Πριν από μερικές εβδομάδες έγιναν στην Ιταλία οι δημοτικές εκλογές που ανέδειξαν τους δημάρχους των επόμενων πέντε χρόνων. Ένα από τα αποτελέσματα που ξεχώρισε ήταν αυτό στο δήμο της Βερόνα, όπου σημειώθηκε μια μεγάλη έκπληξη. Σε μια από τις πιο συντηρητικές πόλεις της χώρας, που παραδοσιακά ψηφίζει ανθρώπους που προέρχονται από τη δεξιά, δήμαρχος αναδείχθηκε ένας ανεξάρτητος που μπορεί να μην κατέβηκε με κάποιο συγκεκριμένο κόμμα αλλά είχε τη στήριξη του κεντροαριστερού συνασπισμού.
Οι τοπικοί αναλυτές πιστεύουν πως μεγάλο ρόλο στο να συντελεστεί αυτή η έκπληξη έπαιξαν δυο πράγματα. Το αλληλοφάγωμα των δυο βασικών υποψηφίων που προέρχονταν από τη δεξιά και το όνομα και το βιογραφικό του ανεξάρτητου υποψηφίου που κατέβηκε ως τρίτη επιλογή, που μπορεί να μην έχει παρελθόν στην πολιτική αλλά έχει σε έναν άλλο τομέα με τον οποίο λατρεύουν να ασχολούνται οι Ιταλοί.
O νέος δήμαρχος της Βερόνα
Ο Νταμιάνο Τομάσι γεννήθηκε σε μια πόλη δίπλα ακριβώς στην πόλη που καλείται τώρα να αναλάβει και στα 16 του εντάχθηκε στις ακαδημίες της Βερόνα. Αν και το όνομα του δεν έχει συνδεθεί ιδιαίτερα με την τοπική ομάδα, τα χρόνια που πέρασε εκεί ήταν κομβικά για την καριέρα του, αφού μαζί της έκανε το ντεμπούτο του στη Σέριε Β και έφτιαξε το όνομα του βοηθώντας την να κερδίσει την άνοδο τη σεζόν 1995-96. Εκείνο το καλοκαίρι μετακόμισε στη Ρόμα, του Κάρλος Μπιάνκι τότε, και μαζί της έζησε μια γεμάτη δεκαετία σε ένα Καμπιονάτο που παρακολουθούσε φανατικά όλος ο πλανήτης. Η καλύτερη περίοδος της καριέρας του ήταν σίγουρα η σεζόν 2000-01 όταν η Ρόμα κατέκτησε το πρωτάθλημα με τον ίδιο να έχει κάτι παραπάνω από πρωταγωνιστικό ρόλο κόβοντας και ράβοντας στο χώρο του κέντρου. Εκεί ήταν και το βασίλειο του καθώς μπορούσε να αγωνιστεί σε όλες τις πιθανές θέσεις του, και τις επιθετικογενείς και τις αμυντικογενείς, με την ίδια πάνω-κάτω επιτυχία.
Όπως μνημονεύουν συχνά οι Ιταλοί δημοσιογράφοι, ο Φάμπιο Καπέλο είχε δηλώσει κάποια στιγμή ότι ο Τομάσι ήταν το σημαντικότερο γρανάζι εκείνης της ομάδας που έφτασε ως τον πολυπόθητο τίτλο. “Ήταν σημαντικότερος και από τον Τόττι, τον Μοντέλα, ακόμα και τον Μπατιστούτα”. Οι εμφανίσεις του με τη Ρόμα του άνοιξαν και την πόρτα της εθνικής Ιταλίας και παρ’ότι εκείνα τα χρόνια η ‘Σκουάντρα Ατζούρα’ ήταν γεμάτη ποιότητα και ταλέντο σε όλες τις θέσεις, φόρεσε τη φανέλα της για περισσότερα από πέντε χρόνια και έδωσε το παρών στο Μουντιάλ του 2002 που στο μυαλό των Ιταλών έχει στιγματιστεί από τη διαιτητική σφαγή στο παιχνίδι με τη Νότια Κορέα.
Ο Φάμπιο Καπέλο, που έχει μιλήσει πολλές φορές με κολακευτικά λόγια για το αγωνιστικό του στυλ αλλά και τον χαρακτήρα του, ήταν από τους πρώτους που τον κάλεσαν για να τον συγχαρούν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών
Μετά την ολοκλήρωση του κύκλου του στη Ρόμα δοκίμασε την τύχη του στην Ισπανία, με τη φανέλα της Λεβάντε, και μετά στην Αγγλία, με αυτή της ΚΠΡ, πήγε για μερικούς μήνες στην Κίνα για να ζήσει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία ζωής και τελικά έκλεισε την καριέρα του σε μια ερασιτεχνική ομάδα στην περιοχή της Βέρονα, όπου αγωνίζονταν και τα αδέρφια του. Έκλεισε την καριέρα του είπαμε; Τυπικά ναι, ουσιαστικά όχι. Μέχρι και σήμερα στα 48 του (!) ο Τομάσι παίζει ακόμα ποδόσφαιρο εκεί απλά και μόνο για τη χαρά της μπαλίτσας. Με το ίδιο ακριβώς κίνητρο δέχτηκε πριν λίγα χρόνια να βοηθήσει τη μικρούλα Λα Φιορίτα από το Σαν Μαρίνο, παίζοντας μαζί της κάποια παιχνίδια στα προκριματικά των ευρωπαικών διοργανώσεων παρ’ότι είχε μπει για τα καλά στην πέμπτη δεκαετίας της ζωής του.
Ο Νταμιάνο Τομάσι όμως δεν ξεχώρισε μόνο για τα όσα έκανε στον αγωνιστικό χώρο. Τα πεπραγμένα του έξω από τα γήπεδα βοήθησαν αρκετά στο να αποκτήσει αυτό το προφίλ του αγαπητού παίκτη, που για χάρη του μια πόλη αποφάσισε να σπάσει την πολιτική της παράδοση. Η προσωπικότητα και οι κοινωνικές ευαισθησίες του είχαν αναδειχθεί για πρώτη φορά στα τέλη των 90s όταν με δική του πρωτοβουλία όλα τα πρόστιμα που πλήρωναν οι παίκτες της Ρόμα για κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα συγκεντρώνονταν και δίνονταν για κάποια φιλανθρωπική δράση. Σύμφωνα με τους Ιταλούς, με αυτόν τον τρόπο μαζεύτηκαν αρκετά χρήματα που διατέθηκαν σε μια ποδοσφαιρική οργάνωση που έφτιαξε γηπεδάκια για μη προνομιούχα παιδιά στο Κόσοβο.
Την ίδια περίπου περίοδο δημιούργησε ένα δίγλωσσο σχολείο στην περιοχή της Βερόνα που σήμερα αριθμεί περισσότερα από 300 παιδιά ενώ στον ίδιο αποδίδονται από τα ιταλικά ΜΜΕ κι άλλες φιλανθρωπικές ενέργειες που όμως δεν έχουν επιβεβαιωθεί. Οι διάφορες δράσεις στις οποίες συμμετείχε την εποχή που πρωταγωνιστούσε και στα γήπεδα δεν πέρασαν απαρατήρητες, γι’αυτο και τιμήθηκε δυο φορές με σχετικά βραβεία, το 2000 και το 2002.
Ακόμα και στη χειρότερη στιγμή της καριέρας του, βρήκε ένα τρόπο να ξεχωρίσει. Τέτοιες μέρες του Ιουλίου του 2004 ένας Βορειοιρλανδός αμυντικός της Στόουκ διέλυσε, κυριολεκτικά, το πόδι του σε ένα φιλικό παιχνίδι. Η διάγνωση και μόνο της ζημιάς κάλυπτε μια παράγραφο! Στα 30 του ο Ιταλός μέσος βρέθηκε για μήνες εκτός δράσης, χάνοντας ολόκληρη τη σεζόν. Το επόμενο καλοκαίρι και ενώ η αποθεραπεία του ακόμα συνεχιζόταν ζήτησε να μιλήσει με τη διοίκηση. “Συναντήθηκα με τη Ροσέλα, την κόρη του προέδρου Σένσι, και της είπα ότι θέλω τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου μου με τη Ρόμα να πληρώνομαι μόνο με το βασικό μισθό, δηλαδή 1470 ευρώ το μήνα. Της εξήγησα ότι αυτό είναι το καλύτερο για όλους. Αν δεν παίξω ούτε φέτος, εσείς χάνετε λίγα. Αν παίξω, κερδίζουμε και οι δυο. Αγαπώ το ποδόσφαιρο. Ήθελα να αποδείξω ότι δεν είμαι ξοφλημένος, ότι μπορώ ακόμα να βοηθήσω την ομάδα, κι αυτό ήταν πιο σημαντικό από τα λεφτά.”
Η πρωτοβουλία του αυτή δεν πέρασε στα ψιλά στα Ιταλία. Για χάρη του γράφτηκαν αρκετά αποθεωτικά άρθρα σε εφημερίδες και σάιτ ενώ μέχρι και η εφημερίδα του Βατικανού καταδέχτηκε να κάνει μια αναφορά στις αξίες του Τομάσι. Η κίνηση φυσικά κέρδισε και με το παραπάνω και τους οπαδούς της Ρόμα, γι’αυτό και όταν τελικά επέστρεψε στα γήπεδα, τον Νοέμβριο του 2005 σε ένα παιχνίδι με τη Φιορεντίνα, όλο το Ολίμπικο τον αποθέωνε για αρκετά λεπτά. Ο μόνος τρόπος που μπορούσε να γίνει πιο όμορφη εκείνη η σκηνή ήταν να πανηγυρίσει κι ένα γκολ. Και το έκανε, ανοίγοντας το σκορ του αγώνα, μόλις στο 2ο λεπτό!
Όντας άνθρωπος που αγαπάει να ασχολείται με τα κοινά, ο Τομάσι δεν περιορίστηκε στα ερασιτεχνικά παιχνίδια την προηγούμενη δεκαετία. Από το 2011 έως το 2020 διετέλεσε πρόεδρος της ένωσης Ιταλών ποδοσφαιριστών, διαδεχόμενος τον Σέρτζιο Καμπάνα που βρισκόταν σε αυτή τη θέση για πάνω από 40 χρόνια! Το έργο του εκεί κρίνεται κάτι παραπάνω από θετικό με σημαντικές παρεμβάσεις σε θέματα όπως οι αποδοχές και η ασφάλεια των ποδοσφαιριστών στις μικρότερες κατηγορίες και το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των μεγάλων και των μικρών ομάδων, γι’αυτό και αρκετοί του ζητούσαν να παραμείνει για άλλη μια θητεία τουλάχιστον. Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του όμως, που σχεδόν είχε βγάλει ρίζες στην καρέκλα, ο ίδιος αρνήθηκε την πρόταση λέγοντας: “Θεωρώ πως είναι σημαντικό να βάζεις ένα χρονικό όριο σε αυτά, γιατί αλλιώς καταλήγεις να χάνεις σιγά-σιγά το κίνητρο σου να κάνεις πράγματα και μένεις απλά προσκολλημένος σε μια θέση εξουσίας.”
Πέντε χρόνια μετά την πρώτη πρόταση που του έγινε να κατέβει υποψήφιος για το δήμο της Βερόνα, ο Νταμιάνο Τομάσι πήρε τελικά τη μεγάλη απόφαση αυτό το καλοκαίρι και οι συμπολίτες του τον στήριξαν ελπίζοντας πως θα φέρει εις πέρας και αυτή την αποστολή που του ανατέθηκε, όπως έκανε για πολλά χρόνια μέσα στα ιταλικά γήπεδα αλλά και αργότερα στα γραφεία της ένωσης ποδοσφαιριστών. Όταν τον ρώτησαν αν θεωρεί τον εαυτό του ιδεαλιστή, η απάνητση του ήταν: “Μου αρέσει να κάνω τις ιδέες μου πράξεις. Κατά βάση είμαι ένας ονειροπόλος που προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.”