Μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις που υπάρχει περί χορού και τεχνών γενικότερα, είναι αυτή που θέλει το τάνγκο να είναι γέννημα-θρέμμα και πολιτιστικό μονοπώλιο της Αργεντινής. Στην πραγματικότητα το τάνγκο γεννήθηκε στο λιμάνι του Μοντεβιδέο, καθώς η πρωτόλεια έκφανση του, το λεγόμενο και ουρουγουανικό τάνγκο, προηγήθηκε χρονικά της πανομοιότυπης αργεντίνικης εκδοχής του, κατά μερικούς μήνες.
Το τάνγκο γεννήθηκε στα «λιμανίσια» μπορντέλα των «arrabales», τα καταραμένα προάστια – κάτι σαν την ασπρόμαυρη Τρούμπα των ελληνικών ταινιών – του Μοντεβιδέο και του Μπουένος Άιρες και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τη νυχτερινή ζωή και τον υπόκοσμο των ραγδαία αναπτυσσόμενων αστικών κέντρων στο λυκαυγές του 20ου αιώνα. Βασικός του φορέας έκφρασης, ήταν ο λεγόμενος «Compadre», μια σχεδόν μυθική μορφή αντίστοιχη με τους «δικούς» μας ρεμπέτες – κατά το ήμισυ ευγενής και κατά το άλλο μισό, μαστρωπός, χαρμάνης και περιθωριακός.
Κατά κανόνα οι «Compadres» ήταν παλιοί στρατιώτες που για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν τα ανδραγαθήματα τους στην κοινωνική σκάλα, διατηρούσαν όμως απαράμιλλο θάρρος και κομψή εμφάνιση και έκαναν το τάνγκο τρόπο ζωής, σήμα κατατεθέν του στιλ τους. Τις περισσότερες φορές βέβαια το νήμα της ζωής τους κοβόταν βίαια από τη λάμα κάποιου μαχαιριού.
Θα ζήσω ελεύθερο πουλί
Εκείνα τα χρόνια, ο παππούς του Έντισον Καβάνι διέσχιζε τον Ατλαντικό, αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του Σικελία, για να βρεθεί ανάμεσα στις μάζες των ευρωπαίων μεταναστών που δελεασμένοι από την υπόσχεση ότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν φτηνή γη, βρέθηκαν εντέλει εγκλωβισμένοι στην άλλη άκρη του κόσμου, καθώς ανακάλυπταν ότι στο μεσοδιάστημα του πολύμηνου απόπλου, οι τιμές γαιοκτησίας είχαν υπερακοντιστεί σε απλησίαστα ύψη.
«Δεν είχαμε ποτέ χρήματα, ούτε για τα βασικά. Οι γονείς μου άλλαζαν συνέχεια δουλειά και χρειαζόταν να μετακομίσουμε κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν είχαμε ζεστό νερό, ούτε και θέρμανση. Στο πρώτο μου σπίτι, δεν είχαμε καν τουαλέτα. Αλλά παρόλα αυτά, αισθανόμουν ελεύθερος».
Προπαντός ελεύθερος, γιατί σχεδόν δίπλα υπήρχε το γηπεδάκι μιας τοπικής ομάδας, στο οποίο και ξημεροβραδιαζόταν ξυπόλητος με μια μπάλα. Όταν ήταν οκτώ χρονών, ο πατέρας του για τον ιντριγκάρει του υποσχέθηκε σαν πριμ, ένα hot-dog και μια σόδα για κάθε γκολ που θα σκόραρε, με αποτέλεσμα τελικά να εκλιπαρεί τον προπονητή του να τον κάνει αλλαγή…
«Ο πατέρας μου, δεν είχε ποτέ μια καλή κουβέντα για μένα, ένα υπερθετικό σχόλιο έστω, μόνο και μόνο για να μην νομίσω ποτέ ότι έφθασα, να μη σκεφτώ πρόωρα ότι αυτό ήταν, πέτυχα! Ο πατέρας του υπήρξε κι αυτός σέντερ φορ στα νιάτα του, με το αποτύπωμα του όμως να φτάνει μέχρι τα περιφερειακά πρωταθλήματα και το εύλογο παρατσούκλι του ήταν «Γκρίνγκο», ο ξένος…
Ο Έντισον Καβάνι, (όπως λίγο αργότερα και ο Λουίς Σουάρες) ανδρώθηκε στις φτωχογειτονιές του Σάλτο, κακός μαθητής και με μοίρα a priori σακατεμένη, που αν δεν είχε μεσολαβήσει το μαγικό ραβδάκι του ποδοσφαίρου, ίσως να είχε καταλήξει πραγματικός Compadre – άλλωστε η γλώσσα του σώματος και οι μορφασμοί του προσώπου δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό από τότε που ο γιος του Γκρίνγκο έγινε Ματαντόρ: βλέπει και αναπνέει το ποδόσφαιρο, με τον ανόθευτη ματιά ενός δεκαπεντάχρονου.
Τι ζήλεψες τι τα ’θελες τα ένδοξα Παρίσια
Στα 19 του ο φέρελπις διεθνής πια Καβάνι, θα έπαιρνε την αντίθετη ρότα από αυτή του παππού του για να φορέσει τη φανέλα της Παλέρμο, αγνοώντας προτάσεις από τη Μίλαν και τη Γιουβέντους. Η μεγάλη έκρηξη όμως έγινε με τη μεταγραφή του στη Νάπολι, όπου σκοράροντας 104 γκολ σε 138 αγώνες (σε όλες τις διοργανώσεις), πέτυχε κάτι σχεδόν ακατόρθωτο – γιατί κανένας μετά τον Μαραντόνα, δεν είχε βρει μια θέση, τόσο βαθιά στην ναπολιτάνικη ψυχή, από τον Καβάνι.
Ακόμη και όταν έφυγε από τη Νάπολι για τα «ένδοξα Παρίσια» και η απογοήτευση χτύπησε κόκκινο, ο «Ματαντόρ» είχε τον τρόπο του να γλυκάνει τους «ούλτρας» με μια ξεχωριστή κίνηση – μια ολοσέλιδη καταχώρηση στης εφημερίδες, όπου εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του στους τιφόζι: “1000 αξέχαστες ημέρες, 104 ξεχωριστές στιγμές μαζί σας. Με το γαλάζιο για πάντα στην καρδιά. Σας ευχαριστώ για την τόση αγάπη. Ευχαριστώ Νάπολι”
Στη σύγχρονη εποχή που τα πετροδόλαρα ρέουν άφθονα στη γαλλική πρωτεύουσα, δεν είναι λίγοι οι πρωτοκλασάτοι παίκτες που πέρασαν από την Παρί Σεν Ζερμέν. Κανείς όμως δεν τίμησε τη φανέλα με τον πύργο του Άϊφελ όπως ο Έντισον Καβάνι, ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Παρί που έφτασε τα 200 τέρματα (σε 138 ματς), για τον οποίο οι Παριζιάνοι οπαδοί πίνουν ακόμη νερό στο όνομα του.
Και όμως, οι ιθύνοντες της Παρί, σαν κάθε νεόπλουτος που αρνείται πεισματικά να καταλάβει ότι τα λεφτά, όσα και να’ ναι δεν αρκούν για να «αγοράσουν» το ειδικό βάρος μιας φανέλας, δεν δίστασαν να τον πετάξουν με τον πιο άκομψο τρόπο σαν στημένη λεμονόκουπα, για να δώσει τη θέση του στον Μάουρο Ικάρντι, έναν τύπο που στις αλάνες του Σάλτο, όταν βάζουν «ποδαράκι» για να χωριστούν σε ομάδες, δεν θα τον έβλεπαν καν (ναι, ναι, ξέρω, σας έχει τύχει σε δουλειά…)
Το αποκορύφωμα όμως ήρθε στις 12 Αυγούστου, όταν στις πανηγυρικές αναρτήσεις και αφίσες για τα γενέθλια των 50 χρόνων από την ίδρυση της Παρί Σεν Ζερμέν, που απέτιναν φόρο τιμής στα μεγαλύτερα ονόματα όλων των εποχών που φόρεσαν την φανέλα της, δεν υπήρξε η παραμικρή μνεία στον Καβάνι και ας πρόκειται για τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ! «Είναι σοκαριστικό μεν, αλλά τέτοια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή», απάντησε όταν ρωτήθηκε ο ίδιος ο «Ματαντόρ», που δεν θέλησε να ρίξει λάδι στη φωτιά…
Ένα πιάτο που τρώγεται κρύο
Δεν είναι καθόλου συνηθισμένο, ένα από τα 6-7 μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου να περιμένει την ύστατη ώρα και να υπογράφει παίκτη 45 μόλις λεπτά πριν το κλείσιμο της μεταγραφικής περιόδου. Και όμως, αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την υπογραφή του Καβάνι. «Θα μας φέρει την ενέργεια του, τη δύναμη του, τις ηγετικές του ικανότητες, την νοοτροπία του, αλλά το πιο σημαντικό από όλα, θα μας αποφέρει την ευχέρεια του στο σκοράρισμα».
Ο Έντισον Καβάνι έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μόλις τον περασμένο μήνα και δεν έχει βρει ακόμη θέση στην ενδεκάδα, αλλά τα δύο προχθεσινά γκολ και η ασίστ σε ένα ημίχρονο στο Σαουθάμπτον (που του έδωσαν την μεγαλύτερη «στατιστική» βαθμολογία για παίκτη που μπήκε σαν «αλλαγή» από καταβολής Πρέμιερ Λιγκ), είναι πολύ πιθανό να αλλάξουν τον ρου ολόκληρης της σεζόν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Το πραγματικό του ντεμπούτο εξάλλου, θα γίνει την Τετάρτη κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν του Τούχελ και του Λεονάρντο, των δύο ανθρώπων που δεν σεβάστηκαν την κληρονομιά του και με πρόσχημα τον περσινό τραυματισμό και την «προχωρημένη» ηλικία του, τον «καθάρισαν» με τον πιο άκομψο τρόπο από τον σύλλογο. Ο πραγματικός compadre όμως επιφυλάσσει την απάντηση πάντα «πληρωμένη», με περίσσιο πάθος και αρχέγονη δύναμη – σαν χορευτής τάνγκο που ακόμη και με λαβωμένο αστράγαλο, παραμένει σε θέση να εκτελέσει και την πιο στακάτη φιγούρα ή τον πιο ευλύγιστο τερματοφύλακα με χειρουργική ακρίβεια…
Υστερόγραφο
Ο τύπος με τα μακριά μαλλιά και το ξερακιανό παρουσιαστικό, ανέβηκε στο λεωφορείο για το Σάλτο και κάθισε στη θέση του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν το να ταξιδέψει έξι ώρες με το ΚΤΕΛ να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Και σε όποιον τον ρωτούσε εξηγούσε αβίαστα ότι ταξιδεύει για λίγη ξεκούραση στη γενέτειρα του πριν ενσωματωθεί στην εθνική ομάδα για το Μουντιάλ της Ρωσίας.
Οι συμπαίκτες του Εντισον Καβάνι ταξιδεύουν με τα ιδιωτικά τους τζετ σε χλιδάτους προορισμούς και υπερπολυτελή θέρετρα. Όχι όμως και ο Ματαντόρ: «Για τίποτα στον κόσμο δεν θα περνούσα τις διακοπές μου, κάπου αλλού εκτός από τα μέρη μας, ακόμη και τον Ιούλιο που στην Ουρουγουάη είναι χειμώνας». Γιατί κοντά στους δικούς του ανθρώπους, στην γενέθλια γη, ο Έντισον Καβάνι ξαναβρίσκει αυτό που έχει θυσιάσει στον βωμό της καριέρας του και του λείπει περισσότερο: την Ελευθερία.
Maestro