Τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του ο Αντουάν Γκριεζμάν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προσελκύσει τα βλέμματα κάποιας επαγγελματικής ομάδας ώστε να μπορέσει να φύγει από τη μικρή Γαλλική πόλη Μακόν, στην οποία ζούσε από τη μέρα που γεννήθηκε. Δυστυχώς γι’αυτόν όλα τα δοκιμαστικά στα οποία συμμετείχε κατέληγαν με το ίδιο ακριβώς πόρισμα: πολύ κοντός και ασθενικός. Αν εκείνη την εποχή (λίγο πριν το καλοκαίρι του 2005, όταν και τελικά τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι της Ρεάλ Σοσιεδάδ και έπεισαν τους γονείς του να τον αφήσουν να μετακομίσει στο ονειρικό Σαν Σεμπαστιάν για να δοκιμάσει την τύχη του) κάποιος του έλεγε ότι μετά από μερικά χρόνια θα είναι ο μεγάλος σταρ μιας εκ των πιο σκληροτράχηλων ομάδων στην Ευρώπη το πιθανότερο είναι πως ο Γάλλος θα έβαζε τα γέλια. To ποδόσφαιρο όμως είναι όμορφο γιατί είναι γεμάτο τέτοιες “αστείες” ιστορίες.
Ο μικρόσωμος Γάλλος με το αστείο μαλλί μετακόμισε από τη Χώρα των Βάσκων στην πρωτεύουσα πέρσι και φρόντισε από την πρώτη στιγμή να αποδείξει ότι τα σχεδόν 30 εκατομμύρια που δαπάνησε η Ατλέτικο για χάρη του δεν πήγαν χαμένα. Τα 25 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις που κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία μπορεί να μην προκαλούν σοκ στο άκουσμα τους αλλά για μια ομάδα όπως η Ατλέτικο, που βασίζει το παιχνίδι της σε μια φιλοσοφία “πρώτα δίνουμε όλο μας το Είναι και κάτι παραπάνω στην άμυνα και μετά βλέπουμε”, ένα τέτοιο νούμερο είναι αρκετά εντυπωσιακό. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά ήταν αρκετά για να τον χρίσουν πρώτο σκόρερ της ομάδας. Κι όλα αυτά στα 23 του.
Τα γκολ του Γκριέζμαν όμως δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν την πρωταθλήτρια Ατλέτικο μέσα στο κυνήγι του τίτλου ως το τέλος. Το φινάλε της σεζόν βρήκε την ομάδα του Σιμεόνε 16 βαθμούς μακριά από την κορυφή, επιβεβαιώνοντας εν μέρει όσους έλεγαν πως η μαγική χρονιά του 2014 ήταν ένα “πυροτέχνημα”. Οχτώ μήνες και 12 γκολ του Γκριεζμάν αργότερα όμως η Ατλέτικο, σαν άλλος ζόρικος Μπρούς Γουίλις του ‘Die Hard’ που αρνείται πεισματικά να παραδοθεί εύκολα και απλά, δίνει μια πληρωμένη απάντηση στους αμφισβητίες. Αθόρυβα και σχεδόν από το πουθενά είναι ξανά μέσα στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, κοιτώντας στα μάτια τη Μπαρτσελόνα και έχοντας αφήσει πίσω της τη Ρεάλ.
Όπως ακριβώς η εθνική Ιταλίας, που χωρίς να εντυπωσιάζει και χωρίς να τραβάει τα βλέμματα εμφανίζεται ξαφνικά στον τελικό κάποιας μεγάλης διοργάνωσης, καλοφτιαγμένη, προσεγμένη, με τον ωραίο εθνικό ύμνο της και τα περιποιημένα μαλλιά της, έτσι και η Ατλέτικο, μαζεύοντας πονταλάκια στο παρασκήνιο και μακριά από τους τίτλους αποθέωσης των MSN ή του Ζινεντίν Ζιντάν, χαλάει για μια ακόμα φορά τον ποδοσφαιρικό δικομματισμό της Ισπανίας που εδώ και χρόνια χλαπακιάζει σχεδόν μόνος του την τεράστια πίτα των τηλεοπτικών εσόδων. Και τον χαλάει παίζοντας με τον δικό της τρόπο.
“Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παίξεις καλά. Κάποιοι θέλουν να έχουν τη μπάλα συνέχεια, κάποιοι να παίζουν με αντεπιθέσεις. Ιστορικά, αυτό είναι η Ατλέτικο. Μη μπερδεύετε τον κόσμο. Αυτό είναι η Ατλέτικο: η προσπάθεια, η πίεση, η δυνατή άμυνα, η ανταγωνιστικότητα, οι αντεπιθέσεις. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ήρθαν οι επιτυχίες και μ’αυτόν θα συνεχίσουμε, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι” δηλώνει χωρίς ίχνος ενοχών ο Σιμεόνε, αδιαφορώντας για όσους τον κατηγορούν ότι δεν παίζει ωραίο ποδόσφαιρο παρά το ό,τι φέτος η ομάδα ξόδεψε λεφτά για να ενισχυθεί με ποιοτικούς παίκτες. “Πάντα είχαμε ταλαντούχους παίκτες αλλά πάντα ακολουθούσαμε τον τρόπο που παίζει η ομάδα από παλιά. Το ταλέντο και η ιδιοσυγκρασία πάνε μαζί. Οι παίκτες προσπαθούν, έχουν πάντα την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου, είναι πιστοί σε μια ιδέα. Ο Ντιέγκο είχε ταλέντο αλλά προσαρμόστηκε. Και ο Αρντά, και ο Βίγια και ο Αντριάν και όλοι”.
Ένα απλό στατιστικό αρκεί για να καταλάβει και ο πιο άσχετος το πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς την ομάδα του ‘Τσόλο’: Εικοσιένα παιχνίδια μετά την έναρξη της σεζόν και η Ατλέτικο έχει μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα της μόνο 8 φορές! Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν στις 20 Δεκέμβρη, στη Μάλαγα, πέντε παιχνίδια και ένα μήνα πριν. Ακόμα και η Μπάγερν και η Παρί που κάνουν περίπατο στις χώρες τους έχουν χειρότερη άμυνα κι αυτό τα λέει όλα για τους παίκτες του Σιμεόνε που σε κάθε ματς τρέχουν, αλληλοκαλύπτουν, μοχθούν και πέφτουν για τάκλιν σαν να έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον προπονητή τους, υπογράφοντας τη συμφωνία στα αποδυτήρια με το ίδιο τους το αίμα. “Είναι μια μεγάλη ομάδα που τρέχει όμως σαν μικρή” σχολίασε πολύ πετυχημένα πριν λίγο καιρό ο προπονητής της Ειμπάρ.
Η μόνη ομάδα που κατάφερε να σκοράρει πάνω από μια φορά απέναντι στους “μαχητές” του Σιμεόνε είναι και η επόμενη αντίπαλος τους. Το Σάββατο το απόγευμα στη Βαρκελώνη η Ατλέτικο θα κατέβει πανέτοιμη για μια ακόμα μάχη, απέναντι σε μια πιο ποιοτική ομάδα, με τελείως άλλα χαρακτηριστικά. Δυο διαφορετικές ποδοσφαιρικές φιλοσοφίες θα βρεθούν αντιμέτωπες με έπαθλο την πρώτη θέση της βαθμολογίας. Το Καμπ Νου μπορεί να προκαλεί δέος και φόβο στους περισσότερους ποδοσφαιριστές του πλανήτη αλλά σίγουρα όχι στην Ατλέτικο του Γκοντίν, του Γκάμπι, του Κόκε και του Χουανφράν. Δυο χρόνια πριν άλλωστε στο ίδιο γήπεδο είχε αποδείξει από τι υλικό είναι φτιαγμένη, με μια παράσταση τόσο παθιασμένη και αντρίκεια που ανάγκασε στο τέλος χιλιάδες Καταλανούς να σηκωθούν και να χειροκροτήσουν μια ομάδα που δίνει κανονική μάχη για να κερδίσει κάθε φάση, όσο μικρή και ασήμαντη κι αν φαίνεται, γιατί απλά αυτό το στυλ είναι γραμμένο στο DNA της.