«Δεν θυμάμαι ποιος πρότεινε να παραταχθούμε στη φυσούνα δίπλα-δίπλα και να βγούμε στο γήπεδο όπως βγαίνουν οι ομάδες σε ένα τελικό αλλά αυτό δεν ήταν καλή ιδέα. Καθόλου καλή ιδέα για να ακριβολογώ. Θυμάμαι τον Τζόν Μακ Φέιλ να με αγριοκοιτάζει και να μου λέει πως θα μου σπάσει το πόδι την πρώτη φορά που θα ακουμπούσα την μπάλα. Χαμογέλασα ειρωνικά. Πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή του ο συμπαίκτης μου, ένας θηριώδης αναπληρωματικός επιθετικός, με το όνομα Τζον Λόουϊ τον κοίταξε υποτιμητικά και του είπε –καλά όλα αυτά αλλά θα πρέπει πρώτα να έχεις τα δικά σου πόδια και εγώ δεν ξέρω αν θα σου δώσω αυτή την ευκαιρία γι’ αυτό σκάσε. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή κάποιος κινήθηκε γρήγορα κατά πάνω του, έπεσαν μερικές ψιλές και αν δεν μας σταματούσαν οι προπονητές μας οι φροντιστές και μερικοί ψυχραιμότεροι, λογικά, θα ήμασταν ακόμα εκεί και θα παίζαμε ξύλο. Γνωρίζαμε πως το παιχνίδι που θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά ήταν σπουδαίο αλλά εκείνη τη στιγμή έγινε το σπουδαιότερο στην μέχρι τότε καριέρα μας. Ένα παιχνίδι ιερό που κανείς –και για κανένα λόγο- δεν ήθελε να το χάσει».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Τέρι Κουράν, επιθετικό της Σέφιλντ Γουένσντεϊ για το παιχνίδι που διεξήχθη στο Χίλσμπορο, κόντρα στην συμπολίτισσα Γιουνάιτεντ, στις 26 Δεκεμβρίου του 1979 και που θεωρείται –καθόλου άδικα- ως το πιο επεισοδιακό παιχνίδι που έχει λάβει ποτέ χώρα στην Boxing Day, στην ιστορία ολόκληρου του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο τίτλος «Η σφαγή του Σέφιλντ» δεν έχει δοθεί άλλωστε τυχαία στο εν λόγω γεγονός. Παραδοσιακά η Boxing Day γίνεται κάθε χρόνο στις 26 Δεκεμβρίου και είναι η μέρα που όλοι δίνουν τα δώρα τους, κυρίως οι πιο άνετοι οικονομικά σε φτωχότερους συγγενείς και φίλους. Είναι αργία και εννοείται πως οι Άγγλοι παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς κανένα σταματημό. Επειδή είναι μέρα γιορτινή και για να μην γίνονται μεγάλες και μακρινές μετακινήσεις οπαδών (για να μπορούν να απολαύσουν όλοι πιο εύκολα το οικογενειακό τραπέζι και να μην τους “τρώει” ο δρόμος) υπάρχουν πολλά ντέρμπι -στις μέρες μας πάντως ολοένα και λιγότερα- κανονικά ντέρμπι. Όπως αυτό που έγινε στο Χίλσμπορο για την 3η κατηγορία της Αγγλίας, μια αναμέτρηση που θα βρίσκει πάντα χώρο σε συζητήσεις για σπουδαία ντέρμπι πραγματικού μίσους. Οι δύο ομάδες είχαν να βρεθούν αντιμέτωπες από το 1971 και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε αυτή η αναμέτρηση να είναι η υπ’ αριθμόν 100 σε μεταξύ τους παιχνίδια. Επίσης είχε τεράστια βαθμολογική σημασία μιας και η Γιουνάιτεντ, που βρίσκονταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας αν έχανε θα έβλεπε την αντίπαλό της, που ήταν στην 5η θέση, να την προσπερνάει και να πιάνει κορυφή, με συνδυασμό και άλλων αποτελεσμάτων.
Η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία είχε ορίσει την αναμέτρηση στις 11 το πρωί για να γλιτώσει όσο αυτό ήταν δυνατό τους μεθυσμένους οπαδούς στην κερκίδα (και κατ’ επέκταση τα επεισόδια που ήταν συχνό φαινόμενο εκείνα τα χρόνια) αν και -σύμφωνα με μαρτυρίες- υπήρχαν μεθυσμένοι οπαδοί και των δύο ομάδων από τις 8 το πρωί στους δρόμους του Σέφιλντ που δρούσαν ανεξέλεγκτα προκαλώντας υλικές ζημιές. Μιλάμε άλλωστε για μια εκρηκτική περίοδο για ολόκληρη την Βρετανία. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αστυνομικούς, όπως και το γήπεδο. Στο Χίλσμπορο βρέθηκαν 500 από δαύτους δίπλα στους 43.309 θεατές (αριθμός που αποτελεί ρεκόρ για προσέλευση σε αγώνα 3ης κατηγορίας και για οπαδούς και για όργανα της τάξης) για να μπορέσουν να ελέγξουν την κατάσταση. Μια κατάσταση που ήταν έκρυθμη όχι μόνο στο ποδοσφαιρικό αλλά και στο εργατικό κίνημα που έβραζε κάτω από την αυστηρότητα και τον συντηρητισμό της Θάτσερ (υπήρχαν άλλωστε πολλά και μεγάλα οικονομικά προβλήματα) και έβρισκε ακόμα ένα λόγο να ξεσκάσει και να ξεσπάσει -που αλλού;- στο γήπεδο. Για την ιστορία, μια βδομάδα μετά το παιχνίδι ξεκίνησε η μεγάλη απεργία στο Σέφιλντ που θεωρείται σταθμός στην αλλαγή που ακολούθησε, τόσο στο κοινωνικοπολιτικό κομμάτι και κατ’ επέκταση στο ποδοσφαιρικό.
Πριν την αναμέτρηση, ο προπονητής της Γουένσντεϊ, ο θρυλικός Τζακ Τσάρλτον, είχε βγάλει έναν επικό λόγο στα αποδυτήρια για το τι ακριβώς σήμαινε αυτό το παιχνίδι για τον σύλλογο, τους οπαδούς, τον ίδιο αλλά και την υστεροφημία που θα τους ακολουθούσε. “Δεν με ενδιαφέρει αν θα πάρετε κάρτα, ακόμα και αν αποβληθείτε. Το μόνο που θέλω είναι πίεση παντού από το πρώτο λεπτό. Πίεση και σκληρό παιχνίδι στα όρια του φάουλ και του αντιαθλητικού. Δείξτε πάθος και αφήστε στο γήπεδο ότι έχει ο καθένας μέσα του. Τα υπόλοιπα αφήστε τα σε μένα. Είναι πολύ ικανή και ταλαντούχα ομάδα. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Φέρτε μου τη νίκη. Τίποτα λιγότερο. Δεν θα ανεχτώ τίποτα λιγότερο”. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι παίκτες του. Η Γουένσντεϊ κέρδισε κατά κράτος όλες τις μονομαχίες στο χώρο της μεσαίας γραμμής παίζοντας λυσσασμένα και δίνοντας έτσι στους επιθετικούς της ομάδας την ευκαιρία να βγαίνουν συνεχώς στην κόντρα και να δημιουργούν φάσεις για γκολ. Η πίεση ήταν αφόρητη και τα τάκλιν έπεφταν βροχή. Στο 36′ ο Ίαν Μέλλορ (πατέρας του πρωταθλητή Ευρώπης το 2005 με τη Λίβερπουλ, Νιλ Μέλλορ) άνοιξε το σκορ με φανταστικό σουτ από τα 35 μέτρα και όταν η ομάδα του γλίτωσε σίγουρο γκολ λίγα λεπτά αργότερα και πήγε στα αποδυτήρια με 1-0, για το ημίχρονο, όλοι είχαν καταλάβει πως αυτή η νίκη δεν μπορούσε να χαθεί για τίποτα και για κανένα λόγο. Στο β’ ημίχρονο το παιχνίδι έγινε ακόμα σκληρότερο στα όρια του βίαιου και η Γουένσντεϊ έχανε την μία ευκαιρία πίσω από την άλλη. Η διπλή απόκρουση που έκανε ο τερματοφύλακας των “λεπίδων”, Ντέρεκ Ρίτσαρντσον κρατώντας προσωρινά το 1-0 θεωρείται στις κορυφαίες όλων των εποχών για το ποδόσφαιρο στο Νησί. Κάπου εκεί ο Τέρι Κουράν με κεφαλιά-ψαράκι έγραψε το 2-0 τελειώνοντας -ουσιαστικά- το παιχνίδι και βάζοντας φωτιά στην αναμέτρηση.
https://www.youtube.com/watch?v=6_8Wzvi2OYA
Ο Κουράν πανηγύρισε το γκολ μπροστά στους φανατικούς οπαδούς των αντιπάλων που δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια και άρχισαν να του πετούν κέρματα και να τον βρίζουν χυδαία. “Αν είχα μαζέψει όλα εκείνα τα κέρματα θα είχα πλουτίσει και δεν θα είχε χρειαστεί να παίξω ποδόσφαιρο ποτέ ξανά στη ζωή μου” θα πει αστειευόμενος μετά την αναμέτρηση. Σε εκείνη τη φάση εννοείται είχε προλάβει να πει και δύο κουβεντούλες στον Μακ Φέιλ για τις απειλές του πριν την έναρξη. “Επειδή φοβόμουν μη μου σπάσεις το πόδι το έβαλα με το κεφάλι”. Ο Μακ Φέιλ ευτυχώς δεν απάντησε και κατέβασε το κεφάλι. Η Γουένσντεϊ βρήκε ακόμα δύο τέρματα στη συνέχεια (με την Γιουνάιτεντ να χάνει και τον αρχηγό της Μικ Σπέιτ με τραυματισμό) με την προβολή του Τζεφ Κινγκ και το πέναλτι που κέρδισε ο Κουράν και έκανε γκολ ο Μαρκ Σμιθ σκορπώντας την μεγάλη της αντίπαλο. Το τελικό 4-0 βρήκε την ομάδα του Τσάρλτον στην πρώτη θέση και της έδωσε το έναυσμα για να τερματίσει τελικά στην 3η θέση και να πάρει πανάξια την άνοδο για την 2η κατηγορία. Η Γιουνάιτεντ διέγραψε αντίθετη τροχιά. Είδε τον προπονητή της, Σεκ Κόλντγουελ, να απολύεται ένα μήνα αργότερα και τελικά να τερματίζει στην 12η θέση μιας και κέρδισε μόλις τα 4 από τα 22 εναπομείναντα παιχνίδια. Στο τέλος της σεζόν η ομάδα έχασε και τον Αργεντινό σταρ Αλεχάντρο Σαμπέγια που πουλήθηκε στη Λιντς, παίκτη που διάλεξε η διοίκηση της ομάδας το 1978 αντί του Μαραντόνα επειδή δεν μπορούσε να αγοράσει και τους δύο για καθαρά οικονομικούς λόγους. Για να ζήσουν και πάλι οι κάτοικοι του Σέφιλντ ντέρμπι ανάμεσα στις δύο ομάδες έπρεπε να περιμένουν ακριβώς 11 χρόνια με την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ να επικρατεί τελικά με 2-0. Στις μέρες μας η Γουένσντεϊ είναι στην Τσάμπιονσιπ και η Γιουνάιτεντ στη Λιγκ-1. Τελευταία φορά που οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες ήταν στις 26 Φεβρουαρίου του 2012 για τη Λιγκ-1 στο Χίλσμπορο. Εκείνο το ματς όμως της Boxing Day του 1979 εξακολουθεί όμως να ξεχωρίζει.