Η φετινή Πρέμιερ Λιγκ θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ένα μέτριο πρωτάθλημα αφού έχει μια κακή Τσέλσι, προβληματικές Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ και όχι ιδιαίτερα σοβαρή την Σίτι. Ευτυχώς όμως για όλους εμάς, η κακή κατάσταση των περισσότερων ισχυρών έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε καινούριους ήρωες και μάλιστα όχι επειδή επιπλέουν στην λίμνη της μετριότητας, αλλά γιατί πραγματικά το αξίζουν. Και αν το θαύμα της Λέστερ και του Βάρντι έχει… χιλιοτραγουδιστεί, κάπου στο Βόρειο Λονδίνο υπάρχει μια άλλη ομάδα που παραδίδει μαθήματα σοβαρότητας και ταπεινότητας, αλλά δεν κερδίζει τόσο τα φώτα της δημοσιότητας. Η Τότεναμ του Μαουρίσιο Ποκετίνο, με όρεξη και τακτική προσήλωση, είναι η ομάδα με τις λιγότερες ήττες μετά την Λέστερ, τη 2η καλύτερη επίθεση, την καλύτερη άμυνα και την καλύτερη διαφορά τερμάτων. Όσο και αν τα στατιστικά πολλές φορές κρύβουν την αλήθεια, στην περίπτωση των Σπερς δείχνουν πολλά.
Ήταν 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, ένα βράδυ του 1987, όταν το κουδούνι χτύπησε σε ένα σπίτι στο Μέρφι στην Σάντα Φε της Αργεντινής. Ο μπαμπάς κύριος Ποκετίνο άνοιξε την πόρτα έκπληκτος για να δει δυο τύπους που χωρίς… ντροπή του είπαν ότι είναι άνθρωποι των Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ και ενδιαφέρονται για τον γιο του. Ο ένας εκ των δύο άκουγε στο όνομα Μαρσέλο Μπιέλσα και μόλις είδε τον 14χρονο Μαουρίσιο (αγουροξυπνημένο) είπε στον Χόρχε Γκρίφα: “Δες πόδια που έχει, πόδια ποδοσφαιριστή”. Χωρίς να τον έχουν δει να κλωτσάει το τόπι, ο Ποκετίνο έφυγε από το σπίτι του για να πάει στις ακαδημίες της Νιούελ΄ς και να μάθει μπάλα. Πολλά χρόνια αργότερα ο Μπιέλσα του είπε ότι του είχε φανεί και λίγο χοντρούλης, αλλά πιθανώς λόγω τακτ δεν το είπε μεγαλόφωνα. Παρ’ όλα αυτά, το 1991 και το 1992 με τον Ποκετίνο βασικούρα και τον Μπιέλσα προπονητή οι “Λεπροί” κέρδισαν δυο πρωταθλήματα Αργεντινής. Ο Ποκετίνο εξακολουθεί να θεωρεί τον Μπιέλσα δεύτερο πατέρα του και η συνύπαρξή τους στο Ροσάριο επηρέασε πολύ τον σημερινό προπονητή της Τότεναμ. Ο Ποκετίνο αφού τελείωσε μια σημαντική, αλλά όχι εντυπωσιακή καριέρα στην Ευρώπη, κυρίως γιατί επέλεξε να περάσει μεγάλο διάστημα στην Εσπανιόλ, έδειξε ότι μπορεί προπονητικά να κάνει ακόμα καλύτερα πράγματα.
Ο Ποκετίνο προτιμάει συνήθως ένα 4-2-3-1 και θέλει την ομάδα να παίζει επιθετικά και να πιέζει πολύ ψηλά. Με την έλευση του Κλοπ στην Αγγλία πολλοί δημοσιογράφοι βρήκαν ομοιότητες στο στιλ των δύο, ο Αργεντινός όμως το αρνήθηκε. “Έχουμε διαφορετικό στιλ, εμείς θέλουμε να πιέζουμε πολύ ψηλά, να πιέζουμε τον αντίπαλο τερματοφύλακα”. Στην εποχή που η κατοχή είναι το βασικό και στη συνέχεια το χτίσιμο με το τίκι-τάκα, η Τότεναμ δεν έχει ως πρώτο στόχο αυτό. Έχει ως στόχο να κερδίζει την μπάλα όσο το δυνατόν ψηλότερα ή όταν έχει η ίδια την κατοχή να μεταφέρει την μπάλα γρήγορα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Μπορεί η Τότεναμ να μην πιέζει όσο πίεζε η Εσπανιόλ ή και η Σαουθάμπτον επί Ποκετίνο, αλλά και πάλι είναι ένα βασικό της στοιχείο. Σε μια καλή ανάλυση για την επίθεση της Τότεναμ, γράφτηκε ότι οι Σπερς καταλήγουν να έχουν τους παίκτες τους σε ένα 4-2-4 σε κάποιες στιγμές κατοχής, με τον Κέιν μάλιστα να κινείται μακριά από την περιοχή. Η Τότεναμ αντί να απλώνεται στο γήπεδο, μαζεύεται πολλές φορές σε μικρό χώρο πάνω από την σέντρα.
Η ομάδα του Ποκετίνο είναι ίσως η χαρά όλων τον ποδοσφαιρόφιλων που λατρεύουν την τακτική και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια μάνατζερ. Η τετράδα Κέιν, Έρικσεν, Λαμέλα, Ντέλε Άλι αλλάζει συχνά θέσεις και μπορεί να παίξει 4-3-3 ή 4-2-3-1, μοιάζει μερικές φορές με μια ορχήστρα με τον Ποκετίνο από τον πάγκο να διευθύνει. Φυσικά, όλα τα τακτικά συστήματα δεν έχουν μόνο θετικά. Το ανέβασμα των αμυντικών και το άδειασμα της μεσαίας γραμμής από τα χαφ που προωθούνται μπορεί να αφήσει κενά, ο συνωστισμός πολλών παικτών σε ένα σημείο του γηπέδου μπορεί να κάνει εύκολο το μαρκάρισμά τους και σίγουρα απαιτείται καλό passing game για να υπάρχει και αποτέλεσμα. Ευτυχώς όμως για το κοινό του Γουάιτ Χάρτ Λέιν, ο Ποκετίνο δεν έχει αμελήσει την άμυνά του και στο πρόσωπο του Έρικσεν έχει έναν καλό πασέρ. Το γεγονός ότι δέχεται τόσο λίγα γκολ είναι ακόμα ένα δείγμα της δουλειάς, αλλά και της πολύ καλής σεζόν που κάνουν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της Τότεναμ, ειδικά οι Βέλγοι αμυντικοί.
Ο Ποκετίνο ήξερε πάντα ότι θα κατέληγε προπονητής. Από τότε που έπαιζε ήταν ένας προπονητής στο γήπεδο και πάντα είχε λατρεία για την τακτική. Ο αστικός μύθος λέει ότι στα χρόνια του στην Εσπανιόλ, μετά τις προπονήσεις, μαζί με τον ντε λα Πένια έβλεπαν ώρες ατελείωτες ποδόσφαιρο. Και όταν η υπό διάλυση Εσπανιόλ έψαχνε για τρίτο προπονητή μέσα στην ίδια σεζόν το 2008-09, ο τότε βοηθός προπονητή της… γυναικείας ομάδας τόλμησε να κάτσει στον πάγκο και να ξεκινήσει την καριέρα του. Με την Εσπανιόλ τρίτη από το τέλος, όλοι έλεγαν ότι ήταν αποστολή αυτοκτονίας. Λίγο αργότερα ο Ποκετίνο είδε την Εσπανιόλ χωρίς νίκη στον πάτο της βαθμολογίας, οχτώ βαθμούς μακριά από τη σωτηρία. Πήρε τα μπογαλάκια του και περπάτησε τα 12 χιλιόμετρα ανάβασης στο μοναστήρι της Παρθένου της Μοντσεράτ για να ζητήσει τη… Θεία παρέμβαση. Το είχε ξανακάνει ως ποδοσφαιριστής της ομάδας το 2004, όταν η Εσπανιόλ πάλι κινδύνευε να πέσει την τελευταία αγωνιστική. Όπως και τότε, έτσι και το 2009 η εκδρομή είχε αποτέλεσμα. Η Εσπανιόλ με 8 νίκες σε 10 ματς, όχι απλά σώθηκε αλλά βγήκε τελικά δέκατη. Τα χρόνια πέρασαν, ο Ποκετίνο αφήνει πολύ καλά δείγματα γραφής και το όνομά του ακούγεται για Τσέλσι στην μετα-Μουρίνιο εποχή, αλλά και για τη… βαρετή φέτος Γιουνάιτεντ του φαν Χάαλ. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο μαθητής του Ελ Λόκο Μπιέλσα θα μπορέσει να κάνει το παραπάνω βήμα από τον δάσκαλο που πάντα ξεκινάει καλά, αλλά κάπου στην πορεία το χάνει. Και αν αυτό θα το καταφέρει στην Τότεναμ ή σε κάποια άλλη ομάδα στο μέλλον.