς έκλεισε τον Αλεχάντρο Σαμπέλα που οι περισσότεροι γνωρίζουν ως τον προπονητή που οδήγησε την Αργεντινή στον τελικό του Μουντιάλ του 2014. Ο Σαμπέλα ήταν ένα αρκετά καλό χαφ, παίκτης της Ρίβερ Πλέιτ τότε, αλλά σίγουρα σε καμία περίπτωση στο επίπεδο του Μαραντόνα. Δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά και μάλιστα η Σέφιλντ υποβιβάστηκε στη Γ’ εθνική της Αγγλίας την επόμενη χρονιά, επιστρέφοντας αργότερα ξανά στις μεγάλες κατηγορίες.
Πίσω στο Μπουένος Άιρες, ο Ντιεγκίτο δεν ήταν ακόμα ο Θεός του ποδοσφαίρου, αλλά ο χαρακτήρας του δεν διέφερε πολύ από τα όσα θα γνωρίζαμε αργότερα. Στις 23 Ιουλίου του 1978, οι Αρχεντίνος υποδέχτηκαν την Ουνιόν Σάντα Φε και την κέρδισαν με το εντυπωσιακό 5-2. Ο Ντιέγκο μετά το ματς κάνει δηλώσεις: “Αυτό ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι με τους Αρχεντίνος Τζούνιορς. Η διοίκηση μου φέρθηκε πολύ άσχημα και αυτή είναι η απάντησή μου”. Ο κόσμος της ομάδας παγώνει. Ο Ντιέγκο φέρεται αποφασισμένος μέχρι και να κόψει την μπάλα. “Νιώθω πολύ άσχημα, ήταν όλα κανονισμένα. Το μέλλον μου και το μέλλον της οικογένειάς μου. Και μετά έγινε αυτό. Είναι μια πικρία που δεν μπορώ να ξεπεράσω”. Ο Μαραντόνα πιέζει καταστάσεις. Ζητάει αύξηση του μισθού του και ένα ποσοστό από τα χρήματα που θα έπαιρνε από τη μεταγραφή.
Η Σέφιλντ δεν ξέχασε τον Ντιέγκο και τον αποχαιρέτισε ως “παραλίγο” παίκτη της
Μετά από πολλές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις τα προβλήματα λύθηκαν κι ο Ντιέγκο παρέμεινε τελικά στους Αρχεντίνος Τζούνιορς όπου έκανε μαγικά πράγματα και βγήκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Μπορεί η καρδιά του να βρισκόταν πάντα στο Μπομπονέρα, αλλά το καλύτερο ποδόσφαιρό του στην Αργεντινή το έπαιξε στην πρώτη του ομάδα. Τελικά, το 1981 πήρε τη μεταγραφή με ένα ποσό κοντά στο 1 εκατομμύριο δολάρια για την Μπόκα. Δεν έπαιξε πολύ στο Μπομπονέρα, καθώς μετακόμισε στην Ευρώπη και την Μπαρσελόνα. Είχε φτάσει κοντά και στην Άρσεναλ, αλλά ο πόλεμος για τα νησιά Φόκλαντς (Μαλβίνας όπως τα λένε στην Αργεντινή) διέκοψε κάθε είδους συζητήσεις. Κι η απορία θα μείνει, όπως λέγαμε και στην αρχή του κειμένου. Αν οι Αρχεντίνος ή οι άντρες με τις καμπαρντίνες δεν ζητούσαν παραπάνω χρήματα τι θα είχε γίνει; Θα είχε πάει στο Σέφιλντ στα 17 του και θα ακολουθούσε την ομάδα στη Γ’ εθνική, κάνοντας ένα καλό όνομα, αλλά χωρίς να γίνει ποτέ αυτό που έγινε; Ή μήπως με τη μαγεία του, θα άλλαζε επίπεδο στον σύλλογο. Και αντί να βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να κλαίνε στους δρόμους της Νάπολης θα το έκαναν στο νότιο Γιόρκσαϊρ; Μήπως αντί να αλλάξει όνομα το Σαν Πάολο θα άλλαζε το Μπράμαλ Λέιν, εκεί που ο Θεός Ντιέγκο θα έβρισκε ένα άλλο ποίμνιο να τον λατρέψει, εκεί που η Σέφιλντ θα είχε γίνει ίσως πρωταθλήτρια Αγγλίας χάρη στα μαγικά του πόδια;