«Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία», είχε πει ο συγγραφές και πολιτικός ακτιβιστής Έλι Βίζελ. Και αυτό ίσως αποτελεί μια παρηγοριά για μια από τις δύο πρωταγωνίστριες της σημερινής μας ιστορίας. Βλέπετε, γενικά είναι λίγο άσχημο να είσαι ο αδικημένος, να νιώθεις μέσα σου να βράζει η οργή, να μισείς
Ένα πρωί του Οκτωβρίου του 1906 ο Βίλχελμ Βόιγκτ σηκώθηκε από το κρεβάτι, φόρεσε τη στολή του λοχαγού, βγήκε στο δρόμο, περπάτησε ως ένα κοντινό στρατόπεδο και περίμενε από έξω. Όταν εμφανίστηκαν πέντε στρατιώτες τους πλησίασε και τους διέταξε να τον ακολουθήσουν. Πηγαίνοντας προς το σταθμό του τρένου στη μικρή κομπανία προστέθηκαν έξι ακόμα περαστικοί
Σε μια εποχή που στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο κυριαρχεί, όπως σχεδόν παντού, το χρήμα και το όνειρο των περισσότερων φιλάθλων είναι να βρεθεί ένας πάμπλουτος τύπος που θα αγοράσει την ομάδα τους, θα χώσει λεφτά και θα την οδηγήσει στους τίτλους που θα πικράνουν τους αντιπάλους τους, ένα χωριό ανυπότακτων Γαλατ… (χμμμ, λάθος εισαγωγή), ένα μέρος
«Πρόκειται να φύγει και είμαι πραγματικά πολύ λυπημένος γι’ αυτό. Ο Αντουάν Κομπουαρέ (προπονητής της ομάδας) και εγώ κάναμε τα πάντα για να μείνει μαζί μας. Πριν περίπου ένα χρόνο προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον πατέρα του και να του προσφέρω ένα πραγματικά μεγάλο συμβόλαιο. Θα μπορούσε να μείνει μαζί μας και να πάρει χρήματα
Ήταν καλοκαίρι του 2011 όταν ο 19χρονος Σαντιό Μανέ πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ευρώπη με σκοπό να αγωνιστεί στη γαλλική Μετς. Έχοντας φύγει κρυφά από το σπίτι του για να κυνηγήσει το όνειρο του να γίνει ποδοσφαιριστής, το πρώτο πράγμα που προσπάθησε να κάνει ήταν να επικοινωνήσει με τη μητέρα του.