Στη μέση του πλήθους ο μικρός Ντένις (που μόλις είχε κλείσει τα δώδεκα) περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, χωρίς φυσικά να αφήσει δευτερόλεπτο από τα μεγάλα του μάτια τον Ρότζερ Φέντερερ. Ο Ελβετός δεν σταματούσε να υπογράφει και να φωτογραφίζεται πρόθυμα με τους εκστασιασμένους θαυμαστές του, στην είσοδο του ‘Aviva Centre’, του μεγάλου γηπέδου του Τορόντο.

Τη στιγμή όμως ακριβώς που το μικρό αγόρι νομίζει ότι επιτέλους έφτασε η σειρά του, το είδωλο του ξαφνικά φρενάρει, κάνει ένα φιλικό νεύμα με το χέρι και πισωγυρίζει απομακρυνόμενος από το συγκεντρωμένο πλήθος. Ο μικρός Ντένις, δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του και ξεσπά σε λυγμούς.

Λίγα χρόνια αργότερα, ακριβώς στο ίδιο σημείο, οι ρόλοι θα έχουν περίπου αντιστραφεί, καθώς όλοι θέλουν να φωτογραφηθούν με τον 17χρονο πλέον εκκολαπτόμενο σταρ, ο οποίος δύο μόλις εβδομάδες μετά τον θρίαμβο του στο Γουίμπλεντον (Τζούνιορ) του 2016, είχε καταφέρει να κάνει την πρώτη του νίκη στο σιρκουί των Ανδρών, επί του φορμαρισμένου Νίκ Κύργιος.

“Είναι ένας σούπερ παίκτης με τεράστιο μέλλον, δήλωνε ο Κύργιος (ήδη νο 19 τότε στην παγκόσμια κατάταξη). Δεν έχει καμιά σημασία η κατάταξη που τον δείχνει στο νο 370, είμαι σίγουρος σε λίγα χρόνια θα σαρώσει και στο ανδρικό ταμπλό. Είναι ένας παίκτης από τη στόφα των κορυφαίων.”

Παρότι με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Τέσα Σαποβάλοβα, μέλος της Εθνικής ομάδας Τένις της ΕΣΣΔ αποφάσιζε με τον άντρα της (Ουκρανή Εβραία η ίδια και Ελληνορθόδοξος Ρώσος ο Βίκτορ Σαποβάλοφ) να μετακομίσουν αρχικά στο Τελ Αβίβ και μετά από μερικά χρόνια στο Τορόντο, δεν φαντάστηκε ποτέ την ζωή της χωρίς το Τένις.

Αφού δούλεψε μερικά χρόνια σαν δασκάλα αντισφαίρισης, αποφάσισε να ανοίξει την δική της ακαδημία, μόνο και μόνο για να μπορεί να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στον μικρό Ντένις, ο οποίος ήδη από τα πέντε του, είχε δείξει δείγματα αυθεντικού ταλέντου, επιβεβαιώνοντας τη γνωστή παροιμία περί του μήλου που θα πέσει κάτω από την μηλιά κτλ.

«Όταν η μητέρα μου με μάθαινε το ρεβέρ με τα δύο χέρια, εντελώς αυτόματα και ασυναίσθητα, το δεξί μου χέρι έφευγε από την ρακέτα. Σχεδόν όλοι οι προπονητές θα επέμεναν να δουλέψω για να το αλλάξω, αλλά η μητέρα μου, μου είπε: ΟΚ, αφού έτσι σου βγαίνει εκ του φυσικού σου, παίξε με το ένα χέρι.»

Πέντε χρόνια αργότερα από εκείνη την πρώτη νίκη με τον Κύργιο, το ρεβέρ με το ένα χέρι, έχει πια γίνει το «σήμα κατατεθέν» του παιχνιδιού του τρομερού αριστερόχειρα Ντένις Σαποβάλοφ, ο οποίος απόψε θα διεκδικήσει την πρώτη του συμμετοχή σε τελικό Γκραν Σλαμ, απέναντι βέβαια στον θεωρητικά «ακλόνητο βράχο» που ακούει στο όνομα Νόβακ Τζόκοβιτς.

Παρότι λοιπόν τα προγνωστικά και οι αποδόσεις, θεωρούν ακλόνητο φαβορί τον αειθαλή Σέρβο (και πως να μην είναι με 19 σερί «γκραν σλαμ» νίκες μέσα στο 2021 και μετά από την επική ανατροπή του στο Ρολάν Γκαρός κόντρα στον Στέφανο Τσιτσιπά), η αναμέτρηση με τον Σαποβάλοφ ή μάλλον και ο ίδιος ο Σαποβάλοφ, διέπεται από μερικές ιδιαιτερότητες που μπορεί να κάνουν πολύ δύσκολη τη ζωή του Νόλε, τουλάχιστον δυσκολότερη από όσο εισηγούνται οι αποδόσεις.

Το γεγονός ότι ο Σαποβάλοφ είναι αριστερόχειρας του δίνει πλεονέκτημα στο «χτίσιμο» των πόντων, ειδικά στο γκαζόν που το μείγμα του παιχνιδιού του ταιριάζει απόλυτα και μεγιστοποιεί το potential του σε αυτή την επιφάνεια λόγω του τετράπτυχου: α) πανίσχυρο σερβίς, β) εξαιρετικά slice χτυπήματα, γ) μπακχάντ φωτοβολίδες (με το ένα χέρι) στην ευθεία, δ) ταχύτατα ανεβάσματα στο φιλέ, χωρίς φόβο και με περίσσιο πάθος. Το συνολικό πακέτο είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί οποιοσδήποτε παίκτης βασικής γραμμής στο χορτάρι, ακόμη κι αν αυτός είναι ο Τζόκοβιτς.

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η ανεπιτήδευτη άνεση με την οποία προσεγγίζει τέτοια ραντεβού, σε κεντρικά γήπεδα, ο 22χρονος πλέον Ντένις. Ήδη από τα 17 του ο Σαποβάλοφ επιζητούσε να λαμβάνουν χώρα οι αναμετρήσεις του στο κεντρικό κορτ, γιατί «λατρεύει να αγωνίζεται στα μεγάλα στάδια και θέλει να προσφέρει θέαμα που συνεπαίρνει τα πλήθη». Αυτή λοιπόν η ανόθευτη χαρά του παιχνιδιού για τον κόσμο και η άγνοια κινδύνου με την μαχητικότητα του Καναδού, είναι που τον καθιστούν άκρως επικίνδυνο για τον Τζόκοβιτς. Παράλληλα ίσως με το τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του ίδιου του Νόβακ.

Ο Τζόκοβιτς διακατέχεται από μια «αρρωστημένη» μονομανία να ξεπεράσει σε κληρονομιά τον Φέντερερ και παράλληλα να σπάσει το ρεκόρ του Μποργκ των 20 συνεχόμενων νικών σε Γκραν Σλαμ. Για πολλούς αυτή η άκαμπτη μενταλιτέ και χαλυβδωμένη νοοτροπία νικητή, η αναγόρευση της νίκης σαν ζήτημα ζωής και θανάτου (σαν προβολή-αντίδοτο του εφιάλτη όταν έπεφταν οι βόμβες του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι όταν ο μικρός Νόλε προσπαθούσε να προπονηθεί; ) είναι και το κλειδί της επιτυχίας σε πολλούς τομείς και όχι μόνο στον αθλητισμό – είναι το μυστικό των απανταχού επιτυχημένων.

Μπορεί να έχουν και δίκιο, συνήθως όμως έχουν την τάση να ξεχνούν πόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια και πόσο εύκολο είναι να γλιστρήσει κανείς από την απόλυτη επιτυχία στην ύβρι. Γιατί τις περισσότερες φορές, η ψύχωση για την νίκη και τα ρεκόρ, όταν είναι «για ένα πουκάμισο αδειανό», κάποια στιγμή γυρίζουν μπούμερανγκ. Και η ιστορία είναι γεμάτη από «ανυπέρβλητες» προσωπικότητες που δεν κατάλαβαν καν πως αίφνης βρέθηκαν από το ζενίθ , στο θόλωμα της Ύβρις και  νομοτελειακά στο κατώφλι της Νέμεσης…

Maestro