Η περσινή περίοδος των Χριστουγέννων ήταν, ποδοσφαιρικά μιλώντας πάντα, μια από τις πιο δύσκολες των τελευταίων χρόνων για τη Γένοβα. Μετά από μερικά χρόνια σταθερότητας, κατά τα οποία και οι δυο ομάδες της πόλης παίζουν συνεχώς στην Σέριε Α, ο εφιάλτης του υποβιβασμού είχε κάνει την επανεμφάνιση του στα σπίτια των οπαδών και των δυο συλλόγων. Όταν το πρωτάθλημα διακόπηκε για τις γιορτές, η Σαμπντόρια βρισκόταν στην 17η θέση, ένα μόλις βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού, ενώ μετρούσε ήδη μια αλλαγή προπονητή, με τον Ρανιέρι να αναλαμβάνει έκτακτα στις αρχές Οκτωβρίου.

Στην άλλη πλευρά τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Ο παλιότερος σύλλογος της πόλης, η Τζένοα, ήταν ουραγός της βαθμολογίας, έχοντας μόνο 2 νίκες σε 17 παιχνίδια. Όπως ακριβώς και η συμπολίτισσα της, η ομάδα είχε αλλάξει προπονητή τον Οκτώβριο αλλά η επιλογή δεν φαινόταν να αποδίδει καρπούς. Στους δυο μήνες που έμεινε στον πάγκο ο Τιάγκο Μότα κατάφερε να κερδίσει μόνο ένα ματς, βυθίζοντας έτσι κι άλλο την ομάδα στον πάτο της βαθμολογίας. Μπροστά στο φόβο να υποβιβαστεί η ομάδα για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια η διοίκηση αποφάσισε να δράσει ξανά και να αναθέσει την ομάδα σε έναν τρίτο προπονητή. Έναν άνθρωπο που έμοιαζε ο πλέον κατάλληλος για τη συγκεκριμένη δουλειά.

Ο Ντάβιντε Νικόλα είχε φορέσει τη φανέλα της Τζένοα για έξι χρόνια στα τέλη των 90s. Το ότι η ομάδα αγωνιζόταν τότε μόνιμα στη Σέριε Β σε συνδυασμό με το ότι ήταν ένας μετριότατος αμυντικός συντέλεσαν ώστε η μοναδική σοβαρή ανάμνηση των περισσότερων από το πέρασμα του εκεί να είναι ένα αναπάντεχο φιλί σε μια αστυνομικό μετά από ένα γκολ το 2000. “Δεν σκοράρω συχνά γι’αυτό και τρελάθηκα. Ένιωθα σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Αν ήταν ο Πάπας στη θέση της θα τον φιλούσα κι αυτόν” ήταν η αθώα απολογία του που απ’ότι φαίνεται έπεισε και τη γυναίκα του, που παραμένει μέχρι και σήμερα μαζί του.

Ο λόγος όμως που ο Νικόλα ήταν ιδανικός για τη θέση αυτή εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν το παρελθόν του με τα κυανέρυθρα. Είναι το παρελθόν του με την Κροτόνε. Ο Ιταλός τεχνικός είχε αναλάβει την ομάδα από την Καλαβρία το 2016 στην πρώτη ιστορική χρονιά της στο Καμπιονάτο. Εκτός από το φτωχό μπάτζετ, την έλλειψη εμπειρίας και τις πωλήσεις των καλύτερων παικτών της εκείνο το καλοκαίρι, ο Νικόλα είχε να διαχειριστεί και το πρόβλημα της έλλειψης έδρας, αφού για τους πρώτους μήνες της σεζόν η Κροτόνε έπαιζε τα εντός έδρας παιχνίδια της 600 χλμ μακριά, στην Πεσκάρα! Όπως είναι φυσικό, τα αποτελέσματα από όλες αυτές τις συσσωρεύμενες δυσκολίες δεν άργησαν να φανούν.

Στις αρχές Απριλίου η Κροτόνε βρισκόταν στην προτελευταία θέση, 9 βαθμούς μακριά από τη σωτηρία και με ένα πρόγραμμα βουνό αφού είχε ακόμα να παίξει με τη Γιουβέντους, τη Λάτσιο, τη Μίλαν και την Ίντερ! Σύμφωνα με τα στατιστικά μοντέλα οι πιθανότητες να καταφέρει η ομάδα του Νικόλα να παραμείνει στην κατηγορία ήταν σε εκείνο το χρονικό σημείο 2%! Όμως το ποδόσφαιρο παραμένει ένα από τα λίγα μέρη που τα θαύματα είναι ακόμα εφικτά. Με ένα γκολ στα τελευταία λεπτά μέσα στην έδρα της Κιέβο Βερόνα η Κροτόνε πανηγύρισε στις 2 Απριλίου το πρώτο της διπλό και ανέκτησε λίγη από τη χαμένη της αυτοπεποίθηση. Εκείνο το βράδυ ο Ντάβιντε Νικόλα εμφανίστηκε μπροστά στους παίκτες του και δεσμεύτηκε ότι αν καταφέρουν να ανατρέψουν την ζόρικη κατάσταση και σώσουν την ομάδα, θα διασχίσει με το ποδήλατο του σχεδόν όλη την Ιταλία, από το Κροτόνε ως το πατρικό του στο Τορίνο. Η συνέχεια είναι ένα από τα πιο ωραία μικρά παραμύθια της Σέριε Α τα τελευταία χρόνια.

Η νεοφώτιστη και σχεδόν παραιτημένη μέχρι πριν λίγο καιρό Κροτόνε έβγαινε με το μαχαίρι στα δόντια σε κάθε αγώνα και έδινε τα πάντα απέναντι σε πολύ καλύτερες ομάδες που διεκδικούσαν είτε το πρωτάθλημα, είτε τα ευρωπαϊκά εισιτήρια. Στα 9 τελευταία παιχνίδια εκείνης της σεζόν η ομάδα του Νικόλα μάζεψε 20 βαθμούς (τους περισσότερους από κάθε άλλη ομάδα!) και έχασε μόνο από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους! Το θαύμα ολοκληρώθηκε στο φινάλε του πρωταθλήματος με ένα εμφατικό 3-1 απέναντι στη Λάτσιο που συνδυάστηκε με την αυτοκτονία της Έμπολι που ηττήθηκε από το ήδη υποβιβασμένο Παλέρμο. Τα πανηγύρια στο μικρό Κροτόνε κράτησαν μέρες και όταν ολοκληρώθηκαν ο προπονητής κράτησε την υπόσχεση του.

Τα πανηγύρια με Κροτόνε

Στις αρχές Ιουνίου ο 44χρονος τότε Νικόλα ανέβηκε σε ένα ποδήλατο στο Κροτόνε μαζί με τον ανεψιό του και 3 ακόμα φίλους και γνωστούς και ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι προς τη βόρεια Ιταλία, το οποίο διήρκεσε 9 μέρες. Προορισμός τους ήταν το Βιγκόνε, μια περιοχή στα περίχωρα του Τορίνο, 1300 χλμ μακριά! Η διαδρομή ήταν έτσι σχεδιασμένη που ο Ιταλός προπονητής θα περνούσε από πόλεις στις οποίες είχε δουλέψει είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής.

Σε αρκετά σημεία της δεκάδες άνθρωποι περίμεναν την παρέα των ποδηλατιστών και την εμψύχωναν με χειροκροτήματα. Εκτός από την εκπλήρωση του τάματος ο Νικόλα ήθελε να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα που είχε πάρει το εγχείρημα (τουλάχιστον 3 ιταλικά Μέσα κάλυπταν το ταξίδι) για να προωθήσει το θέμα της οδηγικής ασφάλειας που σχετίζεται με την ποδηλασία. Κι αυτό, όπως και η επιλογή του τελικού προορισμού, δεν ήταν τυχαία απόφαση.

Τρία χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2014, ο 14χρονος γιος του Αλεσάντρο έκανε βόλτα με το ποδήλατο του κοντά στο σπίτι της οικογένειας στο Βιγκόνε όταν ένα διερχόμενο λεωφορείο τον παρέσυρε για αρκετά μέτρα. Η είδηση του θανάτου του είχε συγκλονίσει το ιταλικό ποδόσφαιρο αφού ο Νικόλα την προηγούμενη σεζόν προπονούσε στο Καμπιονάτο τη Λιβόρνο. Ο ίδιος έκανε καιρό να το ξεπεράσει και φυσικά δεν ξέχασε τον γιο του ούτε μετά το θαύμα με την παραμονή της Κροτόνε.

Εκτός από το ποδηλατικό ταξίδι, που ουσιαστικά ήταν αφιερωμένο στον αδικοχαμένο του γιο, ο Νικόλα του αφιέρωσε και την προπονητική του επιτυχία με ένα συγκινητικό γράμμα που ξεκινούσε ως εξής: “Γεια σου αγάπη μου. Δεν ξέρω που είσαι. Δεν ξέρω τι κάνεις. Ίσως βρίσκεσαι σε εκείνο το σύννεφο που ήταν πάνω από μένα εκείνη τη μέρα όταν έτρεχα για να ανάψω το φανάρι σου. Ή ίσως είσαι εδώ, δίπλα μου. Ναι, είμαι σίγουρος ότι είσαι εδώ με μένα (…) Αλε, αυτή δεν είναι δική μου νίκη αλλά δική μας, όπως εκείνος ο προβιβασμός στη Σέριε Α με τη Λιβόρνο. Ήθελα να χαρώ μαζί σου, να δω τα μάτια και το χαμόγελό σου, να σε πάρω στα χέρια και μαζί να τρέξουμε και να πανηγυρίσουμε…”

Από το κατόρθωμα της Κροτόνε και έπειτα ο Νικόλα δεν είχε να παρουσιάσει κάποια επιτυχία στους πάγκους αλλά αυτό δεν πτόησε τους ανθρώπους της Τζένοα που αποφάσισαν να του δώσουν τα ηνία της ομάδας τις τελευταίες μέρες του 2019. Με συνθήκες πολύ καλύτερες από τότε και με περισσότερο χρόνο στη διάθεση του για να κάνει την ανατροπή ο εδώ και λίγα χρόνια “επίτιμος δημότης του Κροτόνε” κέρδισε την καρδιά και των Γενοβέζων, αφού ξεκόλλησε την ομάδα από τον πάτο της βαθμολογίας και την οδήγησε εκτός της ζώνης του υποβιβασμού, κάνοντας κάποιες σπουδαίες νίκες, όπως το 2-1 μέσα στο Σαν Σίρο επί της Μίλαν και το 2-1 στο ντέρμπι με την Σαμπντόρια. Όπως ακριβώς και το 2017, η σωτηρία επισημοποιήθηκε στο φινάλε της σεζόν με 3αρα. Την τελευταία αγωνιστική η Τζένοα κέρδισε άνετα την αδιάφορη Βερόνα με 3-0 και πανηγύρισε την παραμονή της, που μέχρι και τα μισά της σεζόν έμοιαζε αρκετά δύσκολη.

Τα πανηγύρια με Τζένοα

Ο Νικόλα δεν θα εξαργυρώσει όμως αυτή την επιτυχία του και δεν θα καθοδηγήσει τη Τζένοα και τη νέα σεζόν στο Καμπιονάτο αφού λόγω των αλλαγών στα εσωτερικά του συλλόγου (υπήρξε αλλαγή τεχνικού διευθυντή ενώ ο ιδιοκτήτης Ενρίκο Πρετσιόζι ψάχνει εδώ και καιρό κάποιον για να πουλήσει τις μετοχές του) πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η λύση της συνεργασίας των δυο πλευρών. Σε αντίθεση με την περίεργη στάση της διοίκησης, οι οπαδοί της ομάδας της Γένοβας αποθέωσαν και ευχαρίστησαν με κάθε τρόπο στο ίντερνετ τον προπονητή που έσωσε την ομάδα τους. Κάπου μέσα τους οι περισσότεροι ξέρουν πως αν η Τζένοα βρεθεί μελλοντικά ξανά στο καναβάτσο υπάρχει κάπου εκεί έξω ένας δικός τους άνθρωπος που απ’ότι φαίνεται έχει αποκτήσει εξειδίκευση σε τέτοιες ειδικές αποστολές.