Εάν ο σεβασμός ήταν αθλητής του μπάσκετ, θα είχε τη μορφή του Μανού Τζινόμπιλι. Ο θρυλικός Αργεντινός έριξε τίτλους τέλους σε μια τρομερή καριέρα κάνοντας τη παγκόσμια μπασκετική κοινότητα να υποκλιθεί.  Όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε νοερά μαζί του ένα από τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μας…

 

«Με τον Μάνου στο παρκέ, απλά δε γνωρίζεις τι ακριβώς θα συμβεί…» Ο Γκρεγκ Πόποβιτς ήξερε ακριβώς τι έλεγε όταν «ο κοκκαλιάρης γκαρντ που κατά κάποιο μαγικό τρόπο έμοιαζε νικητής απορρέοντας τεράστια αυτοπεποίθηση»  έμπαινε στην οικογένεια των Σπερς. Ο Τζινόμπιλι ήταν το «αβέβαιο», η μεταβλητή που ο αντίπαλος δε μπορούσε να υπολογίσει και να ματσάρει όσο και να είχε δουλέψει προς αυτή τη κατεύθυνση. The Illusionist…

Στα late 90s το ευρωπαϊκό κοινό παίρνει μια πρώτη γεύση από τον νεαρό που γκρεμίζει τις μπασκέτες στη Καλαβρία. Όταν το 2000 πατάει στη Μπολόνια ως βασικό κομμάτι της νέας ομάδας που προσπαθεί να χτίσει ο Έτορε Μεσίνα η Γηραιά Ήπειρος γνωρίζει πραγματικά τον πιο συναρπαστικό παίχτη που αγωνίζεται σε αυτήν. Ο Τζινόμπιλι είναι ίσως ο πιο unique μπασκετμπολίστας στην ιστορία του αθλήματος.

Απρόβλεπτος.

Ήταν αυτός που άλλαξε την οπτική των Αμερικανών για το στυλ των «Ευρωπαίων» περιφερειακών όταν είδαν τον νεαρό των Σπερς να καρφώνει επάνω από όλη την ομάδα των Λέικερς τη μπάλα στο καλάθι.  

Νικητής.

Η επιτομή του όρου. Κάθε του κίνηση και απόφαση στο παρκέ οδηγούσε προς αυτόν τον σκοπό. Κέρδισε παντού. Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, πρωταθλήματα στο ΝΒΑ, τίτλο Ευρωλίγκας.

Ανυπέρβλητος

Στο παγκόσμιο γήπεδο των καλοκαιρινών τουρνουά της FIBA και των μεικτών κανονισμών ο Μάνου ήταν ο «The Man». Στο Hoopfellas τον έχουμε χαρακτηρίσει ως τον καλύτερο FIBA Player που είδε το άθλημα τα τελευταία χρόνια επάνω από θρύλους των διοργανώσεων που έχουν δείξει στον κόσμο τι σημαίνει domination όπως ο Ντιρκ ή ο Ντουράντ. Ο Τζινόμπιλι ήταν το κάτι άλλο.. Δυνατός στα βασικά και στο αθλητικό κομμάτι όσο ελάχιστοι. Μπαλαρίνα και γκάνγκστερ ταυτόχρονα. Μπορούσε να σε χαζέψει σπάζοντας τοίχους για να επιτεθεί στο καλάθι  ή να σε κάνει να λιώσεις το refresh για να καταλάβεις πως πέρασε μια μάλλον αδύνατη πάσα.

«Για αυτές τις διοργανώσεις ο Τζινόμπιλι είναι κάτι σαν τον Κόμπι Μπράιαντ στα prime του στην Αμερικανική λίγκα και θα αποτελέσει για πολλά χρόνια το σημείο αναφοράς στη συζήτηση για τον απόλυτο FIBA Player. Ευλογημένος ώστε να φέρνει στο τραπέζι τον ιδανικό συνδυασμό ευρωπαϊκής σκέψης και fundamentals δίπλα στο μεγαλείο της δύναμης, της ανθεκτικότητας και της ταχύτητας του αμερικανικού μπάσκετ. Η ικανότητα του στην πάσα, το διάβασμα της αντίπαλης άμυνας και ο πλουραλισμός στο παιχνίδι του τον έκαναν απλά unmatched ενώ ο χαρακτήρας του νικητή έφερε την μεγάλη Αργεντινή της γενιάς του μέχρι την κορυφή του κόσμου. Δεν έχει νομίζω σημασία να θυμηθούμε κάτι συγκεκριμένο. Ο τρόπος που διάβαζε αλλά και επιθετόταν στο καλάθι, ο τέλειος μηχανισμός σουτ αλλά και σκέψης, η αρμονία και η φινέτσα σε συνδυασμό με το athleticism, overall η αύρα του. Ο Τζινόμπιλι είναι ότι πιο ωραίο στο μάτι μπορεί να δεί κάποιος σε αυτό το στυλ μπάσκετ, απλά το απόλυτο..» (Hoopfellas, Σεπτέμβρης του 2014)

Ήταν τόσο έξυπνος που έκανε τους υπόλοιπους …έξυπνους να μοιάζουν κουτοί. Αυτό τον βοήθησε να προσαρμόσει το παιχνίδι του μέσα στο πέρασμα του χρόνου όταν η αθλητική του ικανότητα σταδιακά μειωνόταν. Το αγρίμι της Βίρτους και των πρώτων ετών στο Τέξας, ο δυναμικός slasher που κατέβαινε σαν οβίδα από τον ουρανό, μετατράπηκε σε έναν σπουδαίο κόμπο γκαρντ. Τα τελευταία χρόνια ο Τζινόμπιλι απήγγειλε ποίηση. Η δε ικανότητα του στη πάσα ήταν παροιμιώδης.

 

Οι δεξιότητες του στο συγκεκριμένο κομμάτι και η βαθιά γνώση του συστήματος των Σπερς έκαναν τον Τζινόμπιλι να μοιάζει ικανό να βρει τους συμπαίχτες του ακόμα και συνθήκες απόλυτου σκοταδιού, σε ένα παρκέ πλημμυρισμένο από εκατοντάδες άτομα…

 

Ήταν ο ίδιος ταπεινός άνθρωπος ακόμα και όταν πάτησε τη κορυφή του κόσμου όντας το «αφεντικό».

« Ένα από τα καλύτερα πράγματα που κέρδισα είναι ότι με κανέναν από τους παίκτες που υπήρξα συμπαίκτης, 254 τον αριθμό, δεν τσακώθηκα ποτέ. Το ίδιο και με τους προπονητές μου. Δεν είχα πολλούς, αλλά με τους 9 προπονητές που δούλεψα, είχα φιλικές σχέσεις, με αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό για τη δουλειά του καθενός. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι πολλοί άνθρωποι που δεν είναι σε πρώτο πλάνο και που τσακίζονται για να μπορούμε εμείς να παίζουμε. Επιμένω, αυτοί δεν κάνουν πρωτοσέλιδα ή δεν είναι αναγνωρίσιμοι, αλλά είναι θεμελιώδεις για κάθε ομάδα..»

Ξεκίνησε με τα ιδανικά του και τελείωσε μια καριέρα κρατώντας τα αναλλοίωτα μέσα στη μέγγενη του χρόνου και της μέθης που φέρνει η επιτυχία. Για αυτό και κέρδισε τον παγκόσμιο σεβασμό.  

 

Στις 27/8/18, το μπάσκετ αποσύρθηκε.

Δε στεναχωριέμαι επειδή τελείωσε, χαίρομαι επειδή συνέβη. Μάνου, ήταν ένα από τα καλύτερα νοερά ταξίδια της ζωής μας…