Κάθε χώρα, σε κάθε άθλημα, προσπαθεί πάντα να βρει καινούριους ήρωες. Να κρεμάσει τη βαριά ταμπέλα του “νέου Χ”, όπου Χ κάποιο τεράστιο όνομα. Στη Βραζιλία όπως είναι αυτό φυσικό, οι ταμπέλες έχουν πάντα το όνομα του Πελέ. Έτσι και για τον Ρόμπσον ντε Σόουζα που γεννήθηκε το 1984 στο Σάο Βισέντε, στα νότια του Σάο Πάουλο. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για παραλιακή πόλη, το αγοράκι που θα γινόταν γνωστό ως “Ρομπίνιο” δεν απέκτησε την τεχνική του παίζοντας στις παραλίες. Το έκανε στους δρόμους και κυρίως στο ποδόσφαιρο σάλας, παίζοντας σε κλειστούς χώρους και τελειοποιώντας την ντρίμπλα του.

Ο Ρομπίνιο πήγε στις ακαδημίες της Σάντος και άρχισε να δείχνει δείγματα του ταλέντου του από μικρός. Ένας τεχνίτης, ένας σόουμαν, ένας γρήγορος επιθετικός που μπορούσε να ντροπιάσει κάθε αμυντικό. Στα 18 του υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και έπαιξε μαζί με τα άλλα τεράστια ταλέντα, το νέο αίμα της Σάντος. Μεταξύ τους ο Ντιέγκο που στη συνέχεια πήγε στην Πόρτο και τη Βέρντερ, ο Άλεξ με καριέρα σε Τσέλσι και ΠΣΖ, ο Ρενάτο που έγινε βασικό στέλεχος της Σεβίλλης κι ο Ελάνο. Παίκτες κάτω και λίγο πάνω από τα 20. Μια φουλ νεανική ομάδα.

Η Σάντος έκανε πολύ καλή σεζόν, αλλά κακό φίνις με αποτέλεσμα να βγει 8η στην ισοβαθμία. Το σύστημα όμως της Βραζιλίας ήταν τότε κωμικό, με πλέι-οφ τύπου πρωταθλήματος μπάσκετ Α1. Η Σάντος παίζει με την 1η Σάο Πάουλο στο γειτονικό ντέρμπι, μια ομάδα που είχε 13 παραπάνω βαθμούς στο πρωτάθλημα και παίκτες όπως τον Λουίς Φαμπιάνο και τον Κακά. Στο πρώτο παιχνίδι η Σάντος κερδίζει με 3-1 και στο δεύτερο ξανακερδίζει με 2-1. Ο Ρομπίνιο σκοράρει και στα δύο ματς και αρχίζει να χτίζει τον μύθο του. Φτάνει στον τελικό σε ένα ακόμα τοπικό ντέρμπι με την Κορίνθιανς. Η Σάντος κερδίζει το πρώτο ματς με 2-0. Στον επαναληπτικό ο Ρομπίνιο που δεν έχει ακόμα κλείσει τα 19 του και φαίνεται σαν παιδάκι μπροστά στους αντιπάλους, κάνει όλα αυτά τα μαγικά βραζιλιάνικα της αλάνας. Ντρίμπλες, κόλπα και φυσικά την κίνηση που έγινε trademark για τον ίδιο, την “πεδαλάδα”. Κάπως έτσι, κουράζοντας τον αντίπαλο κερδίζει πέναλτι στο 35′, το εκτελεί κι ανοίγει το σκορ:

Η Σάντος κερδίζει με 2-3 και καταφέρνει να πάρει το πρωτάθλημα στο οποίο είχε τερματίσει 8η. Το πρώτο πρωτάθλημα του συλλόγου από τα χρόνια του Πελέ, από το μακρινό 1968. Όπως είναι φυσικό, ο “Ρέι” Πελέ που δεν διακρίνεται για τη σοβαρότητά του στις δηλώσεις του λέει ότι ο Ρομπίνιο του θυμίζει τον εαυτό του. Η βαριά ταμπέλα κρεμιέται στο λαιμό του πιτσιρικά. Αλλά ο Ρομπίνιο δεν δείχνει να έχει προβλήματα. Φτάνει σε μια 2η θέση την επόμενη χρονιά και σε έναν τελικό Λιμπερταδόρες, όπου η Μπόκα δίνει ένα μάθημα στους Βραζιλιάνους κερδίζοντας με συνολικό σκορ 5-1.

Η τρίτη σεζόν του στη Σάντος είναι όμως αυτή που τον καθιερώνει και κάνει το ήδη γνωστό όνομά του στην Ευρώπη, να γίνεται ακόμα πιο διάσημο. Ήδη, το καλοκαίρι του 2004 η Σάντος δέχεται πιέσεις από πολλούς συλλόγους της Ευρώπης για το 20χρονο παιδί θαύμα. Τον κρατάει όμως και δικαιώνεται. Κατακτά και πάλι το πρωτάθλημα κι ο Ρομπίνιο σκοράρει 21 γκολ οδηγώντας την ομάδα του στον τίτλο.

Περνάει όμως και μια προσωπική κρίση. Το Νοέμβριο του 2004 σε ένα οικογενειακό μπάρμπεκιου δυο ένοπλοι εισβάλλουν σε ένα σπίτι που βρίσκεται η Μαρίνα ντε Σόουζα, μητέρα του Ρομπίνιο, και την απαγάγουν. Ο Ρομπίνιο περνάει μια προσωπική κόλαση. Τόσο από την αγωνία του, όσο και από τα αδηφάγα ΜΜΕ που κατασκηνώνουν έξω από το σπίτι τους και βάζουν ένα σωρό ιστορίες. Δεν παίζει σε πολλά από τα τελευταία κρίσιμα παιχνίδια της Σάντος. Έξι εβδομάδες αργότερα και αφού τα λύτρα πληρώνονται, οι απαγωγείς αφήνουν τη μητέρα του Ρομπίνιο ελεύθερη μέσα στη βροχή σε μια γειτονιά του Σάο Πάουλο.

Το ενδιαφέρον πολλών συλλόγων είναι έντονο, αλλά ο Ρομπίνιο δεν φεύγει. Η απόδοσή του πέφτει πολύ μετά την απαγωγή και δεν είναι σε καλή κατάσταση. Η Ρεάλ δεν φαίνεται να νοιάζεται. Δίνοντας ένα σημαντικό ποσό τον αγοράζει το καλοκαίρι του 2005. Ο Ρομπίνιο στα 21 του φοράει το νούμερο 10 στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μόλις 24 ώρες αφ’ ότου έχει φτάσει στη Μαδρίτη κάνει ντεμπούτο στην πρεμιέρα με την Κάντιθ μπαίνοντας αλλαγή στο 2ο ημίχρονο. Ξεκινά ονειρικά την ευρωπαϊκή του καριέρα, κάνοντας σομπρέρο σε έναν δυστυχή παίκτη της Κάντιθ. Συνεχίζει με εντυπωσιακές ντρίμπλες και στο 85′ κάνει πολύ όμορφη προσπάθεια, δίνει στο Ρονάλντο κι αυτός στο Ραούλ για το τελικό 1-2. Τα εξώφυλλα στη Μαδρίτη την επόμενη ημέρα είναι πιο γραφικά κι από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.

Βρίσκει συμπαίκτες τον Ζιντάν, τον Ρονάλντο, τον Κασίγιας, το Σέρχιο Ράμος, τον Ζούλιο Μπαπτίστα, τον Μπέκαμ, τον Ελγκέρα, τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Γκούτι και τον Κασάνο. Η Ρεάλ όμως δεν τα πάει τόσο καλά, ο Βαντερλέι Λουξεμπούργκο (προπονητής του Ρομπίνιο και στη Σάντος) απολύεται κι οι Μαδριλένοι τερματίζουν 2οι, αλλά 12 βαθμούς μακριά από την πρωταθλήτρια Μπαρσελόνα. Ο αποκλεισμός στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ από την Άρσεναλ με συνολικό σκορ 1-0 είναι ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία. Ο Ρομπίνιο σκοράρει 8 γκολ στο πρωτάθλημα και άλλα 4 στο κύπελλο. Για έναν Βραζιλιάνο πιτσιρικά δεν είναι άσχημα. Αλλά είναι πολύ ασταθής στην απόδοσή του.

Η έλευση του Φάμπιο Καπέλο είναι προβληματική για το Βραζιλιάνο που όπως κι ο Κασάνο δεν έχουν την εμπιστοσύνη του Ιταλού κόουτς. Ο Ρομπίνιο ασχολείται λιγότερο με την μπάλα και περισσότερο με την καλή ζωή. Παρ’ ότι ο Ρονάλντο χάνει τη σεζόν ουσιαστικά, η έλευση του Ιγκουαΐν και κυρίως του φαν Νίστελροϊ φέρνουν τον Ρομπίνιο εκτός 11αδας. Δεν παίζει κανένα παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά σκοράρει 6 γκολ στο πρωτάθλημα και βάζει κι αυτός ένα λιθαράκι για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Με την έλευση του Μπερντ Σούστερ βρίσκει ακόμα περισσότερο χώρο και κάνει εξαιρετική σεζόν το 2007-08 σημειώνοντας 15 συνολικά γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, τρίτος σκόρερ της Ρεάλ πίσω από φαν Νίστελροι και Ραούλ και δεύτερος σε ασίστ μετά τον Γκούτι. Κατακτά το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημά του.

Τρεις σεζόν στη Μαδρίτη, 2 πρωταθλήματα και αρκετά γκολ. Ο Ρομπίνιο δεν είναι ο νέος Πελέ, αλλά κάνει την παρουσία του αισθητή. Το μέλλον φαίνεται θετικό, αλλά η Ρεάλ ενώ υπόσχεται νέο συμβόλαιο, δεν το κάνει. Το καλοκαίρι του 2008 είναι ίσως το μοιραίο στην καριέρα του Βραζιλιάνου. Η Ρεάλ δεν τον καλεί για ανανέωση, σκέφτεται μάλιστα να τον δώσει αντάλλαγμα για τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Ρομπίνιο νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν και ζητάει να φύγει αμέσως. Η Τσέλσι του Σκολάρι κάνει πρόταση κι ο Ρομπίνιο θέλει σαν τρελός να πάει στο Λονδίνο. Η μεταγραφή είναι σχεδόν κλεισμένη, αλλά η σιγουριά της Τσέλσι που πουλάει φανέλες Ρομπίνιο πριν κλείσει καν η μεταγραφή εκνευρίζει τη Ρεάλ που αποφασίζει να μην τον πουλήσει στην Τσέλσι, αλλά τελικά στη Μάντσεστερ Σίτι που τον αγοράζει με ρεκόρ μεταγραφής 10 λεπτά περίπου πριν την λήξη της μεταγραφικής περιόδου. Είναι ουσιαστικά η πρώτη μεγάλη μεταγραφή της νέας εποχής της Σίτι και προκαλεί τεράστια έκπληξη.

Είναι όμως ίσως κι η αρχή του τέλους για τον Ρομπίνιο. Η Σίτι έχει μεν λεφτά, αλλά περνάει την εποχή που δεν ξέρει πώς να τα ξοδέψει. Παίρνει τον Ρομπίνιο και παίκτες που θα την βοηθήσουν στο μέλλον όπως ο Σαμπαλέτα κι ο Κομπανί, αλλά αγοράζει και τους Τζο, Μπέλαμι, ντε Γιονγκ. Και σίγουρα δεν επενδύει σε προπονητή, έχοντας τον Μαρκ Χιουζ. Ο Πελέ, ο Σούστερ, ο πρόεδρος της Σάντος τα βάζουν με τον Ρομπίνιο για την απόφασή του. Τον κατηγορούν ότι δεν το νοιάζει το ποδόσφαιρο, αλλά τα χρήματα. Σε μια ομάδα χωρίς ουσιαστικές υποδομές, χωρίς ανθρώπους τριγύρω του, ο Ρομπίνιο χάνει κάθε κίνητρο προσπάθειας, κάθε διάθεση για κάτι καλύτερο. Πλακώνεται με τον Μπέλαμι και γίνεται συχνά θέμα στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες για τις εξόδους του. Ο ίδιος λέει ότι το θέμα ήταν… εθνικότητας: “Μου άρεσε πολύ η ζωή στο Μάνστεστερ, τα πάρτι που πήγαινα. Τα εστιατόρια, αλλά κυρίως τα κλαμπ. Βέβαια, κι οι Άγγλοι έβγαιναν. Έβγαιναν περισσότερο από μας. Ο Χαρτ, ο Σον Ράιτ Φίλιπς κι ο Μίκα Ρίτσαρντς. Αλλά ο σύλλογος πάντα έπιανε εμάς”.

Πέρα από τα παράπονα για τις… διακρίσεις όμως (που δείχνουν ότι δεν υπήρχε καμία μεταμέλεια), ο Ρομπίνιο σε ένα μέρος που δεν ήξερε τη γλώσσα, δεν έκανε και μεγάλη προσπάθεια στο χορτάρι. Κι αν η πρώτη του σεζόν ήταν αρκετά συμπαθητική με 14 γκολ, στη συνέχεια και μετά από έναν τραυματισμό έγινε ουσιαστικά ανεπιθύμητος μέσα σε ένα χρόνο. Πήγε δανεικός στη Σάντος, αλλά η ομάδα του δεν είχε τα χρήματα να τον αγοράσει. Ο Ρομπίνιο αρνήθηκε προτάσεις από την Τουρκία, καθώς δεν ήθελε να πάει σε αυτό το πρωτάθλημα. Κάτι που τελικά έγινε 8 χρόνια αργότερα, πρώτα στη Σίβασπορ και πλέον στην Μπασακσεχίρ, την αντίπαλο του Ολυμπιακού στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο ίδιος ο Ρομπίνιο δήλωσε πως ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς ήταν αυτός που έψησε τον Γκαλιάνι να τον φέρει στη Μίλαν. Η Σίτι μετά από 2 σεζόν, αναγκάστηκε να πουλήσει τον Ρομπίνιο με λιγότερα από τα μισά χρήματα που είχε ξοδέψει. Ο Βραζιλιάνος έφτασε στο Μιλάνο που βρήκε τον Πίρλο, τον Ζέεντορφ, τον Ζλάταν και τον Ροναλντίνιο στα τελειώματά του (σίγουρα όχι το καλύτερο πρότυπο εξωαγωνιστικής ζωής).

Η πρώτη του χρονιά ήταν πολύ καλή. Ο Ρομπίνιο σκόραρε 14 φορές και κατέκτησε το πρωτάθλημα, το τελευταίο μέχρι σήμερα για τη Μίλαν. Ήταν η τελευταία σοβαρή του χρονιά. Η τελευταία έκλαμψη. Τραυματισμοί, κακές εμφανίσεις, αλλά και η παράλληλα παρακμή της Μίλαν τον έφεραν να γίνει ένας παίκτης που οι Ιταλοί ήθελαν να ξεφορτωθούν. Δανεισμοί στη Σάντος για μια ακόμα φορά, μια αρπαχτή στην Κίνα και επιστροφή ξανά στη Βραζιλία για ένα πρωτάθλημα Μινεϊράο με την τοπική Ατλέτικο. Και τώρα η μετανάστευση στην Τουρκία.

Ένα φοβερό ταλέντο που μπορεί να μην είχε την πορεία ενός Ντενίλσον, αλλά σίγουρα δεν κατάφερε αυτά που μπορούσε. Και το χειρότερο δεν είναι ότι δεν προσαρμόστηκε όπως άλλοι, ότι δεν έπαιξε ποτέ καλά. Γιατί έκανε σπουδαία ματς σε όλες τις ομάδες. Ήταν πρωταγωνιστής σε ένα “κλάσικο” το 2006 για παράδειγμα, ο καλύτερος ίσως παίκτης της Βραζιλίας στο Κόπα Αμέρικα του 2007, ακόμα και στο Μάντσεστερ είχε καλές εμφανίσεις. Αλλά φάνηκε σαν να ήταν ικανοποιημένος με το να παίζει λίγη μπαλίτσα πού και πού και να βγάζει χρήματα πουλώντας το brand name που έχτισε από τα 18 του. Κι ακόμα χειρότερα, έδειξε μια παντελή έλλειψη σοβαρότητας στην υπόλοιπη ζωή του.

Πριν λίγους μήνες, ο Ολλανδός Ρόινστον Ντρέντε διηγήθηκε ότι στο πέρασμά του από τη Ρεάλ έκανε παρέα με τον Ρομπίνιο. Ο Βραζιλιάνος είχε μετατρέψει το υπόγειο του σπιτιού του σε… κλαμπ και εκεί διασκέδαζαν μαζί. Στη Βραζιλία τα πάρτι μέχρι τα ξημερώματα ήταν συχνά θέμα στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, μαζί με φήμες για σεξουαλικά σκάνδαλα. Το 2009 κατηγορήθηκε για σεξουαλική επίθεση σε ένα κλαμπ του Λιντς. Ο Ρομπίνιο, παντρεμένος ήδη με τον παιδικό του έρωτα και πατέρας, αρνήθηκε κάθε κατηγορία και τελικά η αστυνομία δεν βρήκε στοιχεία εναντίον του. Λίγα χρόνια αργότερα όμως στην Ιταλία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Ρομπίνιο καταδικάστηκε μαζί με άλλους για τον ομαδικό βιασμό μιας κοπέλας το 2013 μαζί με φίλους του. Ο ποδοσφαιριστής ήταν τότε στη Μινέιρο και δεν παρουσιάστηκε στη δίκη. Εξαιτίας της απουσίας του δεν μπήκε ποτέ φυλακή για να εκτίσει την ποινή των 9 ετών (έτσι κι αλλιώς η Βραζιλία δεν έχει αντίστοιχη συμφωνία έκδοσης με την Ιταλία), αλλά μέχρι να τελεσιδικήσει σε δεύτερο βαθμό η απόφαση, βρήκε την ευκαιρία να μεταγραφεί στην Τουρκία. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι μπορεί να φτάσει και σε τρίτο βαθμό, καθυστερώντας οποιαδήποτε τελική απόφαση μέχρι να ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα και μετά να επιστρέψει στη Βραζιλία, χωρίς τον κίνδυνο έκδοσης για το έγκλημα. Γιατί δυστυχώς το ταλέντο απαιτεί να δουλεύεις και να έχεις και μυαλό. Και δυστυχώς ο Ρομπίνιο στα 35 του δεν τα είχε σχεδόν ποτέ.