Η Ρεάλ Μαδρίτης και ο Πάμπλο Λάσο, αφού κουβάλησαν τον δικό τους σταυρό τις προηγούμενες σεζόν, λυτρώθηκαν την Κυριακή το βράδυ φτάνοντας στο Άγιο Δισκοπότηρο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, μετά από 20 χρόνια αναμονής για το κλαμπ. Δίκαια, άξια.. Διαβάστε την ανάλυση του Hoopfellas

Είναι μια δικαίωση για όλους αλλά πάνω από όλα για το ίδιο το front office του μπασκετικού τμήματος, το οποίο επέμεινε στον Πάμπλο Λάσο ακόμα και όταν όλα διαλύονταν τριγύρω, με τη Ρεάλ να έχει υποστεί μεγάλες ήττες και σημαντικές απώλειες τίτλων στη θητεία του. Μια δικαίωση που ήρθε σε ένα παιχνίδι του οποίου το αποτέλεσμα που θα καθόριζε τη σύγχρονη ιστορία και το άμεσο μέλλον του τμήματος.

Η Ρεάλ, όπως έγραψα και στη προσωπική μου σελίδα, χρειάστηκε να παίξει αντισυμβατικό –για τα δικά της δεδομένα- μπάσκετ, ώστε να ματσάρει τον Ολυμπιακό και να φτάσει στον τίτλο. Φιλτράροντας το κομμάτι της τακτικής και τα όσα συνέβησαν στη προπονητική σκακιέρα, καταλήγω ότι ο κόουτς Λάσο προετοίμαζε καιρό αυτό το παιχνίδι. Προφανώς το είχε παίξει στο μυαλό του δεκάδες φορές από τη φετινή off-season σχεδιάζοντας την ομάδα. Ο τρόπος που «χαμήλωσε» η Ρεάλ και κυνήγησε τον Ολυμπιακό, υπερέχοντας σε ενέργεια στο παρκέ, μειώνοντας τους χρόνους των αμυντικών της  recovers και τις αντιδράσεις στη close out άμυνα ήταν κάτι μακρινό για τις νόρμες των προηγούμενων συνόλων του Λάσο. Το σχήμα με τους τρείς νεοαποκτηθείς SFs (Ρίβερς-Νοτσιόνι-Ματσιούλις) άλλαξε την υφή της ομάδας, κάνοντας τους γηπεδούχους ένα hard caliber σύνολο που κλείδωσε τους ερυθρόλευκους και  άλλαξε την ατμόσφαιρα εντός των τεσσάρων γραμμών.  Κάπως έτσι η Ρεάλ απάντησε στη “Switch-Everything” άμυνα του Σφαιρόπουλου η οποία είχε απενεργοποιήσει τους κάθετους παίχτες της, βρίσκοντας βετεράνους οι οποίοι διέθεταν την ιδιοσυγκρασία να πετύχουν μεγάλα σουτ που θα έφερναν το μομέντουμ στη πλευρά των γηπεδούχων. Όσο περνούσε ο χρόνος, οι Μαδριλένοι ευστοχούσαν στη πλειοψηφία των μεγάλων σουτ που έβρισκαν στο δρόμο τους. Όταν αυτό συνέβη  υπό καθεστώς πολύ καλής άμυνας, ο Νοτσιόνι και η παρέα του άνοιξαν την κερκόπορτα  και μπήκαν για τα καλά στο μυαλό των ερυθρολεύκων..

Η Ρεάλ δίκαια λοιπόν φέτος έφτασε στη κορυφή της Ευρώπης. Έριξε το pace της σκόπιμα αλλά σκλήρυνε σαν ομάδα. Παρουσίασε το καλύτερο DEF (Defensive Efficiency) σχεδόν σε όλη τη σεζόν στη διοργάνωση, νούμερο που τοποθετεί την άμυνα της στην υψηλότερη θέση ανάμεσα στον ανταγωνισμό. Δεν ήταν τυχαίο το αμυντικό αποτέλεσμα απέναντι στον Ολυμπιακό, σε καμία περίπτωση. Σούταρε με πολύ υψηλά ποσοστά και συνέχισε τη παράδοση του low mistake basketball, πολύ σημαντικό για μια ομάδα που αρέσκεται να τρέχει. Τελειοποίησε τη γνωστή ball-screen offense της κεφαλαιοποιώντας την ύπαρξη ενός δολοφονικού σουτέρ όπως ο Κάρολ στο championship game.

Δίκαια λοιπόν οι Μαδριλένοι, «παρέδωσαν» κάτω από πίεση και έφτασαν στη νίκη σε ένα ματς στο οποίο παίζονταν πολλά παραπάνω για την ομάδα τους από τη κατάκτηση ενός τίτλου. Ένα ματς το οποίο επαναλαμβάνω, θα άφηνε το στίγμα του σε μια ολόκληρη εποχή για τον σύλλογο. Σαφώς και αξίζουν συγχαρητήρια και στον Ολυμπιακό. Το μόνο παράπονο που  έχει η μπασκετική κοινότητα (για να βγώ από το οπαδικό κομμάτι) από τη σπουδαία ομάδα του Σφαιρόπουλου είναι το ότι δεν έδωσε τη πιο δυνατή γροθιά της στον αντίπαλο..  Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι παίχτες & προπονητές των ερυθρολεύκων πιθανόν θα χάσουν τον ύπνο τους για τις επόμενες ημέρες..

Hoopfellas