Το καλοκαίρι του 2012 ο Αργύρης Πεδουλάκης πήρε μια δουλειά που οι προπονητές θεωρούσαν λαιμητόμο. Βλέπεις, το να διαδεχτείς τον πλέον επιτυχημένο προπονητή στη σύγχρονη Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μάλιστα έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια στην ομάδα, δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια επιτυχίας. Πόσο μάλλον δε όταν προκύπτει κι ένα… τσουνάμι αποχωρήσεων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πια ούτε καν ένας βασικός κορμός για να στηριχτείς. Όλα αυτά φυσικά στον Παναθηναϊκό, που εκείνο το καλοκαίρι αποχαιρετούσε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μαζί του ένα κάρο αθλητές οι οποίοι είχαν βάλει την υπογραφή τους στις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας.
Ο Πεδουλάκης όχι μόνο δεν «μάσησε» από δυσκολίες αλλά ένα χρόνο μετά σήκωνε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο το τρόπαιο του πρωταθλητή (μετά από το Κύπελλο Ελλάδος), με «σκούπα» απέναντι στον Πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, αποδεικνύοντας ότι όταν έχεις κότσια, γνώσεις και αυτοπεποίθηση το αδύνατο γίνεται δυνατό. Ακόμη κι αν λίγους μήνες μετά οι δρόμοι του Παναθηναϊκού με τον Πεδουλάκη χώρισαν, η πιάτσα, οι φίλαθλοι αλλά κυρίως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήξερε πως αυτό που πέτυχε ο Έλληνας κόουτς την πρώτη του χρονιά ήταν σχεδόν ακατόρθωτο.
Και έχοντας αυτό ακριβώς στο μυαλό του, περίπου δυο χρόνια μετά το «διαζύγιο», το αφεντικό του Παναθηναϊκού, ξανακάλεσε τον «Άρτζι» με στόχο τον… μοναδικό στόχο που έχει πλέον μπροστά του το τριφύλλι μετά το τέλος της περιπέτειας στην Ευρωλίγκα: Το πρωτάθλημα. Το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι πως ο Πεδουλάκης έχει αποδείξει ότι ξέρει να τα βγάζει πέρα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Το κακό ότι πέρα από τον αντίπαλο πρέπει να παλέψει και με τον χρόνο. Κάποιοι είπαν ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν έναν προπονητή-καμικάζι και τέτοιος είναι ο Πεδουλάκης.
Θαρρώ πως αυτή η προσέγγιση αδικεί τον Έλληνα κόουτς. Το ορθότερο είναι πως ο Παναθηναϊκός στην παρούσα φάση χρειάζεται έναν ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, που θα αξιοποιήσει το ρόστερ, θα βάλει αρχές στο παιχνίδι και θα επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στο δρόμο που ήταν μέχρι πριν από δυο χρόνια περίπου. Αυτόν της σκληρής άμυνα και της μυαλωμένης επίθεσης. Εκεί που τα miss match τα διαβάζεις σε χρόνο dt και τα εκμεταλλεύεσαι σε κάθε ευκαιρία. Και φυσικά εκεί που ο δρόμος του αντιπάλου προς το καλάθι σου θυμίζει ναρκοπέδιο. Όπως και να έχει ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι και πάλι εδώ χωρίς το άγχος να αποδείξει κάτι που έχει ήδη καταφέρει αλλά με μεγάλο αντίπαλο τον χρόνο και φυσικά – αν όλα κυλήσουν ομαλά και για τους δύο- τον Ολυμπιακό που παίζει επίσης όλη τη χρονιά στους τελικούς.
SOKIN