Η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος είναι από μόνη της μια τεράστια επιτυχία. Το να κερδίζεις το πρωτάθλημα χωρίς να χάσεις ούτε ένα παιχνίδι είναι πάρα πολύ σπάνιο, ειδικά σε διοργανώσεις επιπέδου Πρέμιερ Λιγκ. Το να κερδίζεις το πρωτάθλημα χωρίς να κάνεις ήττα και να το σφραγίζεις μέσα στην έδρα του μεγάλου σου αντιπάλου είναι σχεδόν αδιανόητο, μια οπαδική φαντασίωση από αυτές που πιστεύεις ότι μόνο στα καλύτερα όνειρα μπορείς να ζήσεις. Σήμερα θα μιλήσουμε για την πιο ευτυχισμένη μέρα πολλών οπαδών της Άρσεναλ αυτής της γενιάς.
Κυριακή 25 Απριλίου 2004, νωρίς το μεσημέρι. Οι φίλοι της Άρσεναλ παρακολουθούν με προσήλωση την εξέλιξη του αγώνα Νιούκαστλ-Τσέλσι. Η Τσέλσι θέλει μόνο νίκη για να παραμείνει κοντά στην κορυφή. Οι φιλοξενούμενοι ανοίγουν το σκορ νωρίς αλλά στη συνέχεια η ομάδα του Μπόμπι Ρόμπσον φέρνει τούμπα το παιχνίδι και επικρατεί με 2-1. Τα νέα διαδίδονται σε ελάχιστο χρόνο σε όλη την περιοχή του Χάιμπουρι. Μια ισοπαλία στον απογευματινό αγώνα αρκεί για να τους δώσει και μαθηματικά τον τίτλο από τα τέλη Απριλίου. Ποιος είναι ο απογευματινός αγώνας που κλείνει και την αγωνιστική; Ένα ντέρμπι του Βορειου Λονδίνου, Τότεναμ-Άρσεναλ.
Αυτός δεν θα είναι ο πρώτος μεγάλος τίτλος της εποχής Βενγκέρ. Έχουν προηγηθεί δυο πρωταθλήματα (για την ακρίβεια, δυο νταμπλ) το 1998 και το 2002. Αλλά αυτός έχει όλα τα φόντα για να είναι ξεχωριστός, σπάνιος, μοναδικός στη σύγχρονη εποχή. Πέντε αγωνιστικές πριν το φινάλε οι «κανονιέρηδες» δεν έχουν φύγει ηττημένοι ούτε μια φορά. Σε όλη την ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου μόνο η Πρέστον έχει καταφέρει να κερδίσει τον τίτλο αήττητη αλλά αυτό έγινε το πολύ μακρινό 1889, σε έναν άλλο κόσμο και σε ένα πρωτάθλημα 22 αγωνιστικών.
«The Invincibles»
Πριν από τον αγώνα εκείνης της μέρας η Άρσεναλ μετράει ήδη 33 παιχνίδια χωρίς ήττα. Είναι πρώτη με διαφορά, έχει την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στη χώρα και τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, τον ασταμάτητο Τιερί Ανρί. Έχει κερδίσει δυο φορές την Τσέλσι και τη Λίβερπουλ και η μόνη από την πρώτη 4αδα που έχει καταφέρει να της γλιτώσει είναι η μεγάλη της αντίπαλος εκείνα τα χρόνια, η Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον που της απέσπασε δυο ισοπαλίες. Οι παίκτες του Βενγκέρ μοιάζουν και είναι ανίκητοι και το μόνο που τους λείπει είναι η επικύρωση. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να γίνει αυτή από το σπίτι του «εχθρού».
Σε πλήρη αντίθεση με τη συμπολίτισσα της, η Τότεναμ περνάει δύσκολες στιγμές. Το μενού της αποτυχίας εκείνης της σεζόν περιλαμβάνει μια αλλαγή προπονητή μόλις την 6η αγωνιστική, έναν εντός έδρας πικρό αποκλεισμό από το Λιγκ Καπ στα πέναλτι από τη Μίντλεσμπρο (με ισοφάριση στο 86′), έναν ακόμα πιο τραγικό εντός έδρας αποκλεισμό από τη Μάντσεστερ Σίτι με 3-4 στο κύπελλο (σε έναν αγώνα που στο ημίχρονο το σκορ ήταν 3-0!) και μια κάκιστη πορεία στο πρωτάθλημα. Το μεσημέρι εκείνης της Κυριακής η ομάδα είναι ουσιαστικά αδιάφορη. Μπορεί μαθηματικά να μην έχει εξασφαλίσει ακόμα την παραμονή της αλλά το σενάριο που τη μπλέκει στη μάχη του υποβιβασμού είναι πάρα πολύ μακρινό. Φυσικά κανένας στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν δεν τολμάει να εκστομίσει αυτή τη λέξη. Ντέρμπι και αδιαφορία δεν χωράνε ποτέ στην ίδια πρόταση. Ειδικά όταν είναι τόσο μεγάλος ο κίνδυνος να πανηγυρίσει ο αντίπαλος έναν τίτλο στο δικό σου χορτάρι. Για την ακρίβεια, να πανηγυρίσει για δεύτερη φορά έναν τίτλο μέσα στο σπίτι σου!
Πολλά χρόνια πριν, η προηγούμενη γενιά οπαδών των δυο ομάδων είχε ζήσει ένα παρόμοιο σκηνικό. Τις ίδιες πάνω-κάτω μέρες της άνοιξης, στις αρχές Μάϊου του 1971, διεξαγόταν η τελευταία αγωνιστική που περιλάμβανε και το ντέρμπι. Με νίκη ή ισοπαλία με γκολ μέσα στην έδρα της Τότεναμ η Άρσεναλ θα κατακτούσε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια. Με ισοπαλία 0-0 ή ήττα, την κούπα θα σήκωνε η Λιντς του Ντον Ρέβι. Το ματς και μαζί ο τίτλος κρίθηκαν πάνω στο νήμα, με ένα γκολ των φιλοξενούμενων στο 87′, με σκόρερ τον Ρέι Κένεντι. Οι οπαδοί των «κανονιέρηδων» είχαν ακούσει αρκετές φορές αυτή τη διήγηση από τους μεγαλύτερους και ήθελαν να ζήσουν κάτι ανάλογο. Στην άλλη πλευρά, οι άνθρωποι της Τότεναμ δεν ήταν οι μόνοι που εύχονταν να μην επαναληφθεί η ιστορία.
Λίγο πριν οι παίκτες της Άρσεναλ βγουν από τα αποδυτήρια τους, δέχονται μια απροσδόκητη επίσκεψη. Από τις συνεντεύξεις δεν αποσαφηνίζεται αν αυτοί που τους μίλησαν ήταν υπεύθυνοι της ιδιωτικής εταιρείας που είχε αναλάβει τη φύλαξη του γηπέδου, αξιωματικοί της αστυνομίας ή άνθρωποι και των δυο. Tο μήνυμα πάντως που τους περνούν είναι πολύ πιο ξεκάθαρο: “Αν τελικά κερδίσετε σήμερα το πρωτάθλημα, μην πανηγυρίσετε εκεί έξω”. Με τη σέντρα λίγα λεπτά μακριά, οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν φυσικά καμία διάθεση να ανοίξουν ολόκληρη κουβέντα, οπότε η αντίδραση όλων είναι ένα απλό “εντάξει” και ένα συγκαταβατικό νεύμα. Όπως θυμάται ο Ανρί: “Για να είμαστε δίκαιοι, όταν μας το είπαν αυτό η σκέψη όλων μας ήταν ότι είναι απόλυτα κατανοητό. Καταλαβαίναμε ότι υπήρχε κίνδυνος να προκληθεί χάος”. Από τη θεωρία στην πράξη όμως υπάρχει συνήθως μια τεράστια διαφορά…
Η Άρσεναλ μπαίνει στον αγώνα με σπασμένα τα φρένα. Μιλάμε άλλωστε για μια ομάδα που προερχόταν από μια περίοδο στην οποία σε 13 παιχνίδια έκανε 11 νίκες και 2 ισοπαλίες. Μόλις στο 3ο λεπτό ο Ανρί ξεκινάει μια από τις γνώριμες κούρσες του, αυτή τη φορά από το ύψος της μεγάλης περιοχής του Λέμαν, την κατάλληλη στιγμή περνάει μια εξαιρετική κάθετη στον Μπέργκαμπ, αυτός γυρνάει τη μπάλα στο κέντρο της περιοχής και εκεί με προβολή ο Βιειρά κάνει το 0-1. Μέσα σε 11 δευτερόλεπτα η μπάλα έφυγε από τη μια περιοχή, πέρασε από τρία διαφορετικά πόδια και κατέληξε στα απέναντι δίχτυα. Η κυριαρχία των επίδοξων πρωταθλητών συνεχίζεται και στο 35′ ο Πιρές δίνει στον Μπέργκαμπ, αυτός κάνει μια κάθετη στον Βιειρά, ο Γάλλος την κόβει προς το κέντρο της περιοχής και ο Πιρές ολοκληρώνει την άψογα εκτελεσμένη ενέργεια με ένα απλό πλασέ. Η Άρσεναλ είναι αγκαλιά με τον τίτλο από το ημίχρονο.
“Όποτε έρχομαι στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν δεν είναι ποτέ μια άνετη βόλτα. Η Τότεναμ βρίσκει πάντα τρόπο να ανεβάζει το επίπεδο του παιχνιδιού της όταν παίζει με εμάς εδώ” δήλωνε πριν τη σέντρα ο Βενγκέρ και οι γηπεδούχοι φροντίζουν να τον επιβεβαιώσουν έστω και κάπως καθυστερημένα. Η αντίδραση τους έρχεται στο δεύτερο ημίχρονο, όταν έχει γίνει πλέον ορατός σε όλους ο διπλός κίνδυνος οι «άλλοι» να πανηγυρίσουν τον τίτλο με έναν εκτός έδρας άνετο θρίαμβο. Στο 61′ ο Τζέιμι Ρέντναπ μειώνει σε 1-2 με ένα μακρινό, δυνατό σουτ και στις καθυστερήσεις ο Ρόμπι Κιν κερδίζει πέναλτι σε μια διεκδίκηση με τον Λέμαν. Η Τότεναμ έχει μια ευκαιρία να γλιτώσει τουλάχιστον την ήττα.
Ο Ιρλανδός πρώτος σκόρερ των «πετεινών» αναλαμβάνει την εκτέλεση και στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Τα πανηγύρια που ακολουθούν είναι έντονα και στις κερκίδες και στον αγωνιστικό χώρο. Η ανακούφιση από την αποφυγή της ήττας σε ένα ντέρμπι υπερισχύουν προσωρινά της σκέψης ότι ακόμα και με το ‘Χ’ οι απέναντι στέφονται πρωταθλητές. Το ξέσπασμα αυτό δεν χτυπάει καλά στους παίκτες της Άρσεναλ. Ειδικά σε έναν συγκεκριμένο. Έναν Γάλλο επιθετικό που δεν φημίζεται για το τακτ του.
Ακολουθεί η διήγηση του: “Είχαμε πει πως δεν θα πανηγυρίζαμε στο τέλος αλλά μετά είδατε τι έγινε στην ισοφάριση. Θυμάμαι πως ένας αμυντικός τους, ο Μαουρίσιο Ταρίκο, χοροπηδούσε τόσο έντονα μπροστά μου που έπαθε κράμπα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι πανηγύριζαν έτσι μια ισοπαλία. Οπότε του είπα τότε, «καλά, περίμενε να με δεις μετά το τέλος». Έτσι είναι τα πράγματα. Αν θέλεις να το παίξεις σκληρός, να είσαι σκληρός σε όλα. Τι είχαμε πει; Δεν θα πανηγυρίσουμε; Μπα! Θα πανηγυρίσω κανονικά με τους οπαδούς μας και θα δούμε πόσο θα τους πονέσει αυτό.”
Με πρωτεργάτη τον Ανρί, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχει βγάλει τη φανέλα και την κουνάει πάνω από το κεφάλι τρέχοντας προς το πέταλο που είναι οι φίλοι της Άρσεναλ, οι φιλοξενούμενοι στήνουν ένα κανονικό πάρτι στο χόρτο του Γουάιτ Χαρτ Λέιν με χορούς, τραγούδια, μπουγελώματα και αναμνηστικές φωτογραφίες με απομιμήσεις του τροπαίου που έχουν φέρει μαζί τους οι οπαδοί. “Πώς γίνεται να μην πανηγυρίσεις έναν τίτλο που τον κερδίζεις μέσα στην έδρα τους;” αναρωτιέται σε μια συνέντευξη του ο Ρέι Πάρλουρ, που έχει περάσει όλη του σχεδόν τη ζωή ως τότε στην Άρσεναλ. “Ξέραμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για το σύλλογο και τον κόσμο οπότε φροντίσαμε να απολαύσουμε τη νίκη μας εκεί μέσα”.
“Δεν θέλω να μειώσω τα άλλα δύο πρωταθλήματά μου, αλλά αυτό είναι ξεχωριστό. Πιστεύω πως διασκεδάσαμε τους ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο” δήλωνε στη συνέντευξη τύπου ο Βενγκέρ που λίγο πριν έβγαζε μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της καριέρας του: Αήττητος πρωταθλητής, μπροστά από ένα πανί «Ο Αρσέν ξέρει»
Το γλέντι των παικτών συνεχίζεται αρκετή ώρα αργότερα στα αποδυτήρια και παρά την ανησυχία πολλών, εντός γηπέδου δεν υπάρχει καμία αξιοσημείωτη αντίδραση από τους απέναντι. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και το ότι κανένας δεν προσπάθησε να προκαλέσει τον κόσμο των γηπεδούχων. Το γλέντι περιορίστηκε στην άκρη του γηπέδου, εκεί που κάθονταν οι φίλαθλοι της Άρσεναλ.
“Τα αποδυτήρια τους είναι μικρά αλλά εκείνη τη στιγμή ακόμα κι αν μας έχωναν σε ένα ντουλάπι από αυτά που βάζεις τις σκούπες εμείς θα συνεχίζαμε το πάρτι μας” έλεγε πολύ αργότερα ο Μάρτιν Κίον. Εκτός γηπέδου πάντως υπήρξε μια προσπάθεια να χαλάσει λίγο η γιορτή. Ο Κίον θυμάται: “Κατά την επιστροφή, ένας φίλος της Τότεναμ πέταξε προς το πούλμαν ένα… δώρο για τη γιορτή μας. Ένα τούβλο που κατέληξε στο τζάμι δίπλα ακριβώς στη θέση που καθόταν ο Μπέργκαμπ. Τελικά γυρίσαμε πίσω με ένα σπασμένο τζάμι, ένα τεράστιο χαμόγελο και ένα ακόμα τρόπαιο στη συλλογή μας”.