Οκ, ας είμαστε ειλικρινείς. Σκεπτόμενοι καθαρά σαν φίλοι του αθλήματος και ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις, αυτός είναι ο τελικός που υποσυνείδητα όλοι θέλαμε –εδώ και μήνες- να παρακολουθήσουμε. Η αναμέτρηση της Μπαρτσελόνα με την Αναντολού είναι μια γιορτή του μπάσκετ.

Δύο σπουδαίοι ημιτελικοί την Παρασκευή αποτέλεσαν τον προθάλαμο όπου στρώθηκε το χαλί για τον μεγάλο τελικό. Δια πυρός και σιδήρου, η Αναντολού και η Μπαρτσελόνα σφράγισαν το εισιτήριο τους για τον τελικό, φτιάχνοντας το ζευγάρι που όλοι περιμέναμε. 

Η ομάδα του Αταμάν ακούμπησε και πάλι το ψυχολογικό breakdown που βίωσε δις στα φετινά playoffs απέναντι στη Ρεάλ, όταν η ΤΣΣΚΑ βρήκε  stops στα μετόπισθεν και με παιχνίδι προσωπικής φάσης  κατάφερε να καλύψει τη μεγάλη διαφορά που είχαν πάρει οι Τούρκοι, φτάνοντας ένα σουτ μακριά από την ολική ανατροπή και τον τελικό. Οι Καταλανοί με τη σειρά τους βρέθηκαν στο -9 στα τέλη της τρίτης περιόδου, είδαν τον καλύτερο τους παίχτη να αποχωρεί λαβωμένος (Καλάθης) όμως βρήκαν την πνευματική και αγωνιστική συνοχή που τους επέτρεψε να επιστρέψουν και εν τέλει, να κερδίσουν την παρτίδα με το «Τζορντανικό» (γεια σου νονέ) σουτ του Χίγκινς.

Σαρωτική επίθεση ή άμυνα-τανάλια;

Οι δύο κορυφαίες ομάδες της φετινής διοργάνωσης έχουν τη δική τους ταυτότητα και τον δικό τους, η κάθε μία, χαρακτήρα. Η Αναντολού διαθέτει την πιο αποτελεσματική επίθεση της Ευρωλίγκας. Όταν αυτή «πατήσει» και αρχίσει να ρολάρει, μπορεί να κάνει οποιαδήποτε άμυνα υψηλού επιπέδου να μοιάζει με στημένες καρέκλες. Η κυκλοφορία της μπάλα, η πληθώρα δημιουργικών πηγών, οι σπεσιαλίστες και η πλειάδα σουτέρ με ισχυρό πνευματικό υπόβαθρο και clutch χαρακτήρα συνθέτουν ένα οπλοστάσιο το οποίο φέρει τον πιο βαρύ οπλισμό στην Ευρώπη σήμερα. 

Οι δεξιότητες των αθλητών της Εφές είναι δεδομένα σε ελίτ επίπεδο όμως την ώθηση προς την εκτόξευση και αυτό αποτέλεσμα, δίνεται από το εξαιρετικό επιθετικό πλαίσιο που ο κόουτς Αταμάν έχει επιλέξει για να τοποθετήσει αυτό το σύνολο δεξιοτήτων και τη μεταξύ τους συνεργασία. Ο Τούρκος προπονητής οικοδόμησε επάνω στο καλύτερο backcourt της διοργάνωσης μια επίθεση στη βάση των συνεργασιών και  του αλτρουισμού. Κλειδί στο performance της Αναντολού αποτελεί η παρουσία των Μπομπουά-Σίμον, δύο σπουδαίων βετεράνων γκαρντ οι οποίοι βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο ωρίμανσης τη τελευταία διετία. Είναι αυτοί που κάνουν την περιφερειακή γραμμή της Εφές να μοιάζει τόσο καλή.  

Από την άλλη πλευρά, η Μπαρτσελόνα στήριξε το καινούργιο της οικοδόμημα επάνω στην ελίτ αμυντική απόδοση. Η επιλογή αυτή του Σάρας βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με την κουλτούρα που ήθελε να μεταδώσει σε ένα σύνολο γεμάτο σταρ. Είναι πολύ πιο εύκολο να δεσμευτείς στη βάση του team spirit υπηρετώντας πρωτίστως τα ανιδιοτελή αμυντικά ιδεώδη από το κυνηγάς την αυτοπροβολή μέσα από τα στατιστικά της επίθεσης. Με τον Νικ Καλάθη ως ακρογωνιαίο λίθο και την παρουσία πολλών καλών –και με συμβατή μπασκετική κουλτούρα σε σχέση με το εγχείρημα- αμυντικών μονάδων, οι Καταλανοί δημιούργησαν μια αμυντική μηχανή η οποία μπορεί να πνίξει κάθε αντίπαλο.

Είναι όμως αυτός ο τελικός μια μάχη ανάμεσα στην καλύτερη άμυνα και την καλύτερη επίθεση; Η απάντηση είναι «κατηγορηματικά όχι». Το μπάσκετ έχει αλλάξει αρκετά τα τελευταία χρόνια. Απαιτεί ισορροπία και ολοκληρωμένη απόδοση και στις δύο πλευρές του παρκέ από μια ομάδα ώστε να μπορέσει να κοιτάξει ψηλά. Οι εποχές όπου ένα σύνολο μπορούσε π.χ με μια ελίτ άμυνα και μέτριες παραγωγικές δυνατότητες, να φτάσει μέχρι τέλους έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι δύο αυτές ομάδες λοιπόν, είναι ελίτ και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Ο παράγοντας Νικ

Ήταν πραγματικά στενάχωρο να βλέπεις τη βραδιά του Καλάθη να τελειώνει με αυτόν τον τρόπο. Ο Νικ εμφανίστηκε πανέτοιμος πνευματικά για το μεγάλο αυτό ματς, επιδεικνύοντας στόφα μεγάλου παίχτη, κουβαλώντας τη Μπαρτσελόνα και στις δύο πλευρές του παρκέ. 

Ο κόουτς Γιασικεβίτσιους δήλωσε ότι η συμμετοχή του θα αποφασιστεί την τελευταία στιγμή μιας και η φύση του τραυματισμού αφήνει ελπίδες για συμμετοχή του διεθνούς πόιντ γκαρντ στη μεγάλη αναμέτρηση. Ο Καλάθης είναι η «ασφάλεια» των Καταλανών και ο στρατηγός τους εντός παρκέ. Ειδικά όταν απέναντι βρίσκεται ο MVP της φετινής κανονικής περιόδου, Βασίλιε Μίσιτς, χρειάζεσαι τον Νικ και το αμυντικό του φίλτρο (ο Σέρβος το έχει νιώσει στο παρελθόν) όσο τίποτα άλλο. Παρόλα αυτά, η Μπαρτσελόνα θα προσπαθήσει να παίξει το παιχνίδι της και να επιβάλει τον δικό της ρυθμό με ή χωρίς τον Καλάθη στη δωδεκάδα. Ο Χάνγκα πιθανόν θα έχει αυξημένες αρμοδιότητες και ο Μπολμάρο θα προσπαθήσει να ανταποκριθεί σε αποστολή-καμικάζι (έχει ό,τι χρειάζεται για να τη φέρει εις πέρας), με τον Σάρας να σημαδεύει το «ζωγραφιστό» όπου η ομάδα του υπερέχει κατά κράτος.

Ο κόουτς Αταμάν είδε την ομάδα του να αποδίδει σπουδαίο μπάσκετ για τρεις περιόδους στον ημιτελικό αλλά και τα φαντάσματα (από τα φετινά playoffs) να εμφανίζονται στο τέταρτο, καθοριστικό δεκάλεπτο. Ο Λάρκιν ήταν σε κακό βράδυ και ο Μπομπουά βγάζει περισσότερη σιγουριά αυτή τη στιγμή σε σχέση με τον Αμερικανό σούπερ-σταρ. Η απόδοση του διδύμου Σίνγκλετον-Σανλί (και συνολικά της γραμμής ψηλών) θα αποτελέσει  βαρόμετρο στην εξέλιξη της αναμέτρησης. Το motor του Τούρκου ψηλού έχει αλλάξει την εικόνα της Εφές στα μετόπισθεν εδώ και μήνες. Για τον Σίνγκλετον τα λόγια περιττεύουν. Η εξαιρετική δουλειά που έκανε αμυντικά -χωρίς να τον ενδιαφέρουν στατιστικά και πόντοι- στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ ήταν κομβική και πλήρως χαρακτηριστική των υπηρεσιών που προσφέρει ο πολυσύνθετος αυτός φόργουορντ στην Αναντολού.

Πάμε λοιπόν για ένα πολύ μεγάλο ματς. Μια αναμέτρηση-γιορτή, ανάμεσα στις δύο καλύτερες ομάδες της φετινής Ευρωλίγκας και σε δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού, τα οποία όμως εκατέρωθεν έχουν χτιστεί στη βάση των συνεργασιών . Το γρήγορο επιθετικογενές μπάσκετ της Αναντολού απέναντι στο σετ (σε όρους ρυθμού), defensive minded-παιχνίδι των Καταλανών. Απολαύστε το λοιπόν. Και ας κερδίσει ο καλύτερος…