Είχα γράψει το καλοκαίρι, στη προσωπική μου σελίδα, ότι το performance του Παναθηναϊκού στο αμυντικό κομμάτι θα είναι το βαρόμετρο στη φετινή πορεία και θα καθορίσει το πόσο ψηλά τελικά μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα, στη πρώτη χρονιά του κόουτς Ιβάνοβιτς.
Ενώ θα μπορούσαμε να γράψουμε και συζητήσουμε πολλά, φιλτράροντας τον Παναθηναϊκό στο αμυντικό κομμάτι, προτίμησα να σταθώ σε κάτι επίκαιρο που εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό και είναι θέμα οπτικής του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Έχει να κάνει με το τοτέμ του συλλόγου, Δημήτρη Διαμαντίδη και τον τρόπο που ο Μαυροβούνιος τον χρησιμοποιεί στα μετόπισθεν. Οι πράσινοι έχασαν δύο top-class αναμετρήσεις (με Ολυμπιακό και Μπαρτσελόνα) γιατί το coaching staff επέλεξε να στείλει τον άλλοτε παίκτη συνώνυμο της lock-down defense, πάνω στον πιο παραγωγικό γκαρντ του αντιπάλου (Σπανούλη, Χουέρτας). Για την ακρίβεια ο Παναθηναϊκός δεν «έχασε» το ματς από αυτή την απόφαση αλλά μάτωσε σημαντικά στην προσπάθεια του να μείνει όρθιος.
Τα πράγματα είναι απλά. Ο Διαμαντίδης ΔΕΝ είναι πλέον quarterback-type περιφερειακός. Υπήρξε ο μάλλον κορυφαίος τέτοιος στην ιστορία της Ευρωλίγκας, κατοχυρώνοντας το όνομα του ως συνώνυμου του όρου. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι πράσινοι πρέπει να προστατέψουν αρχηγό τους καθώς έχουν απόλυτη ανάγκη κάθε πολύτιμη ανάσα του. Ενώ παραμένει ένας κορυφαίου επιπέδου help defender, o Διαμαντίδης δεν έχει τα πόδια πλέον για να σταθεί ψηλά στη περιφέρεια, στη πρώτη γραμμή των χαρακωμάτων απέναντι σε φτεροπόδαρους γκαρντς και συνειδητά προτιμά «φλοταριστές» (όπως λέμε στη μπασκετική αργκό) καταστάσεις, μένοντας πίσω και δίνοντας χώρο για σουτ στον αντίπαλο (μιας και ο Ιβάνοβιτς για ευνόητους λόγους δε τον βάζει να κυνηγά κλασσικούς σουτέρς γύρω από τα σκρινς). Σαφώς και το πρόσφατο κρεσέντο του Χουέρτας δε θα συμβαίνει κάθε φορά, όμως δεν είναι εκεί το θέμα. Η λύση είναι προφανής, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Ο Παναθηναϊκός έχει quarterback guard και μάλιστα έναν από τους καλύτερους τέτοιους στην Ευρώπη, τον Ντε Μάρκους Νέλσον. Αυτός πρέπει να βγαίνει από την αρχή στα «χαρακώματα», αναλαμβάνοντας τον πιο επικίνδυνο στόχο και παίζοντας τον ρόλο της ασπίδας για τον αρχηγό στο backcourt. Για αυτό αποκτήθηκε άλλωστε. Ο Διαμαντίδης δεν έχει το κορμί πλέον και τα πόδια να ελέγξει τη μπάλα ή την τρανζίσιον άμυνα του αντιπάλου, πονάει στα close outs όταν βρεθεί λίγο ψηλότερα στη ρακέτα, όμως παραμένει ο πιο οξυδερκής μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη. Και αυτό πρέπει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο ο Παναθηναϊκός που έχει απόλυτη ανάγκη το δημιουργικό του ένστικτο για να τρέξει το playbook του Ιβάνοβιτς, και επαναλαμβάνω, κάθε μα κάθε ανάσα του Διαμαντίδη.
Μια «προσαρμογή» λοιπόν στο rotation ίσως βοηθήσει τους πράσινους και τον ίδιο τον αρχηγό τους. Μη ξεχνάμε, τώρα που αυξάνονται τα κλειστά ματς, ότι ο ξεκούραστος Διαμαντίδης παραμένει ένας από τους καλύτερους closers της διοργάνωσης.
Δημήτρης Κατσιώνης