Μετά από μια ιστορική κούρσα στα φετινά playoffs, οι Μιλγουόκι Μπακς και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έσπασαν τα όρια τους κάνοντας δικό τους τον θρόνο του ΝΒΑ. Είναι ένα όνειρο. Ή μήπως η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων;
Flashback στο καλοκαίρι του 2019. Οι Μπακς έχουν υποταχθεί με συνοπτικές διαδικασίες στους Ράπτορς με τον Καουάι Λέοναρντ να δείχνει στον Γιάννη τη -διόλου ευκαταφρόνητη- διαδρομή που έχει να διανύσει μέχρι να φτάσει κάποια στιγμή στην κορυφή. Στην Ελλάδα υπάρχει γκρίνια για τον κόουτς Μπουντενχόλζερ, τους συμπαίχτες που περιστοιχίζουν τον Γιάννη αλλά και για τον ίδιο τον Γιάννη. «Ο Μίντλεντον είναι λίγος», «οι Μπακς παίζουν μπάσκετ κανονικής περιόδου», «ο Γιάννης πρέπει επιτέλους να αφήσει το ταπεινό Μιλγουόκι και να μετακινηθεί αλλού». Θυμάμαι τις τότε συζητήσεις μας στο Hoopfellas, όπου στα σχόλια επικρατούσε ανάλογο κλίμα. Είχαμε πει τότε ότι «οι Μπακς δεν χρειάζεται να αλλάξουν πολλά. Οφείλουν να υποστηρίξουν το σύστημα τους και να βελτιωθούν μέσα από αυτό. Η σειρά τους, αργά ή γρήγορα, θα έρθει».
Τα πράγματα δεν άλλαξαν πολύ το επόμενο καλοκαίρι. Το Μαϊάμι εμφάνισε μια ομάδα-πολεμική μηχανή, διδάσκοντας μπάσκετ. Ένα σύνολο που δεν «έσπαγε» πνευματικά και κυριάρχησε στην Ανατολή. Οι Μπακς γύρισαν και πάλι σπίτι με κατεβασμένο το κεφάλι. Ο Γιάννης επέμενε όμως. Κόντρα στις τάσεις της εποχής, έδειξε αφοσίωση στον οργανισμό πιστεύοντας ότι μπορεί να νικήσει εκεί. Οι φωνές από όλα τα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ προσπαθούσαν να μπουν στο μυαλό του. Όμως ο παλιομοδίτικος χαρακτήρας του, του επέβαλλε μόνο μια διαδρομή. Τον ανήφορο. Ξέρετε, υπάρχει και αυτό το ΝΒΑ τελικά πέρα από τα shortcuts των συμμαχιών με άλλους αστέρες και τη δημιουργία super teams…
ΝΒΑ 2021/2022: Οι αποδόσεις για τον νικητή!
Τα φετινά playoffs ήταν μια αποθέωση των πραγματικών ομάδων. Χωρίς αστερίσκους και «ναι μεν, αλλά». Τα σύνολα με τη μεγαλύτερη συνοχή σε αγωνιστικούς και πνευματικούς όρους, το υψηλότερο επίπεδο συνεργασιών, την πιο γερή κράση και την αντοχή προχώρησαν μέχρι τους τελικούς αντιμετωπίζοντας με επιτυχία κάθε αντιξοότητα.
Οι Μπακς έφτασαν στην postseason χωρίς κανένας να ασχολείται ιδιαίτερα μαζί τους. Η ομάδα που έδινε show στην κανονική περίοδο μπαίνοντας με τον τίτλο του Νο1 στα playoffs δεν ήταν εκεί. Ο Γιάννης, μετά από δύο σεζόν, δεν πήρε το MVP της regular season. Όλοι ασχολούνταν με τους Νετς, τους Τζαζ, τους Σίξερς, τις ομάδες του Λος Άντζελες. Το χαλί είχε στρωθεί. Αυτό ήταν το καλύτερο υπόβαθρο για την ομάδα του Μιλγουόκι ώστε να μπει στη μάχη υπό το καθεστώς του underdog.
Η σειρά με το Μπρούκλιν ήταν σταθμός για τους Μπακς. Φρονώ ότι θα μνημονεύεται για χρόνια ως το πιο κομβικό σκαλοπάτι που ανέβηκε αυτό το γκρουπ ανθρώπων, στο δρόμο για την πνευματική του ανάπτυξη. Τα «Ελάφια» μεγάλωσαν σε όλα τα επίπεδα μετά από εκείνο το έβδομο ματς στη Νέα Υόρκη και την επική πρόκριση. Είχαν ήδη κάνει μια πρώτη υπέρβαση όταν επέστρεψαν με ορμή στο έκτο ματς, μετά την απογοήτευση στη σημαντική, Πέμπτη αναμέτρηση η οποία έδινε το πλεονέκτημα σε ένα κριτικό σημείο της σειράς. To δεύτερο πιο σημαντικό βήμα έγινε όταν ο Γιάννης λαβώθηκε στο τέταρτο ματς με τους Χοκς. Οι Μπακς συσπειρώθηκαν, δείχνοντας το βάθος της δουλειάς που έχουν ως σύνολο, αναβαθμίζοντας παίχτες με συγκεκριμένους ρόλους σε πρωταγωνιστές. Ήταν μια αντίδραση απόρροια της πίστης σε αυτό που δουλεύει η ομάδα τόσα χρόνια, στο σύνολο και στα βασικά του αθλήματος. Τα «Ελάφια» είχαν ήδη δημιουργήσει πολύ γερές βάσεις, είχαν ισχυρά σύμβολα και κώδικες αξιών ώστε να πάνε στη μάχη και να διαχειριστούν το 2-0 με το οποίο βρεθήκαν πίσω στους τελικούς. Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η «εποχή του Ελαφιού» και ο Μελαγκόμας
Τελικά τι μπορεί να συμβολίζει η «εποχή του Ελαφιού» στην οποία δυνητικά μπορεί να εισέλθει η λίγκα μετά την επιτυχία των Μπακς; Η παρέα του Ουισκόνσιν έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στην επικρατούσα τάση για δημιουργία super teams, με την έννοια της μοναδικής οδού που μπορεί να οδηγήσει σήμερα στην κορυφή. Ρίχνει τον προβολέα σε ένα μάλλον ξεχασμένο παρελθόν της λίγκας, όπου το παιχνίδι των πέντε, της συνεργασίας που προάγει το ομαδικό μπάσκετ ήταν προτεραιότητα. Όλα αυτά, απεικονίζονται στον χαρακτήρα που λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο –αθλητικά- υπεράνθρωπος με τον παλιομοδίτικο χαρακτήρα που τόσο έχει λείψει από το σύγχρονο ΝΒΑ, ο σύγχρονος Μελαγκόμας με το μεγαλείο ψυχής και την απέχθεια σε κάθε είδους ναρκισσισμό, που περίμενε καρτερικά τη δική του στιγμή. Αυτός που φέρνει τα ιδανικά του αρχαίου Ολυμπιακού πνεύματος σε μια αθλητική κοινωνία η οποία τόσο τα έχει ανάγκη. Αυτός που επέλεξε τον δρόμο που ο ίδιος θεώρησε έντιμο παραβλέποντας το γεγονός ότι παράλληλα ήταν και ο πιο επίπονος.
Ο Γιάννης ήταν παντού σε αυτά τα playoffs. Πρωτίστως, ήταν παντού για τους συμπαίχτες και την ομάδα του. Δεν δίστασε να μπει σε δεύτερο ρόλο όταν αυτό απαιτούσε η περίσταση. Και έλαμψε εκτυφλωτικά όταν έπρεπε να κουβαλήσει τα «Ελάφια» ως πρωταγωνιστής. Οι αποτυχίες του παρελθόντος, η στεναχώρια, η σκληρή και –σε πολλές περιπτώσεις- άδικη κριτική των τελευταίων ετών, έχτισε αυτό που η μπασκετική υφήλιος θαύμασε φέτος από τους Μπακς. Τα πνευματικά εφόδια της πορείας του τίτλου, αποτελούν την καλύτερη κληρονομία για αυτούς τους αθλητές και αυτό το σύνολο. Το Μιλγουόκι επιχειρεί να αλλάξει το ΝΒΑ. Και ο Γιάννης τη σκέψη μιας ολόκληρης χώρας.
Της δικής μας…