Ας ξεκινήσουμε με μια διευκρίνηση. Αυτό που κάνει το Αμβούργο από τη μέρα που υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο από όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τόσο το ότι έπιασε τον πάτο της ιστορίας του με τον πρώτο του υποβιβασμό, ούτε το ότι έχουν περάσει έξι χρόνια και δεν έχει μπορέσει να επανέλθει. Είναι ότι κάθε χρόνο, δηλαδή έξι διαφορετικές φορές, ξεκίνησε δυνατά, πλησίασε πάρα πολύ στην άνοδο αλλά στο φινάλε κατάφερε να τη χάσει με κάποιον σοκαριστικό τρόπο. Κανένας λογικά δεν έχει ξεχάσει το σκηνικό πριν από 1,5 χρόνο όταν οι οπαδοί του πανηγύριζαν μέσα στο χόρτο μια άνοδο που τελικά δεν είχαν κερδίσει γιατί μια άλλη ομάδα σκόραρε δυο φορές στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων.

Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας πάμε παρακάτω. Στο διάστημα αυτό κι άλλες ομάδες από διαφορετικές χώρες έχουν ζήσει αυτό που συνήθως αποκαλούμε «ποδοσφαιρική αυτοκτονία». Κάποιες το έχουν βιώσει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο (ναι Ντόρτμουντ, εσένα κοιτάμε), κάποιες άλλες το έχουν νιώσει περισσότερες από μια φορά. Καμία όμως δεν το τελειοποίησε στο βαθμό που το έκανε πέρσι η Μποταφόγκο.

Τέτοιες ακριβώς μέρες του 2023 γράφαμε ένα κείμενο με τίτλο «Ο χαμός του Μπραζιλεϊράο (ή “Πώς να χαρίσεις ένα δικό σου πρωτάθλημα”)». Για όσους δεν θυμούνται, η Μποταφόγκο έκανε περίπατο στο περσινό πρωτάθλημα μέχρι και μερικές αγωνιστικές πριν το φινάλε. Σε κάποια στιγμή είχε φτάσει να βρίσκεται μέχρι και 16 βαθμούς μπροστά από την επόμενη στη βαθμολογία. Κατά τον Σεπτέμβριο ο διακόπτης γύρισε ξαφνικά και η ομάδα που είχε την κούπα στην αγκαλιά της, την πέταξε τρομαγμένη προς τη μεριά των υπολοίπων. Το ακόμα χειρότερο για τον κόσμο της, αν υπάρχει τέτοια δυνατή κατάσταση για έναν οπαδό που έχει να δει τίτλο από το 1995 και παρακολουθεί κάθε εβδομάδα τους παίκτες του να χαραμίζουν ένα τεράστιο βαθμολογικό προβάδισμα, ήταν ότι οι γκέλες που ακολούθησαν ήταν η μια πιο επώδυνη από την άλλη. Μιλάμε για σερί παιχνίδια από αυτά που λέμε πως κοιμήθηκε ο Θεός, με συνεχόμενες ήττες με 3-4, με αυτογκόλ, με γκολ στην τελευταία φάση, με χαμένες ευκαιρίες από αυτές που τις βλέπεις και σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει καμία άλλη πιθανή εξήγηση πέρα από το ότι κάποιος σε καταράστηκε.

Η μεγαλύτερη κατάρρευση στην ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου ολοκληρώθηκε στα τέλη Νοεμβρίου όταν η σχεδόν σίγουρη πρωταθλήτρια μερικές εβδομάδες πριν τερμάτισε τελικά στην 5η θέση, χάνοντας και την απ’ευθείας πρόκριση στη φάση των ομίλων του Λιμπερταδόρες! Η Μποταφόγκο έγινε ανέκδοτο, τα χλευαστικά memes κατέκλυσαν το ίντερνετ και οι οπαδοί της δεν ήθελαν να μιλάνε για μπάλα για αρκετό καιρό.

Η περσινή κατάρρευση σε μια εικόνα

Κάθε νέα σεζόν όμως είναι και ένα καινούριο ξεκίνημα. Αυτό λογικά σκέφτηκε και ο πάμπλουτος ιδιοκτήτης Τζον Τέξτορ και πριν ξεκινήσει το νέο Μπραζιλειράο έφερε για τον πάγκο τον Αρτούρ Ζόρζε που προερχόταν από μια ιδιαίτερα πετυχημένη θητεία στη Μπράγκα. Η πρόσληψη ενός ικανού προπονητή συνοδεύτηκε με μια μεταγραφική ενίσχυση που έδειχνε πως κάτι αλλάζει. Η Μποταφόγκο έδωσε σχεδόν 40 εκατομμύρια ευρώ για νέους παίκτες, τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα της χώρας, και έσπασε το βραζιλιάνικο ρεκόρ μεταγραφής λίγο καιρό αργότερα για χάρη του 23χρονου διεθνή Αργεντίνου Τιάγκο Αλμάντα. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Η περσινή τραγωδία ανήκει στο παρελθόν, η Μποταφόγκο προχωράει μπροστά.

Στο τέλος του καλοκαιριού, δηλαδή την ίδια περίπου εποχή που πέρσι ξεκίνησε η κατρακύλα, η Μποταφόγκο βρισκόταν στην κορυφή της βαθμολογίας. Σε αντίθεση με πέρσι όμως, από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει χάσει ούτε ένα παιχνίδι. Με κάποιο μαγικό τρόπο ούτε αυτό είναι αρκετό γιατί αυτή τη φορά το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: Στις ισοπαλίες. Στα έξι από τα δώδεκα τελευταία ματς το τελικό αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία.

Τον πρώτο καιρό οι γκέλες καλύπτονταν από τα στραβοπατήματα των υπολοίπων διεκδικητών. Στις μισές περίπου αγωνιστικές έως τώρα στο πρωτάθλημα η Μποταφόγκο βρισκόταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Στις αρχές του Νοεμβρίου μάλιστα βρέθηκε στην κορυφή με προβάδισμα 6 βαθμών από την Παλμέιρας και 7 από τη Φορταλέζα. Με έξι αγωνιστικές να απομένουν και ένα βατό πρόγραμμα μπροστά της πολλοί πίστεψαν ότι είχε φτάσει επιτέλους η ώρα. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες ο μπουχτισμένος κόσμος της «Φόγκο» θα πανηγύριζε έναν τίτλο. Τα τρία πρώτα παιχνίδια μετά από εκείνη τη μέρα ήταν με ομάδες από το κάτω μισό της βαθμολογίας. Με ένα 3/3 εκεί το πρωτάθλημα θα είχε σχεδόν κλειδώσει πριν την αισθητά πιο δύσκολη τελική ευθεία. Το 3/3 έγινε αλλά δεν αφορούσε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος έως τότε στα τρία αυτά ματς έβαλε ένα μόνο γκολ. Κι αυτό με αυτογκόλ στα τελευταία λεπτά. Η αρχή έγινε με ένα 0-0 εντός έδρας με την προτελευταία Κουιάμπα, ακολούθησε ένα 0-0 στην έδρα της Ατλέτικο Μινέιρο και το Σάββατο η τραγωδία ολοκληρώθηκε με ένα 1-1 εντός έδρας απέναντι στη Βιτόρια. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Παλμέιρας κέρδισε τα δικά της παιχνίδια (το ένα με γκολ στο 89′, ίσα-ίσα για να πονέσει περισσότερο). Το +6 εξαφανίστηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες και το Σάββατο η προσπέραση ολοκληρώθηκε μέσα σε 18 δευτερόλεπτα. Στο ίδιο ακριβώς λεπτό που άνοιξε το σκορ στο δικό της παιχνίδι η ομάδα του Αμπέλ Φερέιρα η Μποταφόγκο έμενε πίσω στο σκορ από τη Βιτόρια. Στο τέλος της ημέρας οι δυο μονομάχοι βρέθηκαν ισόβαθμοι στην κορυφή αλλά με την Παλμέιρας από πάνω γιατί έχει περισσότερες νίκες.

Σε εκείνο το σημείο οι οπαδοί ξέσπασαν. Για αρκετή ώρα στο γήπεδο ακουγόταν γιουχάισμα, γκρίνια και μερικά… γαλλικά προς τη μεριά συγκεκριμένων παικτών. Η μια φορά μπορεί κάπως να δικαιολογηθεί. Στράβωσε όλο το σύμπαν και πήγαν όλα ανάποδα. Μπάλα είναι, μπορεί να συμβεί. Όταν όμως το παθαίνεις για δεύτερη σερί χρονιά τότε ακόμα και οι πιο ατάραχοι Βουδιστές μοναχοί θα έβγαιναν από τα λιγοστά τους ρούχα. Στο δεύτερο ημίχρονο η λογική επέστρεψε προσωρινά στις κερκίδες, ο κόσμος αποφάσισε να στηρίξει τους παίκτες για να πετύχουν την ανατροπή που θα τους διατηρούσε στην κορυφή της βαθμολογίας αλλά η προσπάθεια έμεινε στη μέση. Οι γηπεδούχοι πίεσαν αρκετά, ισοφάρισαν στα τελευταία λεπτά αλλά δεν πρόλαβαν να γυρίσουν το παιχνίδι και στο τελευταίο σφύριγμα η ατμόσφαιρα θύμιζε για άλλη μια φορά κηδεία. Στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε δεν εμφανίστηκε κανένας ποδοσφαιριστής. Κανένας δεν ήξερε τι να πει και πώς να το δικαιολογήσει πλέον.

Όπως ακριβώς και πέρσι η Μποταφόγκο δεν είναι ξεγραμμένη παρά την φιλότιμη προσπάθεια της να καταστρέψει τα πάντα το φθινόπωρο. Υπάρχουν τρεις αγωνιστικές και ένα εξτρά παιχνίδι που μπορεί να αλλάξει την αξιολόγηση όλης της χρονιάς από μόνο του γιατί πολύ απλά είναι ο τελικός του Λιμπερταδόρες. Σε μια σεζόν που η ομάδα προσπαθεί να διαλύσει πάλι στο τέλος όλα όσα έχτιζε, οι παίκτες του Ζόρζε έφτασαν στον τελικό της μεγαλύτερης διοργάνωσης της Ν. Αμερικής για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Στην καλύτερη αναμφίβολα φετινή τους παράσταση στα τέλη Οκτώβρη κέρδισαν με 5-0 την Πενιαρόλ στον πρώτο ημιτελικό και ουσιαστικά κλείδωσαν από τότε την παρουσία στον τελικό. Εκεί θα αντιμετωπίσουν την Ατλέτικο Μινέιρο, σε έναν ακόμα βραζιλιάνικο εμφύλιο για μια νοτιοαμερικάνικη κούπα.

Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι από τότε μέχρι και σήμερα η ψυχολογία έχει κατρακυλήσει στα τάρταρα και το κλίμα όπως είδαμε δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που περιμένεις να συναντήσεις σε μια ομάδα που βρίσκεται για πρώτη φορά ενενήντα λεπτά μακριά από τη μεγαλύτερη κούπα της ηπείρου. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο αγώνας αυτός θα διεξαχθεί το Σάββατο που μας έρχεται, στο τέλος μιας εβδομάδας που περιλαμβάνει έναν άλλον άτυπο τελικό που ίσως κρίνει το πρωτάθλημα. Το βράδυ της Τρίτης η Μποταφόγκο πηγαίνει να παίξει στην έδρα της πρωτοπόρου πλέον Παλμέιρας σε ένα ματς-μισός τίτλος στο οποίο δεν της κάνει η ισοπαλία.

Με απλά λόγια σήμερα ξεκινάει μια εβδομάδα που ίσως κρίνει τα πάντα. Σε περίπτωση που η Μποταφόγκο βρει τα ψυχικά αποθέματα και κερδίσει και τα δυο παιχνίδια τότε οι οπαδοί της θα μπορέσουν να θάψουν μια για πάντα τις αναμνήσεις της περσινής πίκρας. Μια κατάκτηση του Λιμπερταδόρες το Σάββατο λογικά αρκεί για να μετατρέψει τη σεζόν ως επιτυχημένη, ανεξάρτητα από την έκβαση του πρωταθλήματος. Δυο στραβά αποτελέσματα από την άλλη θα είναι ο ορισμός της απόλυτης αποτυχίας και θα ολοκληρώσουν μια οδυνηρή διετία που όμοια της λίγοι οπαδοί έχουν βιώσει.

—

Σε άλλα νέα, το Σάββατο, τη μέρα δηλαδή που η Μποταφόγκο ολοκλήρωνε την τριάδα των αποτυχημένων αγώνων της με μια αναπάντεχη εντός έδρας ισοπαλία, αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα βορειοανατολικά το Αμβούργο υποδεχόταν την, άκρως προβληματική τα τελευταία χρόνια και 13η αυτή τη στιγμή στη βαθμολογία, Σάλκε. Οι γηπεδούχοι ήθελαν τη νίκη για να παραμείνουν κοντά στην κορυφή. Στο 57′ το σκορ ήταν 2-0. Στο τέλος του ενενηντάλεπτου ο ηλεκτρονικός πίνακας έλεγε Αμβούργο-Σάλκε 2-2. Μερικές ώρες αργότερα το Αμβούργο έδιωξε τον προπονητή του. Ποιος να το περίμενε…