Αγγλία, δεκαετία του ’50. Η χώρα έχει βγει νικήτρια απ’ τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά παραμένει φτωχή και προβληματική. Οι νέες γενιές που μεγαλώνουν εκείνη την δύσκολη περίοδο, είναι οι πρώτες που δεν έχουν αυτή την αίσθηση ανωτερότητας και καθωσπρεπισμού που χαρακτήριζε την παλιά Βρετανία, κάτι που καθρεφτίζεται φυσικά και εντός του γηπέδου, γι’ αυτούς
Ανάμεσα στα περίπου διακόσια παιδάκια με ποδοσφαιρικά ρούχα και παπούτσια που βρέθηκαν στο Πάρκε ντε λα Κρούθες, όχι πολύ μακριά από το κέντρο της Μαδρίτης, ένα πρωινό του 1995, το χαλίκι πατούσε και ένα ξανθό αγοράκι με φακίδες. Μόλις τρία χρόνια πιο πριν, ο ιδιοκτήτης της Ατλέτικο Μαδρίτης Χεσούς Χιλ είχε διαλύσει τις ακαδημίες του
Όταν ο Ντανιέλε Μασάρο έπαιρνε λίγα μέτρα φόρα για να χτυπήσει το πέναλτι που θα απέκρουσε ο Κλαούντιο Ταφαρέλ στον τελικό του Μουντιάλ του 1994, λίγο πριν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο χάσει το γνωστό πέναλτι, ο Άλισον Μπέκερ βρισκόταν στο σπίτι του στο Νόβο Χαμπούγκο της Βραζιλίας και δεν καταλάβαινε και πολλά. Ήταν μόλις δύο ετών,
“Πόσα θέλετε για τον Ριμπερί;” Στο γραφείο του Ούλι Χένες επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής βρισκόταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο βοηθός του και ένας μεταφραστής. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σκέψης, ο γενικός διευθυντής της Μπάγερν μίλησε. “Έχεις ένα στυλό και ένα κομμάτι χαρτί πρόχειρο;” “Ναι” απάντησε ο πρόεδρος της Ρεάλ. “Ωραία. Γράψε τότε
Το πρωτάθλημα κρίθηκε; Η Ρεάλ σκέφτεται μόνο τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ; Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα ασχολούνται μόνο με τα πανηγύρια; Μόνο αν κάποιος ερχόταν από άλλο πλανήτη, θα θεωρούσε ότι ένα παιχνίδι μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ μπορεί να είναι αδιάφορο, ότι οι δυο ομάδες δεν θα τα δώσουν όλα, ακόμα και σε