O Γιόνας Ματσιούλις έδωσε μια εκπληκτική παράσταση εχθές το βράδυ στο νοκ-άουτ ματς με τη Γεωργία και θεωρώ υποχρέωση μας να γράψουμε δύο λόγια για αυτόν, τον παλιό μας γνώριμο που τόσο δέθηκε με την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό (το στενό του περιβάλλον μπορεί να καταλάβει καλύτερα τι εννοώ..)

34 πόντοι (8/9 διπ.-3/4 τριπ.-9/9 προσωπικές) 6 ριμπάουντς-3 τελικές, απίστευτο clutching performance που τον έχει μετατρέψει σε εθνικό ήρωα επίσημα πλέον στη Λιθουανία τη στιγμή που το συγκεκριμένο παιχνίδι του θα τοποθετηθεί άμεσα στα classics της ιστορίας για τη μεγάλη σχολή της Βαλτικής. Ο Ματσιούλις αποτελεί  μια από τις περιπτώσεις αθλητή όπου η καρδιά, η θέληση και τα fundamentals ξεπερνούν την ικανότητα, το προικισμένο αθλητικό πακέτο και το ατόφιο μπασκετικό ταλέντο. Παίζει πάνω από τις δυνατότητες του και τα προγνωστικά, ειδικά σε αυτό το επίπεδο με χαρακτηριστικό παράδειγμα το συγκεκριμένο τουρνουά όπου έχει πάρει από το χέρι μια Λιθουανία χωρίς leading guards, ανταποκρινόμενος (σε μεγάλο βαθμό) σε «θέλω» που είναι έξω από το ρεπερτόριο του (συμμετέχει πολύ περισσότερο στο κομμάτι των αποφάσεων, έχει λειτουργήσει πολλάκις μέσα στο τουρνουά ως σκόρερ/σουτέρ ή πρώτη περιφερειακή επιλογή) γιατί πολύ απλά έχει το background και την ιδιοσυγκρασία. Το ματς με τη Γεωργία είναι αντιπροσωπευτικό. Όπως και το νικητήριο καλάθι που πέτυχε με την Εσθονία..

Τον παρακολουθώ από την αρχή της καριέρας του. Θυμάμαι το ξεκίνημα του στο Κάουνας και το πόσο γρήγορα βρήκε ρόλο και λεπτά στο πρόγραμμα της Ζαλγκίρις μετά από μια χρονιά δανεισμού στη γειτονική Kedainiai. Τη στασιμότητα που πέρασε η καριέρα του εκεί και μετέπειτα στο Μιλάνο όπου φώναζε πως επρόκειτο για καλό παίχτη ο οποίος όμως κινδύνευε να παντρέψει το μπασκετικό DNA  του με «αλέγκρο» αγωνιστικές καταστάσεις που δε του ταίριαζαν. Ποτέ δεν ήταν το pure talent. Το πηγαίο μπασκετικό ταλέντο που έκρυβε τη μπάλα ή σκόραρε κατά ριπάς. Το αντίθετο. Σχολιαζόταν αρνητικά για την αδυναμία του να βάλει τη μπάλα στο παρκέ, να δημιουργήσει ή να σουτάρει μετά από ντρίμπλα.

Κι όμως, το work horse από το Κάουνας βρήκε το δρόμο του. Η Μοντεπάσκι τον βοήθησε να ενεργοποιήσει μηχανισμούς νικητή (όπως και πολλούς άλλους παίχτες) και να αφήσει πίσω τα προβλήματα τραυματισμών του. Και ο Παναθηναϊκός αποτέλεσε τη βιτρίνα ώστε να δείξει το πόσο καλό fit μπορεί να αποτελέσει το παιχνίδι του για μια πραγματικά καλή ευρωπαϊκή ομάδα. Hard nosed defense, πάθος «Βαλκάνιου», ομαδικό πνεύμα, συμπεριφορά αντι-σταρ και intangibles στον ..ουρανό γαρνιρισμένα με σωστό μπάσκετ. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον βοήθησαν να πατήσει τα πόδια του στο πάλκο της κορυφαίας ευρωπαϊκής μπασκετικής σκηνής και τώρα να κεφαλαιοποιεί την επιμονή του με τίτλους. Ήταν άτυχος γιατί η παρουσία του στον Παναθηναϊκό συνέπεσε με τη περίοδο όπου οι πράσινοι αποφάσισαν να προβούν σε ελληνοποίηση του ρόστερ αναγκαζόμενοι να «αφήσουν» έναν αθλητή που ταίριαζε απόλυτα στα χνώτα του συλλόγου σε όλα τα επίπεδα. Με μια δεύτερη σκέψη, δε ξέρω ποιος εκ των δύο ήταν ο πραγματικά άτυχος από τη μη συνέχιση της κοινής πορείας. Ο παίχτης ή το κλαμπ..;