Το Σάββατο αρχίζουν και πάλι τα εθνικά πρωταθλήματα και στην Αγγλία έχουμε ντέρμπι. Μεγάλο ντέρμπι για την ακρίβεια. Στις 14.30 (ώρα Ελλάδος) η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υποδέχεται τη συμπολίτισσα Σίτι σε μια αναμέτρηση που τα τελευταία χρόνια απασχολεί ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Λογικό, μιας και η Σίτι εδώ και (σχεδόν) μια δεκαετία μπορεί να κοιτάζει κατάματα (ακόμα και αφ’ υψηλού) τη μεγάλη της αντίπαλο. Από την άλλη, φέτος υπάρχει ακόμα ένας λόγος για να δουν ακόμα κι αυτοί που δεν είναι φανατικοί με το αγγλικό ποδόσφαιρο αυτή την αναμέτρηση. Αυτός -όπως είναι εύκολο να καταλάβει και ο πιο αδαής σε θέματα Πρέμιερ Λιγκ- δεν είναι άλλος από τους προπονητές που κάθονται στους δύο πάγκους. Στην “κόκκινη γωνία” ο Ζοσέ Μουρίνιο, με στόχο να φέρει και πάλι την ομάδα του Όλντ Τράφορντ στην κορυφή και στη “γαλάζια γωνία” ο άσπονδος φίλος του, ο Πεπ Γκουαρδιόλα, με όραμα να φτιάξει την τέλεια ομάδα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που θα σαρώσει τους τίτλους με τον τρόπο του Καταλανού προπονητή. Δεν πρόκειται να γράψω για την κόντρα των δύο προπονητών σε αυτό το κείμενο. Είναι -σχετικά- πρόσφατη και θα τη δούμε να συνεχίζεται και φέτος στο Νησί. Ο σκοπός αυτού εδώ του κειμένου είναι άλλος. Είναι για την κόντρα των δύο ομάδων απ’ τη γέννησή της. Πώς ξεκίνησε και ποιες είναι φυσικά οι κορυφαίες της στιγμές αυτά τα 112 χρόνια.
Ήταν 1904 όταν η Σίτι κατακτούσε τον πρώτο σημαντικό τίτλο της ιστορίας της, κόντρα στη Μπόλτον, στον τελικό του κυπέλλου. Ο σπουδαίος Μπίλι Μέρεντιθ είχε σκοράρει το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης και είχε σκορπίσει τη χαρά στο κοινό των “πολιτών”. Μάλιστα εκείνη την περίοδο η Σίτι ήταν πολύ ανώτερη ποιοτικά από τη συμπολίτισσά της. Δύο χρόνια αργότερα η Γιουνάιτεντ θα εκμεταλλευτεί ένα οικονομικό σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει στα διοικητικά της Σίτι και θα καταφέρει να κλέψει τον Μπίλι Μέρεντιθ όπως και τους Χέρμπερτ Μπεργκς, Σάντι Τέρνμπουλ και Τζίμι Μπάνιστερ. Αυτοί οι τέσσερις παίκτες της εποχής θα γίνουν ο κορμός της ομάδας και το 1908 θα την οδηγήσουν στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Οι φίλοι της Σίτι περίμεναν ακριβώς 29 χρόνια για να φτάσουν στο πρώτο τους πρωτάθλημα το 1937. Βέβαια η χαρά τους ήταν διπλή μιας και είδαν, εκτός του πρωταθλήματος, και τον υποβιβασμό της μεγάλης τους αντιπάλου.
Όλοι έχουν ακούσει για τον σπουδαίο Σερ Ματ Μπάσμπι και όλοι τον αναγνωρίζουμε ως τον άνθρωπο που άλλαξε τις τύχες της Γιουνάιτεντ. Πόσοι όμως γνωρίζουν πως αυτός ο άνθρωπος, πριν καθίσει στον πάγκο των “μπέμπηδων”, ήταν παίκτης της Μάντσεστερ Σίτι; Λογικά όχι πολλοί. Ο Μπάσμπι ήταν ένας εξαιρετικός αμυντικός στα νιάτα του και θεωρείται ανάμεσα στους καλύτερους πασέρ της εποχής (σύμφωνα μάλιστα με αυτούς που τον είχαν δει να αγωνίζεται ήταν ένας αμυντικός πολύ μπροστά από την εποχή του με απαράμιλλη τεχνική). Φόρεσε τη γαλάζια φανέλα της πόλης για οκτώ σεζόν και πανηγύρισε το κύπελλο του 1934 με τους “πολίτες” πριν φύγει για τη Λίβερπουλ στην οποία υπήρξε και αρχηγός για μερικές σεζόν (ήταν ο άνθρωπος άλλωστε που έφερε στους “κόκκινους” τον κολλητό του, τον Μπομπ Πέισλι). Το 1945 θα αναλάβει τις τύχες της Γιουνάιτεντ και θα την φτάσει στην κορυφή, όχι μόνο της Αγγλίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Τα “μωρά” του Μπάσμπι άλλωστε θα έχουν πάντα μια θέση στο πάνθεον των θρύλων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί της Σίτι -εννοείται- έβλεπαν πάντα στο πρόσωπό του έναν μεγάλο προδότη, εκτός του σπουδαίου και επιτυχημένου προπονητή που είναι αδιαμφισβήτητο κι απ’ τον πιο άρρωστο με τη Σίτι.
Στην ιστορία των δύο ομάδων υπάρχουν αρκετοί που φόρεσαν και τις δύο φανέλες και δίχασαν το -ήδη διχασμένο- κοινό της πόλης. Ο Μέρεντιθ, ο Σμάιχελ, ο Τέβεζ, ο Άντι Κόουλ, ο Καντσέλσκις και φυσικά ο Μπράιν Κιντ. Στο νούμερο ένα όμως δεν είναι άλλος από τον σπουδαίο Σκοτσέζο επιθετικό Ντένις Λόου. Ο Λόου αγωνίστηκε με τη φανέλα της Σίτι τη σεζόν ’60/’61 πριν πάει στη Γιουνάιτεντ το 1962 και κατακτήσει τα πάντα παρέα με τον Μπόμπι Τσάρλτον και τον Τζόρτζ Μπέστ. Μάλιστα στην πρώτη του σεζόν στο Όλντ Τράφορντ συμμετείχε σε ένα άκρως επεισοδιακό ματς ανάμεσα στις δύο ομάδες (με πολλές μπουνιές και κλωτσιές στη φυσούνα στο ημίχρονο της αναμέτρησης) και στο τέλος είδε τους “πολίτες” να υποβιβάζονται στη 2η κατηγορία. Το ίδιο το έζησε και ως παίκτης της Σίτι και μάλιστα ήταν αυτός ο βασικός υπαίτιος. Τη σεζόν 1973-1974 με το περίφημο γκολ-τακουνάκι του ουσιαστικά έριξε τη Γιουνάιτεντ από τη μεγάλη κατηγορία. Προς τιμήν του δεν είχε πανηγυρίσει το τέρμα αν και οι φίλοι της Γιουνάιτεντ δεν του το συγχώρησαν ποτέ. Με το δίκιο τους οι άνθρωποι.
Στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ έχουμε ζήσει μερικά φοβερά παιχνίδια ανάμεσα στις δύο ομάδες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ του Μάικλ Όουεν τo 2009 στις καθυστερήσεις (ως παίκτης της Γιουνάιτεντ) που χάρισε τη νίκη στην ομάδα του με 4-3. Εκείνο το μυθικό 5-0 με τα όργια του Καντονά το 1994. Το επεισοδιακό 3-1 του 2002 με τον Σμάιχελ κάτω από τα γκολπόστ και τον Γκάρι Νέβιλ να μη δέχεται να τον χαιρετίσει στη φυσούνα. Το 3-1 της επόμενης χρονιάς με τεράστια εμφάνιση του Ρόμπι του Φάουλερ και φυσικά το 1-6 επί Μανσίνι και εκείνο το μαγικό γκολ ψαλίδι του Ρούνει ένα χρόνο νωρίτερα (τέλη του 2011) που είχε κλειδώσει ουσιαστικά τον τίτλο της Γιουνάιτεντ (μέσα στο Έτιχαντ). Σε όλα αυτά υπάρχει και η μεγαλύτερη ντροπή του Σερ Άλεξ (σύμφωνα πάντα με τον ίδιο και πριν το 1-6) στις 23 Σεπτεμβρίου του 1989. Η Γιουνάιτεντ έμπαινε σιγά-σιγά σε μια νέα εποχή και ο Φέργκι είχε δει τη μισητή Σίτι να κερδίζει την ομάδα του με 5-1 χάρις στα όργια των Ίαν Μπίσοπ και Πολ Λέικ. Ωραίες και ρομαντικές αυτές οι εποχές.
Κλείνοντας να τονίσω πως σε ντέρμπι του Μάντσεστερ έχουμε δει τον Τζόι Μπάρτον (το 2005) να χτυπάει τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Ρόι Κιν να του ζητά (εκτός εαυτού εννοείται) το λόγο. Ευτυχώς είχαν αποφευχθεί τα χειρότερα και έτσι μείναμε με την απορία τι θα μπορούσε να είχε συμβεί ανάμεσα στα δύο “καλόπαιδα”. Σε ντέρμπι του Μάντσεστερ επίσης έχουμε δει το χειρότερο μαρκάρισμα όλων των εποχών. Όταν ο Ρόι Κιν (μα τι έκπληξη) ψάχνοντας εκδίκηση για ένα μαρκάρισμα προ τεσσάρων ετών “έκοψε” τη μπάλα από τον δύσμοιρο Αλφ Χάαλαντ. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο του Όλντ Τράφορντ το Σάββατο με τους δύο προπονητές να είναι πανέτοιμοι να κλέψουν τη λάμψη των -σούπερ σταρ- παικτών τους.