Κάπου στον Ινδικό Ωκεανό, λίγο πιο ανατολικά από την Μαδαγασκάρη, υπάρχει ένα κομμάτι γης που ανήκει στην Ευρώπη και έχει έκταση ελάχιστα μεγαλύτερη από της Λέσβου. Η νήσος Ρεουνιόν ανήκει στη Γαλλία και δεν έχει πολλά πράγματα για τα οποία μπορεί να καυχιέται. Τις παραλίες της, το ενεργό ηφαίστειο, τους καρχαρίες και τον Ντιμίτρι Παγιέτ. Ο τελευταίος μπορεί να μην είχε γίνει ποτέ γνωστός, καθώς όταν στα 12 του μετακόμισε από την τοπική Σεν Πιερουάζ στη Χάβρη δεν κατάφερε να προσαρμοστεί. Σε έναν σύλλογο που έχει βγάλει τον Πολ Πογκμπά και τον Ριγιάντ Μαρέζ, ένα παιδί από ένα νησί με χαμηλότερη θερμοκρασία τους 19 βαθμούς πήγε σε μια πόλη στη Νορμανδία που έχει τόσους το κατακαλόκαιρο.
Μετά από μόλις τέσσερα χρόνια, ο Ντιμίτρι πήρε το δρόμο της επιστροφής εξαιτίας του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του και της γενικότερης αδιαφορίας του. Στη Χάβρη απογοητεύτηκαν από την παρουσία του και πίστεψαν ότι δεν μπορούσαν να επενδύσουν πάνω του. Επέστρεψε στο νησί του ψυχολογικά καταρρακωμένος και έπαιξε σε τοπική ομάδα. Μπορεί τώρα να σκεφτόταν την μετέπειτα καριέρα του σε κάποιο ξενοδοχείο μεταφέροντας τις βαλίτσες τουριστών, αν για καλή του τύχη δεν είχε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που του έδωσε η Ναντ όταν τον πήρε δοκιμαστικά για έξι μήνες με την προοπτική να συμπληρώσει άλλον 1,5 χρόνο αν όλα πήγαιναν καλά. Ο Παγιέτ δεν κράτησε κακία στην Χάβρη, παραδέχτηκε κι ο ίδιος ότι δεν είχε καλή συμπεριφορά, αλλά η απόρριψη τον έκανε να μην θέλει να γυρίσει στη Γαλλία. Ο πατέρας του ήταν όμως αυτός που τον έπεισε να ξαναδοκιμάσει, τον πίεσε να φύγει και να παλέψει. Έτσι, το 2005 ο Μητσάκος (για μας τους φίλους του) ταξιδεύει ξανά τα 9000 χιλιόμετρα μέχρι τη Γαλλία και αναγκάζεται να δουλέψει μέχρι και σε μπουτίκ της πόλης για να βγάζει το χαρτζιλίκι του, ενώ παίρνει μέρος σε “ριάλιτι σόου” που ακολουθούσε πιτσιρικάδες παίκτες της Ναντ:
Στα 18 του πλέον, ξέρει ότι δεν θα έχει πολλά περιθώρια, αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία στη δεύτερη ομάδα του συλλόγου και παίρνει και κάποιες ευκαιρίες στην πρώτη. Η Ναντ τον κάνει επαγγελματία και την σεζόν 2006-07 ο Παγιέτ είναι βασικός στα περισσότερα ματς, κάνοντας εξαιρετική χρονιά σε αντίθεση με την ομάδα του που υποβιβάστηκε. Ο Παγιέτ ξεκινάει από τότε να ταλαιπωρεί τις ομάδες του, ζητώντας μεταγραφή για να μείνει στην Λιγκ 1. Οι Στεφανουά δίνουν 4 εκατομμύρια και ο Ντιμίτρι φοράει τα πράσινα της Σεντ Ετιέν. Η παρουσία του είναι με σκαμπανεβάσματα. Ματς στα οποία λάμπει, ματς στα οποία χάνεται και ένας δύσκολος χαρακτήρας για προπονητές και συμπαίκτες. Από εμφανίσεις όπως αυτές απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΟΥΕΦΑ μέχρι καβγάδες με συμπαίκτες, όπως αυτός με τον Ματουιντί το 2010 που κατέληξε με τον Παγιέτ να τον χτυπάει στο κεφάλι. Το είχε δείξει και στη Ναντ που δεν μάσησε να μαλώσει με ένα ιερό τέρας όπως ο Φαμπιάν Μπαρτέζ, όταν ο τελευταίος σε μια προπόνηση τού έκανε επικίνδυνο τάκλιν από πίσω.
Κανείς δεν αμφισβήτησε το ταλέντο τού Παγιέτ, αλλά ο περίεργος χαρακτήρας του και η αγωνιστική του αστάθεια χαλούσαν πάντα την εικόνα του. Το 2010-11 παίζει εξαιρετικά, κερδίζει το ενδιαφέρον συλλόγων όπως η Τσέλσι, η Παρί Σεν Ζερμέν κάνει πρόταση, αλλά η Σεντ Ετιέν δεν τον δίνει. Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου λήγει, ο Παγιέτ κάνει μούτρα και δεν κατεβαίνει στις προπονήσεις. Ένα ακόμα μεταγραφικό ψυχόδραμα στην καριέρα του. Τελικά το καλοκαίρι, η πρωταθλήτρια Λιλ τον κάνει δικό της με 9 εκατομμύρια. Εκεί σταθεροποιείται, αλλά δεν παίζει ακόμα στο 100% του. Χρειάζεται η επόμενη μεταγραφή του για 11 εκατομμύρια και να πιάσει σε ένα λιμάνι για να εκτοξευθεί. Ίσως η θάλασσα να ήταν αυτή που του έλειπε και τη βρήκε στην Μασσαλία. Ο Παγιέτ κάνει μια καλή πρώτη χρονιά, αλλά όταν ήρθε ένας προπονητής με το παρατσούκλι “ο τρελός” μπόρεσε να δείξει όλο του το μεγαλείο στο χορτάρι. Η Μαρσέιγ κάνει εξαιρετική χρονιά με τον Μαρσέλο Μπιέλσα και ο Παγιέτ είναι απίστευτος με 17 ασίστ (τέταρτος στην Ευρώπη) και μόνος πίσω από τον Λιονέλ Μέσι στις μπαλιές “τρύπα”. Ο Ελ Λόκο τον πιέζει συνέχεια, του ζητάει παραπάνω πράγματα, είναι αυστηρός μαζί του, τον αφήνει ακόμα και εκτός ομάδας όταν τον βλέπει να τεμπελιάζει στις προπονήσεις. Οι φήμες για κακές σχέσεις δίνουν και παίρνουν, αλλά οι δυο τους έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας. “Πέρασα έναν χρόνο μαζί του, αλλά έμαθα αρκετά πράγματα για τα επόμενα δέκα. Πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος και να προσέχεις τις λεπτομέρειες μαζί του. Είναι σκληρός και απαιτητικός, αλλά όλα γίνονται ευκολότερα στο γήπεδο. Έβαλε τάξη στο παιχνίδι μου και οι συμβουλές του θα με βοηθήσουν ως το τέλος της καριέρας μου“. Ο παίκτης που θαυμάζει τον Ροναλντίνιο, θυμίζει στην ιδιοσυγκρασία Καντονά, στο σουλούπι τον Γκασκόιν και σε κάποιες κινήσεις τον Ζιντάν, βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Μια απίστευτη μπαλαδόφατσα, από τις λίγες στην εποχή μας, ένας τύπος που θα μπορούσε άνετα να είναι Χιλιανός, ένας ποδοσφαιρικός αλητάμπουρας που από μικρός παίζει για να κάνει το όμορφο, το δύσκολο, το εντυπωσιακό, για να χαρεί το παιχνίδι, να μανουριάσει, να κάνει σαν μικρό παιδί.
Και όπως πάντα, παρά τα περίεργα του Ντιμίτρι, η επόμενη μεταγραφή του ήταν και πάλι πιο ακριβή όταν πέρσι το καλοκαίρι η Γουέστ Χαμ τον πήρε από την Μαρσέιγ των οικονομικών προβλημάτων (ένας από τους λόγους που ο Μπιέλσα τα έσπασε με τη διοίκηση ήταν και η πώληση τού Παγιέτ) για 14 εκατομμύρια περίπου. Λίγους μήνες αργότερα, οι Κινέζοι έφτασαν να δίνουν σχεδόν τα τριπλάσια, ο Παγιέτ επανήλθε στην εθνική και το όνομά του ακούγεται και πάλι για συλλόγους όπως η Τσέλσι. Ο Μπίλιτς τον συγκρίνει με τον Οζίλ, ο κόσμος τον λατρεύει και ο Γάλλος έχοντας την εμπιστοσύνη τους νιώθει καλά. Οι Χάμερς βλέπουν σε αυτόν τον ηγέτη που θα μπει με την ομάδα στο καινούριο γήπεδο της Γουέστ Χαμ και θα την ανεβάσει επίπεδο. Στα 28 του όμως πλέον και μετά από πέντε ομάδες ξέρει ότι ίσως είναι η μεγάλη ευκαιρία για να παίξει σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο. Κανείς δεν ξέρει τι θα αποφασίσει, αν θα εκβιάσει πάλι καταστάσεις ή αν θα αρκεστεί στο νέο συμβόλαιο που υπέγραψε. Το παρελθόν του δείχνει ότι δεν μπορεί να μένει για πολύ καιρό κάπου. Οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ θέλουν να σπάσουν την παράδοση και συνεχίζουν να τραγουδούν το όνομά του, ελπίζοντας στην κατάκτηση του FA Cup και στην έξοδο στην Ευρώπη. Όσο έχουν στο χορτάρι τον Ντιμίτρι, ξέρουν ότι μπορούν να περιμένουν ανά πάσα στιγμή εμπνεύσεις ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας.
“We’ve got Payet, Dimitri Payet
I just don’t think you understand
He’s super Slav’s man, he’s better than Zidane.
We’ve got Dimitri Payet!”