Ο Τζέησον Κιντ κράτησε τα μάτια του στα αστέρια αλλά όχι και τα πόδια του στη γη. Το πείραμα που
ξεκίνησε 3,5 χρόνια πριν στο Μιλγουόκι ξέφυγε από τον έλεγχο του γιατί απλά απαιτούσε βάθος γνώσης.
Και οι ικανότητες του έμοιαζαν, για την ώρα, λίγες μπροστά στο μέγεθος της φιλοδοξίας του..

*Photo Copyright 2017 NBAE (Photo by Brock Williams-Smith/NBAE via Getty Images)

Οι Μιλγουόκι Μπακς είναι καιρό τώρα μπερδεμένοι. Και η αίσθηση ότι ο Τζέησον Κιντ δεν είναι αυτός
που μπορεί να οδηγήσει αυτό το ταλαντούχο γκρουπ στο επόμενο επίπεδο έγινε βεβαιότητα.. Ο 44χρονος
Καλιφορνέζος κόουτς δε βρίσκεται πια στο τιμόνι της ομάδας του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε μια περίοδο
όπου ο οργανισμός περιμένει τη μετακίνηση σε μια ολοκαίνουργια αρένα (αξίας $524.000.000) και την
ανέλιξη του Έλληνα φόργουορντ σε κορυφαίο παίχτη της λίγκας..

Το όραμα…

Ο ερχομός του Κιντ στο Μιλγουόκι και η φουτουριστική οπτική του για την ομάδα είχε φέρει
ενθουσιασμό μεταξύ των οπαδών των Μπακς. Έστω και εάν η φυγή του από το Μπρούκλιν σε
συνδυασμό με τη μετάβαση του στον οργανισμό των “Ελαφιών” έγινε με λίγο άκομψο τρόπο, η
επιβλητική προσωπικότητα του μέλλοντος Hall Of Famer και η καλή πρώτη του χρονιά στους πάγκους
ήταν αρκετή για να φέρει το πολυπόθητο όραμα στο Ουισκόνσιν. Θυμάμαι ακόμα μερικά κομμάτια
εκείνο το άρθρο του Hoopfellas που αφορούσε το “πείραμα γενετικής” του Κιντ..

“Δε θα πω ψέματα.. Μου φάνηκε «κάπως» το καλοκαίρι η απόφαση του Τζέησον Κιντ να απαιτήσει απόλυτη
δύναμη στο Μπρούκλιν καπαρώνοντας το αφεντικό του, Μπίλι Κινγκ. Αν και μεγάλος φαν του Κιντ (τον
θαυμάζω ως προσωπικότητα, αθλητή και γενικότερα ως leader εντός και εκτός παρκέ) διαχρονικά, το εξέλαβα
ως «θράσος» να ζητά μετά τη ρούκι σεζόν του ως κόουτς να πάρει τον απόλυτο έλεγχο λες και είναι ο Πατ
Ράιλι, πατώντας στο πόσα σημαίνει το πρόσωπο του για τους Νετς.. Ο Κιντ βρήκε αυτό που ήθελε, τη
δυνατότητα δηλαδή να είναι το αφεντικό σε έναν οργανισμό στη λίγκα στελεχώνοντας και κοουτσάροντας
παράλληλα το ρόστερ και τρέχοντας το πρότζεκτ με το τιμόνι στα χέρια του. Τη βρήκε έξω από τη γκλαμουριά
της Νέας Υόρκης βέβαια, στο Μιλγουόκι..

Οι Μπακς φέρνουν κάτι καινούργιο στο τραπέζι.. Ανοίγουν ένα παράθυρο στο μέλλον ακολουθώντας την
εξέλιξη και χτίζοντας μια ομάδα βγαλμένη από πειράματα γενετικής…

Με αρχές από την Scramble Defense του Ντιν Σμιθ στους Ταρ Χιλς, η άμυνα των Μπακς στοχεύει από το
πρώτο δευτερόλεπτο να βγάλει τον αντίπαλο από την comfortzone του. Το προπονητικό μότο
είναι DEFEND WITH LENGTH και στηρίζεται πάνω στην ταχύτητα αντίδρασης με την οποία μπορεί να
καλύψει κενούς χώρους, να μπεί στις passing lanes και να εκτελέσει τα καλύτερα αμυντικά recovers στη λίγκα
ένα γκρούπ παικτών με φοβερό φυσικό πακέτο. Σε αυτό το αμυντικό στυλ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί
να γίνει το APLHA DOG στα μετόπισθεν για τα «Ελάφια» τα οποία βασιζόμενα σε αυτά τα χαρακτηριστικά
(μήκος, ταχύτητα) πιέζουν πολύ τη μπάλα στο 2ο και 3ο τέταρτο του γηπέδου, απλώνοντας την άμυνα τους με
παγίδες στους ballhandlers (εξ ου και τα πολλά λάθη των αντιπάλων τα οποία καρπώνονται). Ουσιαστικά, με
την προσθήκη του Ουίλιαμς στον άσσο, ο Κιντ οραματίζεται να φτιάξει την απόλυτη Switching-D. Ένα αμυντικό
άρμα που θα αναχαιτίζει κάθε πικ εν ρολ και θα πνίγει τον αντίπαλο (πόσο μάλλον σε ειδικές καταστάσεις στο
τέλος των παιχνιδιών) με την ικανότητα του να «αλλάζει» συνεχώς μη παραχωρώντας το παραμικρό στην
αντίπαλη επίθεση, με παίκτες που μπορούν να αμυνθούν εξίσου καλά και στις δύο γραμμές άμυνας
στηριζόμενοι εκτός των άλλων και στην «επικοινωνία».

Τοξική κατάσταση

”Επικοινωνία”. Μάλιστα.. Νομίζω είναι η λέξη κλειδί σχετικά με τον τρόπο που κατέρευσαν οι υψηλές
προσδοκίες των “Ελαφιών” σχετικά με το νέο τους στυλ παιχνιδιού. Έλλειψη επικοινωνίας σε πολλά
επίπεδα. Εντός των τεσσάρων γραμμών, σε άμυνα και επίθεση, εξωαγωνιστικα μετάξυ των διοικούντων
και του προπονητή. Η εικόνα της ομάδας της ομάδας δίπλα σε όλα αυτά είχε δημιουργήσει μια
κατάσταση μάλλον τοξική για όλους.

Οι Μπακς προσπάθησαν να παρουσιάσουν κάτι φουτουριστικό αγωνιστικά προσδοκώντας στο ότι θα
κάνουν την επόμενη ημέρα του αθλήματος να ξημερώσει σήμερα στο Μιλγουόκι. Το φυσικό και
αθλητικό πακέτο της ομάδας σε συνδυασμό με την ηλικία των παιχτών και τη πρόγνωση για το status
προδίκαζε ένα λαμπρό μέλλον. Όμως για να κυρήξεις τη διαφορετικότητα, πρέπει να μπορείς να την
υποστηρίξεις.. Και ο Κιντ φάνηκε ότι δε μπορούσε να υποστηρίξει με βαθιά γνώση το όλο εγχείρημα των
Μπακς. Η άμυνα των Μπακς (η οποία υποτίθεται θα αποτελούσε τη βάση πάνω στην οποία θα έχτιζαν με
τον ερχομό του Κιντ) αποτελούσε συνεχώς εστία προβλημάτων. Η ομάδα φέτος είχε χειρότερα
αποτελέσματα στο συγκεκριμένο κομμάτι σε σχέση με πέρυσι ακόμα και με σχήματα τα οποία περιείχαν
πολύ πιο ικανούς παίχτες στα μετόπισθεν. Ο λόγος ήταν η παντελής έλλειψη επικοινωνίας..

Η επιθετική άμυνα των “Ελαφιών” ήταν περισσότερο μια άμυνα επίδειξης παρά ουσίας. Η τάση του Κιντ
να παγιδεύει ψηλά τα Pick & Roll των αντίπαλων ομάδων δεν είχε στη πραγματικότητα κανέναν
μηχανισμό υποστήριξης από πίσω. Ήταν ρηχή σε fundamentals.. Μια έξυπνη επίθεση μπορούσε να κάνει
τους Μπακς να τριγυρνούν άσκοπα στο παρκέ, σκοράροντας απέναντι τους οποιαδήποτε στιγμή. Τα
δυναμικά τρεξίματα στα close outs (μέρος της ροπής του Κιντ να κυνηγάει τη περιφερειακή εκτέλεση)
και γενικά ολόκληρη η στρατηγική του “πιέζω για να παράγω λάθη” ενδείκνυται ως εναλλακτική και όχι
ως άρμα μάχης σε αυτή τη λίγκα. Οι ομάδες και οι περιφερειακοί παίχτες που είχαν την εμπειρία και την
υπομονή να ελέγξουν την επιφανειακή αυτή επιθετικότητα των Μπακς χωρίς να βιαστούν σε επίπεδο
απόφασης, ξεκλείδωναν εύκολα την άμυνα τους. Αρκούσε μια σωστή πάσα βγάζοντας τη μπάλα από τη
παγίδα για προκαλέσει πολλαπλά ρήγματα στα μετόπισθεν της ομάδας του Κιντ. Δεν είναι τυχαία
άλλωστε η συχνή αμυντική τους κατάρρευση στη τέταρτη περίοδο πολλών παιχνιδιών όπου η επίθεση
είχε προσαρμοστεί απέναντι σε αυτό που έπαιζαν..

Η επίθεση τους επίσης , παρότι παραγωγική, έδινε την αίσθηση ότι δεν αποτελεί το πλαίσιο ακριβώς
εκείνο εντός του οποίου το staff της ομάδας θα πάρει το μάξιμουμ από τις δεξιότητες των παιχτών του.
Και κυρίως το μάξιμουμ του πακέττου του σούπερ-σταρ αυτής της ομάδας, Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο
Κιντ πιστώνεται την αναβάθμιση του Γιάννη και το γεγονός ότι του έδωσε τη μπάλα ακουμπώντας στη
δημιουργική ικανότητα του Έλληνα φόργουορντ. Ήταν όντως καλή ιδέα. Όμως τι γίνεται από εδώ και
πέρα σε επίπεδο ανάπτυξης αυτής ακριβώς της οπτικής..; Οι Μπακς έχουν έναν παίχτη ασταμάτητο σε
επίπεδο ένας εναντίον ενός ο οποίος μπορεί να κυριαρχήσει αθλητικά στη λίγκα. Η αποτελεσματικότητα
τους ως σύνολο στο ανοιχτό γήπεδο είναι επιεικώς μέτρια ενώ με τον ερχομό ενός ποιοτικού γκαρντ
όπως ο Bledsoe πρόσθεσαν στην επίθεση τους έναν δεύτερο πόλο που επίσης βασίζεται στο ρήγμα και
θέλει τη μπάλα σε 1 on 1 καταστάσεις για να παράγει σκορ. Οι αποστάσεις συχνά είναι άσχημες (τρεις
παίχτες στην αδύνατη πλευρά σκυμμένη με τα χέρια στα γόνατα, απλά ..υπάρχουν) ενώ η έλλειψη καλών
σουτέρ που θα πλαισιών τον Γιάννη, πολλαπλασιάζοντας τον διαθέσιμο για αυτόν χώρο, είναι φανερή.
Ειδικά τις στιγμές που ο Αντετοκούνμπο δε βρισκόταν στο παρκέ, η εικόνα της ομάδας προκαλούσε
θλίψη..

Νομίζω ότι η ώρα της αλλαγής είχε παρέλθει προ πολλού στο Μιλγουόκι. Οι Μπακς χρειάζονται
πρωτίστως μια καινούργια φωνή στα αποδυτήρια και σε δεύτερη φάση έναν σπουδαίο τεχνικό ηγέτη ο
οποίος θα εμφυτεύσει σε μεγαλύτερο βαθμό τη γνώση των “βασικών” εντός του αγωνιστικού DNA της
ομάδας.

Ο Κιντ υπήρξε “θρύλος” ως παίχτης αλλά και μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ίσως το έχει η
μοίρα των μεγάλων “στρατηγών” (Μάτζικ Τζόνσον, Αϊζάια Τόμας) να μη τα καταφέρνουν το ίδιο καλά,
φορώντας το κοστούμι στην άκρη του πάγκου. Στη προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.
Το project των Μπακς και ο Γιάννης, άξιζαν κάτι καλύτερο..